LOGINShare
บทที่ 575
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 576
ทั่วทั้งจักรวรรดิต้าฉิน ชนชั้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือผู้ใด?ขุนนาง?ราชวงศ์?ไม่ใช่ทั้งสอง แต่เป็นเจ้าของที่ดินผู้ถือครองที่นาจำนวนมหาศาลต่างหาก เจ้าของที่ดินเหล่านี้ แม้กำลังของแต่ละคนจะดูไม่มากนัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นขุนนางท้องถิ่น คอยดูแลหมู่บ้านในพื้นที่เล็กๆ แต่ด้วยเหตุที่พวกเขามีความใกล้ชิดกับรากฐานของสังคม พวกเขาจึงมีอำนาจกำหนดชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในระดับรากฐานได้อย่างแท้จริง หากล่วงเกินชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านี้ จนเกิดการต่อต้านในวงกว้าง ย่อมนำพาความวุ่นวายไปทั่วทั้งแผ่นดินอย่างแน่นอน ราชสำนักต้าฉิน ไม่อาจทนรับมือกับความปั่นป่วนเช่นนั้นได้เลย ดังนั้น ซูจิ่นพ่าจึงเกรงว่าหลี่เฉินจะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง แล้วสั่งประหารชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านั้นโดยไม่คิด “ข้าเป็นคนบุ่มบ่ามเช่นนั้นหรือ?” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจ้าวางใจเถิด ข้าจะคิดใคร่ครวญอย่างรอบคอบ” หลี่เฉินไม่ใช่คนโง่ สิ่งที่ซูจิ่นพ่ามองเห็น เขาในฐานะผู้ข้ามกาลเวลามายังยุคนี้ ย่อมมองออกเช่นกัน ในยุคของระบบศักดินา ชนชั้นที่ไม่ควรล่วงเกินที่สุด คือเจ้าของที่ดิน เพราะการปกครองในระบบศักดินา จ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 577
แต่เดิม หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ไม่อาจต้านทานความกระตือรือร้นของซูจิ่นพ่าได้ จึงยอมถูกลากไปดูความครึกครื้นโดยไม่ขัดขืน ดูจากเครื่องแห่ในขบวน เห็นได้ว่าครอบครัวเจ้าภาพมีฐานะค่อนข้างดี อุปกรณ์ในพิธีแต่งงานล้วนเป็นของคุณภาพสูง ครอบครัวธรรมดาย่อมไม่สามารถหามาใช้ได้จากเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้าน หลี่เฉินเริ่มสนใจในตัวเจ้าบ่าว “เจ้าบ่าวคนนี้เป็นคนนอกพื้นที่ ได้ยินว่าครอบครัวลำบากยากจน ทุ่มเททุกอย่างเพื่อส่งเขาเรียนหนังสือ สอบราชการเมื่อครั้งก่อนเขาสอบตก ไม่มีเงินกลับบ้าน เลยไปทำงานเป็นครูสอนหนังสือให้ลูกหลานตระกูลหลินในเมืองทงโจว หลังจากนั้น คุณหนูตระกูลหลินก็ตกหลุมรักเขา” “ในการสอบครั้งนี้ ในที่สุดก็สอบผ่านเข้าสู่สนามสอบขั้นสูง ตระกูลหลินจึงยอมให้แต่งงาน ช่างเป็นเรื่องที่น่าสรรเสริญจริงๆ” “ดีจริงเชียว...” ซูจิ่นพ่ามองไปยังเจ้าบ่าวที่อยู่ไม่ไกล กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมว่า “นี่คงเรียกว่าคู่รักที่สมหวังในที่สุดสินะ?” หลี่เฉินยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้กล่าวอะไร หากเป็นคนอื่นก็คงไม่ใส่ใจ แต่ในเมื่อเป็นผู้เข้าสอบราชการปีนี้ หลี่เฉินย่อมเคยเห็นประวัติและข้อมูลขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 578
