All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 321 - Chapter 330

“ไม่ใช่ว่าอัจฉริยะทั้งสองประเภทนี้จะไม่มี เพียงแต่ว่าอัจฉริยะเช่นนี้ ไม่มีปรากฏในราชวงศ์มาร้อยปีแล้ว บางทีอาจจะมีขึ้นแล้ว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังไม่ได้มารับใช้ข้า ดังนั้นสำหรับข้าพวกเขาจึงไม่มีอยู่จริง”เมื่อเห็นซูจิ่นพ่ามีท่าทีครุ่นคิดแต่ยังคงไม่สบายใจ หลี่เฉินก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ขุนนางไม่ได้แบ่งแยกดีเลว ไม่ว่าพวกเขาจะโลภหรือว่าซื่อสัตย์ก็ตาม สำหรับข้าก็แค่ว่า คนแบบไหนสามารถใช้การได้ในสถานการณ์แบบไหน ตราบใดที่มีประโยชน์ ไม่ว่านิสัยจะเป็นเช่นไร มันก็ไม่สำคัญ” “แน่นอนว่าขุนนางที่ซื่อสัตย์ก็ควรใช้ แต่ไม่สามารถใช้มากเกินไป ส่วนขุนนางโลภควรใช้ให้มากขึ้น แต่ไม่สามารถใช้ซ้ำได้”เมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ซูจิ่นพ่าก็ดูตกใจเล็กน้อยกับวิธีใช้คนของหลี่เฉินนางรู้สึกว่านี่คือหลักการที่ไม่ถูกต้อง แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติกับเรื่องนี้“เอาล่ะ นี่เป็นเทคนิคของจักรพรรดิ เจ้าเป็นผู้หญิงไม่จำเป็นต้องเรียนรู้สิ่งนี้” หลี่เฉินกล่าวซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที “ผู้หญิงแล้วอย่างไร? ราชวงศ์ก่อนยังมีมู่หลาน แต่สตรีในราชวงศ์นี้กลับอ่อนแอกว่างั้นหรือ? หลายครั้งก็มีเรื่องที่ผู้

แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุข แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างหลงเทียนเต๋อจะขอเงินคืนก็แค่เงินสิบตำลึงเท่านั้นเอง แม้ในตอนนี้ด้วยเงินจำนวนนั้นจะสามารถซื้อเด็กสาวที่งดงามได้สามคนก็ตาม แต่สำหรับหลงเทียนเต๋อนั้น ก็แค่ขนหนึ่งเส้นในวัวเก้าตัว เมื่อมองขันทีตัวน้อยจากไป หลงเทียนเต๋อก็กัดฟันและหันไปหาหลงไหวอวี้ลูกชายของเขาแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทผู้นี้จงใจวางอำนาจใส่พวกเรา” “ท่านพ่อ โปรดอดทนไว้”หลงไหวอวี้พูดอย่างใจเย็น “ถ้าเขาต้องการอวดศักดิ์ศรีองค์รัชทายาท ก็ปล่อยให้เขาทำไป สิ่งที่เราต้องการก็คือชัยชนะ ดังนั้นทำไมไม่รอตอนนี้เลย” หลงเทียนเต๋อตาค้าง “ยังจะรออีกหรือ?”“ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไร?”หลงไหวอวี้แบมือแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาททรงตรัสอย่างชัดเจนว่า หากไม่รอก็กลับไป หรือพวกเราจะกลับไปมณฑลซีซานแล้วรอ? เช่นนั้นการเดินทางในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่จะไร้ประโยชน์ แต่ยังทะเลาะกับองค์รัชทายาทอีกด้วย ในอนาคตคงคุยกันลำบาก” “เขากล้า!?”หลังจากที่หลงเทียนเต๋อพูดจบ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาทุกวันนี้ จู่ๆ พวกกบฏก็เงียบไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทันทีที่กลุ่มกบฏหยุด กองกำลังท้องถิ่นในมณฑลซีซาน

