เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 575
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 576
ทั่วทั้งจักรวรรดิต้าฉิน ชนชั้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือผู้ใด?ขุนนาง?ราชวงศ์?ไม่ใช่ทั้งสอง แต่เป็นเจ้าของที่ดินผู้ถือครองที่นาจำนวนมหาศาลต่างหาก เจ้าของที่ดินเหล่านี้ แม้กำลังของแต่ละคนจะดูไม่มากนัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นขุนนางท้องถิ่น คอยดูแลหมู่บ้านในพื้นที่เล็กๆ แต่ด้วยเหตุที่พวกเขามีความใกล้ชิดกับรากฐานของสังคม พวกเขาจึงมีอำนาจกำหนดชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในระดับรากฐานได้อย่างแท้จริง หากล่วงเกินชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านี้ จนเกิดการต่อต้านในวงกว้าง ย่อมนำพาความวุ่นวายไปทั่วทั้งแผ่นดินอย่างแน่นอน ราชสำนักต้าฉิน ไม่อาจทนรับมือกับความปั่นป่วนเช่นนั้นได้เลย ดังนั้น ซูจิ่นพ่าจึงเกรงว่าหลี่เฉินจะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง แล้วสั่งประหารชนชั้นเจ้าของที่ดินเหล่านั้นโดยไม่คิด “ข้าเป็นคนบุ่มบ่ามเช่นนั้นหรือ?” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เจ้าวางใจเถิด ข้าจะคิดใคร่ครวญอย่างรอบคอบ” หลี่เฉินไม่ใช่คนโง่ สิ่งที่ซูจิ่นพ่ามองเห็น เขาในฐานะผู้ข้ามกาลเวลามายังยุคนี้ ย่อมมองออกเช่นกัน ในยุคของระบบศักดินา ชนชั้นที่ไม่ควรล่วงเกินที่สุด คือเจ้าของที่ดิน เพราะการปกครองในระบบศักดินา จ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 577
แต่เดิม หลี่เฉินไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ไม่อาจต้านทานความกระตือรือร้นของซูจิ่นพ่าได้ จึงยอมถูกลากไปดูความครึกครื้นโดยไม่ขัดขืน ดูจากเครื่องแห่ในขบวน เห็นได้ว่าครอบครัวเจ้าภาพมีฐานะค่อนข้างดี อุปกรณ์ในพิธีแต่งงานล้วนเป็นของคุณภาพสูง ครอบครัวธรรมดาย่อมไม่สามารถหามาใช้ได้จากเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้าน หลี่เฉินเริ่มสนใจในตัวเจ้าบ่าว “เจ้าบ่าวคนนี้เป็นคนนอกพื้นที่ ได้ยินว่าครอบครัวลำบากยากจน ทุ่มเททุกอย่างเพื่อส่งเขาเรียนหนังสือ สอบราชการเมื่อครั้งก่อนเขาสอบตก ไม่มีเงินกลับบ้าน เลยไปทำงานเป็นครูสอนหนังสือให้ลูกหลานตระกูลหลินในเมืองทงโจว หลังจากนั้น คุณหนูตระกูลหลินก็ตกหลุมรักเขา” “ในการสอบครั้งนี้ ในที่สุดก็สอบผ่านเข้าสู่สนามสอบขั้นสูง ตระกูลหลินจึงยอมให้แต่งงาน ช่างเป็นเรื่องที่น่าสรรเสริญจริงๆ” “ดีจริงเชียว...” ซูจิ่นพ่ามองไปยังเจ้าบ่าวที่อยู่ไม่ไกล กล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมว่า “นี่คงเรียกว่าคู่รักที่สมหวังในที่สุดสินะ?” หลี่เฉินยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้กล่าวอะไร หากเป็นคนอื่นก็คงไม่ใส่ใจ แต่ในเมื่อเป็นผู้เข้าสอบราชการปีนี้ หลี่เฉินย่อมเคยเห็นประวัติและข้อมูลขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 578