เฉินเส้าห้าวที่ถูกฟาดหน้าหนักๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับร่างกายถูกสาปให้กลายเป็นหิน อาภรณ์เจ้าบ่าวที่เขาสวมใส่อย่างหรูหรา ตัดกับหญิงสาวตรงหน้าที่แต่งตัวอย่างหยาบกร้านราวคนละโลก ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาที่กลั้นไว้ นางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “หากท่านรังเกียจข้าที่เป็นเพียงภรรยาผู้ต่ำต้อย ข้าก็ไม่ว่าอะไร ขอเพียงท่านเขียนหนังสือหย่ามาให้ ข้าก็จะยอมรับชะตากรรมนี้” “แต่เด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ท่านไม่อาจทอดทิ้งเขาได้!” นางกล่าวจบ พลางผลักเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเส้าห้าว ท่าทางนี้ทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้เสียงดัง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัดและสะเทือนใจ ในขณะนั้นเอง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่สวมมงกุฎปักวิหกอมตะและอาภรณ์หรูหรา เดินออกมาจากจวนตระกูลหลิน เห็นได้ชัดว่านางคือเจ้าสาวในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา หรือความสง่างาม หญิงสาวผู้นี้ล้วนดูเหนือกว่าภรรยาเก่าของเฉินเส้าห้าวในทุกด้าน นางเม้มริมฝีปาก เดินตรงมายังเฉินเส้าห้าวด้วยท่าทางเยือกเย็น จากสถานการณ์นี้ เห็นได้ชัดว่านางรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว “ข้า...” เฉินเส้าห้าวเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 579
“หากบิดาของเขามีสติสักหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร ขอเพียงเฉินเส้าห้าวหย่าภรรยาเก่าเสีย เขาก็ยังสามารถเป็นเขยผู้ทรงเกียรติของตระกูลหลินได้” “หลังประกาศผลสอบ ด้วยตำแหน่งนักปราชญ์ของเขา จุดเริ่มต้นของอาชีพคงเป็นขุนนางระดับอำเภอ หากตระกูลหลินช่วยเปิดทางให้สักหน่อย ก็อาจเข้าวังไปเป็นขุนนางฝ่ายวิชาการ ใช้เวลาเก็บประสบการณ์อีกไม่กี่ปี เส้นทางย่อมราบรื่นขึ้น” คำพูดของหลี่เฉินทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกไม่พอใจ นางกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “ภรรยาเก่าของเขาเหน็ดเหนื่อยเพื่อสนับสนุนเขามาโดยตลอด แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงหนังสือหย่า? พวกบุรุษนี่ช่างไร้หัวใจจริง ๆ!” “เรื่องพวกนี้สามารถชดเชยในภายหลังได้” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ใช่เขา คนเราย่อมแตกต่างกัน” เขามองซูจิ่นพ่าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นี่แหละคือชีวิตของคนส่วนใหญ่ที่ต้องเผชิญ” “ความรัก เป็นเพียงจินตนาการอันงดงามของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน” “แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตจริง สิ่งที่ต้องเผชิญล้วนเป็นปัญหาเล็กน้อยแต่ซับซ้อนในแต่ละวัน” “เมื่อมีฐานะและอำนาจถึงระดับหนึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 580
