LOGINShare
บทที่ 564
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 565
“กระหม่อมรู้สึกตกใจที่เห็นสถานการณ์ที่น่าสลดใจทุกประเภท และรู้สึกเสียใจที่ภัยพิบัติทางธรรมชาตินั้นช่างโหดร้าย”“หลังจากที่กระหม่อมครุ่นคิดแล้ว จึงรู้สึกว่าต้นตอของทุกสิ่งคือ การไม่สามารถรักษาสมดุลระหว่างรายรับและรายจ่ายของราชสำนักได้”“เมื่อภัยพิบัติทางธรรมชาติเกิดขึ้น ประชาชนจะไม่มีอาหารให้เก็บเกี่ยว หากประชาชนไม่มีอาหาร ราชสำนักก็จะเก็บภาษีไม่ได้ ในทางกลับกัน เรายังต้องจัดหาอาหารและเงินเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ วงจรที่เลวร้ายเช่นนี้ นำไปสู่ท้องพระคลังที่ว่างเปล่า ทำให้ผู้คนที่ยากจนอยู่แล้ว ยิ่งยากจนเข้าไปใหญ่ และเป็นแหล่งที่มาของท้องพระคลังที่ว่างเปล่ามากขึ้นเรื่อยๆ”“เพราะฉะนั้น กระหม่อมจึงอยากทูลฝ่าบาทว่าราชสำนักจำเป็นต้องเพิ่มรายได้และลดรายจ่าย”ถานไถจิ้งจือพูดมาถึงตรงนี้ ขุนนางหลายคนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา มหาปราชญ์ก็คือมหาปราชญ์ เพิ่งจะเข้ารับราชการ วันแรกของประชุมราชการเช้า ก็กล้าที่จะจัดการกับปัญหาใหญ่ที่ทุกคนรู้ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “สิ่งที่ท่านอาจารย์กล่าวมานั้นถูกต้อง ในเมื่อท่านพูดถึงเรื่องนี้ หรือว่ามีทางแก้ปัญหา?” หลี่เฉินถามด้วยสายตาและน้ำเสียงที่ให้กำลังใจเรื่องมาถึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 566
แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรู้ดีว่ามันไม่เหมาะสม แต่เนื่องจากเขาหยิบยกมันขึ้นมาเอง และหวังเถิงฮ่วนก็ก่นด่าแบบไว้หน้า ถานไถจิ้งจือจึงจำเป็นต้องโต้กลับ “ใต้เท้าหวัง”ถานไถจิ้งจือหันหน้าไปมองหวังเถิงฮ่วนอย่างไม่แสดงอารมณ์และพูดว่า “นักปราชญ์กล่าวไว้ว่ามีโจรสามประเภทในประเทศ หนึ่งคือโจรลวงโลก สองคือโจรทรยศ สามคือโจรที่ก่อความเดือดร้อนให้กับใต้หล้า แล้วใต้เท้าหวังคิดว่าข้าเป็นโจรประเภทใด?”คำถามนี้ อิงมาจากคำว่าหัวขโมยของใต้หล้าเมื่อครู่ ทำเอาหวังเถิงฮ่วนตกตะลึงจนตาค้างเขาอึกอักอยู่นาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกถานไถจิ้งจือพูดอย่างเย็นชาว่า “ญัตตินี้ ข้าคำนึงถึงความยากลำบากที่แท้จริงของราชสำนัก หากจัดการดีๆ เมื่อความมั่งคั่งของใต้หล้าถูกรวบรวมไว้ในมือของราชสำนัก และถูกใช้เพื่อประชาชนและประเทศชาติ แล้วจะเป็นโจรไปได้อย่างไร? ใต้เท้าหวังได้โปรดชี้แนะ!”หวังเถิงฮ่วนถูกคำถามของถานไถจิ้งจือไล่บี้ก็พูดไม่ออก ด้วยความโกรธเขาจึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ถึงแม้ว่าจะเปิดธนาคาร ก็แค่ปล่อยให้ประชาชนมาฝากเงินเท่านั้น เงินเหล่านั้นไม่ใช่ของราชสำนัก มิหนำซ้ำ ราชสำนักยังต้องจ่ายดอกเบี้ยให้อีก เช่นนี้แล้วจะแก้ไขปัญห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 567