เฉินเส้าห้าวที่ถูกฟาดหน้าหนักๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับร่างกายถูกสาปให้กลายเป็นหิน อาภรณ์เจ้าบ่าวที่เขาสวมใส่อย่างหรูหรา ตัดกับหญิงสาวตรงหน้าที่แต่งตัวอย่างหยาบกร้านราวคนละโลก ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาที่กลั้นไว้ นางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “หากท่านรังเกียจข้าที่เป็นเพียงภรรยาผู้ต่ำต้อย ข้าก็ไม่ว่าอะไร ขอเพียงท่านเขียนหนังสือหย่ามาให้ ข้าก็จะยอมรับชะตากรรมนี้” “แต่เด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ท่านไม่อาจทอดทิ้งเขาได้!” นางกล่าวจบ พลางผลักเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเส้าห้าว ท่าทางนี้ทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้เสียงดัง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัดและสะเทือนใจ ในขณะนั้นเอง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่สวมมงกุฎปักวิหกอมตะและอาภรณ์หรูหรา เดินออกมาจากจวนตระกูลหลิน เห็นได้ชัดว่านางคือเจ้าสาวในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา หรือความสง่างาม หญิงสาวผู้นี้ล้วนดูเหนือกว่าภรรยาเก่าของเฉินเส้าห้าวในทุกด้าน นางเม้มริมฝีปาก เดินตรงมายังเฉินเส้าห้าวด้วยท่าทางเยือกเย็น จากสถานการณ์นี้ เห็นได้ชัดว่านางรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว “ข้า...” เฉินเส้าห้าวเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 579
“หากบิดาของเขามีสติสักหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร ขอเพียงเฉินเส้าห้าวหย่าภรรยาเก่าเสีย เขาก็ยังสามารถเป็นเขยผู้ทรงเกียรติของตระกูลหลินได้” “หลังประกาศผลสอบ ด้วยตำแหน่งนักปราชญ์ของเขา จุดเริ่มต้นของอาชีพคงเป็นขุนนางระดับอำเภอ หากตระกูลหลินช่วยเปิดทางให้สักหน่อย ก็อาจเข้าวังไปเป็นขุนนางฝ่ายวิชาการ ใช้เวลาเก็บประสบการณ์อีกไม่กี่ปี เส้นทางย่อมราบรื่นขึ้น” คำพูดของหลี่เฉินทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกไม่พอใจ นางกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “ภรรยาเก่าของเขาเหน็ดเหนื่อยเพื่อสนับสนุนเขามาโดยตลอด แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงหนังสือหย่า? พวกบุรุษนี่ช่างไร้หัวใจจริง ๆ!” “เรื่องพวกนี้สามารถชดเชยในภายหลังได้” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ใช่เขา คนเราย่อมแตกต่างกัน” เขามองซูจิ่นพ่าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นี่แหละคือชีวิตของคนส่วนใหญ่ที่ต้องเผชิญ” “ความรัก เป็นเพียงจินตนาการอันงดงามของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน” “แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตจริง สิ่งที่ต้องเผชิญล้วนเป็นปัญหาเล็กน้อยแต่ซับซ้อนในแต่ละวัน” “เมื่อมีฐานะและอำนาจถึงระดับหนึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 580
