All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 261 - Chapter 270

ถึงแม้ว่าเหลียงเจี้ยนจะขอโทษสำนึกผิดโดยไม่สนใจเรื่องทุกอย่าง แต่มู่หรงยิ่นยังคงไม่มีทางใจอ่อน“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่สมาชิกของสมาคมการค้าวั่นเหาอีกต่อไป เมืองลั่วไม่มีที่ให้คุณยืนด้วยเช่นกัน”มู่หรงยิ่นกล่าวเสียงเย็นชาเหลียงเจี้ยนกับหลิ่วเฉิงจื้อ จะต้องเป็นรองหัวหน้าสมาคมและกรรมการบริหารที่ดำรงตำแหน่งสั้นที่สุด นับตั้งแต่สมาคมการค้าวั่นเหาก่อตั้งมาเหลียงเจี้ยนได้ยินประโยคนี้ ตัวก็อ่อนยวบลงไปกองบนพื้น เขารู้ว่าตนเองจบเห่อย่างแท้จริงแล้ว“ทุกท่าน งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จวันนี้ฉันว่าไม่มีความจำเป็นต้องดำเนินต่อไปแล้ว ทุกท่านต่างคนต่างแยกย้ายเถอะ”มู่หรงยิ่นกล่าวเสียงเย็นชาในเวลานี้เอง จู่ ๆเหริ่นหวาโสงกลับพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวก่อน!”“หัวหน้าพรรคเหริ่น คุณยังมีธุระอะไรอีกเหรอ?”“ผมไม่สนใจว่าเขาเป็นใคร ผมเพียงแค่อยากจะทำเรื่องหนึ่งให้กระจ่าง ติงไท่ศิษย์น้องของผมตายยังไงกันแน่? ตายด้วยน้ำมือใคร!”เหริ่นหวาโสงกล่าวถาม“เรื่องนี้ ฉันบอกกับคุณไปเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”มู่หรงยิ่นย่อมไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องการตายของติงไท่ขึ้นมาอีก เนื่องจากไม่ดีกับหลินหยาง“แต่ว่า เมื่อ

“รู้ว่าฉันเป็นปรมาจารย์ แกยังคิดว่าติงไท่ตายอย่างไม่ยุติธรรมอีกไหม?”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชาติงไท่ยั่วยุปรมาจารย์ ถึงตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไป เหริ่นหวาโสงพูดไม่ออกจริง ๆแต่วันนี้ต่อหน้าสาธารณชน เขาเป็นตัวแทนของพรรคไห่เทียน แล้วก็เป็นตัวแทนหน้าตาของเจียงไห่เซิง จะยอมแพ้อย่างง่ายดายไม่ได้เด็ดขาด“ติงไท่ตายไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไปก็จริง แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนของพรรคไห่เทียน จะตีหมายังต้องดูเจ้าของ แกไม่ให้เกียรติพรรคไห่เทียนแบบนี้ ความแค้นครั้งนี้ พวกเราจะจดจำเอาไว้”หลินหยางแค่นเสียงหัวเราะ กล่าว “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้ แกกลับไปบอกเจียงไห่เซิง วันหลังฉันจะไปเยี่ยมด้วยตัวเองถึงที่ เพื่อขอแลกเปลี่ยนความรู้กับเขาแน่นอน ถึงตอนนั้น ถ้าหากเขาอยากแก้แค้นให้ลูกศิษย์ ก็ฆ่าฉันได้”ทันทีที่คำพูดนี้ของหลินหยางหลุดออกไป ก็ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเจียงไห่เซิงเป็นยอดฝีมืออันดับสองของสี่มหาปรมาจารย์ รองเพียงแค่จากเว่ยจ้งเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าหลินหยางจะกล้าเอ่ยวาจาว่าจะไปท้าประลองถึงที่ นั่นเป็นการรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอไง?นอกเสียจาก เขาเชื่อมั่นในตัวเองว่ามีความสามารถมาก

ตัวตนของหลินหยางถูกเปิดเผยอย่างเป็นทางการ ทุกคนย่อมอยากจะเข้ามาทักทาย ประจบประแจง เพื่อแสดงความเคารพในเวลานี้ เว่ยเสี่ยวเตี๋ยกับเฉิงหว่านฉิงก็ทยอยเดินเข้ามาหา“คารวะปรมาจารย์หลิน”เฉิงหว่านฉิงโค้งตัวกล่าว “คิดไม่ถึงเลยว่าปรมาจารย์กับตระกูลมู่หรงยังมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันแบบนี้ด้วย”“นี่เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยงั้นเหรอ?” หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ“ฉันปากมากไปเอง ขอตัว”เฉิงหว่านฉิงนับว่ากลับไปพร้อมกับกำไรมหาศาล ถึงอย่างไรก็เอาชนะได้ที่ดินผืนหนึ่งมาจากเว่ยเสี่ยวเตี๋ย ครั้งนี้เธอไม่ได้มาอย่างเสียเปล่า อารมณ์ก็เลยดีมาก“ข้าน้อยคารวะปรมาจารย์หลิน”เว่ยเสี่ยวเตี๋ยเองก็เป็นฝ่ายมาทักทายหลินหยางเช่นกันหลินหยางหยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดคุยมู่หรงยิ่นที่อยู่ข้างเขาพูดเบา ๆ “เธอชื่อเว่ยเสี่ยวเตี๋ย เป็นลูกสาวคนเล็กของเว่ยจ้ง”“ครับ”หลินหยางไม่ได้แสดงความสนใจมากจนออกนอกหน้าเว่ยเสี่ยวเตี๋ยเป็นฝ่ายควักนามบัตรใบหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้หลินหยาง“วันนี้ได้เปิดประสบการณ์มากจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยเมืองลั่วของพวกเราจะเกิดปรมาจารย์อายุน้อยขึ้นมา สุดยอดจริง ๆค่ะ ไม่ทราบว่าตระกูลเว่ยของเราจะมีโอก

