เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 262
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 263
“รู้ว่าฉันเป็นปรมาจารย์ แกยังคิดว่าติงไท่ตายอย่างไม่ยุติธรรมอีกไหม?”หลินหยางกล่าวเสียงเย็นชาติงไท่ยั่วยุปรมาจารย์ ถึงตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไป เหริ่นหวาโสงพูดไม่ออกจริง ๆแต่วันนี้ต่อหน้าสาธารณชน เขาเป็นตัวแทนของพรรคไห่เทียน แล้วก็เป็นตัวแทนหน้าตาของเจียงไห่เซิง จะยอมแพ้อย่างง่ายดายไม่ได้เด็ดขาด“ติงไท่ตายไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไปก็จริง แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนของพรรคไห่เทียน จะตีหมายังต้องดูเจ้าของ แกไม่ให้เกียรติพรรคไห่เทียนแบบนี้ ความแค้นครั้งนี้ พวกเราจะจดจำเอาไว้”หลินหยางแค่นเสียงหัวเราะ กล่าว “ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้ แกกลับไปบอกเจียงไห่เซิง วันหลังฉันจะไปเยี่ยมด้วยตัวเองถึงที่ เพื่อขอแลกเปลี่ยนความรู้กับเขาแน่นอน ถึงตอนนั้น ถ้าหากเขาอยากแก้แค้นให้ลูกศิษย์ ก็ฆ่าฉันได้”ทันทีที่คำพูดนี้ของหลินหยางหลุดออกไป ก็ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเจียงไห่เซิงเป็นยอดฝีมืออันดับสองของสี่มหาปรมาจารย์ รองเพียงแค่จากเว่ยจ้งเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าหลินหยางจะกล้าเอ่ยวาจาว่าจะไปท้าประลองถึงที่ นั่นเป็นการรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอไง?นอกเสียจาก เขาเชื่อมั่นในตัวเองว่ามีความสามารถมาก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 264
อวี๋ผิงมีคำว่าละโมบสองคำนี้เขียนเอาไว้อยู่บนใบหน้าจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าในเวลานี้ยังจะคิดถึงตำแหน่งรองหัวหน้าสมาคมอยู่อีก“เสี่ยวหยาง เธอก็เป็นคนที่น้ากับน้าหลิ่วเห็นมาตั้งแต่เด็กจนโต ตอนเด็กเธอเคยกินนมน้า หรือว่าเธอไม่นึกถึงมิตรภาพครั้งเก่าเลยสักนิดแล้วจริง ๆหรือ?” อวี๋ผิงกล่าวคำพูดประโยคนี้ของอวี๋ผิง ทำให้หลินหยางรู้สึกอับอายเล็กน้อยหลินหยางขมวดคิ้วถาม “ผมเคยกินนมน้าตอนไหน น้าอย่าพูดจาเหลวไหล”“ทำไมเธอจะไม่เคยกิน? ตอนเด็กเธอกินนมยากมาก อีกทั้งสามขวบแล้วก็ยังกินนมอยู่อีก คุณแม่ของเธอไม่มีน้ำนม เธอเลยกินแต่นมน้า นมข้างซ้ายและขวาของน้าถูกเธอกัดจนเจ็บไปหมด ตอนนี้ยังมีแผลเป็นอยู่ นี่ก็คือหลักฐาน”อวี๋ผิงกล่าวอย่างจริงใจ“พอได้แล้ว หุบปาก!” หลินหยางตะคอกเสียงเย็นชาเมื่อมู่หรงยิ่นที่อยู่ข้าง ๆ เห็นว่าหลินหยางอับอายแบบนี้ ก็ทำได้แค่เพียงกลั้นขำคนอื่นก็ทำได้แค่เพียงพยายามกลั้นขำเท่านั้นเช่นกัน แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียงหัวเราะออกมาเมื่อหลิ่วเฉิงจื้อเห็นอวี๋ผิงร้อนใจ จนเริ่มพูดจาเหลวไหล จนนำเรื่องแบบนี้พูดออกมา ก็รีบลากเธอเอาไว้“คุณเลิกพูดได้แล้ว!” หลิ่วเฉิงจื้อตำหนิ“ทำไมฉันจะพูดไม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 265