แม้ว่าราชสำนักจะอนุมัติแล้ว แต่หลี่เฉินก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดีเขารู้ว่าการต่อต้านที่ใหญ่ที่สุดในเรื่องนี้ก็คือผู้คนผลกระทบที่ตามมาของมัน จะเกิดขึ้นหลังจากที่แพร่กระจายไปสู่ประชาชนแล้วนักวิชาการและประชาชนทั่วไปในใต้หล้าจะไม่สนใจเหตุผลของเจ้า พวกเขาจะด่าเจ้าในสิ่งที่พวกเขาคิดว่าผิดโดยปกติแล้ว เสียงก่นด่าเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร แต่คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกค้าของธนาคาร ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลี่เฉินก็ไม่อาจยอมแพ้พวกเขาดังนั้นวิธีที่จะผลักดันไปข้างหน้าคือ ทำให้ผู้คนในใต้หล้ายอมรับรัฐวิสาหกิจแห่งแรกของจักรวรรดิ และทำให้พวกเขากลายเป็นลูกค้า ซึ่งนั่นคือปัญหาที่แท้จริงที่รออยู่เบื้องหน้าหลี่เฉินไม่สามารถเอามีดจ่อคอคนอื่นแล้วบังคับให้พวกเขาฝากเงินได้ เพราะเรื่องนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้หลังจากเลิกการประชุมแล้ว หลี่เฉินก็เรียกถานไถจิ้งจือมาที่ตำหนักบูรพา“เรื่องเมื่อครู่ลำบากท่านอาจารย์แล้ว”ถานไถจิ้งจือยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ตราบใดที่เป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติ สิ่งนี้ก็ไม่นับเป็นอะไรได้”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “แต่ท่วงทีที่สง่างามของท่านอาจารย์ยามโต้แย้ง ก็ทำให้หวังเถิงฮ่วนนั่นพูดไม่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 568
หลี่อิ๋นหู่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เขาจะได้เห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ในตำหนักบูรพาในขณะนั้น หลี่อิ๋นหู่ยังรู้สึกว่าเขากำลังมีอาการประสาทหลอนจังหวะที่หลี่อิ๋นหู่คิดจะไล่ตามไป เขาก็พลันชะงักเท้าเสียก่อนเขานึกขึ้นได้ว่า ที่นี่คือตำหนักบูรพา ไม่ใช่อาณาเขตของเขาที่นี่ เขาจะต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว มิฉะนั้น ถ้าหากองค์รัชทายาทจับหางได้ ตัวเขานั้นคงต้องทุกข์ทรมานอีกครั้งแน่แต่ความสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ก็เหมือนมีแมวข่วนอยู่ในใจของเขา เขาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่เข้าใจกำลังเกิดขึ้นในตำหนักบูรพา หรือว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์กำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง มิฉะนั้น สตรีศักดิ์สิทธิ์คงไม่ปรากฏตัวที่นี่หลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังขมวดคิ้ว และอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ด้านนอกทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา จู่ๆ ประตูของตำหนักบูรพาก็ถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดและคนที่ออกมาก็ไม่ใช่ใคร คือถานไถจิ้งจือที่กำลังขมวดคิ้วเหตุผลที่ผู้เฒ่าขมวดคิ้วไม่ใช่เรื่องอะไร แต่เป็นเพราะในอีกไม่กี่วันข้าหน้า ตำหนักบูรพากำลังจะรับของขวัญอวยพรจากเหล่าขุนนาง ถานไถจิ้งจือผู้ซึ่งได้รับความเคารพอย่างสูงและมีน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 569