“ข้าไม่ชอบคำพูดนี้เลยจริงๆ” “ตงอิ๋งเป็นรัฐเล็ก แต่รัฐเล็กก็ยังเป็นรัฐ อีกทั้งตงอิ๋งยังเป็นรัฐที่ชั่วช้าที่สุด การกระทำของพวกเขาล้วนทำให้ฟ้าดินโกรธแค้น ราชสำนักชนะในครั้งนี้ถือเป็นเรื่องดี หากพูดตามเจ้า เช่นนี้นอกจากซงหนูที่อยู่ทางเหนือแล้ว ราชสำนักก็คงไม่อาจจัดการใครได้อีกเลยกระมัง?” “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...” เมื่อเห็นว่าเริ่มมีบรรยากาศตึงเครียด คนที่เปิดประเด็นจึงรีบกล่าวขึ้นว่า “ข้าหมายถึง ราชสำนักจะจัดการกับแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” “จะจัดการอย่างไรได้อีกเล่า? ก็แค่ใช้แลกผลประโยชน์ ให้ตงอิ๋งจ่ายค่าปรับจำนวนมหาศาล หรือมิฉะนั้นก็ฆ่าเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง” หลี่เฉินนั่งดื่มชาใบหยาบ ฟังความคิดเห็นหลากหลายพลางยิ้มโดยไม่พูดสิ่งใด ในช่วงแรก ความคิดเห็นบางอย่างยังดูน่าสนใจอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นล้วนเป็นเพียงคำพูดเลื่อนลอยของชาวบ้าน ถึงขั้นมีคนเสนอให้ราชสำนักส่งกองทัพไปถล่มเกาะตงอิ๋งให้ราบสิ้น ซึ่งหลี่เฉินคิดว่า แม้ตนจะเสียสติ ก็ไม่มีวันทำเรื่องบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ “เจ้าคิดจะจัดการแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากระพริบตา มองอย่างสงสัย “ในช่วงเริ่มสงคราม กษัตริย์ตงอิ๋ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 581
ในจวนอ๋อง แม้จะเป็นเพียงจวนชั่วคราว เพราะจวนจ้าวอ๋องยังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง แต่เนื่องด้วยตำแหน่งอ๋องที่เพิ่งได้รับพระราชทานมา จึงทำให้มาตรฐานการอยู่อาศัยของหลี่อิ๋นหู่ไม่ได้ต่ำต้อยนักจวนแห่งนี้แต่เดิมเป็นของต้วนจิ่นเจียงอดีตศิษย์จากสำนักราชเลขา ซึ่งได้ปรับปรุงใหม่ โครงสร้างของจวนหรูหราโอ่อ่า ภายในมีลานถึงแปดลาน มีเนื้อที่หลายไร่ จนพูดได้ว่าเป็นจวนที่ใหญ่โตและฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริงในห้องโถงต้อนรับแขกสำคัญ โต๊ะอาหารพร้อมสุราของดีได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้วหลี่อิ๋นหู่มีความใส่ใจ เขารู้ดีว่าการต้อนรับถานไถจิ้งจือด้วยอาหารเลิศหรูนั้นไม่ใช่ทางที่ดีนัก ดังนั้นจึงเลือกอาหารที่ดูธรรมดาทั่วไป แต่การปรุงอาหารกลับใช้พ่อครัวหลวงจากในวัง จึงมั่นใจได้ว่าอาหารทุกจานนั้นครบทั้งรสชาติ สีสัน และกลิ่นหอม“ท่านอาจารย์เป็นชาวมณฑลหนานเหอ ลองชิมบะหมี่ตุ๋นจานนี้ดู นี่คือฝีมือพ่อครัวหลวงที่มาจากหนานเหอ ไม่ทราบว่ารสชาติจะถูกปากท่านหรือไม่”ด้วยการต้อนรับอันอบอุ่นของหลี่อิ๋นหู่ ถานไถจิ้งจือลิ้มรสบะหมี่ตุ๋น แล้วกล่าวชมว่า “ยอดเยี่ยมและกลมกล่อมยิ่งนัก ข้าไม่ได้ลิ้มรสรสชาติบ้านเกิดแท้ๆ เช่นนี้มานานหลายปีแล้ว ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 582
ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ หลี่อิ๋นหู่ยกข้อมือขึ้นเติมสุราให้ถานไถจิ้งจือจนเต็มแก้ว“คำพูดนั้นมิผิด แต่ตัวข้าผู้เป็นเพียงอ๋องน้อย ย่อมเลี่ยงไม่ได้หากกล่าวสิ่งใดมากเกินไป อาจทำให้องค์ชายเข้าใจผิดได้ ซึ่งย่อมเป็นการทำลายสัมพันธ์อันดีระหว่างพี่น้องของเรา”หลี่อิ๋นหู่กล่าวจบก็จับตาดูสีหน้าของถานไถจิ้งจืออย่างใกล้ชิดการติดต่อระหว่างมนุษย์ สิ่งที่ควรเลี่ยงมากที่สุดก็คือความเร่งรีบจนล้ำเส้น ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือชาวบ้านทั่วไปก็ล้วนเหมือนกันหากความสัมพันธ์ยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่กลับกล่าวถึงสิ่งที่ล้ำหน้าเกินไป ก็อาจนำไปสู่การแตกหักแต่ถานไถจิ้งจือนั้นเป็นผู้ใด?