บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 281 - บทที่ 290

ลู่สือเยี่ยนกล่าวว่า “ผมคิดว่าคุณไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ แล้วมันก็จบไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าสองปีต่อมา คุณจะอยากแต่งงานกับผม”เซี่ยหว่านเงยหน้ามองเขาอย่างจริงใจแล้วกล่าวว่า “สือเยี่ยน ก่อนหน้านี้ฉันเอาแต่ใจตัวเองเกินไป ไม่อยากแต่งงานเร็ว ๆ เพื่อผูกมัดตัวเอง แต่ตอนนี้ความคิดของฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันอยากอยู่กับคุณตลอดไป ฉันอยากสร้างครอบครัวกับคุณนะ”ลู่สือเยี่ยนกล่าวว่า “แต่หว่านหว่าน ตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว”เซี่ยหว่านกล่าวว่า “แต่ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณจะหย่ากับเธอ”ลู่สือเยี่ยนกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ผมยังคิดไม่ตก รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าคุณเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ ดังนั้นผมควรแต่งงานกับคุณ เพื่อรับผิดชอบต่อคุณ แต่ต่อมาผมคิดได้แล้ว การรับผิดชอบต่อคุณไม่จำเป็นต้องแต่งงานกันก็ได้ ผมสามารถตอบแทนคุณได้ด้วยวิธีอื่น หว่านหว่าน ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ”น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง เหมือนกับหลายครั้งที่เขาเคยพูดกับเธอในอดีตแต่เซี่ยหว่านก็ยังคงฟังออกถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นตอนนี้เขายังคงอดทนพูดกับเธออย่างใจเย็น ถ้าหากเธอไม่ยอมแพ้และยังคงยื้อยุดฉุดกระชาก ต่อไปเขาจะไม่อารมณ์ดีแบบนี้อีกแล้วเธอรู้จักเขามานาน

“หลินเซียง เรามาคุยกันเถอะ”ลู่สือเยี่ยนเดินไปหาเธอ จ้องมองไม่วางตาหลินเซียงถาม “คุยเรื่องอะไร?”ลู่สือเยี่ยนคว้ามือเธอแล้วพาขึ้นไปชั้นบนทันทีแม้หลินเซียงจะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเมื่อถึงห้องสวีท ลู่สือเยี่ยนดึงเธอให้นั่งลงบนโซฟาแล้วกล่าวว่า “เกี่ยวกับเรื่องของเรา”ขนตายาวของหลินเซียงสั่นไหว แล้วถามว่า “เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว คุณเซี่ยก็มาหาคุณแล้วนี่ ดังนั้นเราควรไปทำเรื่องหย่ากันเถอะ”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไป แต่เขาก็อดทนแล้วบอกว่า“ผมพูดกับเซี่ยหว่านชัดเจนแล้วว่าผมจะไม่แต่งงานกับเธอ คุณพูดถูก การตอบแทนบุญคุณมีหลายวิธี ไม่จำเป็นต้องใช้การแต่งงานเป็นเครื่องแลกเปลี่ยน ดังนั้น ผมเลยตัดสินใจว่าจะไม่แต่งงานกับเธอ”เขาออกแรงบีบมือเธอเล็กน้อย ดวงตาที่มืดมนจ้องมองเธออย่างแน่วแน่ “ทีนี้ เราจะยังหย่ากันอยู่ไหม?”หัวใจของหลินเซียงเต้นแรงขึ้น เหตุการณ์ต่างทั้งหมดที่ผ่านมา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนฝัน แม้เธอเคยลังเล แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ความรู้สึกบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นในใจ แต่ก็พยายามข่มมันไว้ เธอพูดว่า “ให้ฉันเวลาคิดสักหน่อย”เมื่อลู่สือเยี่ยนได้ยินแบ

หลินเซียงตกใจ มองเขาอย่างสงสัย “ไม่ไปเปิดประตูล่ะ มาหาฉันทำไม?”ลู่สือเยี่ยนคว้ามือเธอไว้แล้วพูดว่า “ผมไม่อยากเปิดประตูคนเดียว คุณมาเป็นเพื่อนผมหน่อย”หลินเซียง “???”เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็คว้ามือเธอแล้วเดินไปที่ประตูคิดฟุ้งซ่านอะไรของเขาเนี่ย?เธอพยายามดิ้น “ไม่ไป ฉันอยากพักผ่อน”ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเบา “ตอนนี้มันตีอะไรแล้ว ใครมาเคาะประตูเวลานี้? คุณมาดูด้วยกันสิ”เขาไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอเขาพูดแบบ เธอถึงกับขนลุกซู่!“ฉันก็กลัวเหมือนกัน ปล่อยฉัน!”หลินเซียงเริ่มหัวเสียแต่ลู่สือเยี่ยนกลับพาเธอไปที่ประตู และเปิดประตูออกทันที มีคนล้มเข้ามาลู่สือเยี่ยนโอบหลินเซียงไว้ เลี่ยงจากคนที่ล้มเข้ามาอย่างว่องไว คนคนนั้นล้มลงไป“สือเยี่ยน…”เสียงอ่อนโยนแฝงด้วยความเศร้าดังขึ้น ลู่สือเยี่ยนกับหลินเซียงมองลงไปที่พื้น พบว่าเซี่ยหว่านกำลังลุกขึ้นอย่างลำบาก ขาเทียมของเธอหลุดออกมา!หลินเซียงเบิกตาโพรงลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วเซี่ยหว่านยืนด้วยขาข้างเดียว มองดูขาเทียมที่หลุดออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นก็เต็มไปด้วยความเศร้าและความรู้สึกด้อยค่า“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พวกคุณตกใจ