คำพูดสุภาพก่อนหน้านี้เป็นเพียงผิวเผิน แต่คำพูดเกี่ยวกับการเป็นศิษย์นั้นคือเรื่องจริงถานไถจิ้งจือไม่คาดคิดว่าหลี่อิ๋นหู่จะพูดเช่นนี้ไม่ว่าหลี่อิ๋นหู่จะเป็นอย่างไร แต่ก็ยังเป็นท่านอ๋องแห่งต้าฉิน ซึ่งมีสถานะสูงส่งและไม่ว่าชื่อเสียงของถานไถจิ้งจือจะสูงส่งแค่ไหน แต่ในแง่ของสถานะ เขาก็เป็นเพียงคนบ้านนอกคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดำรงตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่หนึ่ง และเป็นมหาอำมาตย์ในสำนักราชเลขา เมื่ออยู่ต่อหน้าราชวงศ์ สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่ขุนนางระหว่างพวกเขาทั้งสองคน พูดกันตามตรงแล้ว ก็ยังคงเป็นนายบ่าว ดังนั้นการที่หลี่อิ๋นหู่ลดสถานะของตัวเองเช่นนี้ ก็นับว่าไม่คำนึงถึงสถานะของเขา ในมุมมองของถานไถจิ้งจือนั้น มันค่อนข้างกระตือรือร้นมากเกินไปเขาไม่รู้เกี่ยวกับข้อขัดแย้งระหว่างหลี่อิ๋นหู่และหลี่เฉิน แต่เข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันดี องค์จักรพรรดิหมดสติ ไม่รู้จะสิ้นพระชมน์ไปตอนไหน ส่วนองค์รัชทายาทแม้จะเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่ก็ยังไม่ขึ้นครองบัลลังก์ ดังนั้นการใกล้ชิดกับท่านอ๋องมากเกินไปในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่“ท่านอ๋องมีสถานะสูงศักดิ์ แต่กระหม่อมแก่ชราแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 570
หากมีคนบอกว่ามีคนอื่นกำลังสมรู้ร่วมคิดกับหลี่อิ๋นหู่เพื่อผลประโยชน์ หลี่เฉินจะเชื่อแต่พอเป็นถานไถจิ้งจือซึ่งหลี่เฉินเห็นถึงความเป็นนักวิชาการที่แท้จริงในตัวเขา ดังนั้นจึงไม่เชื่อแน่นอนว่าไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามก็ยังจำเป็นต้องสอบสวนต่อไปหลังจากกำชับเรื่องนี้แล้ว เขาก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไป เมื่อหลี่เฉินจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จสิ้น เขาก็ยืนขึ้น และบอกให้วั่นเจียวเจียวเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเป็นเสื้อผ้าธรรมดา“ฝ่าบาทจะเสด็จออกไปข้างนอกหรือเพคะ?”วั่นเจียวเจียวถามอย่างระมัดระวัง ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับหลี่เฉินความเป็นจริงแล้วนางต้องการจะถามฝ่าบาทว่าจะพานางไปด้วยหรือไม่ เมื่อไม่มีฝ่าบาทอยู่ที่นี่ ตำหนักบูรพาที่งดงามนั้นก็ดูว่างเปล่าอยู่เสมอ“ข้าจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่” หลี่เฉินพูด “เพคะ”วั่นเจียวเจียวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยครั้งล่าสุด ตอนที่ฝ่าบาทเสด็จไปจวนแม่ทัพใหญ่ก็ไม่ได้พานางไปด้วย“ถ้าเจ้าเบื่อก็ตามมาด้วยกันสิ”ประโยคถัดไปของหลี่เฉิน ทำให้วั่นเจียวเจียวมีความสุขทันที “ขอบพระทัยเพคะองค์รัชทายาท!” วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยรอยยิ้มหลี่เฉินพูดพร้อมกับหัวเราะ “เมื่อก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 571
