เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 562
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-03 18:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 563
คนสมัยโบราณให้ความสำคัญอย่างยิ่งต่อเกียรติและความซื่อสัตย์เหตุใดขุนนางพลเรือนจำนวนมากถึงรู้จักใช้ความตายมาล่วงเกินองค์จักรพรรดิ ทั้งที่รู้ว่า หากทำเช่นนั้นก็มีโอกาสจะได้ตายจริงๆ แต่ก็ยังชอบยกความตายขึ้นมาอ้าง?เป็นเพราะว่าสำหรับขุนนางพลเรือนเหล่านี้ การที่สามารถฝากชื่อในฐานะขุนนางผู้จงรักภักดีไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ได้ มันมีความสำคัญมากกว่าชีวิตของพวกเขาและคำพูดที่หลี่เฉินกล่าวออกไปนั้น ไม่ได้ต้องการให้องครักษ์เสื้อแพรสาดโคลนใส่หวังเถิงฮ่วนจริงๆ ในฐานะที่เขาเป็นสมาชิกหลักของสำนักราชเลขา และการที่จ้าวเสวียนจียอมจ่ายราคาสูงขนาดนั้น เพื่อนำหวังเถิงฮ่วนกลับเข้าสู่สำนักราชเลขา ซึ่งก็พิสูจน์ได้ว่าหวังเถิงฮ่วนจะไม่ถูกสั่นคลอนได้ง่ายๆ แต่ที่หลี่เฉินพูดประโยคนี้ ก็เพื่อแสดงว่ารังเกียจหวังเถิงฮ่วนและต้องการบอกให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาเกลียดหวังเถิงฮ่วนเป็นอย่างมาก ใครก็ตามที่เข้าใกล้หวังเถิงฮ่วนจะต้องมีปัญหากับตำหนักบูรพาเมื่อเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของหวังเถิงฮ่วน และสีหน้าแปลกๆ ของขุนนางคนอื่นๆ จะเห็นได้ว่าหลี่เฉินบรรลุเป้าหมายแล้วไม่ว่าทุกคนจะคิดอย่างไร เรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว หลี่เฉินยื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 564
เมื่อมองไปที่กลุ่มขุนนางบุ๋นบู๊ในพระที่นั่งไท่เหอ ดวงตาของหลี่เฉินก็เป็นประกายขึ้นมา ราวกับชาวนาที่ทำงานหนักมาทั้งปีกำลังจะเก็บเกี่ยวผลผลิตที่ปลูกไว้ เขากล่าวในลักษณะโน้มน้าวใจว่า “การลงทะเบียนจะได้รับการจัดการโดยผู้เชี่ยวชาญจากหน่วยบูรพา และข้าก็จะตรวจสอบทุกวัน แน่นอนว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น”“ปกติข้าก็ยุ่งกับงานราชกิจทั้งวัน แทบไม่ได้พบเจอขุนนางคนไหนเลย จึงมีบางส่วนตัดพ้อว่าไม่มีโอกาสได้แสดงพรสวรรค์ของตัวเองให้ข้าชม นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะสร้างความประทับใจให้กับข้า ทุกคนอย่างได้พลาดเป็นอันขาด”คำพูดเหล่านี้เกือบจะเหมือนเป็นการเอาเงินจากกระเป๋าของคนอื่น ทำให้พระที่นั่งไท่เหอตกอยู่ในความเงียบงันอย่างน่าขนลุกทุกคนล้วนเป็นนักวิชาการ และพวกเขาทั้งหมดต่างก็อ่านหนังสือของนักปราชญ์ ในวันปกติก็แสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ แม้แต่ขุนนางทุจริตก็ยังให้ความสำคัญกับวิธีการและทักษะในการพูดเวลาขอสินบน แต่สิ่งที่องค์รัชทายาทพูดออกมานั้น มันช่างหยาบคายและโจ่งแจ้ง ทุกคนรู้สึกรับไม่ได้ ก็ยังคงเป็นสวีฉังชิงคนเดิมเขาเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบงัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงว่า “ฝ่าบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 565