“ปรมาจารย์อายุยี่สิบต้น ๆ? เธอมั่นใจไหม?”เจียงไห่เซิงจำได้อย่างแม่นยำว่าปรมาจารย์อายุยี่สิบต้น ๆมีความสามารถอย่างไร“ศิษย์มั่นใจมากครับ” เหริ่นหวาโสงกล่าวอย่างหนักแน่น เจียงไห่เซิงตกอยู่ในความเงียบสักพักผ่านไปครู่ใหญ่ เจียงไห่เซิงถึงถาม “ทำไมเขาถึงต้องฆ่าศิษย์น้องของเธอ แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายเธอ? หรือว่า เขาไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นลูกศิษย์ของฉันงั้นเหรอ?”เหริ่นหวาโสงเล่าเรื่องทั้งหมด“ท่านอาจารย์ ไอ้หมอนี่ไม่เห็นหัวท่านเลยสักนิด ยังลั่นวาจาต่อหน้าทุกคนอีกด้วยว่าจะมาท้าประลองท่านด้วยตนเองถึงที่”“ว่าอะไรนะ?! เขาลั่นวาจาว่าอยากจะมาท้าประลองถึงที่?”เมื่อเจียงไห่เซิงได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก ในยุทธภพ การท้าประลองถึงที่ก็เท่ากับว่าเป็นการประการท้าสู้ ทำแบบนี้ไม่เพียงไม่ให้เกียรติเขาเจียงไห่เซิง เรียกได้ว่าไม่เห็นหัวเขาเจียงไห่เซิงเลยด้วยซ้ำ“จริงแท้แน่นอนครับ ศิษย์ไม่กล้าพูดเกินความจริงเลยแม้แต่น้อย”เหริ่นหวาโสงไม่ได้ใส่สีตีไข่จริง ๆ เนื่องจากแค่นี้ก็สามารถทำให้เจียงไห่เซิงโมโหได้แล้วเจียงไห่เซิงยิ้มด้วยความโมโหกล่าว “เยี่ยม! เยี่ยมมาก! เมืองลั่วไม่มีคนที่อวดดีขนาดนี้เกิดขึ้นมาหลาย

หลังจากที่ฉินโม่หนงกลับไปที่ห้องส่วนตัว นั่งลงอีกครั้ง“ขอโทษ ผู้จัดการหลิว ให้คุณรอนานแล้ว”หลิวเย่าหมิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มหวาน “ไม่เป็นไร มา ดื่มเหล้า”เมื่อเห็นหลิวเย่าหมิงยกแก้วเหล้า ฉินโม่หนงกลับไม่ได้รีบร้อน กล่าว “ผู้จัดการหลิว เรื่องกู้ยืมเงินของฉัน คุณต้องช่วยเหลือฉันให้มาก ๆนะคะ”“ไม่มีปัญหาหรอก พรุ่งนี้ทำงานปุ๊บ ผมก็จะเซ็นชื่อปั๊บ การกู้ยืมเงินของคุณก็จะอนุมัติในไม่ช้า ดื่มเหล้าแก้วนี้ก่อนเถอะ”หลิวเย่าหมิงพูดอย่างอดรนทนไม่ไหวฉินโม่หนงเหลือบมองแก้วไวน์ตรงหน้าแวบหนึ่ง หลังจากลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังยกขึ้นดื่มหลิวเย่าหมิงดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว“อย่าดื่ม”หลินหยางมองทะลุผ่านกำแพง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เห็นว่าหลิวเย่าหมิงทำอะไรกับเหล้าในแก้ว แต่ดูจากท่าทางที่หื่นกระหายของหลิวเย่าหมิงก็พอมองออก ว่าเหล้านี้อาจมีบางอย่างผิดปกติหลินหยางพูดเตือนสติ แน่นอนว่าฉินโม่หนงไม่ได้ยินฉินโม่หนงเองก็ดื่มเหล้าพรวดเดียวจนหมดแก้ว หลิวเย่าหมิงยิ้มกว้างด้วยความพอใจทันที“หญิงโง่ เพื่อเงินกู้ยืมเพียงก้อนเดียว ก็ยอมเอาตัวเองกระโดดลงไปในกองไฟ? ความฉลาดกับความเจ้าเล่ห์ตอนปกติของแกไปไหนหมดแล้ว?”