ซูจิ่นพ่ารู้สึกว่าหลี่เฉินพูดเรื่องไร้สาระแต่ในขณะที่จะหักล้าง ก็จำสิ่งที่ซูผิงเป่ยเคยโน้มน้าวตัวเองก่อนหน้านี้ได้...ซูจิ่นพ่ายอมรับอย่างอ่อนแอว่าบางทีซูผิงเป่ยคงไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้เลยเป็นเพียงการแต่งงานทางการเมือง ดังที่เขาพูดกับนาง จะแต่งกับใครก็ได้ เมื่อถึงตาของผิงเป่ย เขาก็สามารถแต่งกับใครก็ได้เช่นกัน? ถ้าแม้แต่คนที่เกี่ยวข้องยังไม่สนใจ แล้วทำไมตัวเองถึงต้องออกโรงให้เหนื่อยเปล่าด้วยล่ะ?คิดได้ดังนั้น ซูจิ่นพ่าก็รู้สึกเบื่อเล็กน้อย“ช่างเถอะ เรื่องของพวกเขา ข้าไม่สามารถขวางได้ ดังนั้นข้าจะไม่สนใจ”เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูจิ่นพ่าพูด หลี่เฉินก็ยิ้มและพูดว่า “ถูกต้อง แทนที่จะคิดถึงเรื่องนั้น ควรคิดว่าจะต้องเตรียมตัวอะไรบ้าง เพราะอีกไม่นานเจ้าจะต้องแต่งงาน”ซูจิ่นพ่าขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ข้าควรเตรียมตัวอะไร? ข้าจำเป็นต้องเตรียมการอะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าจัดแจงทุกอย่างแล้วหรือ ข้าก็แค่ต้องแต่งงานกับเจ้าก็พอ”“เจ้าปรารถนาชีวิตอิสระขนาดนั้นเชียวเหรอ?”คำถามที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยของหลี่เฉิน ทำให้ซูจิ่นพ่าชะงักจากนั้นนางก็มองดูทิวทัศน์ในสวนด้วยความอ้างว้างและพู
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 572
“เจ้าเตรียมตัวมาดีมาก มีแผนจะหนีออกจากบ้านนานแล้วหรือยัง?”หลี่เฉินคิดไม่ออกจริงๆ ว่าผู้หญิงจะมีเสื้อผ้าผู้ชายในห้องส่วนตัวได้อย่างไร เมื่อประกอบกับคำพูดและการกระทำก่อนหน้านี้ของซูจิ่นพ่า หลี่เฉินก็เดาได้ทันทีว่าซูจิ่นพ่าอาจจะมีความคิดเช่นนี้มานานแล้ว ซูจิ่นพ่าร้องหึออกมา และยอมรับอย่างเปิดเผยว่า “ถ้าไม่เป็นเพราะสุนัขหน่วยบูรพาของเจ้าเยอะเกินไป ข้าคงหนีไปนานแล้ว!”หลี่เฉินหัวเราะลั่น“มีคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่กล้าพูดว่าหน่วยบูรพาเป็นสุนัขต่อหน้าข้า เจ้าคือหนึ่งในนั้น”พวกเขาสองคนไม่ใช่คนที่ชอบยืดเยื้อ เมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว ก็เก็บข้าวของจากไปในทันทีเมื่อวั่นเจียวเจียวออกไปเตรียมการ หลี่เฉินก็ไปถึงหน้าประตู เขาไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับซูเจิ้นถิง และลักพาตัวลูกสาวของเขาไปตรงๆสิ่งเดียวที่พวกเขาสองคนนำไปจากจวนแม่ทัพใหญ่ก็คือม้าสองตัวดูเผินๆ พวกเขาไม่ได้นำผู้ติดตามมาเลย แต่ในความมืดมิด กลับมีหน่วยบูรพาคอยปกป้องอยู่ห่างๆหลี่เฉินไม่ได้คนโง่ แม้ว่าจะมาจีบสาว แต่เขาไม่มีทางละเลยความปลอดภัยของตัวเองในโลกนี้มีคนที่อยากให้เขาตายมากกว่าอยากให้เขาอยู่หลังออกจากจวนแม่ทัพใหญ่ ซู
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 846
โหวอวี้ซูรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดตั้งแต่สีหน้าจนถึงจิตใจ เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทางในเวลานี้ เขาเสียใจอย่างยิ่งว่าเหตุใดจึงทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้แต่ในโลกนี้ไม่มี "ยาแก้เสียใจ" ให้ย้อนกลับได้ เขาทำได้เพียงหวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ในวันนี้เสียงของหลี่เฉินดังมาถึงเขา"ในเมื่อโหวอวี้ซูเป็นศิษย์ของท่านถานไถ งั้นก็ให้ท่านถานไถจัดการเถอะ"คำพูดเรียบง่ายของหลี่เฉิน