เขาเป็นปีศาจแบบไหนกันแน่? บุญคุณขนาดนี้วางอยู่ตรงหน้า เขากลับเฉยเมย! คนแบบนี้น่ากลัวจริง ๆ!เซี่ยหว่านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออก บอกเล่าเรื่องราวให้คนปลายสายฟัง อีกฝ่ายเงียบไปพักหนึ่ง“ตอนนี้ฉันควรทำยังไงต่อ? ใช้บุญคุณบังคับเขาไม่ได้แล้ว ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” เซี่ยหว่านพูดด้วยความสับสนอีกฝ่ายพูดช้า ๆ “งั้นก็เริ่มจากหลินเซียงดูสิ เธอคนนั้นกับเขาไม่เหมือนกัน”เซี่ยหว่านกำโทรศัพท์แน่น “จริงเหรอ? เขารักผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอ?”อีกฝ่ายหัวเราะ “รักหรือไม่รัก เธอยังดูไม่ออกอีกเหรอ?”เซี่ยหว่านเริ่มไม่แน่ใจแล้วถ้าเกิดว่าเขากับหลินเซียงก็แค่แสดงละครตบตาล่ะ? ถ้าอย่างนั้นคนคนนี้ก็อันตรายเกินไป!อีกฝ่ายพูดขึ้นอย่างช้า ๆ “ลองพิสูจน์ดูเดี๋ยวก็รู้เอง อย่าลืมล่ะว่าเขาตายยังไง”เซี่ยหว่านใจเย็นลงทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น “ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ ฉันจะต้องแก้แค้นแทนเขา!”ขณะที่หลินเซียงกำลังจะหลับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอเปิดดู เป็นลู่สือเยี่ยนที่โทรมาหืม? เขาโทรมาทำไมเอาป่านนี้?หลินเซียงรับสายด้วยความสงสัย “ฮัลโหล?”เสียงเย็นชาของลู่สือเยี่ยนดังขึ้นมา “เปิดประตูหน่อย”หลินเซียงตกใจ

น่าโมโห! หลินเซียงโกรธจนหน้าอกหายใจไม่ออก ซ่งจั่วยืนอยู่ข้าง ๆ ลังเลแล้วพูดว่า “จริง ๆ แล้ว เรื่องนี้…”“เงียบ!”“เงียบ!”เสียงพูดพร้อมกันดังขึ้น ซ่งจั่วรีบปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรอีกน่ากลัวมากคนแบบนี้จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้ยังไง?หลินเซียงโมโห หัวเราะเยาะ แล้วหันหลังเดินจากไปแต่พอเปิดประตูก็เห็นบอดี้การ์ดหลายคนยืนอยู่ เมื่อเห็นเธอออกมาก็รีบเข้ามาขวางหลินเซียงทำเป็นไม่เห็น เดินตรงไปบอดี้การ์ดหลายคนสีหน้าเปลี่ยน ถ้าไม่หลบให้ก็จะสัมผัสเข้ากับอะไรที่ไม่ควรสัมผัส! และถ้าเป็นแบบนั้น ประธานลู่ก็คงตัดมือพวกเขาแน่!พวกเขารีบถอยหลัง แต่ก็ยังคงยืนขวางหลินเซียงอยู่หลินเซียงรู้ทันทีว่าพวกเขากังวลอะไร จึงยิ่งเดินรุดไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจจนกระทั่งพวกเขาไปถึงลิฟต์ด้วยท่าทางแปลก ๆบอดี้การ์ดที่เป็นผู้นำเช็ดเหงื่อที่หน้าผากแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง อย่าทำให้เราลำบากเลยครับ”หลินเซียงบอกว่า “พวกคุณอย่าขวางฉันก็พอ”บอดี้การ์ดพูดว่า “ถ้าคุณไป พวกเราทุกคนต้องตายแน่”หลินเซียงหัวเราะเยาะ “ฉันอยากเห็นเขาฆ่าคนเหมือนกัน คราวนี้จะได้เข้าคุกไปเลย ต่อไปก็จะไม่มีใครมาขวางฉัน