เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 571
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-06 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 572
“เจ้าเตรียมตัวมาดีมาก มีแผนจะหนีออกจากบ้านนานแล้วหรือยัง?”หลี่เฉินคิดไม่ออกจริงๆ ว่าผู้หญิงจะมีเสื้อผ้าผู้ชายในห้องส่วนตัวได้อย่างไร เมื่อประกอบกับคำพูดและการกระทำก่อนหน้านี้ของซูจิ่นพ่า หลี่เฉินก็เดาได้ทันทีว่าซูจิ่นพ่าอาจจะมีความคิดเช่นนี้มานานแล้ว ซูจิ่นพ่าร้องหึออกมา และยอมรับอย่างเปิดเผยว่า “ถ้าไม่เป็นเพราะสุนัขหน่วยบูรพาของเจ้าเยอะเกินไป ข้าคงหนีไปนานแล้ว!”หลี่เฉินหัวเราะลั่น“มีคนไม่กี่คนในโลกนี้ที่กล้าพูดว่าหน่วยบูรพาเป็นสุนัขต่อหน้าข้า เจ้าคือหนึ่งในนั้น”พวกเขาสองคนไม่ใช่คนที่ชอบยืดเยื้อ เมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว ก็เก็บข้าวของจากไปในทันทีเมื่อวั่นเจียวเจียวออกไปเตรียมการ หลี่เฉินก็ไปถึงหน้าประตู เขาไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับซูเจิ้นถิง และลักพาตัวลูกสาวของเขาไปตรงๆสิ่งเดียวที่พวกเขาสองคนนำไปจากจวนแม่ทัพใหญ่ก็คือม้าสองตัวดูเผินๆ พวกเขาไม่ได้นำผู้ติดตามมาเลย แต่ในความมืดมิด กลับมีหน่วยบูรพาคอยปกป้องอยู่ห่างๆหลี่เฉินไม่ได้คนโง่ แม้ว่าจะมาจีบสาว แต่เขาไม่มีทางละเลยความปลอดภัยของตัวเองในโลกนี้มีคนที่อยากให้เขาตายมากกว่าอยากให้เขาอยู่หลังออกจากจวนแม่ทัพใหญ่ ซู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 573
ท่ามกลางทุ่งนา มีชาวนาคู่หนึ่งกำลังทำนาอยู่ “ผู้เฒ่าๆ”หลี่เฉินลงจากหลังม้า ยืนอยู่ที่ขอบทุ่ง ชี้ไปที่ต้นกล้ามันเทศในทุ่งนา แล้วแสร้งถามอย่างไร้เดียงสา “ท่านปลูกอะไรในทุ่งนี้?”ชายชราสวมหมวกไม้ไผ่ที่ก้มลงปลูกพืชก็ยืนขึ้น เดินเข้ามาแล้วตอบว่า “ต้นกล้ามันเทศ”ขณะที่เขาพูด เขาก็เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ไม่แปลกหรอก ที่คนหนุ่มสาวไม่รู้จักกัน แม้แต่ข้าก็ไม่รู้จักด้วยซ้ำ นี่เป็นสิ่งที่พวกข้าราชการกำหนด ว่ากันว่าแต่ละครัวเรือนจะต้องปลูกมันเทศในแปลงของตนเพียงสามส่วนเท่านั้น เมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยว ก็สามารถลดภาษีได้หนึ่งส่วน”หลี่เฉินยิ้มและไม่ออกความเห็น เขารู้ดีอยู่แล้วเกี่ยวกับนโยบายดังกล่าวในความเป็นจริง ถ้าเขาไม่แน่ใจ เจิ้งเป่าหรงคงจะไม่กล้าคิดนโยบายเช่นนี้ออกมา แม้ว่าเขาจะมอบความกล้าหาญให้ก็ตาม“ข้าจำได้ว่าการปลูกมันเทศสามส่วนสามารถลดภาษีได้หนึ่งส่วน แต่ถ้าปลูกครึ่งหมู่ไม่เพียงแต่จะลดภาษีได้สองเท่านั้น แต่ยังลดภาษีต่อหัวได้อีกด้วย ครึ่งหมู่นี้คุ้มค่าที่สุดแล้ว ทำไมถึงไม่ปลูกเพิ่มล่ะ?” หลี่เฉินถามเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชาวนาชราก็มีความสุข เขายิ้มแล้วพูดว่า “พ่อหนุ่มมาจากทางการหรือ?