ทำให้ถานไถจิ้งจือถอนหายใจเบาๆ ในใจเขารู้ดีว่าความผิดอื่นๆ ของโหวอวี้ซูนั้นล้วนเล็กน้อย สามารถลดหย่อนได้ และไม่น่าถึงขั้นต้องเสียชีวิตแต่ปัญหาใหญ่คือโหวอวี้ซูได้เลือกสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อหน้าขุนนางและนักศึกษาทั้งหมด เขากล้าพูดสิ่งที่อาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตำหนักบูรพาและตระกูลซูซูจิ่นพ่ากำลังจะเข้าสู่ตำหนักบูรพาในฐานะพระชายาองค์รัชทายาทนี่ไม่ใช่แค่เรื่องของความรัก แต่เป็นการแต่งงานทางการเมืองที่สำคัญอย่างยิ่งไม่ว่าจะสำหรับตำหนักบูรพาหรือสำหรับตระกูลแม่ทัพใหญ่อย่างตระกูลซู เรื่องนี้ล้วนมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด!การแต่งงานที่มีผลกระทบต่อทั้งแผ่นดินเช่นนี้ ไม่อาจยอมให้มีจุดด่างพร้อยใด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 845
ปัจจุบัน หลี่เฉินดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในฐานะองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉินเขาคือผู้ที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น เป็นผู้ควบคุมจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่นี้อำนาจและบารมีของเขานั้น แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่เจ้าเล่ห์ยังรู้สึกยากจะต่อต้าน แล้วโหวอวี้ซูเล่า? เขาเป็นเพียงบุคคลตัวเล็กๆ เท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงตวาดจากหลี่เฉิน หัวใจของโหวอวี้ซูแทบกระเด็นออกมาจากอกความตกตะลึงและความสับสนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความกลัวและหวาดผวาแม้เขาจะเป็นมนุษย์เหมือนกับหลี่เฉิน แต่โหวอวี้ซูกลับรู้สึกว่าตนเองต่างชั้นจากอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิงดั่งมังกรในสรวงสวรรค์กำลังยืนต่อหน้ามดตัวเล็กๆ ที่ต่ำต้อยในผืนดินความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกในจิตใจทำให้เข่าของโหวอวี้ซูอ่อนจนทรุดลง เขาคุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉินทันที"ข้า... ข้า..."เขาพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับอ้ำอึ้งจนไม่สามารถพูดออกมาได้ หลี่เฉินมองโหวอวี้ซูด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเบื่อหน่าย"เจ้าอะไรเจ้า?""การที่เจ้าเคยล่วงเกินข้าในอดีต ข้าสามารถมองข้ามได้ เพราะเจ้าไม่รู้ว่าข้าคือใคร คนไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด""แต่การที่เจ้าคิดจะละเมิดต่อซูจิ่นพ่า นั่นคือคว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 844
โหวอวี้ซูที่พูดทุกอย่างออกไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกสะใจและโล่งใจอย่างมากเมื่อคิดถึงว่าสองคนที่เขาเกลียดชังจะต้องเผชิญกับโทสะอันน่าสะพรึงของตำหนักบูรพา โหวอวี้ซูก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจเขารู้ดีว่าไม่มีชายใดในแผ่นดินนี้ที่จะยอมทนให้ว่าที่พระชายาของตนไปพัวพันกับชายอื่นได้ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นั้นคือองค์รัชทายาท ผู้ที่ไม่อาจทนต่อเรื่องเช่นนี้ได้แน่นอนอย่างไรก็ตาม โหวอวี้ซูที่คาดหวังว่าองค์รัชทายาทจะโกรธเกรี้ยวจนฟ้าสะเทือน กลับได้รับเพียงความเงียบเป็นการตอบสนองนี่หมายความว่าองค์รัชทายาทโกรธจนหมดสติแล้วหรือ?ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของโหวอวี้ซูขณะที่เขากำลังสับสน เสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามาโหวอวี้ซูรู้สึกได้ทันทีว่าองค์รัชทายาทกำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ร่างกายแข็งทื่อ ก้มหน้าลงแน่นจนไม่กล้าสบตากับองค์รัชทายาทเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งรองเท้าประดับดิ้นทองคำปรากฏอยู่ตรงหน้าโหวอวี้ซู เขารู้ว่าองค์รัชทายาทกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา และไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่น้อย"เงยหน้าขึ้นมา"เสียงที่สง่างามและคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของโหวอวี้ซูตั้งแต่แรกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 843
หลี่เฉินไม่มีความตั้งใจจะเพิ่มเวลาสอบ เขาลุกขึ้นและเตรียมเดินออกจากสนามสอบเวลา ทุกคนมีเท่ากันโจทย์ ก็เหมือนกันทุกคนในหนึ่งชั่วยาม หากแม้แต่เขียนให้จบยังทำไม่ได้ ย่อมเห็นได้ชัดว่านักศึกษาเหล่านี้ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะตอบโจทย์ได้สำเร็จในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรน่าคาดหวังอีกแล้วพวกเขาทำได้เพียงรอปีหน้า และเมื่อถึงตอนนั้น สถานการณ์อาจเปลี่ยนไป หลี่เฉินอาจตั้งโจทย์ที่ง่ายกว่านี้นักศึกษากลุ่มที่ไม่สามารถส่งกระดาษคำตอบได้ทันเวลานั้น รวมถึงโหวอวี้ซูบนกระดาษคำตอบของโหวอวี้ซู เขาเขียนได้เพียงครึ่งหน้าเท่านั้น เนื้อหาที่มีอยู่นั้นก็ล้วนเขียนออกมาอย่างฝืนใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังจะเดินออกไป เส้นทางสู่จุดสูงสุดในอำนาจของโหวอวี้ซูก็แทบจะพังทลายตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเขาไม่อาจทนรอจนถึงการสอบในปีหน้าได้เพราะใจเขาร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิดเมื่อคิดถึงสายตาดูถูกของซูจิ่นพ่า และท่าทีหยิ่งยโสของชายลึกลับที่ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา โหวอวี้ซูแทบจะคลั่งภายใต้แรงกดดันอันมหาศาล โหวอวี้ซูปาแปรงพู่กันในมือลงพื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที ช่วงเวลานั้น องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังยังไม่ทันต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 842
ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้สวีฉังชิงอยากชักดาบออกมาฆ่าหลานชายของตัวเองทันที จากนั้นก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าองค์รัชทายาทแม้ว่าชีวิตของเขาและหลานชายจะต้องจบลง แต่ตระกูลสวียังอาจมีโอกาสรอดพ้นจากการถูกทำลายล้างคำพูดประโยคแรกของสวีจวินโหลวหมายความว่าอย่างไร!?