บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 801 - บทที่ 810

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกัน พลันมีเสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นว่า“ข้าเชื่อใจเจ้าเก้า... สหายเว่ย จงทำตามที่องค์ชายเก้าบอกเถิด”ที่แท้ ฮ่องเต้หวู่ทรงได้สติขึ้นมาเมื่อใดก็ไม่อาจรู้ได้ ทว่าสารพิษในพระวรกายยังไม่จางหายจนหมดสิ้น ยามเปล่งเสียงจึงดูอิดโรย และยังมิอาจลืมพระเนตรได้ง่ายๆเว่ยซวินพลันปีติยินดีจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ คุกเข่าลงเบื้องหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท! ทรงฟื้นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ? ช่างเป็นพรจากสวรรค์ และแรงอำนวยพรของเหล่าบรรพชนโดยแท้! กระหม่อมจะทำตามที่องค์ชายเก้าสั่งทุกประการพ่ะย่ะค่ะ...”กล่าวจบ เว่ยซวินก็รับผงถ่านกัมมันต์จากมือหลี่หลงหลินมาโขลกให้ละเอียด แล้วนำขึ้นถวายให้ฮ่องเต้หวู่เสวย แม้รสชาติจะขื่นขมจนยากกลืนลงคอ แต่ไม่นานนัก พระอาการปวดท้องของฮ่องเต้หวู่ก็บรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด ความอึดอัดในกระเพาะก็บรรเทาไปมากแต่ถึงกระนั้น พระวรกายของฮ่องเต้หวู่ยังคงอ่อนแรง เหมือนจะหลับทุกขณะซุนชิงไต้ตรวจชีพจรอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“พิษสารหนูซึมเข้าสู่พระวรกายแล้ว และแผ่ลึกจนถึงจุดที่ยากจะเยียวยา!”หลี่หลงหลินชี้ไปยังถั่วเขียวสดที่เหลือ พล

เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งการเปลี่ยนแปลงในราชสำนักที่ไม่ชอบมาพากล!เซียวเม่ยเอ๋อร์เดินย่างกรายเข้ามาอย่างอ่อนช้อย อาภรณ์บางเบา นัยน์ตาอันงดงามดั่งดอกท้อแย้มชวนหลงใหลยากถอนตัว “สวามี มีเรื่องใดที่ทำให้ท่านกลัดกลุ้มหรือ?”หลี่จือขมวดคิ้วแน่น “ในวังอาจเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น! แต่...มันคือเรื่องอะไรกันแน่! แม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้แน่ชัด...”เซียวเม่ยเอ๋อร์โน้มตัวเข้าใกล้ กระซิบเบาๆ ข้างหูของหลี่จือ เสียงอ่อนหวานอ่อนละมุน “แม้สวามีจะไม่รู้ แต่ข้ารู้...”หลี่จือสะดุ้งตื่นตกใจ มองเซียวเม่ยเอ๋อร์ด้วยความตกตะลึง “เจ้ารู้ว่าในวังเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ? หรือว่ามันจะเป็นแผนการของอาจารย์ของฮ่องเต้? รีบบอกข้ามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เซียวเม่ยเอ๋อร์กล่าวเสียงเบา “เป็นไปได้ว่า ฮ่องเต้หวู่สวรรคตแล้ว!”พรึ่บ...“หลี่จือดุจต้องสายฟ้าฟาด เสียงอึกทึกก้องสะท้านในหัวจนมิอาจตั้งตัวได้เสด็จพ่อสวรรคตแล้วหรือ?นี่...นี่เป็นไปได้อย่างไร!แต่ว่า หากเซียวเม่ยเอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ ก็ย่อมหมายความว่าแผนการของอาจารย์ของฮ่องเต้เสิ่นชิงโจวสำเร็จผลแล้ว พวกเขาย่อมได้ยินข่าวลือบางอย่างมาจากที่ใดที่หนึ่ง!“ทำไม...”“

