All Chapters of ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี: Chapter 21 - Chapter 30

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!”นางอยากจะตบเขาสักฉาดใหญ่ๆ จากนั้นก็ด่าว่า ‘ไปตายซะ ไอ้หื่นกาม!’นางหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างลืมตัว เขาที่ยืนด้วยท่าทางเกียจคร้านภายใต้แสงจันทร์ ช่างดูสูงส่งราวกับเทพเซียนตกสวรรค์ สุภาพอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูกนางแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าถ้อยคำเหมือนพวกอันธพาลหื่นกามเช่นนั้น จะหลุดออกมาจากปากของเขาได้นางสูดหายใจลึกๆ แล้วถาม “ท่านอ๋องหมายถึงนอนที่เป็นคำนามหรือคำกริยาเพคะ?”จิ่งโม่เยี่ยงุนงง “อะไรคือคำนาม? อะไรคือคำกริยา?”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางพลันนึกขึ้นได้ ในยุคสมัยนี้เหมือนจะยังไม่มีการแบ่งประเภทของคำนางจึงกระแอมไอแล้วตอบว่า “นอนแบบสงบนิ่งคือคำนาม นอนแบบที่ต้องทำเรื่องบางอย่างก่อนคือคำกริยาเพคะ”จิ่งโม่เยี่ยใช้นัยน์ตาดอกท้อสีดำสนิทจ้องมองนาง ทั้งที่เป็นการมองแบบราบเรียบแท้ๆ แต่นางกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งใจจิ่งโม่เยี่ยทำมือคล้ายมีดแล้วสับอากาศ ใช้หางตาเหลือบมองนางแล้วกล่าวว่า “ตอนแรกข้าหมายถึงคำนาม แต่หากเจ้ายังพูดพร่ำไม่เลิก อาจจะกลายเป็นคำกริยาได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คำกริยาในแบบที่นางคิดไว้นางรีบตอบ “เชิญท่านอ๋องเพคะ!”จิ่ง

จิ่งโม่เยี่ย “......”มือที่ตั้งใจจะสับหลังคอของนางแข็งค้างอยู่กลางอากาศเขากล่าวด้วยใบหน้ามืดครึ้ม “เฟิ่งชูอิ่ง!”เฟิ่งชูอิ่งจึงโฉบหน้าเข้าไปหอมแก้มอีกข้างที่เหลือของเขา “ข้าเข้าใจเพคะ หากจุมพิตแก้มข้างนี้ของท่านอ๋อง แล้วไม่จุมพิตอีกข้างด้วย เดี๋ยวแก้มอีกข้างของท่านอ๋องจะโกรธเอา”จิ่งโม่เยี่ย “......”เหตุผลบ้าบออะไรกันเขาใคร่ครวญในใจว่าควรจะฆ่านางทิ้งเลยดีไหม ก่อนที่เขาจะถูกนางทำให้โกรธจนตายเสียเองจิ่งโม่เยี่ยสอดมือเข้าใต้ผ้านวมแล้วใช้คาถาสงบจิตกับเขาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกง่วงงุนหนักกว่าเดิม ความคิดที่อยากจะฆ่านางจึงลดน้อยลงเขาสับสันมือลงบนหลังคอของนางเต็มแรง นางพลันสบถหยาบใส่เขาในใจ ก่อนจะหมดสติฟุบลงบนตัวเขาเขาพลิกตัวนางลงจากร่างด้วยท่าทางรังเกียจ ก่อนจะโยนนางลงไปนอนริมขอบเตียง ส่วนตัวเองก็หลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราเฟิ่งชูอิ่งหลับไปสักพักก็ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าบนตัวของนางไม่มีผ้านวมห่มอยู่เลย จึงตัดสินใจแทรกตัวเขาไปในผ้านวมทว่านางเพิ่งจะแทรกตัวเขาไป ก็ถูกเขาถีบออกมา “อย่ามาเบียดข้า”เฟิ่งชูอิ่งได้ยินแบบนั้นก็แทบระเบิดโทสะ เตียงเป็นของนาง ผ้านวมก็เป็นของนาง ทำไมนางจะนอ

เฟิ่งชูอิ่งได้ยินเสียงโครมครามดังไล่หลังมา หัวคิ้วก็ยกขึ้นเบาๆ นัยน์ตาฉายแววเยือกเย็นสาวใช้คนนั้นนำทางนางไปที่เรือนของฮว๋าซื่อก่อน ฮว๋าซื่อที่พักรักษาตัวอยู่หลายวัน ตอนนี้จึงใกล้จะหายเป็นปกติแล้วตอนที่ฮว๋าซื่อมองเห็นนางแวบก็คิ้วกระตุกทันที ยิ่งเห็นเสื้อผ้าเก่าเก็บที่ใส่แล้วไม่พอดีตัวสักนิดของนาง หัวคิ้วของนางก็ยิ่งกระตุกหนักกว่าเดิมฮว๋าซื่อสั่งสาวใช้นางนั้นว่า “ไปเอาอาภรณ์ของคุณหนูใหญ่ที่เพิ่งตัดใหม่ตัวนั้นมา”แม้นางจะไม่ชอบขี้หน้าเฟิ่งชูอิ่งมาก แต่นางก็ยังต้องรักษาชื่อเสียงอันดีงามเอาไว้ หากมีข่าวลือว่านางละเลยเฟิ่งชูอิ่งเล็ดรอดออกไป คงไม่เป็นผลดีต่อนางนักวันนี้เฟิ่งชูอิ่งต้องเข้าวังไปพบเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์ จะปล่อยให้ผู้อื่นครหาไม่ได้ แน่นอนว่าเฟิ่งชูอิ่งไม่คิดจะเกรงใจนาง “งั้นก็หยิบชุดเครื่องประดับทับทิมของญาติผู้พี่ออกมาด้วยละกัน”ฮว๋าซื่อหันขวับมาทางนาง นางจึงยิ้มบางๆ ว่า “ท่านป้าได้ชื่อว่าเป็นคนจิตใจดีมีน้ำใจในเมืองหลวงแห่งนี้ คิดว่าคงไม่อยากเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะข้ากระมังเจ้าคะ!”ฮว๋าซื่อคิดว่าหลังจากเฟิ่งชูอิ่งกลับมาจากอารามครานั้น นางก็ราวกับคนถูกผีเข้าเสียจร