“กระหม่อมรู้สึกตกใจที่เห็นสถานการณ์ที่น่าสลดใจทุกประเภท และรู้สึกเสียใจที่ภัยพิบัติทางธรรมชาตินั้นช่างโหดร้าย”“หลังจากที่กระหม่อมครุ่นคิดแล้ว จึงรู้สึกว่าต้นตอของทุกสิ่งคือ การไม่สามารถรักษาสมดุลระหว่างรายรับและรายจ่ายของราชสำนักได้”“เมื่อภัยพิบัติทางธรรมชาติเกิดขึ้น ประชาชนจะไม่มีอาหารให้เก็บเกี่ยว หากประชาชนไม่มีอาหาร ราชสำนักก็จะเก็บภาษีไม่ได้ ในทางกลับกัน เรายังต้องจัดหาอาหารและเงินเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ วงจรที่เลวร้ายเช่นนี้ นำไปสู่ท้องพระคลังที่ว่างเปล่า ทำให้ผู้คนที่ยากจนอยู่แล้ว ยิ่งยากจนเข้าไปใหญ่ และเป็นแหล่งที่มาของท้องพระคลังที่ว่างเปล่ามากขึ้นเรื่อยๆ”“เพราะฉะนั้น กระหม่อมจึงอยากทูลฝ่าบาทว่าราชสำนักจำเป็นต้องเพิ่มรายได้และลดรายจ่าย”ถานไถจิ้งจือพูดมาถึงตรงนี้ ขุนนางหลายคนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา มหาปราชญ์ก็คือมหาปราชญ์ เพิ่งจะเข้ารับราชการ วันแรกของประชุมราชการเช้า ก็กล้าที่จะจัดการกับปัญหาใหญ่ที่ทุกคนรู้ดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “สิ่งที่ท่านอาจารย์กล่าวมานั้นถูกต้อง ในเมื่อท่านพูดถึงเรื่องนี้ หรือว่ามีทางแก้ปัญหา?” หลี่เฉินถามด้วยสายตาและน้ำเสียงที่ให้กำลังใจเรื่องมาถึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 566
แม้ว่าถานไถจิ้งจือจะรู้ดีว่ามันไม่เหมาะสม แต่เนื่องจากเขาหยิบยกมันขึ้นมาเอง และหวังเถิงฮ่วนก็ก่นด่าแบบไว้หน้า ถานไถจิ้งจือจึงจำเป็นต้องโต้กลับ “ใต้เท้าหวัง”ถานไถจิ้งจือหันหน้าไปมองหวังเถิงฮ่วนอย่างไม่แสดงอารมณ์และพูดว่า “นักปราชญ์กล่าวไว้ว่ามีโจรสามประเภทในประเทศ หนึ่งคือโจรลวงโลก สองคือโจรทรยศ สามคือโจรที่ก่อความเดือดร้อนให้กับใต้หล้า แล้วใต้เท้าหวังคิดว่าข้าเป็นโจรประเภทใด?”คำถามนี้ อิงมาจากคำว่าหัวขโมยของใต้หล้าเมื่อครู่ ทำเอาหวังเถิงฮ่วนตกตะลึงจนตาค้างเขาอึกอักอยู่นาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกถานไถจิ้งจือพูดอย่างเย็นชาว่า “ญัตตินี้ ข้าคำนึงถึงความยากลำบากที่แท้จริงของราชสำนัก หากจัดการดีๆ เมื่อความมั่งคั่งของใต้หล้าถูกรวบรวมไว้ในมือของราชสำนัก และถูกใช้เพื่อประชาชนและประเทศชาติ แล้วจะเป็นโจรไปได้อย่างไร? ใต้เท้าหวังได้โปรดชี้แนะ!”หวังเถิงฮ่วนถูกคำถามของถานไถจิ้งจือไล่บี้ก็พูดไม่ออก ด้วยความโกรธเขาจึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ถึงแม้ว่าจะเปิดธนาคาร ก็แค่ปล่อยให้ประชาชนมาฝากเงินเท่านั้น เงินเหล่านั้นไม่ใช่ของราชสำนัก มิหนำซ้ำ ราชสำนักยังต้องจ่ายดอกเบี้ยให้อีก เช่นนี้แล้วจะแก้ไขปัญห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-04รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 567