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 574
คำพูดของชาวนาทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกโกรธมาก ในมุมมองของนาง นี่มันชัดเจนว่าเป็นการสมคบระหว่างหยวนไว้กับทางการ เพื่อเอาเปรียบชาวนากับราชสำนัก แต่ชาวนาที่ถูกเอาเปรียบกลับทำท่าเหมือนได้กำไร และยังมาห้ามปรามตนเองอีกหรือ? แต่หลี่เฉินกลับไม่ปล่อยให้ซูจิ่นพ่าพูดอะไรต่อ เขากล่าวขึ้นว่า “ผู้เฒ่า นี่เป็นน้องสาวของข้า นางยังเด็กและไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก ท่านอย่าไปถือสานางเลย” เมื่อได้ยินหลี่เฉินพูดเช่นนี้ ซูจิ่นพ่าก็ยิ่งโกรธมากขึ้น “เจ้าต่างหากที่ไม่เข้าใจ…” ซูจิ่นพ่าพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น “พวกเจ้าสองคนทำอะไรกันอยู่?” หลี่เฉินหันไปมอง พบว่ามีคุณชายผู้หนึ่งพากลุ่มคนรับใช้เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร ชาวนาเฒ่าก็เห็นเช่นกัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี และกล่าวเสียงเบาแก่หลี่เฉินว่า “พวกเจ้าจงรีบไปเสีย นั่นคือคุณชายบ้านตระกูลหวัง เขาอารมณ์ไม่ดีนัก” พูดจบ ชาวนาเฒ่าก็ยิ้มประจบประแจงก่อนเดินเข้าไปหา กล่าวกับคุณชายผู้นั้นด้วยท่าทางนอบน้อมว่า “คุณชาย สองคนนี้เป็นเพียงคนผ่านทาง มาถามทางกับข้าสักครู่ และกำลังจะไปแล้ว” คุณชายหวังมองหลี่เฉินด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พลางกล่าวว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 575
หลี่เฉินลงมือจัดการชายคนหนึ่งไปแล้ว แต่สำหรับพวกคนรับใช้ที่เหลือ เขาไม่คิดจะเปลืองแรงด้วยตัวเอง ทันใดนั้น องครักษ์เสื้อแพรที่ซุ่มอยู่ในเงามืดก็ปรากฏตัวขึ้น พวกคนรับใช้เหล่านี้ที่มักใช้อำนาจข่มเหงประชาชน ยังพอมีฝีมือในระดับต่ำ แต่เมื่อเจอกับองครักษ์เสื้อแพร ผู้มีฝีมือระดับสูง พวกเขาไม่มีทางเทียบได้ ในชั่วพริบตาเดียว พวกคนรับใช้ที่พุ่งเข้ามาล้วนถูกล้มลงทั้งหมด โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะส่งเสียงร้อง พวกองครักษ์เสื้อแพรปิดปากพวกเขาและลากตัวออกไป ขณะที่คุณชายหวัง ยังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลี่เฉิน ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ เขาค่อยๆ ฟื้นตัวจากอาการเจ็บปวด หายใจหอบถี่ แต่ความเจ็บปวดและความรู้สึกคลื่นไส้ยังคงทรมานเขาจนแทบทนไม่ไหว เขาเห็นคนรับใช้ของตนถูกพวกที่มีฝีมือร้ายกาจจัดการและลากตัวออกไปทันที สิ่งนี้ทำให้เขา แม้จะโง่เขลา ก็เข้าใจได้ว่าเขาไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน แม้ว่าที่นี่จะพ้นเขตเมืองหลวงเข้าสู่เขตทงโจวแล้ว แต่ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าไม่มีผู้มีอำนาจจากเมืองหลวงออกมาเที่ยวเล่นปลอมตัว ครอบครัวธรรมดา ไม่มีทางมีคนคุ้มกันฝีมือดีแอบซุ่มอยู่รอบตัว คุณชายตระกูลเฉินที่เคยโอหัง ตอนนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 576