เขารู้ถึงความตั้งใจของหลี่อิ๋นหู่ตั้งนานแล้ว และเมื่อถูกจับตามอง เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ท่านอ๋อง โปรดอย่ากังวล องค์ชายผู้เป็นนักปกครองผู้ยิ่งใหญ่ ย่อมไม่ใช่ผู้ที่มีใจคับแคบ”คำพูดนี้ ชัดเจนเพียงพอแล้วหลี่อิ๋นหู่พยักหน้า ยิ้มกล่าวว่า “ถูกแล้วๆ ข้ากังวลเกินไปเอง”เขาทราบดีว่า เรื่องนี้ควรจบเพียงเท่านี้หากจะดึงตัวหรือทำสิ่งใดมากกว่านี้ ต้องเป็นเรื่องในอนาคตสำหรับคนอย่างถานไถจิ้งจือ ย่อมไม่อาจดึงตัวได้ด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำหากไร้ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 583
“ขอบพระคุณในความเมตตาของท่านอ๋อง”เฉิงไถจิ้งจือลุกขึ้นพร้อมกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจทองคำจำนวนสี่ร้อยห้าสิบตำลึง แม้จะเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยสำหรับโครงการใหญ่นั้น แต่ก็ถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากที่สุดที่เขาสามารถรวบรวมได้ในตอนนี้ดังนั้น เฉิงไถจิ้งจือจึงไม่ลังเลที่จะรับทรัพย์สินอันไม่บริสุทธิ์นี้ไว้ และยังรู้สึกขอบคุณหลี่อิ๋นหู่อยู่ไม่น้อย“มะ ไม่ต้องเกรงใจ…”การมอบของขวัญที่ราบรื่นเกินไป ทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกสับสนจนไม่สามารถพูดตามบทที่เตรียมไว้ได้เขาถึงกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือ”เฉิงไถจิ้งจือมองไปที่ถาดทั้งสาม กล่าวยังไม่ทันจบคำ แต่สีหน้าของเขากลับบอกชัดเจนถึงความต้องการสองคำ “ไม่พอ”หลี่อิ๋นหู่ถึงกับอึ้งนี่หรือคือปราชญ์ผู้เลื่องชื่อในใต้หล้า?ไม่เพียงแค่ไม่ปฏิเสธเงินที่เขามอบให้ ยังต้องการมากกว่านั้นอีกหรือ?สิ่งนี้เกินกว่าที่หลี่อิ๋นหู่จะคาดคิดไว้การแสดงออกของเฉิงไถจิ้งจือในตอนนี้ ไม่เพียงแต่ขัดกับภาพลักษณ์ของปราชญ์ผู้เลื่องชื่อ แม้แต่นักการที่มีความละโมบทั่วไปยังไม่กล้าเปิดเผยเช่นนี้แต่อย่างไรก็ตาม นี่คือโอกาสดีที่จะดึงตัว
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 850
หลังจากใช้เวลาอ่านกระดาษคำตอบถึงครึ่งชั่วยาม ชาที่หลี่เฉินเติมแล้วเติมอีกจนแทบจะจืดสนิท ถานไถจิ้งจือก็วางกระดาษคำตอบลงก่อนที่หลี่เฉินจะได้ถามอะไร ถานไถจิ้งจือกลับลุกขึ้นและโค้งคำนับพลางกล่าวว่า "องค์ชาย กระหม่อมมีคำหนึ่งอยากจะกล่าว ขอองค์ชายโปรดอนุญาต""ท่านอาจารย์พูดมาได้เลย" หลี่เฉินตอบ"ตำแหน่งจอหงวนในครั้งนี้ สมควรเป็นของฟู่หมิ่นชิงเท่านั้น"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยความจริงแล้วในใจของหลี่เฉินเองก็เอนเอียงไปทางฟู่หมิ่นชิงอยู่บ้าง แต่เขารู้สึกว่าทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้มีความสามารถ และยังต้องใช้เวลาและทรัพยากรเพื่อพัฒนาหลี่เฉินมองว่าทั้งสี่คนล้วนโดดเด่น แต่ไม่มีใครที่โดดเด่นจนสามารถทิ้งห่างคนอื่นได้ชัดเจนดังนั้นเขาจึงลังเลถานไถจิ้งจือเข้าใจว่าหลี่เฉินจะต้องสงสัยในคำพูดของเขา จึงอธิบายต่อ "ในความเห็นของกระหม่อม กระดาษคำตอบทั้งสี่แผ่นล้วนยอดเยี่ยม โดยเฉพาะของฟู่หมิ่นชิงและสวีจวินโหลวที่โดดเด่นที่สุด ดังนั้นตำแหน่งจอหงวนและบัณฑิตอันดับสองควรอยู่ในสองคนนี้""แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ฟู่หมิ่นชิงมีมุมมองที่กว้างขวางกว่า ความคิดอ่านชัดเจนกว่า และที่สำคัญที่สุดคื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 849
หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวว่า "ท่านอาจารย์นี่ช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องชา เพียงแค่จิบเดียวก็สามารถบอกได้ถึงรสชาติที่แท้จริง"ถ้าเป็นคนอื่น คงนั่งตัวเกร็งจนไม่กล้าดื่มด้วยซ้ำ และแม้จะมีเครื่องดื่มเลิศรสมาวางตรงหน้า ก็คงดื่มไม่รู้รสที่สำคัญ ต่อให้ดื่มแล้วรู้สึกถึงรสชาติที่แท้จริง ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาตรงๆ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร?องค์รัชทายาทเป็นผู้ถวายชาให้ท่านดื่ม แต่ท่านกลับวิจารณ์ว่าไม่ใช่ชารุ่นใหม่ นี่ไม่เท่ากับไม่รักษาหน้าพระองค์หรอกหรือ?"ขุนนางในราชสำนักมีมากมาย แต่ผู้ที่กล้าพูดความจริงกับข้าอย่างท่านอาจารย์นั้นมีน้อยนัก"เขาหยุดเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ "ที่ท่านพูดมานั้นถูกต้อง นี่เป็นชารุ่นเก่าจากปีที่แล้ว แม้จะดูเหมือนเป็นเพียงใบชาธรรมดา แต่การนำมาถวายจากมณฑลฝูเจี้ยนต้องเสียทั้งแรงงานและทรัพยากรมากมาย อย่างไรเสีย ข้าเห็นว่าเป็นเพียงเครื่องดื่มหนึ่งถ้วย ดื่มอะไรก็เหมือนกัน และในสถานการณ์ที่ราชสำนักเผชิญความยากลำบากเช่นนี้ อะไรที่สามารถประหยัดได้ ก็ควรประหยัด"ถานไถจิ้งจือได้ยินดังนั้น ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "องค์ชาย แม้พระองค์ยังทรงพระเยาว์ และเป็นรัชทายาท แต่พระอง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 848
คำพูดของซูเจิ้นถิง ทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกเหมือนโดนตบหน้ากลางที่สาธารณะมันชัดเจนว่าซูเจิ้นถิงโยน "หม้อดำ" ที่เกิดจากโหวอวี้ซูมาไว้บนหัวของเขาโดยตรงหลายปีที่ผ่านมา จ้าวเสวียนจีไม่เคยต้องเจอกับความอับอายเช่นนี้สีหน้าของเขาเย็นชาลงทันที ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น "แม่ทัพเข้าใจผิดแล้ว เรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า"แต่สีหน้าของซูเจิ้นถิงกลับเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบว่า "เกี่ยวข้องหรือไม่ ท่านผู้อาวุโสรู้ดีที่สุด ข้ากล่าวเท่านี้ หวังว่าท่านจะพิจารณาให้รอบคอบ อย่าให้ความขัดแย้งในราชสำนักลุกลามไปถึงครอบครัวหรือชีวิตส่วนตัวของพวกเรา"เมื่อพูดจบ ซูเจิ้นถิงไม่ได้มองสีหน้าที่มืดดำของจ้าวเสวียนจีแม้แต่น้อย เขาเพียงโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วหมุนตัวจากไปจ้าวเสวียนจีมองแผ่นหลังของซูเจิ้นถิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาจ้าวเสวียนจีเช่นข้า ไม่เคยต้องอดทนกับเรื่องเช่นนี้แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าตนถูกใส่ร้าย แต่เขาก็เข้าใจดีว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายเพราะถึงอธิบายไป ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูเจิ้นถิงก็คงไม่เปลี่ยนแปลงความขัดแย้งทั้งหมดนี้ สุดท้ายจะถูกตัดสินในช่วงเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 847