แม้ว่าราชสำนักจะอนุมัติแล้ว แต่หลี่เฉินก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดีเขารู้ว่าการต่อต้านที่ใหญ่ที่สุดในเรื่องนี้ก็คือผู้คนผลกระทบที่ตามมาของมัน จะเกิดขึ้นหลังจากที่แพร่กระจายไปสู่ประชาชนแล้วนักวิชาการและประชาชนทั่วไปในใต้หล้าจะไม่สนใจเหตุผลของเจ้า พวกเขาจะด่าเจ้าในสิ่งที่พวกเขาคิดว่าผิดโดยปกติแล้ว เสียงก่นด่าเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร แต่คนเหล่านี้ล้วนเป็นลูกค้าของธนาคาร ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลี่เฉินก็ไม่อาจยอมแพ้พวกเขาดังนั้นวิธีที่จะผลักดันไปข้างหน้าคือ ทำให้ผู้คนในใต้หล้ายอมรับรัฐวิสาหกิจแห่งแรกของจักรวรรดิ และทำให้พวกเขากลายเป็นลูกค้า ซึ่งนั่นคือปัญหาที่แท้จริงที่รออยู่เบื้องหน้าหลี่เฉินไม่สามารถเอามีดจ่อคอคนอื่นแล้วบังคับให้พวกเขาฝากเงินได้ เพราะเรื่องนี้ไม่อาจเกิดขึ้นได้หลังจากเลิกการประชุมแล้ว หลี่เฉินก็เรียกถานไถจิ้งจือมาที่ตำหนักบูรพา“เรื่องเมื่อครู่ลำบากท่านอาจารย์แล้ว”ถานไถจิ้งจือยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ตราบใดที่เป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติ สิ่งนี้ก็ไม่นับเป็นอะไรได้”หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “แต่ท่วงทีที่สง่างามของท่านอาจารย์ยามโต้แย้ง ก็ทำให้หวังเถิงฮ่วนนั่นพูดไม่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 568
หลี่อิ๋นหู่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เขาจะได้เห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ในตำหนักบูรพาในขณะนั้น หลี่อิ๋นหู่ยังรู้สึกว่าเขากำลังมีอาการประสาทหลอนจังหวะที่หลี่อิ๋นหู่คิดจะไล่ตามไป เขาก็พลันชะงักเท้าเสียก่อนเขานึกขึ้นได้ว่า ที่นี่คือตำหนักบูรพา ไม่ใช่อาณาเขตของเขาที่นี่ เขาจะต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว มิฉะนั้น ถ้าหากองค์รัชทายาทจับหางได้ ตัวเขานั้นคงต้องทุกข์ทรมานอีกครั้งแน่แต่ความสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของสตรีศักดิ์สิทธิ์ ก็เหมือนมีแมวข่วนอยู่ในใจของเขา เขาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่เข้าใจกำลังเกิดขึ้นในตำหนักบูรพา หรือว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์กำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง มิฉะนั้น สตรีศักดิ์สิทธิ์คงไม่ปรากฏตัวที่นี่หลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังขมวดคิ้ว และอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ด้านนอกทางเข้าหลักของตำหนักบูรพา จู่ๆ ประตูของตำหนักบูรพาก็ถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดและคนที่ออกมาก็ไม่ใช่ใคร คือถานไถจิ้งจือที่กำลังขมวดคิ้วเหตุผลที่ผู้เฒ่าขมวดคิ้วไม่ใช่เรื่องอะไร แต่เป็นเพราะในอีกไม่กี่วันข้าหน้า ตำหนักบูรพากำลังจะรับของขวัญอวยพรจากเหล่าขุนนาง ถานไถจิ้งจือผู้ซึ่งได้รับความเคารพอย่างสูงและมีน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 569