นางไม่รู้หรอกว่าฮองเฮาตั้งใจจะแสดงอำนาจข่มนางหรือไม่ แต่นางรู้ว่าอำนาจของราชวงศ์ในยุคสมัยนี้ถือเป็นเด็ดขาด ฐานะของนางในปัจจุบันนี้ หากสร้างเรื่องวุ่นวายขึ้นในวัง มีหวังได้ถูกบั่นคอกันพอดีแต่จะให้นางยืนรออยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ มันก็ไม่ใช้รูปแบบของนางอีกนั่นแหละนางมองเห็นม่านที่แขวนประดับอยู่ตรงคานตำหนัก แผนการก็ผุดขึ้นมาในใจทันทีนางหยิบปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะออกมา ส่วนหัวของปิ่นชิ้นนั้นมีรอยบุ๋มอยู่แห่งหนึ่ง นางทำการปรับแต่งมันเล็กน้อย ก่อนจะเสียบไว้บนศีรษะเหมือนเดิมจากนั้นนางก็ขยับเปลี่ยนองศาอย่างแนบเนียน ทำให้ปิ่นปักผมรวมแสงสะท้อนไปบนผ้าม่านในตำหนัก แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนใช้เวลาประมาณครึ่งเค่อ ผ้าม่านผืนนั้นก็ลุกไหม้ เพียงครู่เดียวเท่านั้น ควันก็ลอยขโมงไปทั่ว ในตำหนักเต็มไปด้วยความอลหม่านมุมปากของเฟิ่งชูอิ่งพลันยกสูงเล็กน้อย นางอยากจะเห็นนักว่าฮองเฮาจะทนอยู่ในนั้นได้อีกนานแค่ไหนไม่นานนัก เพลิงก็ลุกลามหนัก ฮองเฮากับบรรดาองค์หญิงทั้งหลายพากันหนีตายออกมาจากตำหนักคุนหนิง นางกำนัลขันทีวิ่งวุ่นเพื่อหาทางดับไฟหลังจากเฟิ่งชูอิ่งวางเพลิงเรียบร้อย นางก็ยื่นมือไปปรับทิศทา

เจี่ยนชุนที่อยู่ข้างๆ ยิ้มรับคำว่า “ดวงชะตาของอ๋องฉู่พิเศษนักเพคะ เขาทำว่าที่พระชายาตัวเองตายไปแล้วถึงเจ็ดคน“บุตรสาวขุนนางในเมืองหลวงไม่มีใครกล้าแต่งงานกับเขาสักคน ฮองเฮาทรงเมตตายิ่งนัก ถึงได้ลงทุนลงแรงเสาะหาว่าที่พระชายาให้เขาเช่นนี้“แค่หาว่าที่พระชายาคนใหม่ให้เขาได้ก็ดีมากแล้วเพคะ จะยังเรื่องมากได้อย่างไร?”ฮองเฮาหันมองเจี่ยนชุนและกล่าวว่า “ระวังคำพูดด้วย”เจี่ยนชุนรีบยกมือตบปากตัวเองเบาๆ กล่าวว่า “บ่าวปากพล่อย ฮองเฮาโปรดลงโทษด้วยเพคะ”ฮองเฮากล่าวเสียงเรียบว่า “ครั้งนี้แล้วไปเถิด แต่จากนี้อย่าพูดอะไรเช่นนี้อีก”เจี่ยนชุนพยักหน้ารัวๆ รับคำ ‘เพคะ’นางรู้ว่าฮองเฮามิได้ถือสาที่นางพูดจาเช่นนี้จริงๆ หรอก ตรงกันข้าม ฮองเฮาชื่นชอบให้คนพูดแบบนี้มากเชียวล่ะแต่เพราะฮองเฮาเป็นมารดาของแผ่นดินแต่เพราะฮองเฮาเป็นมารดาของแผ่นดิน จึงต้องแสดงภาพลักษณ์ใจดีมีเมตตาเท่านั้นเองฮองเฮากล่าวกับเจี่ยนชุนว่า “เจ้าสั่งการไปที่กรมราชทัณฑ์ บอกพวกเขาว่าอย่าได้ทำให้ว่าที่พระชายาในอ๋องฉู่ตกใจกลัว”เจี่ยนชุนเข้าใจความหมายของฮองเฮา “บ่าวจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้เพคะ รับรองว่าไม่ทำให้ว่าที่พระชายาอ๋องฉู่หวาดกล