ตัวตนของหลินหยางถูกเปิดเผยอย่างเป็นทางการ ทุกคนย่อมอยากจะเข้ามาทักทาย ประจบประแจง เพื่อแสดงความเคารพในเวลานี้ เว่ยเสี่ยวเตี๋ยกับเฉิงหว่านฉิงก็ทยอยเดินเข้ามาหา“คารวะปรมาจารย์หลิน”เฉิงหว่านฉิงโค้งตัวกล่าว “คิดไม่ถึงเลยว่าปรมาจารย์กับตระกูลมู่หรงยังมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันแบบนี้ด้วย”“นี่เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยงั้นเหรอ?” หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ“ฉันปากมากไปเอง ขอตัว”เฉิงหว่านฉิงนับว่ากลับไปพร้อมกับกำไรมหาศาล ถึงอย่างไรก็เอาชนะได้ที่ดินผืนหนึ่งมาจากเว่ยเสี่ยวเตี๋ย ครั้งนี้เธอไม่ได้มาอย่างเสียเปล่า อารมณ์ก็เลยดีมาก“ข้าน้อยคารวะปรมาจารย์หลิน”เว่ยเสี่ยวเตี๋ยเองก็เป็นฝ่ายมาทักทายหลินหยางเช่นกันหลินหยางหยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดคุยมู่หรงยิ่นที่อยู่ข้างเขาพูดเบา ๆ “เธอชื่อเว่ยเสี่ยวเตี๋ย เป็นลูกสาวคนเล็กของเว่ยจ้ง”“ครับ”หลินหยางไม่ได้แสดงความสนใจมากจนออกนอกหน้าเว่ยเสี่ยวเตี๋ยเป็นฝ่ายควักนามบัตรใบหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้หลินหยาง“วันนี้ได้เปิดประสบการณ์มากจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยเมืองลั่วของพวกเราจะเกิดปรมาจารย์อายุน้อยขึ้นมา สุดยอดจริง ๆค่ะ ไม่ทราบว่าตระกูลเว่ยของเราจะมีโอก
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 266
ในตาของมู่หรงยิ่นเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นตอนที่หวังเจียเฉียนกับครอบครัวย้ายออกจากเมืองลั่ว ก็ได้ชดใช้ราคาที่มหาศาลไปแล้วเช่นกัน เสียขาไปหนึ่งข้าง เป็นคำสั่งมาจากมู่หรงยิ่นโดยเฉพาะตอนนี้เหลียงเจี้ยนกับครอบครัวกำลังจะย้ายออกจากเมืองลั่ว ก็เป็นเช่นเดียวกันหลังจากที่กลับมาจากโทรศัพท์ มู่หรงยิ่นบอกให้พนักงานบริการเสิร์ฟแชมเปญ ทั้งสองคนเริ่มรับประทานอาหารค่ำแสนโรแมนติคเหลียงเจี้ยนออกจากโรงแรมอย่างหมดสภาพ เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากเมื่อไปถึงโรงพยาบาล เหลียงควนถาม “พ่อ พ่อเป็นอะไรไป? งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จจบเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”เหลียงเจี้ยนคว่ำโต๊ะในห้องผู้ป่วยก่อน แล้วก็ปาแก้วน้ำ ระบายความโกรธ ทำให้เหลียงควนที่อยู่บนเตียงเต็มไปด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหลียงเจี้ยนรู้สึกว่ายังไม่พอ เดินเข้ามาถึงก็ตบหน้าเหลียงควนหลายฉาดดังเผียะ ๆ“ลูกเนรคุณ! ฉันถูกแกทำให้ต้องซวย แกมันไอ้สวะ!”เหลียงเจี้ยนโกรธจัด“พ่อ พ่อตบผมทำไม? ผมทำอะไรผิดกันแน่?”แขนทั้งสองข้างของเหลียงควนขยับไม่ได้ รู้สึกแค่หน้าเจ็บจนร้อนผ่าว เจ็บจนน้ำตาไหล รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก“ตบแก? ตอนนี้ฉันอยากจะฆ่าแกด้ว
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 267
“ปรมาจารย์อายุยี่สิบต้น ๆ? เธอมั่นใจไหม?”เจียงไห่เซิงจำได้อย่างแม่นยำว่าปรมาจารย์อายุยี่สิบต้น ๆมีความสามารถอย่างไร“ศิษย์มั่นใจมากครับ” เหริ่นหวาโสงกล่าวอย่างหนักแน่น เจียงไห่เซิงตกอยู่ในความเงียบสักพักผ่านไปครู่ใหญ่ เจียงไห่เซิงถึงถาม “ทำไมเขาถึงต้องฆ่าศิษย์น้องของเธอ แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายเธอ? หรือว่า เขาไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นลูกศิษย์ของฉันงั้นเหรอ?”เหริ่นหวาโสงเล่าเรื่องทั้งหมด“ท่านอาจารย์ ไอ้หมอนี่ไม่เห็นหัวท่านเลยสักนิด ยังลั่นวาจาต่อหน้าทุกคนอีกด้วยว่าจะมาท้าประลองท่านด้วยตนเองถึงที่”“ว่าอะไรนะ?! เขาลั่นวาจาว่าอยากจะมาท้าประลองถึงที่?”