คำพูดสุภาพก่อนหน้านี้เป็นเพียงผิวเผิน แต่คำพูดเกี่ยวกับการเป็นศิษย์นั้นคือเรื่องจริงถานไถจิ้งจือไม่คาดคิดว่าหลี่อิ๋นหู่จะพูดเช่นนี้ไม่ว่าหลี่อิ๋นหู่จะเป็นอย่างไร แต่ก็ยังเป็นท่านอ๋องแห่งต้าฉิน ซึ่งมีสถานะสูงส่งและไม่ว่าชื่อเสียงของถานไถจิ้งจือจะสูงส่งแค่ไหน แต่ในแง่ของสถานะ เขาก็เป็นเพียงคนบ้านนอกคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดำรงตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่หนึ่ง และเป็นมหาอำมาตย์ในสำนักราชเลขา เมื่ออยู่ต่อหน้าราชวงศ์ สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่ขุนนางระหว่างพวกเขาทั้งสองคน พูดกันตามตรงแล้ว ก็ยังคงเป็นนายบ่าว ดังนั้นการที่หลี่อิ๋นหู่ลดสถานะของตัวเองเช่นนี้ ก็นับว่าไม่คำนึงถึงสถานะของเขา ในมุมมองของถานไถจิ้งจือนั้น มันค่อนข้างกระตือรือร้นมากเกินไปเขาไม่รู้เกี่ยวกับข้อขัดแย้งระหว่างหลี่อิ๋นหู่และหลี่เฉิน แต่เข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันดี องค์จักรพรรดิหมดสติ ไม่รู้จะสิ้นพระชมน์ไปตอนไหน ส่วนองค์รัชทายาทแม้จะเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่ก็ยังไม่ขึ้นครองบัลลังก์ ดังนั้นการใกล้ชิดกับท่านอ๋องมากเกินไปในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่“ท่านอ๋องมีสถานะสูงศักดิ์ แต่กระหม่อมแก่ชราแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 570
หากมีคนบอกว่ามีคนอื่นกำลังสมรู้ร่วมคิดกับหลี่อิ๋นหู่เพื่อผลประโยชน์ หลี่เฉินจะเชื่อแต่พอเป็นถานไถจิ้งจือซึ่งหลี่เฉินเห็นถึงความเป็นนักวิชาการที่แท้จริงในตัวเขา ดังนั้นจึงไม่เชื่อแน่นอนว่าไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามก็ยังจำเป็นต้องสอบสวนต่อไปหลังจากกำชับเรื่องนี้แล้ว เขาก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไป เมื่อหลี่เฉินจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จสิ้น เขาก็ยืนขึ้น และบอกให้วั่นเจียวเจียวเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเป็นเสื้อผ้าธรรมดา“ฝ่าบาทจะเสด็จออกไปข้างนอกหรือเพคะ?”วั่นเจียวเจียวถามอย่างระมัดระวัง ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับหลี่เฉินความเป็นจริงแล้วนางต้องการจะถามฝ่าบาทว่าจะพานางไปด้วยหรือไม่ เมื่อไม่มีฝ่าบาทอยู่ที่นี่ ตำหนักบูรพาที่งดงามนั้นก็ดูว่างเปล่าอยู่เสมอ“ข้าจะไปที่จวนแม่ทัพใหญ่” หลี่เฉินพูด “เพคะ”วั่นเจียวเจียวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยครั้งล่าสุด ตอนที่ฝ่าบาทเสด็จไปจวนแม่ทัพใหญ่ก็ไม่ได้พานางไปด้วย“ถ้าเจ้าเบื่อก็ตามมาด้วยกันสิ”ประโยคถัดไปของหลี่เฉิน ทำให้วั่นเจียวเจียวมีความสุขทันที “ขอบพระทัยเพคะองค์รัชทายาท!” วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยรอยยิ้มหลี่เฉินพูดพร้อมกับหัวเราะ “เมื่อก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 674