ทั่วทั้งจักรวรรดิต้าฉิน ชนชั้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือผู้ใด?ขุนนาง?ราชวงศ์?ไม่ใช่ทั้งสอง แต่เป็นเจ้าของที่ดินผู้ถือครองที่นาจำนวนมหาศาลต่างหาก เจ้าของที่ดินเหล่านี้ แม้กำลังของแต่ละคนจะดูไม่มากนัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นขุนนางท้องถิ่น คอยดูแลหมู่บ้านในพื้นที่เล็กๆ แต่ด้วยเหตุที่พวกเขามีความใกล้ชิดกับรากฐานของสังคม พวกเขาจึงมีอำนาจกำหนดชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในระดับรากฐานได้อย่างแท้จริง หากล่วงเกินชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านี้ จนเกิดการต่อต้านในวงกว้าง ย่อมนำพาความวุ่นวายไปทั่วทั้งแผ่นดินอย่างแน่นอน ราชสำนักต้าฉิน ไม่อาจทนรับมือกับความปั่นป่วนเช่นนั้นได้เลย ดังนั้น ซูจิ่นพ่าจึงเกรงว่าหลี่เฉินจะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง แล้วสั่งประหารชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านั้นโดยไม่คิด “ข้าเป็นคนบุ่มบ่ามเช่นนั้นหรือ?” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจ้าวางใจเถิด ข้าจะคิดใคร่ครวญอย่างรอบคอบ” หลี่เฉินไม่ใช่คนโง่ สิ่งที่ซูจิ่นพ่ามองเห็น เขาในฐานะผู้ข้ามกาลเวลามายังยุคนี้ ย่อมมองออกเช่นกัน ในยุคของระบบศักดินา ชนชั้นที่ไม่ควรล่วงเกินที่สุด คือเจ้าของที่ดิน เพราะการปกครองในระบบศักดินา จ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 577
แต่เดิม หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ไม่อาจต้านทานความกระตือรือร้นของซูจิ่นพ่าได้ จึงยอมถูกลากไปดูความครึกครื้นโดยไม่ขัดขืน ดูจากเครื่องแห่ในขบวน เห็นได้ว่าครอบครัวเจ้าภาพมีฐานะค่อนข้างดี อุปกรณ์ในพิธีแต่งงานล้วนเป็นของคุณภาพสูง ครอบครัวธรรมดาย่อมไม่สามารถหามาใช้ได้จากเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้าน หลี่เฉินเริ่มสนใจในตัวเจ้าบ่าว “เจ้าบ่าวคนนี้เป็นคนนอกพื้นที่ ได้ยินว่าครอบครัวลำบากยากจน ทุ่มเททุกอย่างเพื่อส่งเขาเรียนหนังสือ สอบราชการเมื่อครั้งก่อนเขาสอบตก ไม่มีเงินกลับบ้าน เลยไปทำงานเป็นครูสอนหนังสือให้ลูกหลานตระกูลหลินในเมืองทงโจว หลังจากนั้น คุณหนูตระกูลหลินก็ตกหลุมรักเขา” “ในการสอบครั้งนี้ ในที่สุดก็สอบผ่านเข้าสู่สนามสอบขั้นสูง ตระกูลหลินจึงยอมให้แต่งงาน ช่างเป็นเรื่องที่น่าสรรเสริญจริงๆ” “ดีจริงเชียว...” ซูจิ่นพ่ามองไปยังเจ้าบ่าวที่อยู่ไม่ไกล กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมว่า “นี่คงเรียกว่าคู่รักที่สมหวังในที่สุดสินะ?” หลี่เฉินยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้กล่าวอะไร หากเป็นคนอื่นก็คงไม่ใส่ใจ แต่ในเมื่อเป็นผู้เข้าสอบราชการปีนี้ หลี่เฉินย่อมเคยเห็นประวัติและข้อมูลขอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 578