เมื่อเจียงไห่เซิงได้ยินดังนั้นก็โกรธมาก ในยุทธภพ การท้าประลองถึงที่ก็เท่ากับว่าเป็นการประการท้าสู้ ทำแบบนี้ไม่เพียงไม่ให้เกียรติเขาเจียงไห่เซิง เรียกได้ว่าไม่เห็นหัวเขาเจียงไห่เซิงเลยด้วยซ้ำ“จริงแท้แน่นอนครับ ศิษย์ไม่กล้าพูดเกินความจริงเลยแม้แต่น้อย”เหริ่นหวาโสงไม่ได้ใส่สีตีไข่จริง ๆ เนื่องจากแค่นี้ก็สามารถทำให้เจียงไห่เซิงโมโหได้แล้วเจียงไห่เซิงยิ้มด้วยความโมโหกล่าว “เยี่ยม! เยี่ยมมาก! เมืองลั่วไม่มีคนที่อวดดีขนาดนี้เกิดขึ้นมาหลาย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 268
หลินหยางรับคีย์การ์ดมา ในใจเข้าใจว่ามู่หรงยิ่นยังกินไม่อิ่ม จึงตั้งใจว่าจะไปกินไก่ตุ๋นหอยเป๋าฮื้อต่อที่ห้องอีกถึงจะพอใจ“ได้! ผมไปจ่ายเงินก่อน”“ไปเถอะ ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้”มู่หรงยิ่นเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง สายตาที่จ้องมองหลินหยางแทบจะมีน้ำหยดออกมาแล้วหลินหยางลุกขึ้นเดินออกจากห้องส่วนตัว ไปที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน แต่กลับพบเข้ากับฉินโม่หนงที่เดินออกมาจากทางห้องน้ำที่ทางเดินตั้งแต่คืนวันนั้นหลังจากที่ทะเลาะกับฉินโม่หนงจนรู้สึกไม่ค่อยมีความสุข หลินหยางก็ตั้งใจว่าช่วงระยะนี้จะไม่ไปมีอะไรกับฉินโม่หนงอีกทั้งสองวันนี้เขาก็มีสัมพันธ์อันร้อนแรงกับหลินหยี่โม่ ก็คือมิตรภาพอันลึกซึ้ง ที่แยกจากกันไม่ได้ จึงไม่มีกะจิตกะใจไปคิดถึงฉินโม่หนงทั้งสองคนสบตากัน ใบหน้าของฉินโม่หนงแสดงถึงความสับสน แล้วก็มีความประหลาดที่ยากจะสังเกตเห็น แต่ก็เก็บซ่อนลงไปอย่างรวดเร็วฉินโม่หนงขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้ทักทายหลินหยาง เลือกที่จะเดินผ่านไป“นี่...ทำไมต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกัน? ไม่ทักทายฉันหน่อยเหรอไง?”หลินหยางหันหน้ากลับไปกล่าว“แกก็ไม่อยากทักทายฉันด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง?”ฉินโม่หนงหยุดฝีเท้า แ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 269
หลังจากที่ฉินโม่หนงกลับไปที่ห้องส่วนตัว นั่งลงอีกครั้ง“ขอโทษ ผู้จัดการหลิว ให้คุณรอนานแล้ว”หลิวเย่าหมิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มหวาน “ไม่เป็นไร มา ดื่มเหล้า”เมื่อเห็นหลิวเย่าหมิงยกแก้วเหล้า ฉินโม่หนงกลับไม่ได้รีบร้อน กล่าว “ผู้จัดการหลิว เรื่องกู้ยืมเงินของฉัน คุณต้องช่วยเหลือฉันให้มาก ๆนะคะ”“ไม่มีปัญหาหรอก พรุ่งนี้ทำงานปุ๊บ ผมก็จะเซ็นชื่อปั๊บ การกู้ยืมเงินของคุณก็จะอนุมัติในไม่ช้า ดื่มเหล้าแก้วนี้ก่อนเถอะ”หลิวเย่าหมิงพูดอย่างอดรนทนไม่ไหวฉินโม่หนงเหลือบมองแก้วไวน์ตรงหน้าแวบหนึ่ง หลังจากลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังยกขึ้นดื่มหลิวเย่าหมิงดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว“อย่าดื่ม”หลินหยางมองทะลุผ่านกำแพง ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เห็นว่าหลิวเย่าหมิงทำอะไรกับเหล้าในแก้ว แต่ดูจากท่าทางที่หื่นกระหายของหลิวเย่าหมิงก็พอมองออก ว่าเหล้านี้อาจมีบางอย่างผิดปกติหลินหยางพูดเตือนสติ แน่นอนว่าฉินโม่หนงไม่ได้ยินฉินโม่หนงเองก็ดื่มเหล้าพรวดเดียวจนหมดแก้ว หลิวเย่าหมิงยิ้มกว้างด้วยความพอใจทันที“หญิงโง่ เพื่อเงินกู้ยืมเพียงก้อนเดียว ก็ยอมเอาตัวเองกระโดดลงไปในกองไฟ? ความฉลาดกับความเจ้าเล่ห์ตอนปกติของแกไปไหนหมดแล้ว?”