เข้าใจง่ายมากนั่นก็คือ มนุษย์ล้วนต้องตาย และแคว้นย่อมมีวันล่มสลาย เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืน และการผลัดเปลี่ยนฤดูกาล ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎธรรมชาติที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้!คำพูดนี้ ไม่ว่ากษัตริย์พระองค์ใดได้ยิน ย่อมถือเป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรงไม่ใช่แค่ตัดหัวแต่ถึงขั้นล้างโคตรตระกูล!หากเจอกษัตริย์ที่มีอารมณ์ร้อน อาจถึงขั้นสังหารเก้าชั่วโคตรโดยไม่มีใครกล้าเรียกร้องความเป็นธรรมนี่มันการดูหมิ่นที่ร้ายแรงที่สุด!แม้เข่าของสวีฉังชิงจะอ่อนจนแทบทรุดลงไปกับพื้น แต่เขาก็พยายามอดทนไม่คุกเข่าต่อหน้าองค์รัชทายาทเขาแอบเหลือบมองสีหน้าของหลี่เฉิน แต่กลับเห็นว่าองค์รัชทายาทไม่ได้แสดงความโกรธใดๆ แถมยังมีท่าทีสนุกสนาน หยิบลิ้นจี่ที่นางกำนัลยื่นให้เข้าปากด้วยความผ่อนคลายในมุมมองของหลี่เฉิน ประโยคเปิดเรื่องนี้แม้จะดูเหมือนเป็นการดูหมิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 841
เวลาสอบทั้งหมดกำหนดไว้หนึ่งชั่วยาม หรือราวๆ สองชั่วโมงในหน่วยเวลาสมัยใหม่แต่โจทย์ที่ยากลำบากขนาดนี้ กลับมีคนส่งกระดาษคำตอบตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามคนแรกที่ส่งกระดาษคำตอบ ย่อมดึงดูดความสนใจจากทุกคนในทันทีองครักษ์รีบรับกระดาษคำตอบของเขา นำส่งให้เสนาบดีกรมขุนนาง หูพี่ ก่อนที่หูพี่จะหมุนตัวและนำเสนอด้วยความเคารพต่อหลี่เฉินหลี่เฉินหยุดการเขียนนิยายของตน ช้อนตามองนักศึกษาร่างเล็กหน้าตาเรียบๆ คนหนึ่งที่ยืนเก็บของเตรียมตัวออกจากสนามสอบ ก่อนจะรับกระดาษคำตอบมาเมื่อเห็นตัวอักษรบนกระดาษคำตอบเป็นครั้งแรก หลี่เฉินเอ่ยชมออกมาเบาๆ ว่า "ลายมือช่างงดงามยิ่งนัก"ไม่ว่าจะเป็นการสอบจอหงวนในยุคโบราณหรือการสอบระดับชาติในยุคปัจจุบัน การที่มีคะแนนจากความเรียบร้อยของกระดาษคำตอบย่อมมีส่วนสำคัญ และลายมือที่สวยงามย่อมทำให้ผู้ตรวจรู้สึกชื่นชมเพราะอย่างน้อยก็ไม่เหนื่อยเวลาอ่านในยุคโบราณยิ่งเป็นเช่นนั้นนักศึกษาจะใช้เวลาเป็นสิบๆ ปีฝึกฝนลายมือ ถ้าหากพวกเขาไม่มีลายมือที่สวยงาม ก็ย่อมไม่มีทางก้าวมาถึงการสอบจอหงวนรอบสุดท้าย"นักศึกษาจากแคว้นเจียงเจ๋อ ฟู่หมิ่นชิง ตอบคำถามในหัวข้อ 'ปรัชญาแห่งชาติ' ต่อเบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 840
มีขุนนางที่กล้ากล่าวความจริงและตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา สามารถช่วยกษัตริย์มองเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นทั้งในตัวเองและนโยบายและยังมีขุนนางที่มีความสามารถเฉพาะด้านสูงมาก งานในส่วนที่เกี่ยวข้อง เมื่อมอบหมายให้พวกเขาแล้วแทบไม่ต้องกังวลนอกจากนี้ ยังมีขุนนางประเภทที่สามารถช่วยกษัตริย์จัดการเรื่องที่กษัตริย์ไม่สะดวกจะลงมือเอง แม้ว่าคนเหล่านี้อาจมีความสามารถระดับปานกลาง หรือแม้แต่มีข้อเสียหลายประการ พวกเขาก็ยังนับเป็นคนสำคัญ เช่น เหอคุนจักรวรรดิที่กว้างใหญ่เกินไป ย่อมต้องการผู้คนที่หลากหลายมาช่วยหลี่เฉินบริหารจัดการ ไม่เช่นนั้น ต่อให้เขาเป็นเทพเซียนก็คงไม่สามารถขับเคลื่อนจักรวรรดิได้ด้วยตัวเองสำหรับสถานการณ์ที่ต้าฉินกำลังเผชิญ หลี่เฉินต้องการคนที่มีสายตากว้างไกลและความสามารถเชิงกลยุทธ์ระดับสูงบุคคลประเภทนี้ โจวผิงอันถือว่าเป็นตัวอย่างหนึ่ง แต่คนอื่นๆ อย่างสวีฉังชิงและกวนจือเหวยเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านเท่านั้นคนเหล่านี้ หากใช้อย่างเหมาะสม จะกลายเป็นอาวุธสำคัญ แต่หากใช้ผิดวิธีก็อาจกลายเป็นหายนะ ดูได้จากตัวอย่างของจ้าวเสวียนจีแม้ว่าหลี่เฉินอยากให้จ้าวเสวียนจีตายไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่เข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 839
"เมื่อข้าอ่านโจทย์การสอบจบแล้ว นักศึกษาทุกคนจึงจะเริ่มเขียนคำตอบได้ เวลาที่กำหนดคือหนึ่งชั่วยาม เมื่อครบเวลา ทุกคนต้องหยุดเขียนและส่งกระดาษคำตอบ อนุญาตให้ส่งก่อนเวลาได้ แต่ห้ามส่งช้ากว่าเวลาที่กำหนด""ต่อไป ข้าจะอ่านโจทย์การสอบ"เมื่อคำกล่าวของหูพี่จบลง ไม่เพียงแต่นักศึกษาทุกคนจะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ทั้งหมดก็ยังรู้สึกอยากรู้อยากเห็นในอดีต การสอบจอหงวนรอบสุดท้าย โจทย์จะถูกจัดเตรียมโดยสำนักราชเลขา ซึ่งมักเสนอโจทย์หลายชุดให้ฮ่องเต้เลือกหนึ่งชุดเป็นโจทย์สอบแต่ปีนี้ไม่เหมือนปีก่อนสำหรับการสอบครั้งนี้ โจทย์ทั้งหมดถูกตัดสินโดยองค์รัชทายาท โดยไม่มีการเกี่ยวข้องจากสำนักราชเลขาเลยดังนั้น แม้แต่ขุนนางในราชสำนักหรือสำนักราชเลขาก็ยังไม่รู้ว่าโจทย์จะเป็นเช่นไรกระทั่งหูพี่เองก็ไม่ทราบเนื้อหาโจทย์จนกระทั่งซานเป่ามอบซองปิดผนึกให้แก่เขาหลังจากเปิดซองออก หูพี่ก็กลายเป็นบุคคลที่สองรองจากหลี่เฉินที่รู้เนื้อหาโจทย์เมื่อเห็นเนื้อหาโจทย์ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่กลุ่มนักศึกษาด้วยสีหน้าประหลาดใจปนความเห็นใจเขาเข้าใจทันทีว่าทำไมองค์รัชทายาทจึงเลือกให้เขาเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 838
"พวกเจ้าทุกคนล้วนเป็นยอดคนที่ถูกคัดเลือกจากนับร้อยในพัน หากมองทั่วแผ่นดินที่มีประชากรนับสิบล้าน พวกเจ้าย่อมเป็นหนึ่งในแสน!"คำกล่าวของหลี่เฉินทำให้เลือดลมของเหล่านักศึกษาเดือดพล่านทุกคนล้วนตระหนักดีว่าหนทางที่ผ่านมานั้นไม่ง่ายเลย บางคนถึงกับต้องขายสมบัติทั้งครอบครัวเพื่อให้สามารถเดินทางมาถึงจุดนี้หากการสอบจอหงวนล้มเหลว พวกเขาส่วนใหญ่อาจต้องจบชีวิตไปพร้อมกับความยากจนและไร้หนทางดังนั้น แม้ว่าการสอบจอหงวนจะไม่ใช่สมรภูมิที่มีคมดาบ แต่ความโหดร้ายของมันก็แทบไม่แตกต่างจากสนามรบเมื่อย้อนระลึกถึงความยากลำบากที่ผ่านมา นักศึกษาทั้งหมดล้วนแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกส่วนเหล่าขุนนางที่อยู่ในบริเวณนั้น ต่างก็รู้สึกสะเทือนใจเช่นกันเพราะในอดีต พวกเขาส่วนใหญ่ก็ล้วนเดินมาบนเส้นทางการสอบจอหงวนเช่นเดียวกันแต่โชคชะตาของพวกเขาดีกว่าคนรุ่นเดียวกันอย่างมาก เพราะในวันนี้ พวกเขาสามารถยืนอยู่หน้าพระที่นั่งไท่เหอ และเข้าร่วมราชสำนักได้เมื่อมองย้อนกลับไป ผู้คนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันในรุ่นเดียวกันนั้น บัดนี้เหลืออยู่ข้างกายน้อยมาก"การสอบจอหงวนเป็นเส้นทางที่ราชสำนักใช้ในการคัดเลือกบุคคลที่มีค