เฉินเส้าห้าวที่ถูกฟาดหน้าหนักๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับร่างกายถูกสาปให้กลายเป็นหิน อาภรณ์เจ้าบ่าวที่เขาสวมใส่อย่างหรูหรา ตัดกับหญิงสาวตรงหน้าที่แต่งตัวอย่างหยาบกร้านราวคนละโลก ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาที่กลั้นไว้ นางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “หากท่านรังเกียจข้าที่เป็นเพียงภรรยาผู้ต่ำต้อย ข้าก็ไม่ว่าอะไร ขอเพียงท่านเขียนหนังสือหย่ามาให้ ข้าก็จะยอมรับชะตากรรมนี้” “แต่เด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ท่านไม่อาจทอดทิ้งเขาได้!” นางกล่าวจบ พลางผลักเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเส้าห้าว ท่าทางนี้ทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้เสียงดัง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัดและสะเทือนใจ ในขณะนั้นเอง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่สวมมงกุฎปักวิหกอมตะและอาภรณ์หรูหรา เดินออกมาจากจวนตระกูลหลิน เห็นได้ชัดว่านางคือเจ้าสาวในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา หรือความสง่างาม หญิงสาวผู้นี้ล้วนดูเหนือกว่าภรรยาเก่าของเฉินเส้าห้าวในทุกด้าน นางเม้มริมฝีปาก เดินตรงมายังเฉินเส้าห้าวด้วยท่าทางเยือกเย็น จากสถานการณ์นี้ เห็นได้ชัดว่านางรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว “ข้า...” เฉินเส้าห้าวเพิ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 579
“หากบิดาของเขามีสติสักหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร ขอเพียงเฉินเส้าห้าวหย่าภรรยาเก่าเสีย เขาก็ยังสามารถเป็นเขยผู้ทรงเกียรติของตระกูลหลินได้” “หลังประกาศผลสอบ ด้วยตำแหน่งนักปราชญ์ของเขา จุดเริ่มต้นของอาชีพคงเป็นขุนนางระดับอำเภอ หากตระกูลหลินช่วยเปิดทางให้สักหน่อย ก็อาจเข้าวังไปเป็นขุนนางฝ่ายวิชาการ ใช้เวลาเก็บประสบการณ์อีกไม่กี่ปี เส้นทางย่อมราบรื่นขึ้น” คำพูดของหลี่เฉินทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกไม่พอใจ นางกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “ภรรยาเก่าของเขาเหน็ดเหนื่อยเพื่อสนับสนุนเขามาโดยตลอด แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงหนังสือหย่า? พวกบุรุษนี่ช่างไร้หัวใจจริง ๆ!” “เรื่องพวกนี้สามารถชดเชยในภายหลังได้” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ใช่เขา คนเราย่อมแตกต่างกัน” เขามองซูจิ่นพ่าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นี่แหละคือชีวิตของคนส่วนใหญ่ที่ต้องเผชิญ” “ความรัก เป็นเพียงจินตนาการอันงดงามของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน” “แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตจริง สิ่งที่ต้องเผชิญล้วนเป็นปัญหาเล็กน้อยแต่ซับซ้อนในแต่ละวัน” “เมื่อมีฐานะและอำนาจถึงระดับหนึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 690
หลี่จวิ้นเจ๋อสิ้นชีวิตแล้ว เหวินอ๋องย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆในฐานะองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา หลี่เฉินย่อมหนีไม่พ้นที่จะเกี่ยวข้อง แต่สำหรับเขาแล้ว มันไม่ได้สำคัญอะไรอย่างไรเสีย การปะทะกันระหว่างเขากับเหวินอ๋องก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอนาคตสิ่งสำคัญคือ เขาทำให้จ้าวเสวียนจีต้องลงมือเองกับมือ ดังนั้น เหวินอ๋องและจ้าวเสวียนจียังจะร่วมมือกันได้อีกหรือ?