คนมิใช่หญ้าใบไม้ จะไร้ซึ่งความรู้สึกได้อย่างไรถานไถจิ้งจือ แม้จะมีศิษย์มากมาย แต่เขาก็ทุ่มเททั้งแรงกายและใจให้กับศิษย์ทุกคนที่ได้รับการสอนจากเขาในฐานะผู้ที่มุ่งมั่นในการอบรมสั่งสอน เขาไม่เคยหวงวิชาความรู้แก่ศิษย์เลยดังนั้น เวลานี้ ถานไถจิ้งจือเองก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งแต่เขาไม่ได้โทษหลี่เฉินเพราะเขาเข้าใจดีว่า หลี่เฉินได้มอบ "ทางออกที่น่ามอง" ให้โหวอวี้ซูแล้วต่อให้วันนี้หลี่เฉินไม่ฆ่าเขา และตัวเขาเองไม่ฆ่า แต่ตระกูลซู ไม่มีวันปล่อยโหวอวี้ซูรอดชีวิตไปได้อย่าให้ภาพลักษณ์ที่ซูเจิ้นถิงเงียบขรึมในราชสำนักมาหลอกตาความเด็ดขาดของซูเจิ้นถิงล้ำลึกยิ่งกว่าจ้าวเสวียนจีเสียอีกชายที่สามารถควบคุมกองทัพไว้ได้ ไม่ใช่คนที่พูดจาอ่อนโยนจริงจังได้ง่ายๆและจะยิ่งไม่มีทางที่ต้าฉินฮ่องเต้จะไว้วางใจให้เขาเป็นหมากสำคัญที่เก็บไว้ช่วยองค์รัชทายาทต่อกรกับจ้าวเสวียนจีสำหรับซูเจิ้นถิง โหวอวี้ซูไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปตราบใดที่โหวอวี้ซูยังมีลมหายใจ ตระกูลซูก็จะถูกหัวเราะเยาะในหมู่ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ ซึ่งตระกูลแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นดังนั้น การที่องค์รัชทายาทต้องสั่งฆ่าโหวอวี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 846
โหวอวี้ซูรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดตั้งแต่สีหน้าจนถึงจิตใจ เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทางในเวลานี้ เขาเสียใจอย่างยิ่งว่าเหตุใดจึงทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้แต่ในโลกนี้ไม่มี "ยาแก้เสียใจ" ให้ย้อนกลับได้ เขาทำได้เพียงหวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ในวันนี้เสียงของหลี่เฉินดังมาถึงเขา"ในเมื่อโหวอวี้ซูเป็นศิษย์ของท่านถานไถ งั้นก็ให้ท่านถานไถจัดการเถอะ"คำพูดเรียบง่ายของหลี่เฉิน ทำให้ถานไถจิ้งจือถอนหายใจเบาๆ ในใจเขารู้ดีว่าความผิดอื่นๆ ของโหวอวี้ซูนั้นล้วนเล็กน้อย สามารถลดหย่อนได้ และไม่น่าถึงขั้นต้องเสียชีวิตแต่ปัญหาใหญ่คือโหวอวี้ซูได้เลือกสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อหน้าขุนนางและนักศึกษาทั้งหมด เขากล้าพูดสิ่งที่อาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตำหนักบูรพาและตระกูลซูซูจิ่นพ่ากำลังจะเข้าสู่ตำหนักบูรพาในฐานะพระชายาองค์รัชทายาทนี่ไม่ใช่แค่เรื่องของความรัก แต่เป็นการแต่งงานทางการเมืองที่สำคัญอย่างยิ่งไม่ว่าจะสำหรับตำหนักบูรพาหรือสำหรับตระกูลแม่ทัพใหญ่อย่างตระกูลซู เรื่องนี้ล้วนมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด!การแต่งงานที่มีผลกระทบต่อทั้งแผ่นดินเช่นนี้ ไม่อาจยอมให้มีจุดด่างพร้อยใด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 845