ความเงียบภายในพระที่นั่ง ไม่ใช่เพราะไม่มีสิ่งใดจะพูดแต่เป็นเพราะทุกคนกำลังรอให้หลี่เฉินปริปากในความเงียบงันนี้ เป็นเหมือนการสะสมพลังเพื่อความขัดแย้งที่ใหญ่ยิ่งกว่าในภายหลังความขัดแย้งนี้ แม้ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล แต่ก็มาพร้อมกับความไม่คาดคิดทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วและกะทันหันเกินไปพูดตามตรง มันเกินความคาดหมายของหลี่เฉินไปบ้างเขารู้ว่าจ้าวเสวียนจีต้องลงมือทำบางอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาเลือกจะสกัดจับจดหมายของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ส่งไปยังแคว้นเหลียว หลี่เฉินรู้ทันทีว่า คนเฒ่าผู้นี้เริ่มหมดความอดทนแล้วแต่เพราะความสัมพันธ์อันเข้าใจกันระหว่างเขากับจ้าวเสวียนจี ทำให้หลี่เฉินประมาทความสามารถของจ้าวเสวียนจีไปบ้างแต่ตอนนี้ ท่อนไม้ขนาดใหญ่นี้ได้ฟาดหัวของหลี่เฉินจนสติกลับมาถ้าเขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้เดินทางข้ามเวลาที่มีความรู้จากประวัติศาสตร์หลายพันปี จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ จ้าวเสวียนจีที่เป็นจิ้งจอกเฒ่าผู้นี้ คงกลืนกินเขาจนไม่เหลือแม้เศษซากแล้วในยุคสมัยศักดินา คนที่สามารถเดินเข้าสู่ศูนย์กลางอำนาจได้ ย่อมไม่มีใครธรรมดาแน่นอนเหตุการณ์ขุนนางกดดันเจ้าเหนือหัวนั้น ถือเป็นเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 673
จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เสนาบดีซั่งกวนก็แค่ทำหน้าที่ของตน หากองค์ชายทรงมีความโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ ขุนนางในวังทั้งหมด จะมีใครกล้ารายงานสิ่งใดได้?""ยิ่งไปกว่านั้น ซั่งกวนเจาในฐานะที่เป็นเสนาบดีกรมยุทธนาการ ย่อมมีอำนาจในการตรวจสอบการทหาร หากเขาพบสิ่งที่ผิดปกติ ก็ย่อมควรทำการสอบสวน แม้ว่าในท้ายที่สุดจะเป็นการเข้าใจผิด ก็สามารถอธิบายได้ และยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าแม่ทัพซูผิงเป่ยเป็นผู้ที่เปิดเผยและไร้ซึ่งความคดโกง องค์ชายจะทรงทำถึงเช่นนี้เพื่ออะไร?"การเผชิญหน้าครั้งนี้ เปลี่ยนจากการที่ซูผิงเป่ยและซั่งกวนเจาเถียงกันไปเป็นการเผชิญหน้าระหว่างหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีแทนทุกคนในพระที่นั่งต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตึงเครียดและดุเดือดโดยปกติแล้ว องค์รัชทายาทและผู้อาวุโสจะมีความขัดแย้งกันบ้าง แต่ก็จะพูดจาครึ่งๆ กลางๆ และถอยกันไปคนละก้าว เพื่อรักษาความสงบในวังแต่วันนี้ ดูเหมือนทุกอย่างจะแตกต่างออกไปทั้งสองฝ่ายที่ดูเหมือนจะโต้แย้งกันเรื่องชีวิตของซั่งกวนเจา กลับกลายเป็นการปะทะกันครั้งแรกระหว่างสองกลุ่มการเมืองที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นต้าฉินเมื่อทุกคนตระหนักถึงเรื่องนี้ พวกเขาจึงย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 672
หากปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป องค์รัชทายาทย่อมมีเหตุผลที่จะเอาผิดตนตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้า เพียงแค่ข้อหาดูหมิ่นวีรบุรุษ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาต้องรับโทษหนักแล้วและองค์รัชทายาทที่จับจุดอ่อนไว้ได้ ย่อมไม่มีทางปล่อยตนไปแน่นอนด้วยความหวาดกลัว ซั่งกวนเจาจึงตัดสินใจสู้กลับ เขาตะโกนเสียงดังว่า “ไม่ว่าท่านจะพูดอะไร ความจริงก็คือความจริง ท่านยอมรับเองว่าทำผิดพลาด เช่นนั้นท่านก็ควรรับผิดชอบ”ซูผิงเป่ยหัวเราะเยาะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าเสนาบดีซั่งกวนหมายถึงความจริงใด แต่ในสายตาของข้า ความจริงก็คือ...