การล้างแค้นให้บุตรนั้น เป็นความแค้นที่ไม่มีวันให้อภัยได้สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือ การขยี้จ้าวเสวียนจีและเหวินอ๋องให้พวกเขาต้องปะทะกันโดยตรงจ้าวเสวียนจีที่ยืนมองหลี่เฉินอยู่ตรงพระที่นั่ง รู้ดีถึงความตั้งใจของหลี่เฉินแต่ทว่าจ้าวเสวียนจีไม่มีทางเลือกอื่น“กระหม่อมรับพระบัญชา”จ้าวเสวียนจีพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ รับหน้าที่ที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ หลี่เฉินโบกมือกล่าวว่า “เช่นนั้นก็เลิกประชุมได้”กล่าวจบ หลี่เฉินก็เดินนำออกจากพระที่นั่งไท่เหอทันทีคนที่สองที่ลุกขึ้นคือ จ้าวชิงหลานนางมองจ้าวเสวียนจีด้วยสายตาซับซ้อน แต่เนื่องจากคนมากและสถานการณ์ยังตึงเครียด บิดาและบุตรจึงไม่ได้พูดอะไรกัน ทำได้เพียงเดินออกจากพระที่นั่งไท่เหอไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 689
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ล้วนเป็นไปอย่างมีเหตุผลและแฝงไปด้วยความแปลกประหลาดการประชุมเช้ายังไม่เสร็จสิ้น ทุกคนต่างกลับไปยังพระที่นั่งไท่เหอ และดำเนินการประชุมเช้าต่อไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพิ่มเติม มีเพียงบทสนทนาระหว่างหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีหลี่เฉินเสนอรางวัลและการเลื่อนตำแหน่งให้แก่ซูผิงเป่ยและเหล่าทหารที่มีความดีความชอบได้อย่างราบรื่น ไม่ว่าจะเป็นการเลื่อนตำแหน่งหรือมอบรางวัลล้วนผ่านไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆแต่จ้าวเสวียนจีก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่จะยอมอ่อนข้อทั้งหมด เขายังแสดงความเห็นคัดค้านต่อประเด็นที่หลี่เฉินเสนอในบางหัวข้อหลี่เฉินเองก็ไม่ได้ยืนกรานในเรื่องนั้นผลสรุปของการประชุมเช้า หลี่เฉินผ่านมติได้สามในห้าข้อ อีกสองข้อที่เกี่ยวกับการโยกย้ายตำแหน่งบุคคลสำคัญถูกจ้าวเสวียนจีปฏิเสธจนกระทั่งใกล้เที่ยงวัน หลี่เฉินกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย“รัฐทายาทเหวินอ๋อง หลี่จวิ้นเจ๋อ นำคนบุกรุกพระที่นั่งไท่เหอ แม้เขาจะถูกตัดสินโทษประหารแล้ว แต่เรื่องนี้ย่อมมีการชี้แนะของเหวินอ๋องอยู่เบื้องหลังแน่นอน”คำพูดนี้ทำให้ขุนนางที่เพิ่งสงบจิตใจลง ต้องกลับมารู้สึกตึงเครียดอีกครั้งเหวินอ๋อง ผู้ซึ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 688
หลี่จวิ้นเจ๋อสะดุ้งเฮือก ราวกับเพิ่งได้สติ เขามองหลี่เฉินด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในตอนนี้ เขารู้สึกจริงๆ ว่าหลี่เฉินสามารถฆ่าเขาได้ทุกเมื่อไม่เคยคาดคิดเลยว่าชีวิตของตนจะจบลงในที่แห่งนี้ หลี่จวิ้นเจ๋อทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดลง เขาทรุดเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ขอชีวิต “ข้าถูกหลอกจนเสียสติ ขอองค์ชายโปรดทรงเมตตา โปรดทรงเมตตา!”แม้ว่าบิดาของเขาเหวินอ๋อง จะมีทหารฝีมือดีอยู่ในกำมือมากมาย และมีความทะเยอทะยานที่จะยึดอำนาจ แต่ในตอนนี้มันไกลเกินกว่าที่จะมาช่วยเขาได้ ทว่าหลี่เฉินผู้ที่อยู่ตรงหน้าสามารถคร่าชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ ดังนั้น เพื่อที่จะมีชีวิตรอด เขายอมทำได้ทุกอย่าง“ถูกหลอกจนเสียสติ?”