ปัจจุบัน หลี่เฉินดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในฐานะองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉินเขาคือผู้ที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น เป็นผู้ควบคุมจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่นี้อำนาจและบารมีของเขานั้น แม้แต่จ้าวเสวียนจีที่เจ้าเล่ห์ยังรู้สึกยากจะต่อต้าน แล้วโหวอวี้ซูเล่า? เขาเป็นเพียงบุคคลตัวเล็กๆ เท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงตวาดจากหลี่เฉิน หัวใจของโหวอวี้ซูแทบกระเด็นออกมาจากอกความตกตะลึงและความสับสนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความกลัวและหวาดผวาแม้เขาจะเป็นมนุษย์เหมือนกับหลี่เฉิน แต่โหวอวี้ซูกลับรู้สึกว่าตนเองต่างชั้นจากอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิงดั่งมังกรในสรวงสวรรค์กำลังยืนต่อหน้ามดตัวเล็กๆ ที่ต่ำต้อยในผืนดินความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกในจิตใจทำให้เข่าของโหวอวี้ซูอ่อนจนทรุดลง เขาคุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉินทันที"ข้า... ข้า..."เขาพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับอ้ำอึ้งจนไม่สามารถพูดออกมาได้ หลี่เฉินมองโหวอวี้ซูด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความเบื่อหน่าย"เจ้าอะไรเจ้า?""การที่เจ้าเคยล่วงเกินข้าในอดีต ข้าสามารถมองข้ามได้ เพราะเจ้าไม่รู้ว่าข้าคือใคร คนไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด""แต่การที่เจ้าคิดจะละเมิดต่อซูจิ่นพ่า นั่นคือคว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 844
โหวอวี้ซูที่พูดทุกอย่างออกไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกสะใจและโล่งใจอย่างมากเมื่อคิดถึงว่าสองคนที่เขาเกลียดชังจะต้องเผชิญกับโทสะอันน่าสะพรึงของตำหนักบูรพา โหวอวี้ซูก็ยิ่งรู้สึกพึงพอใจเขารู้ดีว่าไม่มีชายใดในแผ่นดินนี้ที่จะยอมทนให้ว่าที่พระชายาของตนไปพัวพันกับชายอื่นได้ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นั้นคือองค์รัชทายาท ผู้ที่ไม่อาจทนต่อเรื่องเช่นนี้ได้แน่นอนอย่างไรก็ตาม โหวอวี้ซูที่คาดหวังว่าองค์รัชทายาทจะโกรธเกรี้ยวจนฟ้าสะเทือน กลับได้รับเพียงความเงียบเป็นการตอบสนองนี่หมายความว่าองค์รัชทายาทโกรธจนหมดสติแล้วหรือ?ความรู้สึกแปลกประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของโหวอวี้ซูขณะที่เขากำลังสับสน เสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามาโหวอวี้ซูรู้สึกได้ทันทีว่าองค์รัชทายาทกำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ร่างกายแข็งทื่อ ก้มหน้าลงแน่นจนไม่กล้าสบตากับองค์รัชทายาทเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งรองเท้าประดับดิ้นทองคำปรากฏอยู่ตรงหน้าโหวอวี้ซู เขารู้ว่าองค์รัชทายาทกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา และไม่กล้าหายใจแรงแม้แต่น้อย"เงยหน้าขึ้นมา"เสียงที่สง่างามและคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของโหวอวี้ซูตั้งแต่แรกที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 843