“ข้าไม่ชอบคำพูดนี้เลยจริงๆ” “ตงอิ๋งเป็นรัฐเล็ก แต่รัฐเล็กก็ยังเป็นรัฐ อีกทั้งตงอิ๋งยังเป็นรัฐที่ชั่วช้าที่สุด การกระทำของพวกเขาล้วนทำให้ฟ้าดินโกรธแค้น ราชสำนักชนะในครั้งนี้ถือเป็นเรื่องดี หากพูดตามเจ้า เช่นนี้นอกจากซงหนูที่อยู่ทางเหนือแล้ว ราชสำนักก็คงไม่อาจจัดการใครได้อีกเลยกระมัง?” “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...” เมื่อเห็นว่าเริ่มมีบรรยากาศตึงเครียด คนที่เปิดประเด็นจึงรีบกล่าวขึ้นว่า “ข้าหมายถึง ราชสำนักจะจัดการกับแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” “จะจัดการอย่างไรได้อีกเล่า? ก็แค่ใช้แลกผลประโยชน์ ให้ตงอิ๋งจ่ายค่าปรับจำนวนมหาศาล หรือมิฉะนั้นก็ฆ่าเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง” หลี่เฉินนั่งดื่มชาใบหยาบ ฟังความคิดเห็นหลากหลายพลางยิ้มโดยไม่พูดสิ่งใด ในช่วงแรก ความคิดเห็นบางอย่างยังดูน่าสนใจอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นล้วนเป็นเพียงคำพูดเลื่อนลอยของชาวบ้าน ถึงขั้นมีคนเสนอให้ราชสำนักส่งกองทัพไปถล่มเกาะตงอิ๋งให้ราบสิ้น ซึ่งหลี่เฉินคิดว่า แม้ตนจะเสียสติ ก็ไม่มีวันทำเรื่องบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ “เจ้าคิดจะจัดการแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากระพริบตา มองอย่างสงสัย “ในช่วงเริ่มสงคราม กษัตริย์ตงอิ๋ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 581
ในจวนอ๋อง แม้จะเป็นเพียงจวนชั่วคราว เพราะจวนจ้าวอ๋องยังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง แต่เนื่องด้วยตำแหน่งอ๋องที่เพิ่งได้รับพระราชทานมา จึงทำให้มาตรฐานการอยู่อาศัยของหลี่อิ๋นหู่ไม่ได้ต่ำต้อยนักจวนแห่งนี้แต่เดิมเป็นของต้วนจิ่นเจียงอดีตศิษย์จากสำนักราชเลขา ซึ่งได้ปรับปรุงใหม่ โครงสร้างของจวนหรูหราโอ่อ่า ภายในมีลานถึงแปดลาน มีเนื้อที่หลายไร่ จนพูดได้ว่าเป็นจวนที่ใหญ่โตและฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริงในห้องโถงต้อนรับแขกสำคัญ โต๊ะอาหารพร้อมสุราของดีได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้วหลี่อิ๋นหู่มีความใส่ใจ เขารู้ดีว่าการต้อนรับถานไถจิ้งจือด้วยอาหารเลิศหรูนั้นไม่ใช่ทางที่ดีนัก ดังนั้นจึงเลือกอาหารที่ดูธรรมดาทั่วไป แต่การปรุงอาหารกลับใช้พ่อครัวหลวงจากในวัง จึงมั่นใจได้ว่าอาหารทุกจานนั้นครบทั้งรสชาติ สีสัน และกลิ่นหอม“ท่านอาจารย์เป็นชาวมณฑลหนานเหอ ลองชิมบะหมี่ตุ๋นจานนี้ดู นี่คือฝีมือพ่อครัวหลวงที่มาจากหนานเหอ ไม่ทราบว่ารสชาติจะถูกปากท่านหรือไม่”ด้วยการต้อนรับอันอบอุ่นของหลี่อิ๋นหู่ ถานไถจิ้งจือลิ้มรสบะหมี่ตุ๋น แล้วกล่าวชมว่า “ยอดเยี่ยมและกลมกล่อมยิ่งนัก ข้าไม่ได้ลิ้มรสรสชาติบ้านเกิดแท้ๆ เช่นนี้มานานหลายปีแล้ว ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 582
ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ หลี่อิ๋นหู่ยกข้อมือขึ้นเติมสุราให้ถานไถจิ้งจือจนเต็มแก้ว“คำพูดนั้นมิผิด แต่ตัวข้าผู้เป็นเพียงอ๋องน้อย ย่อมเลี่ยงไม่ได้หากกล่าวสิ่งใดมากเกินไป อาจทำให้องค์ชายเข้าใจผิดได้ ซึ่งย่อมเป็นการทำลายสัมพันธ์อันดีระหว่างพี่น้องของเรา”หลี่อิ๋นหู่กล่าวจบก็จับตาดูสีหน้าของถานไถจิ้งจืออย่างใกล้ชิดการติดต่อระหว่างมนุษย์ สิ่งที่ควรเลี่ยงมากที่สุดก็คือความเร่งรีบจนล้ำเส้น ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือชาวบ้านทั่วไปก็ล้วนเหมือนกันหากความสัมพันธ์ยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่กลับกล่าวถึงสิ่งที่ล้ำหน้าเกินไป ก็อาจนำไปสู่การแตกหักแต่ถานไถจิ้งจือนั้นเป็นผู้ใด?เขารู้ถึงความตั้งใจของหลี่อิ๋นหู่ตั้งนานแล้ว และเมื่อถูกจับตามอง เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ท่านอ๋อง โปรดอย่ากังวล องค์ชายผู้เป็นนักปกครองผู้ยิ่งใหญ่ ย่อมไม่ใช่ผู้ที่มีใจคับแคบ”คำพูดนี้ ชัดเจนเพียงพอแล้วหลี่อิ๋นหู่พยักหน้า ยิ้มกล่าวว่า “ถูกแล้วๆ ข้ากังวลเกินไปเอง”เขาทราบดีว่า เรื่องนี้ควรจบเพียงเท่านี้หากจะดึงตัวหรือทำสิ่งใดมากกว่านี้ ต้องเป็นเรื่องในอนาคตสำหรับคนอย่างถานไถจิ้งจือ ย่อมไม่อาจดึงตัวได้ด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำหากไร้ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 583
“ขอบพระคุณในความเมตตาของท่านอ๋อง”เฉิงไถจิ้งจือลุกขึ้นพร้อมกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจทองคำจำนวนสี่ร้อยห้าสิบตำลึง แม้จะเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยสำหรับโครงการใหญ่นั้น แต่ก็ถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากที่สุดที่เขาสามารถรวบรวมได้ในตอนนี้ดังนั้น เฉิงไถจิ้งจือจึงไม่ลังเลที่จะรับทรัพย์สินอันไม่บริสุทธิ์นี้ไว้ และยังรู้สึกขอบคุณหลี่อิ๋นหู่อยู่ไม่น้อย“มะ ไม่ต้องเกรงใจ…”การมอบของขวัญที่ราบรื่นเกินไป ทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกสับสนจนไม่สามารถพูดตามบทที่เตรียมไว้ได้เขาถึงกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือ”เฉิงไถจิ้งจือมองไปที่ถาดทั้งสาม กล่าวยังไม่ทันจบคำ แต่สีหน้าของเขากลับบอกชัดเจนถึงความต้องการสองคำ “ไม่พอ”หลี่อิ๋นหู่ถึงกับอึ้งนี่หรือคือปราชญ์ผู้เลื่องชื่อในใต้หล้า?ไม่เพียงแค่ไม่ปฏิเสธเงินที่เขามอบให้ ยังต้องการมากกว่านั้นอีกหรือ?สิ่งนี้เกินกว่าที่หลี่อิ๋นหู่จะคาดคิดไว้การแสดงออกของเฉิงไถจิ้งจือในตอนนี้ ไม่เพียงแต่ขัดกับภาพลักษณ์ของปราชญ์ผู้เลื่องชื่อ แม้แต่นักการที่มีความละโมบทั่วไปยังไม่กล้าเปิดเผยเช่นนี้แต่อย่างไรก็ตาม นี่คือโอกาสดีที่จะดึงตัว
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