หลี่เฉินหัวเราะเยาะเบาๆ หรี่ตาลงมองหลี่จวิ้นเจ๋อ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกมา บอกชื่อคนที่หลอกเจ้ามา”“ข้าอยู่ที่นี่ ขุนนางทั้งหลายก็อยู่ที่นี่ หากเจ้าบอกชื่อมา ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้า”“แต่เจ้าควรคิดให้ดี หากเจ้าเปิดเผยตัวผู้บงการ บางทีเจ้าอาจจะรอดชีวิต แต่หากไม่พูด วันนี้เจ้าได้ตายแน่!”ภายใต้การข่มขู่ของหลี่เฉิน หลี่จวิ้นเจ๋อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พลางหันไปมองจ้าวเสวียนจีโดยไม่รู้ตัวในตอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 687
เมื่อมองไปยังทหารองครักษ์หลวงจำนวนมากที่รีบเร่งเข้ามา และยังมีทหารฝีมือดีจากหน่วยบูรพาที่ถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน หลี่เฉินรู้ดีว่าได้ข้อสรุปทุกอย่างแล้วเขาหันไปมองหลี่จวิ้นเจ๋อ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ดูเหมือนว่าเจ้าจะหมดโอกาสแล้ว"หลี่จวิ้นเจ๋อหายใจหนักๆ อย่างยากลำบาก ก่อนพูดว่า "ปล่อยข้าไป ข้าจะหายไปจากสายตาท่านเดี๋ยวนี้"ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้ายและความบ้าคลั่ง พร้อมทั้งกล่าวข่มขู่ว่า "หากท่านฆ่าข้า บิดาของข้าจะไม่มีวันปล่อยท่านไปง่ายๆ แน่นอน"“ท่าทางของเจ้าที่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองในตอนนี้ ต่างจากสภาพอ้อนวอนขอชีวิตก่อนหน้านี้จริงๆ”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนยกเท้าถีบหลี่จวิ้นเจ๋อจนล้มคว่ำไปกับพื้นหลี่จวิ้นเจ๋อที่ถูกกระแทกเข้าที่ท้อง กุมท้องพลางคุกเข่าลงกับพื้น หน้าผากแตะกับพื้นหิน ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับอวัยวะภายในถูกบดขยี้เส้นเลือดที่ลำคอโป่งขึ้นอย่างชัดเจนเพราะความเจ็บปวด หลี่จวิ้นเจ๋อฝืนเงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉิน พร้อมกัดฟันกล่าวว่า “การฆ่าข้าอาจช่วยให้ท่านได้ระบายความโกรธชั่วครู่ แต่จะนำพาความยุ่งยากไม่รู้จบมาให้ท่าน หา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 686
หลี่จวิ้นเจ๋อในตอนนี้ ใบหน้าบวมเป่งจนเหมือนหัวสุกร เลือด น้ำตา และน้ำมูกไหลปะปนกันจนเลอะเทอะไม่น่าดูยิ่งไปกว่านั้น สภาพสติเลือนลางยังพร่ำร้องขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร ชวนให้ผู้เห็นต้องสะเทือนใจเมื่อเปรียบเทียบกับหลี่เฉินที่ยืนอยู่ข้างกันในฉลองพระองค์มังกรสีแดงสด ใบหน้าคมคายดั่งหยก ดวงตาประกายดั่งดวงดาว แสดงออกถึงพลังอำนาจที่พุ่งทะยานราวกับมังกรกำลังทะยานฟ้า ความแตกต่างช่างเด่นชัดราวกับคนหนึ่งจมปลักอยู่ในโคลนตม ส่วนอีกคนยืนอยู่บนเก้าแดนสวรรค์แม้แต่ผู้ที่ภักดีตาบอดและโง่เขลาที่สุด ก็ไม่อาจกล่าวคำใดที่เปรียบหลี่จวิ้นเจ๋อให้เทียบเท่าหลี่เฉินได้เมื่อถูกหลี่เฉินยกตัวขึ้นและบีบคาง หลี่จวิ้นเจ๋อดูเหมือนจะเริ่มได้สติกลับมาบ้างแสงแดดอันเจิดจ้าที่สาดลงบนใบหน้าของเขา ช่วยให้เขามีสติแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อยเขาพยายามลืมตาที่บวมช้ำอย่างยากลำบาก มองไปยังกลุ่มคนที่บิดาของเขาส่งมาช่วยเหลือ พร้อมกับอ้าปากพูดอย่างลำบากว่า “ชะ...