หลี่เฉินไม่มีความตั้งใจจะเพิ่มเวลาสอบ เขาลุกขึ้นและเตรียมเดินออกจากสนามสอบเวลา ทุกคนมีเท่ากันโจทย์ ก็เหมือนกันทุกคนในหนึ่งชั่วยาม หากแม้แต่เขียนให้จบยังทำไม่ได้ ย่อมเห็นได้ชัดว่านักศึกษาเหล่านี้ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะตอบโจทย์ได้สำเร็จในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีอะไรน่าคาดหวังอีกแล้วพวกเขาทำได้เพียงรอปีหน้า และเมื่อถึงตอนนั้น สถานการณ์อาจเปลี่ยนไป หลี่เฉินอาจตั้งโจทย์ที่ง่ายกว่านี้นักศึกษากลุ่มที่ไม่สามารถส่งกระดาษคำตอบได้ทันเวลานั้น รวมถึงโหวอวี้ซูบนกระดาษคำตอบของโหวอวี้ซู เขาเขียนได้เพียงครึ่งหน้าเท่านั้น เนื้อหาที่มีอยู่นั้นก็ล้วนเขียนออกมาอย่างฝืนใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังจะเดินออกไป เส้นทางสู่จุดสูงสุดในอำนาจของโหวอวี้ซูก็แทบจะพังทลายตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเขาไม่อาจทนรอจนถึงการสอบในปีหน้าได้เพราะใจเขาร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิดเมื่อคิดถึงสายตาดูถูกของซูจิ่นพ่า และท่าทีหยิ่งยโสของชายลึกลับที่ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา โหวอวี้ซูแทบจะคลั่งภายใต้แรงกดดันอันมหาศาล โหวอวี้ซูปาแปรงพู่กันในมือลงพื้น ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที ช่วงเวลานั้น องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังยังไม่ทันต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 842
ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้สวีฉังชิงอยากชักดาบออกมาฆ่าหลานชายของตัวเองทันที จากนั้นก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าองค์รัชทายาทแม้ว่าชีวิตของเขาและหลานชายจะต้องจบลง แต่ตระกูลสวียังอาจมีโอกาสรอดพ้นจากการถูกทำลายล้างคำพูดประโยคแรกของสวีจวินโหลวหมายความว่าอย่างไร!?เข้าใจง่ายมากนั่นก็คือ มนุษย์ล้วนต้องตาย และแคว้นย่อมมีวันล่มสลาย เหมือนกับการเปลี่ยนแปลงของกลางวันกลางคืน และการผลัดเปลี่ยนฤดูกาล ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกฎธรรมชาติที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้!คำพูดนี้ ไม่ว่ากษัตริย์พระองค์ใดได้ยิน ย่อมถือเป็นการดูหมิ่นอย่างร้ายแรงไม่ใช่แค่ตัดหัวแต่ถึงขั้นล้างโคตรตระกูล!หากเจอกษัตริย์ที่มีอารมณ์ร้อน อาจถึงขั้นสังหารเก้าชั่วโคตรโดยไม่มีใครกล้าเรียกร้องความเป็นธรรมนี่มันการดูหมิ่นที่ร้ายแรงที่สุด!แม้เข่าของสวีฉังชิงจะอ่อนจนแทบทรุดลงไปกับพื้น แต่เขาก็พยายามอดทนไม่คุกเข่าต่อหน้าองค์รัชทายาทเขาแอบเหลือบมองสีหน้าของหลี่เฉิน แต่กลับเห็นว่าองค์รัชทายาทไม่ได้แสดงความโกรธใดๆ แถมยังมีท่าทีสนุกสนาน หยิบลิ้นจี่ที่นางกำนัลยื่นให้เข้าปากด้วยความผ่อนคลายในมุมมองของหลี่เฉิน ประโยคเปิดเรื่องนี้แม้จะดูเหมือนเป็นการดูหมิ่