มีคนในแคว้นของเราสมคบกับแคว้นอื่นและขายข่าวกรองของกองทัพเราให้แก่ตงอิ๋ง!”“เรื่องนี้ ข้ามีหลักฐานเป็นคำสารภาพที่เขียนด้วยลายมือของคุโซะจิกิโยทาโร่ ผู้ที่ข้าจับตัวมาได้ก่อนหน้านี้ เขายอมรับว่า มีคนส่งข่าวกรองของกองทัพเราให้เขา จนเขาสามารถจัดการรับมือได้”ดวงตาของซูผิงเป่ยเปล่งประกายดุจสายฟ้าฟาด กวาดมองไปรอบพระที่นั่ง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “และคนผู้นั้น อาจจะอยู่ในพระที่นั่งนี้ด้วย!”คำพูดที่ไม่คาดคิดนี้เปรียบเสมือนระเบิดที่ทำให้ทุกคนแตกตื่นในพระที่นั่งไท่เหอ ขุนนางส่วนใหญ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 671
ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยบาดแผลเป็นไขว้กันไปมา สร้างความสะเทือนใจแก่ผู้พบเห็นอย่าว่าแต่บรรดาขุนนางฝ่ายบุ๋นเลย แม้แต่ขุนนางฝ่ายบู๊เองก็ยังอดชื่นชมซูผิงเป่ยไม่ได้บาดแผลเหล่านี้ ล้วนเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศซูผิงเป่ยมองไปยังซั่งกวนเจา พลางกล่าวว่า “ตั้งแต่ข้านำกองทัพออกจากเมืองหลวง จนถึงวันที่กลับมา การเข้าสู่เสียนเฉาเพื่อทำสงครามกับตงอิ๋ง ใช้เวลาทั้งสิ้นหนึ่งร้อยหกวัน”“ในหนึ่งร้อยหกวันนี้ กองทัพของข้าเข้าปะทะกับกองทัพตงอิ๋งที่มีขนาดเกินพันคน ทั้งใหญ่และเล็ก รวมทั้งหมดสามร้อยยี่สิบห้าครั้ง เฉลี่ยแล้วมากกว่าสามครั้งต่อวัน และศึกระดับกองทัพที่มีกำลังพลมากกว่าหมื่นคนเกิดขึ้นสามสิบสี่ครั้ง ในจำนวนนี้ ข้าลงไปร่วมศึกเองยี่สิบแปดครั้ง”“จากยี่สิบแปดศึก ข้าได้รับบาดเจ็บหกครั้ง ข้าราชบริพารประจำตัวที่ข้านำออกไปด้วยมีทั้งหมดสี่สิบคน กลับมาครบสี่สิบคน แต่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทุกคน เพราะเมื่อคนเก่าตายในสนามรบ คนใหม่ก็ต้องถูกส่งมาแทน บางคนถึงกับถูกเปลี่ยนหลายรอบ”“ข้าไม่กล้าพูดว่าตนเองกล้าหาญไร้เทียมทาน แต่ข้าทำทุกอย่างสุดกำลังแล้ว”“สำหรับศึกที่ทุ่งราบฟู่หู่ซานที่ท่านพูดถึงนั้น ข้าไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 670
คำถามนี้ทำให้สีหน้าของซูผิงเป่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่ซูเจิ้นถิง ผู้เงียบขรึมมาโดยตลอดก็ขมวดคิ้ว ดวงตาสะท้อนความเคร่งเครียดออกมาหากจะพูดกันตามตรง การบัญชาการศึกตลอดทั้งแผนการของซูผิงเป่ยนั้นถือว่าโดดเด่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้ที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้คุมศึกขนาดกลางครั้งแรกก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้วแต่ในสนามรบ ไม่มีใครไร้ข้อผิดพลาด และซูผิงเป่ยก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นความล้มเหลวครั้งใหญ่ที่สุดของเขาอยู่ที่การรบในทุ่งราบภูเขาฝูหู่ ก่อนศึกใหญ่กับตงอิ๋งเพื่อยุติสงครามให้รวดเร็ว