ช่วย...ช่วยข้าด้วย”เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลี่จวิ้นเจ๋อ ทำให้บางคนเริ่มได้สติกลับคืนมาในที่สุดพวกเขาพลันตระหนักได้ว่า ตนมาถึงจุดนี้แล้ว สังหารหลี่เฉินก็ตาย ไม่สังหารก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 685
"พอแล้ว...ข้าขอร้องล่ะ อย่าตบข้าเลย..."หลี่จวิ้นเจ๋อที่สมองมึนงง สายตาพร่ามัวเห็นเป็นดวงดาวสีทองระยิบระยับ สลับกับความมืดมัวที่ค่อยๆ เข้าครอบงำ รู้สึกว่าตนกำลังจะหมดสติลงศักดิ์ศรีหรือเล่ห์เหลี่ยมที่เคยมี บัดนี้เขาไม่สนใจอีกต่อไป มีเพียงอย่างเดียวที่เขาต้องการ คือขอให้หลี่เฉินหยุดตบเขาเสียทีเหล่าลูกน้องผู้มีอาวุธครบมือกว่าร้อยคน กลับไม่มีใครกล้าก้าวออกมาขัดขวาง พวกเขาทำได้เพียงมองดูหลี่เฉินฟาดรัฐทายาทของพวกเขาดุจหลานชายทีละฝ่ามือจนมาถึงตรงหน้าพวกเขาองค์…องค์รัชทายาทผู้นี้ ไม่กลัวตายจริงๆ!?ไม่เพียงแต่คนกว่าร้อยคนนั้น แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ที่อยู่ที่นั่นต่างก็หวาดกลัวต่อความโหดเหี้ยมของหลี่เฉินจนตัวสั่นไม่มีใครคาดคิดว่าองค์รัชทายาทจะกล้าหาญและดุดันถึงเพียงนี้หลี่จวิ้นเจ๋อที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป รู้สึกว่าหากเขาถูกตีต่อไป เขาคงตายคามือหลี่เฉินแน่นอนเขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นกะทันหัน กอดขาหลี่เฉินไว้พลางร้องไห้โฮ "องค์รัชทายาท ได้โปรด อย่าตีข้าอีกเลย ข้าจะตายอยู่แล้ว!"หลี่เฉินลูบฝ่ามือที่ชาดิกของตน ก่อนจะก้มตัวลงเช็ดเลือดที่เปื้อนบนมือกับหัวของหลี่จวิ้นเจ๋ออย่างไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 684
รัฐทายาทเหวินอ๋องหลี่จวิ้นเจ๋อ ผู้ซึ่งปกติมักวางตัวเรียบง่าย สุภาพอ่อนโยนในสายตาผู้คน บัดนี้กลับถูกหลี่เฉินทรมานจนเกือบเสียสติ เหล่าผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างพากันสะท้านสะเทือนใจอย่างยิ่งเสียงกรีดร้องที่แหลมคมดั่งจะทะลุเมฆาทำให้แก้วหูของผู้คนเจ็บปวดเหล่าขุนนางราชวงศ์ที่อยู่ที่นั่น ต่างรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอโดยไม่รู้ตัว สายตาหันไปมองหญิงสาวผู้มากับแสงแห่งคมดาบหญิงสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ พริ้วไหวดุจดอกบัวหิมะบนยอดเขาเทียนซาน งดงามบริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด จนแทบไม่เหมือนมนุษย์นางคล้ายดั่งเซียนที่ถูกเนรเทศจากสวรรค์ลงมาจุติยังปฐพีแต่เซียนผู้นั้น กลับถือดาบยาวเย็นเฉียบที่ยังมีเลือดหยดลงมาไว้ในมือสตรีผู้เลอโฉมเช่นนี้ควรคู่กับบทกวี สุรา และภาพวาดอันงดงาม แต่ดาบอันแฝงด้วยความอำมหิตและคราบโลหิตในมือนาง กลับแต่งแต้มความงดงามให้กลายเป็นสีแดงแห่งความสยดสยองในสายตาทุกคนเสียงดังปึงคือ เสียงร่างของชายกำยำที่ไร้ศีรษะล้มลงกระแทกพื้นเลือดสดไหลรินรวมกันเป็นแอ่งโลหิต ก่อนจะแผ่ซ่านไปตามพื้นที่ลาดเอียง แม้ว่าลานกว้างเบื้องหน้าพระที่นั่งไท่เหอจะกว้างขวางและมีอากาศถ่ายเทเพียงใด แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงเล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 683