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 270
หลินหยางมองเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจและผิดหวังของมู่หรงยิ่น เข่คิดว่าตนเองจำเป็นต้องอธิบายสักหน่อย ไม่ใช่ว่าเธอเสน่ห์ของเธอไม่มากพอ อันที่จริงเขายุ่งมากจนไม่สามารถดูแลได้!ธุระมีทั้งไม่สำคัญ สำคัญและเร่งด่วน ฉินโม่หนงทางนั้นเห็นว่าเร่งด่วนกว่า ถ้าหากถูกหลิวเย่าหมิงไอ้ชาติหมานั่นทำอะไรขึ้นมา ไม่ใช่ว่าตนเองต้องถูกสวมเขาหรอกเหรอ?หลินหยางไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด“คุณหนูมู่หรง ผม...”มู่หรงยิ่นกลับไม่ให้โอกาสหลินหยางอธิบาย ถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว ปิดประตูทันที ประตูเกือบจะกระแทกถูกหลินหยางหลินหยางลูบจมูก ‘จบแล้ว ตอนนี้ทำให้มู่หรงยิ่นไม่พอใจเรียบร้อยแล้ว เธอไม่มีทางคิดว่าฉันจงใจแสร้งทำเป็นเก่งหรอกมั้ง?’หลินหยางแสดงออกว่าตนต่อหน้าสาวสวย อยากจะแค่จะตอกเท่านั้น ไม่ได้อยากจะแสร้งทำเป็นเก่ง!เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลินหยางเองก็จนปัญญามากเช่นกัน ทำได้แค่เพียงกลับไปแล้วค่อยคิดหาหนทางง้อมู่หรงยิ่น จากนั้นค่อยศึกษาเรื่องการสอนพิเศษกับฝีมือการทำอาหารภารกิจสำคัญตอนนี้ คือต้องไปจับตาดูสถานการณ์ของฉินโม่หนงทางด้านนั้นก่อนภายในห้อง หลังจากมู่หรงยิ่นปิดประตูก็รู้สึกโมโหมากจริง ๆ ห
บทล่าสุด
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 602
หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆ รางวัล?คงไม่ใช่เป็นเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายร่างกายกำยำใช่ไหม?เหยียนฮ่าวสีหน้าซีดขาวทันที คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง “คุณหลิน ผมมีตาหามีแววไม่ คุณหลินได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”หลินหยางจ้องมองเขาอย่างหมดคำพูดแวบหนึ่ง “จ้าวเจี้ยนชิงอยู่กับตระกูลเฉิง สมคบคิดกับชาวตงอิ๋งค้ายาเสพติด แกไปตรวจสอบให้ละเอียด นี่เป็นผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่ใช่ไหม?”“ค้ายาเสพติด? เขากล้าขนาดนั้นเลยเหรอ?”เหยียนฮ่าวเหลือเชื่อ“นายลองไปตรวจสอบคลังสินค้าเทียนหนาน ที่นั่นเป็นจุดที่พวกมันขนส่งสินค้า” หลินหยางกล่าวอย่างสบาย ๆซ่งหว่านอวี๋เป็นคนบอกข่าวกรองนี้ด้วยตัวเอง โชคดีที่มหาปรมาจารย์หลินทำงานอย่างยากลำบากบนเตียงเหยียนฮ่าวดีใจเป็นล้นพ้นขึ้นมาทันที นี่ไม่เพียงแต่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เป็นความดีความชอบที่โคตรยิ่งใหญ่ประเทศหลงอ่อนไหวต่อยาเสพติดมากที่สุด และจ้าวเจี้ยนชิงเข้าร่วมด้วย ปริมาณของยาเสพติดนั่นจะต้องไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน!“ขอบพระคุณคุณหลิน! ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”แม้แต่ความกังวลของเหยียนฮ่าวที่ถูกวางพิษกู่ ก็จางหายลงไปไม่น้อยรีบเรียกรวมคนแล้วออกไป กา
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 601