ทั้งสองฝ่ายยังคงยืนกรานในขณะนั้นเอง ไม่มีใครสังเกตว่าฮ่องเต้หวู่ซึ่งนอนอยู่บนเตียง เริ่มขนตาสั่นไหวเล็กน้อยที่จริงแล้ว สติสัมปชัญญะของฮ่องเต้หวู่กำลังค่อยๆ ฟื้นคืนเพียงแต่ร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตาใครกันที่ส่งเสียงโหวกเหวกอยู่ข้างกายข้า?อ้อ ดูเหมือนจะเป็นเว่ยซวินกับเจ้าเก้ากำลังโต้เถียงกัน! ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย รบกวนการพักผ่อนคนอื่น!ไม่สิ ข้าไม่ได้ฝันไปนี่นา เหมือนว่าข้าจะถูกวางยา ใช่แล้ว พิษสารหนู!ความทรงจำพลันย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้หวู่ตระหนักได้ทันทีว่าตนเองถูกพิษเล่นงาน!และยิ่งไปกว่านั้น มันคือพิษสารหนูที่ไร้ทางรักษา!ข้าตายแล้วหรือ?เฮ้อ!ข้ายังไม่อยากตายเลย!ทั้งที่ข้าตัดสินใจอย่างยากลำบากว่าจะปฏิรูปแผ่นดินให้รุ่งเรืองยิ่งใหญ่ สร้างยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ให้กับต้าเซี่ย เพื่อให้ราษฎรทั้งแผ่นดินได้ใช้ชีวิตอย่างผาสุก ให้เสิ่นชิงโจวผู้ทรยศได้เห็น!แต่สุดท้าย กลับต้องมาถูกพิษสารหนูที่ไร้ทางรักษา!ออกศึกยังไม่ทันสำเร็จ กลับต้องมาสิ้นชีพเสียก่อน!ข้า...ไม่อยากตาย!แต่ยังดี ที่ข้ายังมีลูกชายที่ดี!เจ้าเก้า ภารกิจที่ยังไม่สำเร็จของข

ฮ่องเต้หวู่ฟังเรื่องราวจบลง ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นเยียบ ความหนาวเหน็บแล่นผ่านทั่วร่าง เลือดในกายราวกับจะแข็งตัว!เว่ยซวินเองก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกที่แท้ เรื่องราวนี้กลับมีเบื้องหลังซับซ้อนถึงเพียงนี้!ทั้งหมดล้วนเป็นแผนการของเสิ่นชิงโจว!แต่เสิ่นชิงโจวแม้จะวางแผนรอบคอบเพียงใด ก็พลาดไปจุดหนึ่งนั่นคือ หลี่หลงหลินสามารถถอนพิษสารหนูได้!ฮ่องเต้หวู่จึงยังไม่สิ้นพระชนม์!“สตรีชั่วช้า!”ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจนพระวรกายสั่นสะท้าน “พยุงข้าไปพบนาง! ข้าจะต้องถามนางให้รู้เรื่องต่อหน้า...”สายตาของหลี่หลงหลินพลันวูบไหว ก่อนจะกล่าวเกลี้ยกล่อม “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก ตอนนี้ท่านควรหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับฮองเฮาหลู่ไปก่อนจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ? เจ้ากลัวว่าถ้าข้าเห็นนางแล้ว ข้าจะโกรธจนทำร้ายร่างกายตัวเองหรือ? เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ได้ใจแคบถึงเพียงนั้น! ข้าเพียงอยากตำหนิสตรีชั่วช้านี่ด้วยตัวเองเท่านั้น...”หลี่หลงหลินรีบอธิบาย “เสด็จพ่อ ลูกไม่ได้หมายความเช่นนั้น! แต่แผนการของเสิ่นชิงโจวนั้นยังไม่จบ ยังมีหมากตัวต่อไป! หากเสด็จพ่อแสร

ในมือของหลี่จือมีกำลังชั้นยอดจากกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงหนึ่งพันนายเท่านั้นเมื่อเทียบกับกองกำลังเขาทิศประจิมสองพันนายแล้ว จำนวนกำลังพลของเขาถือว่าด้อยกว่ามาก!หากเปิดศึกขึ้นจริง ผลแพ้ชนะย่อมยากจะคาดเดาแต่เมื่อเพิ่มกองทัพป้องกันเมืองห้าพันนายของจางเฉวียนเข้ามา สถานการณ์ก็พลิกผัน!ชัยชนะครั้งนี้ย่อมแน่นอน!หลี่จือเผยรอยยิ้มบาง ก่อนจะกล่าวว่า “หรงกั๋วกง ให้ลูกชายของเจ้าถอยไป! มิเช่นนั้น ดาบและหอกมันไร้ตา!”ในตอนนี้ จางเฉวียนเปรียบเสมือนถูกวางอยู่บนเตาร้อน ไม่มีทางเลือกอื่นใด จึงต้องกัดฟันเดินไปยังหน้าประตูวัง พลางตะโกนด่าทออย่างเกรี้ยวกราด “จางอี้ เจ้าลูกดื้อ รีบมานี่!”จางอี้ในชุดมัจฉาบิน คาดดาบปักลายที่เอว เดินมาหาจางเฉวียน แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านพ่อ อย่าทำให้ลูกลำบากใจเลย!”เพี๊ยะ!จางเฉวียนตบหน้าจางอี้เต็มแรง ก่อนจะตวาดลั่น “หลีกไป! ข้าจะเข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท! ใครกล้าขวางทาง ข้าจะสังหารไม่ปรานี!”เมื่อคำสั่งถูกประกาศ กองทัพป้องกันเมืองก็พุ่งเข้าไปในพระราชวังราวกับคลื่นทะเลองครักษ์เสื้อแพรซึ่งมีกำลังเพียงไม่กี่ร้อยนาย ไม่อาจต้านทานกองกำลังจำนวนมหา