ซูผิงเป่ยเลือกเปิดศึกตัดสินโดยพลการซึ่งส่งผลให้กลยุทธ์ของเราถูกฝ่ายตงอิ๋งจับไต๋ได้ และใช้แผนลวงตอบโต้กลับจนกองทัพกลางที่ซูผิงเป่ยบัญชาการถูกล้อมตี ทำให้กองทัพปีกซ้ายและขวาต้องละทิ้งเป้าหมายเดิมเพื่อหันกลับมาช่วยการถอยทัพเพื่อช่วยเหลือกองทัพกลางเช่นนี้ ทำให้แผนการเดิมล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง จากการเป็นฝ่ายครอบงำตงอิ๋งกลับกลายเป็นการต้องช่วยชีวิตกองทัพกลางแทนแม้ว่าสุดท้ายสถานการณ์จะพลิกกลับมาได้ แต่กองทัพของเราก็สูญเสียอย่างหนัก ซูผิงเป่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสผลลัพธ์สุดท้ายอาจถือว่าเป็นชัยชนะ แต่หากนำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 669
หลี่เฉินกล่าวคำประกาศเพียงหนึ่งประโยค แต่กลับดุจดั่งบัญชาสวรรค์ที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ขันทีผู้หนึ่งที่มีเสียงดังที่สุดขานประกาศออกมาอย่างกึกก้องการขานประกาศนั้นเป็นเพียงพิธีกรรมเบื้องหน้า แต่มีผู้วิ่งเหยาะๆ ไปเรียกซูผิงเป่ย ผู้ที่รออยู่ด้านนอกพระที่นั่งให้เข้ามาตำแหน่งของซูผิงเป่ยยังไม่สูงพอที่จะเข้าร่วมการประชุมเช้ายามปกติ แต่วันนี้มีแผนที่จะพระราชทานรางวัลแก่เขา การที่เขามารออยู่ด้านนอกจึงเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้วอย่างไรก็ตาม ซูผิงเป่ยไม่คาดคิดเลยว่า ก่อนจะได้พูดถึงเรื่องรางวัลสำหรับเขา กลับมีเสียงจากภายในกล่าวถึงการลงโทษเขาแทนเสียงจากในพระที่นั่งดังมาก และเขาที่รออยู่ด้านนอกได้ยินชัดเจนทุกคำซูผิงเป่ยก้าวเข้าพระที่นั่งด้วยท่วงท่าองอาจราวมังกรและพยัคฆ์ แสดงให้เห็นถึงบุคลิกของแม่ทัพที่โดดเด่น เขาคุกเข่าลงตรงกลางพระที่นั่ง ประสานหมัดกล่าวว่า "กระหม่อม ซูผิงเป่ย ขอคารวะองค์รัชทายาท ขอองค์รัชทายาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี"หลี่เฉินกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า "มีบางประเด็นที่เสนาบดีกรมยุทธนาการต้องการเผชิญหน้ากับเจ้าโดยตรง จงตอบคำถามของเขาให้ละเอียด""พ่ะย่ะค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 668
แม้แต่ขุนนางหน้าใหม่ในราชสำนักยังรู้ว่าควรรักษาคำพูดไว้บ้าง กล่าวอย่างพอดีเจ็ดในสิบส่วน ทิ้งสามส่วนไว้เผื่อโอกาสต่อไปแต่หลิวถงปี้ผู้เป็นแม่ทัพกลับมีอารมณ์ร้อนแรงดั่งเพลิง ไม่เพียงแต่ด่าซั่งกวนเจาอย่างรุนแรง ยังพูดจาตรงไปตรงมาจนเผยให้เห็นจุดอ่อนของซั่งกวนเจาอย่างชัดเจนคราวนี้ ซั่งกวนเจาทนไม่ไหวเช่นกันใบหน้าของเขาแดงก่ำราวตับหมูและตะโกนกลับไปด้วยความโกรธ “หลิวถงปี้! เจ้าพูดจาใส่ร้ายเช่นนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าคำพูดที่เลินเล่ออาจนำภัยมาสู่ตัว!”“ภัย?”หลิวถงปี้หัวเราะเยาะ “ข้าเข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุสิบหก ตอนอายุสิบเก้าก็ฆ่าทหารฮั่นได้สี่สิบคนด้วยมือเปล่า ในสนามรบล้วนเต็มไปด้วยลมฝนเลือดเนื้อ ข้าผ่านการต่อสู้นับไม่ถ้วนและได้รับตำแหน่งมาด้วยความสามารถของตัวเอง ข้ารู้แค่ว่าคำพูดของคนต้องมีความซื่อสัตย์ จะให้ข้ากลัวภัยจากคำพูด? น่าขำสิ้นดี!”“แต่เจ้าซั่งกวนเจา กลับกล่าวหาซูผิงเป่ยอย่างไร้เหตุผลราวกับว่าเขาเป็นคนทรยศชาติ เจ้าไม่กลัวหรือว่าทหารทั้งหลายที่เห็นต่างจะไปเคาะประตูบ้านเจ้าในยามค่ำคืน และฆ่าทั้งครอบครัวของเจ้าเสีย?”ถ้าก่อนหน้านี้ยังเป็นการด่าทั่วไป ตอนนี้หลิวถงปี้พูดจาข่มขู่ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 667
