All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 561 - Chapter 570

“เป็นเรื่องจริงที่ตงอิ๋งเป็นประเทศเล็กๆ และเต็มไปด้วยพวกป่าเถื่อน!”“แต่ด้วยเหตุนี้เอง ชาวตงอิ๋งจึงเป็นพวกมืดมน จิตใจคับแคบ และมีความคิดที่บิดเบือน!”“หวังเถิงฮ่วน เจ้าเข้ารับราชการเป็นขุนนางมาหลายสิบปี ทุกๆ ปี มีชาวประมงและผู้คนบนชายฝั่งของต้าฉินเรา ถูกรุกรานโดนชาวตงอิ๋ง พวกเขาเผา สังหาร และปล้นสะดมชาวต้าฉินของเรา โศกนาฏกรรมและเอกสารคดีต่างๆ กองพะเนินเทินทึก หวังเถิงฮ่วน เจ้าเป็นถึงขุนนางใหญ่ที่มีอำนาจ กลับไม่มีคิดจะเหลียวมองดูสักหน่อยเลยหรือ!?”“ชาวตงอิ๋งเหล่านี้จับประชาชนต้าฉินของพวกเรา ตัดหัวผู้ชาย ส่วนผู้หญิงเว้นแต่จะอายุน้อยกว่า 7-8 ปี หรืออายุมากกว่า 60-70 ปี ล้วนถูกข่มขืนโดยสัตว์ร้ายเหล่านี้”“การกระทำที่ไร้มนุษยธรรมเหล่านี้ถูกพบเห็นบ่อยที่สุด ส่วนแย่กว่านั้น ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะพูดเรื่องพวกนั้นออกมาได้!”หลี่เฉินชี้นิ้วไปทางหวังเถิงฮ่วนซึ่งนอนหน้าซีดอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด แล้วก่นด่าเสียงดังว่า “นี่คือคนที่เจ้าอยากจะอวดความมีน้ำใจของต้าฉินเรางั้นหรือ?” “นักปราชญ์กล่าวว่า: จงปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความสุภาพ และตอบแทนผู้อื่นด้วยความมีน้ำใจ” “แต่คำกล่าวเหล่านั

เมื่อมองไปที่กลุ่มขุนนางบุ๋นบู๊ในพระที่นั่งไท่เหอ ดวงตาของหลี่เฉินก็เป็นประกายขึ้นมา ราวกับชาวนาที่ทำงานหนักมาทั้งปีกำลังจะเก็บเกี่ยวผลผลิตที่ปลูกไว้ เขากล่าวในลักษณะโน้มน้าวใจว่า “การลงทะเบียนจะได้รับการจัดการโดยผู้เชี่ยวชาญจากหน่วยบูรพา และข้าก็จะตรวจสอบทุกวัน แน่นอนว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น”“ปกติข้าก็ยุ่งกับงานราชกิจทั้งวัน แทบไม่ได้พบเจอขุนนางคนไหนเลย จึงมีบางส่วนตัดพ้อว่าไม่มีโอกาสได้แสดงพรสวรรค์ของตัวเองให้ข้าชม นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะสร้างความประทับใจให้กับข้า ทุกคนอย่างได้พลาดเป็นอันขาด”คำพูดเหล่านี้เกือบจะเหมือนเป็นการเอาเงินจากกระเป๋าของคนอื่น ทำให้พระที่นั่งไท่เหอตกอยู่ในความเงียบงันอย่างน่าขนลุกทุกคนล้วนเป็นนักวิชาการ และพวกเขาทั้งหมดต่างก็อ่านหนังสือของนักปราชญ์ ในวันปกติก็แสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ แม้แต่ขุนนางทุจริตก็ยังให้ความสำคัญกับวิธีการและทักษะในการพูดเวลาขอสินบน แต่สิ่งที่องค์รัชทายาทพูดออกมานั้น มันช่างหยาบคายและโจ่งแจ้ง ทุกคนรู้สึกรับไม่ได้ ก็ยังคงเป็นสวีฉังชิงคนเดิมเขาเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบงัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงว่า “ฝ่าบ

แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรู้ดีว่ามันไม่เหมาะสม แต่เนื่องจากเขาหยิบยกมันขึ้นมาเอง และหวังเถิงฮ่วนก็ก่นด่าแบบไว้หน้า ถานไถจิ้งจือจึงจำเป็นต้องโต้กลับ “ใต้เท้าหวัง”ถานไถจิ้งจือหันหน้าไปมองหวังเถิงฮ่วนอย่างไม่แสดงอารมณ์และพูดว่า “นักปราชญ์กล่าวไว้ว่ามีโจรสามประเภทในประเทศ หนึ่งคือโจรลวงโลก สองคือโจรทรยศ สามคือโจรที่ก่อความเดือดร้อนให้กับใต้หล้า แล้วใต้เท้าหวังคิดว่าข้าเป็นโจรประเภทใด?”คำถามนี้ อิงมาจากคำว่าหัวขโมยของใต้หล้าเมื่อครู่ ทำเอาหวังเถิงฮ่วนตกตะลึงจนตาค้างเขาอึกอักอยู่นาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกถานไถจิ้งจือพูดอย่างเย็นชาว่า “ญัตตินี้ ข้าคำนึงถึงความยากลำบากที่แท้จริงของราชสำนัก หากจัดการดีๆ เมื่อความมั่งคั่งของใต้หล้าถูกรวบรวมไว้ในมือของราชสำนัก และถูกใช้เพื่อประชาชนและประเทศชาติ แล้วจะเป็นโจรไปได้อย่างไร? ใต้เท้าหวังได้โปรดชี้แนะ!”หวังเถิงฮ่วนถูกคำถามของถานไถจิ้งจือไล่บี้ก็พูดไม่ออก ด้วยความโกรธเขาจึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ถึงแม้ว่าจะเปิดธนาคาร ก็แค่ปล่อยให้ประชาชนมาฝากเงินเท่านั้น เงินเหล่านั้นไม่ใช่ของราชสำนัก มิหนำซ้ำ ราชสำนักยังต้องจ่ายดอกเบี้ยให้อีก เช่นนี้แล้วจะแก้ไขปัญห

หลี่อิ๋นหู่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เขาจะได้เห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ในตำหนักบูรพาในขณะนั้น หลี่อิ๋นหู่ยังรู้สึกว่าเขากำลังมีอาการประสาทหลอนจังหวะที่หลี่อิ๋นหู่คิดจะไล่ตามไป เขาก็พลันชะงักเท้าเสียก่อนเขานึกขึ้นได้ว่า ที่นี่คือตำหนักบูรพา ไม่ใช่อาณาเขตของเขาที่นี่ เขาจะต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว มิฉะนั้น ถ้าหากองค์รัชทายาทจับหางได้ ตัวเขานั้นคงต้องทุกข์ทรมานอีกครั้งแน่แต่ความสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ก็เหมือนมีแมวข่วนอยู่ในใจของเขา เขาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่เข้าใจกำลังเกิดขึ้นในตำหนักบูรพา หรือว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์กำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง มิฉะนั้น สตรีศักดิ์สิทธิ์คงไม่ปรากฏตัวที่นี่หลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังขมวดคิ้ว และอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ด้านนอกทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา จู่ๆ ประตูของตำหนักบูรพาก็ถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดและคนที่ออกมาก็ไม่ใช่ใคร คือถานไถจิ้งจือที่กำลังขมวดคิ้วเหตุผลที่ผู้เฒ่าขมวดคิ้วไม่ใช่เรื่องอะไร แต่เป็นเพราะในอีกไม่กี่วันข้าหน้า ตำหนักบูรพากำลังจะรับของขวัญอวยพรจากเหล่าขุนนาง ถานไถจิ้งจือผู้ซึ่งได้รับความเคารพอย่างสูงและมีน

หากมีคนบอกว่ามีคนอื่นกำลังสมรู้ร่วมคิดกับหลี่อิ๋นหู่เพื่อผลประโยชน์ หลี่เฉินจะเชื่อแต่พอเป็นถานไถจิ้งจือซึ่งหลี่เฉินเห็นถึงความเป็นนักวิชาการที่แท้จริงในตัวเขา ดังนั้นจึงไม่เชื่อแน่นอนว่าไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามก็ยังจำเป็นต้องสอบสวนต่อไปหลังจากกำชับเรื่องนี้แล้ว เขาก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไป เมื่อหลี่เฉินจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จสิ้น เขาก็ยืนขึ้น และบอกให้วั่นเจียวเจียวเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเป็นเสื้อผ้าธรรมดา“ฝ่าบาทจะเสด็จออกไปข้างนอกหรือเพคะ?”วั่นเจียวเจียวถามอย่างระมัดระวัง ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับหลี่เฉินความเป็นจริงแล้วนางต้องการจะถามฝ่าบาทว่าจะพานางไปด้วยหรือไม่ เมื่อไม่มีฝ่าบาทอยู่ที่นี่ ตำหนักบูรพาที่งดงามนั้นก็ดูว่างเปล่าอยู่เสมอ“ข้าจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่” หลี่เฉินพูด “เพคะ”วั่นเจียวเจียวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยครั้งล่าสุด ตอนที่ฝ่าบาทเสด็จไปจวนแม่ทัพใหญ่ก็ไม่ได้พานางไปด้วย“ถ้าเจ้าเบื่อก็ตามมาด้วยกันสิ”ประโยคถัดไปของหลี่เฉิน ทำให้วั่นเจียวเจียวมีความสุขทันที “ขอบพระทัยเพคะองค์รัชทายาท!” วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยรอยยิ้มหลี่เฉินพูดพร้อมกับหัวเราะ “เมื่อก