ชายกำยำสูดลมหายใจลึก ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "พวกเราเพียงต้องการปกป้องรัฐทายาท"แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่ความดุดันของทหารกว่าร้อยนายกลับถูกคำถามเพียงสองข้อของหลี่เฉินกดดันจนแทบหมดสิ้นฉากนี้ ทำให้จ้าวเสวียนจีที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เบื้องหลังเงียบๆ ขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาเคร่งขรึมเขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉินจะกล้าเช่นนี้ และทหารที่เหวินอ๋องส่งมาซึ่งถูกขนานนามว่าเป็นนักรบผู้ไม่กลัวตาย กลับแสดงท่าทีหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนหลี่จวิ้นเจ๋อนั้น ไม่มีค่าให้พูดถึงการปรากฏตัวของเขาราวกับมีเพียงเพื่อให้ถูกหลี่เฉินเหยียบไว้ใต้เท้าเท่านั้น"เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด?"คำถามที่สองของหลี่เฉินยังคงเปี่ยมด้วยความเย็นชาชายกำยำเหงื่อแตกพลั่กที่หน้าผาก มองไปยังรัฐทายาทที่อยู่ในสภาพเละเทะ ถูกซูเจิ้นถิงจับไว้ขยับตัวไม่ได้ ก่อนจะกัดฟันตอบ "ที่นี่คือพระที่นั่งไท่เหอ""ดีมาก"หลี่เฉินเอ่ยถามคำถามที่สาม "การนำกำลังทหารบุกเข้าพระที่นั่งไท่เหอ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโทษสถานใด?"ชายกำยำเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเงยหน้าขึ้นจ้องหลี่เฉินตาขวาง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงกร้าวว่า "อย่ามาเล่นคำหน่อยเลย จงปล่อยรัฐท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 682
เมื่อหลี่จวิ้นเจ๋อเกือบจะถูกหลี่เฉินทรมานจนตาย ทหารภายนอกก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปพวกเขาเริ่มบุกโจมตีประตูสะพานจินสุ่ยประตูวังมีเพียงทหารรักษาการณ์ธรรมดาไม่กี่คน ซึ่งป้องกันไม่ได้มากนักโดยปกติแล้ว ไม่มีใครกล้าบุกโจมตีประตูวังของพระที่นั่งไท่เหอ เพราะการกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการกบฏดังนั้น กำลังป้องกันที่นี่จึงมีไว้เพียงเพื่อเป็นสัญลักษณ์มากกว่าการใช้งานจริงเมื่อกองกำลังหลายร้อยนายที่เหวินอ๋องจัดเตรียมไว้อย่างดีพุ่งเข้ามา ประตูวังก็แตกในเวลาเพียงชั่วครู่ทหารที่ถูกเหวินอ๋องจัดมาให้ติดตามหลี่จวิ้นเจ๋อได้นั้น ย่อมเป็นทหารชั้นยอดในชั้นยอดอยู่แล้วคนกว่าร้อยชีวิตเหล่านี้เดินขบวนด้วยท่วงท่าสง่างาม เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ทุกย่างก้าวเป็นระเบียบราวกับมีรูปแบบยุทธวิธีแฝงอยู่ในนั้น!"คนพวกนี้กล้าบุกโจมตีพระที่นั่งไท่เหอ เท่ากับเป็นกบฏ!"ซูเจิ้นถิงเอ่ยเสียงดังก้อง "แม่ทัพทั้งหลายจะไม่ยอมให้การกบฏเช่นนี้เกิดขึ้น ขุนนางฝ่ายบู๊ทั้งหมด ตามข้ามา!"เมื่อกล่าวจบ ซูเจิ้นถิงก็เป็นคนแรกที่ก้าวออกมา และส่งสายตาให้ซูผิงเป่ยเพื่อบอกให้เขาหาโอกาสออกจากพระที่นั่งไท่เหอเพื่อเรียกกำลังเสริมในสถานการณ์