“มาแล้ว!” หลงไหวอวี้ตาเป็นประกาย เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว สองพ่อลูกคิดว่านี่คงจะเป็นคนที่ตำหนักบูรพาส่งมาเรียกพวกเขาสองพ่อลูกเข้าไปแน่ๆ แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว พวกเขาสองพ่อลูกก็พบว่าสิ่งที่ออกมาจากด้านในของตำหนักบูรพา ไม่ใช่คนมาเรียก แต่เป็นรถม้ารถม้าที่งดงามและหรูหราออกมาจากประตูตำหนักบูรพา และค่อยๆ แล่นไปข้างหน้าสองพ่อลูก “หรือว่าจะเป็นการประชุมลับนอกพระราชวังหรือเปล่า?”หลงเทียนเต๋อถามอย่างสงสัยหลงไหวอวี้หรี่ตามองรถม้าที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิง เขาส่ายหัวเล็กน้อย ปิดปากแน่นโดยไม่พูดอะไร รถม้าค่อยๆ หยุดลงต่อหน้าสองคนพ่อลูกม่านในรถถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามของซูจิ่นพ่าแม้ในคืนที่หนาวเย็น ความงามของซูจิ่นพ่าก็นำแสงสว่างมาสู่โลกที่มืดมิดสองพ่อลูกที่รู้สึกว่าใกล้จะตัวแข็งเต็มทีก็ตาเป็นประกายขึ้นมา ราวกับว่ากลิ่นหอมบนร่างของสตรีได้ลอยออกมากระทบกับปลายจมูกของพวกเขา ทำให้รู้สึกสดชื่น และหลงไหวอวี้ที่ยังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ ก็ยิ่งใจสั่นไหวมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาได้ตระหนักแล้วว่า สต

เช่นนั้นก็ตายสามคำง่ายๆ พูดเบาๆ แต่ดังกึกก้องในหูของหลงเทียนเต๋อประหนึ่งฟ้าร้องแม้จะเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดถ้าหากการเจรจาพังทลายลง และทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน แม้แต่หลงไหวอวี้ซึ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจมาโดยตลอด ก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่เฉินจะตรงไปตรงมาขนาดนี้กระทั่งวิธีการและวาทศิลป์มากมายที่เขาเคยคิดมาก่อนก็ไม่มีประโยชน์เลยราวกับว่าเขาได้เตรียมการเคลื่อนไหว 108 กระบวนท่าและกลยุทธ์นับไม่ถ้วนสำหรับการเผชิญหน้าในครั้งนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เฉิน ก็โดนอีกฝ่ายตบหน้าเข้าตรงๆ เช่นนี้แล้วจะจัดการอย่างไร?ดังนั้น หลงไหวอวี้จึงพูดด้วยความโกรธว่า “ฝ่าบาททรงเผด็จการเช่นนี้ ไม่ใช่ทุกคนในใต้หล้าจะทำอะไรไม่ถูก และทำได้แค่นอนรอความตาย มีไม่กี่คนที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงลำบากได้” “ลำบากงั้นรึ”น้ำเสียงของหลี่เฉินเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเหมือนกับพวกอันธพาลข้างถนน บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความรุนแรงในน้ำเสียงของเขา“ข้าอาจจะลำบากอยู่สักพักหนึ่ง แต่พวกเจ้าตาย นี่เป็นเรื่องที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต” “สืบทอดสามร้อยกว่าปี”หลี่เฉินใช้น้ำเสียงถอดถอนใจถามว่า “ข้าได้ยินมาว่

“ถ้าอย่างนั้น...เราจะไปหาจ้าวอ๋องโดยตรงเลยเหรอ? ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าจะไม่มีสายลับขององค์รัชทายาทอยู่รอบๆ เจ้ารู้ไหมว่าหน่วยบูรพาคือสุนัขขององค์รัชทายาท”ภายใต้การโน้มน้าวใจของหลงไหวอวี้ หลงเทียนเต๋อก็เริ่มลังเลใจเช่นกัน เขาขมวดคิ้วและพูด หลงไหวอวี้ก็ขมวดคิ้วเช่นกันแม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็คุ้นเคยกับการคิดจากมุมมองของคนอื่น และคิดว่าถ้าเขาเป็นองค์รัชทายาท เขาจะวางสายลับไว้รอบๆ ตัวเขาอย่างแน่นอน เพื่อป้องกันการเปลี่ยนแปลงยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า องค์รัชทายาทรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาพ่อลูกอยู่ที่ไหน? เพิ่งหาประตูเจอ ก็พบกับความจริงที่แข็งเหมือนเหล็กกล้าถ้าเขาติดต่อกับจ้าวอ๋องใต้จมูกขององค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นการรนหาที่ตายเท่านั้น แม้แต่จ้าวอ๋องก็คงไม่ยอมพูดคุยกับเขาง่ายๆ...นี่เป็นครั้งแรกที่หลงไหวอวี้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคลื่นใต้น้ำในเมืองหลวง มันอันตรายและกดดันยิ่งกว่ามณฑลซีซานหลายเท่าที่นี่ เกี่ยวข้องกับเกมระดับสูงที่สุดของจักรวรรดิ และตัวเขาก็ได้รวมเข้าไปในนั้นแล้ว หากไม่ระวัง เช่นนั้นมันจะกลายเป็นจุดจบของเขา ตอนนี้เองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น