คำกล่าวของซั่งกวนเจาทำให้บรรยากาศที่เงียบสงบอยู่แล้วในพระที่นั่งไท่เหอกลับกลายเป็นความเงียบที่แทบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจสิ่งเดียวที่สามารถได้ยิน คือเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเหล่าขุนนางไม่มีใครคาดคิดว่า ซั่งกวนเจา ซึ่งขึ้นเป็นเสนาบดีกรมยุทธนาการด้วยการสนับสนุนของจ้าวเสวียนจี และมักทำตัวเงียบๆ นับตั้งแต่เข้ารับตำแหน่ง จะเปิดฉากโจมตีใส่ซูผิงเป่ยแบบไม่ไว้หน้าซูผิงเป่ยคือใคร?เขาคือหลานชายของเทพเจ้าแห่งสงคราม และเป็นบุตรชายของซูเจิ้นถิงที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน และเป็นผู้มีบทบาทสำคัญที่สุดในชัยชนะครั้งใหญ่ของสงครามนี้ในขณะที่ตำหนักบูรพากำลังวางแผนจะมอบรางวัลให้ซูผิงเป่ยเพื่อยกย่องและผลักดันเขาให้กลายเป็นตัวแทนของตำหนักบูรพาในแวดวงทหารแต่ซั่งกวนเจากลับเปิดฉากโจมตีใส่ซูผิงเป่ยแบบตรงๆนี่เป็นความบ้า…หรือความมั่นใจอย่างถึงที่สุดกันแน่?สายตาส่วนใหญ่ในที่ประชุมหันไปมองจ้าวเสวียนจีแต่จ้าวเสวียนจีกลับนิ่งเฉย ราวกับกำลังฟังเรื่องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาซั่งกวนเจากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “สิ่งที่กระหม่อมกล่าวหาแม่ทัพซูผิงเป่ยนั้น มีทั้งพยานบุคคล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 666
ในเช้าวันที่สดใส หลี่เฉินที่กำลังครุ่นคิดเรื่องพัฒนาปืนไฟ เดินทางไปยังพระที่นั่งไท่เหอ หลังจากเสวยมื้อเช้าแบบง่ายๆวันนี้คือวันประชุมเช้าซึ่งหลี่เฉินมีประเด็นสำคัญหลายเรื่องที่ต้องผ่านมติในที่ประชุม เพื่อออกเป็นนโยบายอย่างเป็นทางการของราชสำนักหนึ่งในเรื่องสำคัญคือการมอบรางวัลและการเลื่อนตำแหน่งให้กับกองทัพผู้ชนะนอกจากจะเป็นการยกย่องเหล่าทหารที่เสียสละชีวิตเพื่อบ้านเมืองแล้ว ยังเป็นโอกาสที่หลี่เฉินจะสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับกองทัพ และขยายอิทธิพลของตำหนักบูรพาในแวดวงการทหารเมื่อแสงแรกของวันพาดผ่านเมฆหมอก สะท้อนแสงอันงดงามบนสะพานทองหน้าพระที่นั่งไท่เหอ เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ทยอยเดินข้ามสะพานทองเข้าสู่ลานหน้าพระที่นั่งบนลานกว้างเหนือขั้นบันไดของพระที่นั่งไท่เหอ ที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ขันทีคนหนึ่งยืนถือแส้สำหรับประกาศความสงบในมือเพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!...เสียงป่าวร้องของขันทีดังขึ้นอย่างหนักแน่น "เข้า…เฝ้า!"ขุนนางฝ่ายบุ๋นนำโดยจ้าวเสวียนจี และฝ่ายบู๊นำโดยซูเจิ้นถิงฝ่ายบุ๋นอยู่ทางซ้าย ฝ่ายบู๊อยู่ทางขวา ขุนนางนับสิบคนที่มีคุณสมบัติเข้าเฝ้าต่างเดินเรียงแถวเ
