All Chapters of Seducing My Hot Ninong Everett: Chapter 231 - Chapter 240

Misha’s POVTahimik akong nakaupo sa silid ng opisina ni Everett habang siya ay nasa istasyon ng pulis upang ipaliwanag ang pangyayari tungkol kay Gillius, ang lalaking buwisit niyang secretary na gustong kitilin ang buhay niya. Pero kahit anong paliwanag niya, may bahagi ng isip ko na hindi matatahimik hangga’t hindi ko naipaghihiganti ang bawat pangyayaring nagpatakot sa aming dalawa. Alam kong hindi dapat ako nagpapadala sa galit, pero ang ginawa ni Tita Maloi kay Everett ko ay hindi ko na palalampasin. Naisip ko, paano kung nagtagumpay si Gillius? Paano kung napatay niya ang asawa ko? Hindi ko kaya, naiisip ko palang ay para akong mababaliw.Habang mahigpit ang hawak ko sa cellphone ko, lumapit ako sa bintana at tiningnan ang tahimik na kalangitan sa labas. Sa kabila ng ginhawang dulot ng pagsikat ng araw, alam kong hindi matatapos ang laban na ito hanggang hindi natitikman ni Tita Maloi ang bawat hirap na nararapat sa kanya. Dinial ko ang numero ng taong kakilala ko, isang taong

Misha’s POVNaupo ako sa sala, habang si Everett naman ay nakatayo sa may pinto, nagpapahangin at tila may iniisip. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napatitig ako sa pawisan niyang katawan habang nakasuot ng itim na sando, sabay baba na rin ng tingin ko sa suot niyang boxer short. Actually, ako ang nagpasuot sa kaniya niya para maging madali ang galaw niya sa training.Pero ngayong pawisan siya at kumikinang ang katawan, parang nag-init ako. Never ko pang natikman si Everett nang pawisan. At curious ako kung ano ang lasa niya kapag galing lang sa pawisan.Tumayo ako at saka naglakad papunta sa kaniya. Hinawakan ko ang braso niya at hinila.“B-bakit, honey?” tanong naman niya agad na tila nagtaka. “Hindi pa ba tayo tapos? May training pa ba?” tanong pa niya habang patuloy kaming umaakyat sa pinto.“Oo, hindi pa tayo tapos,” sagot ko naman at saka ko siya tinapunan nang tingin. Kumindat ako kaya alam na niya ang ibig sabihin.“Pero, honey, pawis ako. Nakakahiya,” sabi niya na ngayon pa

Misha’s POV“Baka maasim na ‘yan at baka mabaho pa, please, kamayin mo na lang, laruin mo na lang ng kamay mo, huwag mo nang tikman, honey,” nahihiya na namang sabi ni Everett pero hindi ako nakinig.Walang sabi-sabi, sinubo ko ito nang hanggang sa kalahati, iyon lang ang kasya sa bibig ko. Pinag-stay ko ‘yon sa loob ng bibig ko ng ilang segundo, maya maya, doon ko naisipang sipsipin.Tinignan ko si Everett, nakapikit siya na parang nahihiya pa rin, pero hindi pa rin matago sa ekspresyon ng mukha niya na nasasarapan din siya.Nang iluwa ko bigla ang tite niya, nagsalita siya agad. “See, sabi na e, iba ang lasa at mabaho,” sabi niya na pinangunahan ako.“Hindi, nagkakamali ka. Wala pa ring amoy, maalat lang din siya, pero mas masarap siya sa lahat, mas gusto ko siya kaya itutuloy ko na ‘to,” sabi ko sa kaniya.Sinususo ko na nang tuluyan ang ari niyang tigas na tigas na ngayon. Nag-enjoy ako sa pagkain sa kaniya, kahit ang mga itlog niya ay hindi nakaligtas sa akin.“Aaahhh, grabe ka s

Everett’s POVMatapos ang ilang rounds sa firing booth, bumalik kami ni Misha sa pangunahing gallery. She was practically glowing, para bang nahanap na niya ang bagong hilig na matagal na niyang hinahanap. Minsan ko lang siyang nakitang ganito kasaya, at hindi ko maiwasang mapangiti.Alam ko, hindi ‘to mangyayari kung hindi nanggugulo ang mga pinsan at tita at tito ko. Dahil sa kanila, malaki ang pinagbago ni Misha. Dahil sa kanila, naging ganito kabagsik ang asawa ko. Na para sa akin, ayos, para akong may asawang action star. In real life, kasi sobrang bangis makipaglaban ngayon ni Misha, hindi ko nga inaasahang magiging ganito siya. Hindi kapani-paniwala.“Everett, I didn’t expect it to feel this thrilling,” sabi niya, adjusting her grip on the rifle before handing it back to Miles. “It’s like... each gun has its own story and personality.”Tumingin siya sa akin, tila may pahiwatig sa mga mata niya. Alam kong nararamdaman niya ang kakaibang excitement ng pagtuklas sa mga bagong baga

Misha’s POVNakatayo ako sa gitna ng event area ng hotel dito sa Manila branch. Pinatawag ko ang lahat ng empleyado ng kompanya ko rito at pati na rin sa iba bang branch. Seryoso ang mukha ng bawat isa, lalo na nang makita nilang seryoso ang ekspresyon ko. Alam nilang hindi ko ugali ang basta-bastang magpatawag ng meeting, lalo na sa ganitong klaseng okasyon.Hindi lang ako ang gumawa nito, si Everett din, ngayon ay sabay kaming nagpatawag ng urgent meeting sa kani-kaniyang company na hawak ko para isagawa ang ganitong warning sa lahat.Ang mga ilaw ng event area ay dimmed, at ang nag-iisang spotlight ay nakatutok sa akin. May halong kaba at takot ang mga mata ng mga tauhan ko. Ang iba ay tahimik na nakaupo, ang ilan ay nagkatinginan, at ang iba naman ay halatang kinakabahan na.Sa loob-loob ko, hindi ko sila masisisi. Ilang linggo na ang nakalipas mula nang madiskubre kong may mga traydor sa kompanya. Hindi ko na rin matiis na hindi ito tugunan. Gusto kong ipakita sa lahat na hindi a