จ้าวเจี้ยนชิงตกตะลึงไปแล้ว “ราง รางวัลพลเมืองดีเด่น?”เฉิงคั่วร้อนใจ “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าคนตายคาที่ ทุกคนเห็นกันหมด! คุณทำ...”เสียงเพี้ยะดังขึ้นทีหนึ่ง!เหยียนฮ่าวสะบัดฝ่ามือเข้าไปที่บนใบหน้าของเขา เขากล่าวเสียงขรึม “เมื่อครู่นี้แกเห็นอะไร?”“ผม...”เฉิงคั่วสีหน้าซีดขาว ภายใต้สีหน้าที่เย็นยะเยือกของเหยียนฮ่าว กลับไม่กล้าพูดอะไรอีกเขาเป็นปรมาจารย์บ้านนอกคนหนึ่ง จะล่วงเกินเหยียนฮ่าวไม่ได้อย่างเด็ดขาด!“พวกแกเห็นอะไร?”เหยียนฮ่าวกวาดสายตามองคนอื่นด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกล่าวขึ้นอีกครั้งทั้งหมดนิ่งเงียบ“คดีของวันนี้ง่ายมาก!” เหยียนฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “หวังเทียนเหิงรัฐมนตรีกรมอัยการสูงสุด กลั่นแกล้งประชาชน บังคับใช้กฎหมายที่รุนแรง!”“คุณหลินป้องกันตัวตามกฎหมาย ถือว่าเป็นการอพยพฉุกเฉิน!”“ผมพูดจบแล้ว มีใครเห็นด้วย มีใครคัดค้านไหม?”การอพยพฉุกเฉินสามารถฆ่าคนได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีเหตุผล!ทุกคนตะลึงงันแต่ว่าภายใต้สายตาของเหยียนฮ่าว สีหน้าของทุกคนดูไม่ดีแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงเพราะบิดาของเหยียนฮ่าวยังเป็นอธิบดีกรมอัยการสูงสุด คำพูดของเขาก็คือกฎหม
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 600
เหยียนฮ่าวรู้สึกหมดความอดทนอยู่บ้าง “อยากจะเจรจาก็รีบพูดมา ไม่พูดฉันจะไปแล้ว!”หลินหยางกลับจิบไวน์อึกหนึ่ง ถึงได้หันหน้าไปมองเขาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหยียน เหมือนว่าคุณจะเข้าใจผิดไปนะ”“คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?”“ว่าอะไรนะ?”เหยียนฮ่าวงุนงงไปทันที หลินหยางเพียงแค่ดีดนิ้วทีหนึ่ง!ทันใดนั้น เหยียนฮ่าวก็ล้มลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดราวกับไม่ใช่เสียงของมนุษย์! ร่างกายคดงอราวกับกุ้งต้มสุก!ยังดีที่ครั้งก่อนต่อสู้ครั้งใหญ่กับหวังเหลียนเฉิง หลังจากทำลายคฤหาสน์จนพัง หลินหยางก็ได้ให้คนมาซ่อมแซมแล้ว ยังใช้วัสดุเก็บเสียงชั้นดีอีกด้วย ถึงไม่ทำให้เสียงร้องที่ราวกับจะขาดใจตายของเขาไม่ดังเล็ดลอดออกไปข้างนอกหลินหยางนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มไวน์อย่างไม่รีบไม่ร้อน เอาหูไปนาเอาตาไปไร่กับเสียงร้องอันน่าเวทนานั่นหลังจากผ่านไปห้านาที ถึงได้ค่อย ๆ วางแก้วไวน์ลงเสียงร้องอันน่าเวทนาของเหยียนฮ่าวก็ค่อย ๆ หยุดลงเขาในเวลานี้นอนอยู่บนพื้น เหงื่อท่วมตัว สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ แม้แต่พรมยังถูกเขาฉีกจนเละเทะ!“รู้สึกดีแล้วใช่ไหม?”หลินหยางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“แก แกทำอะไรกับฉัน?
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 599
“แกคิดว่าแกมีลั่วหงอวี๋คอยปกป้อง ก็จะทำอะไรตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ? เพ้อเจ้อ! บ้านเมืองมีขื่อมีแป แม้ว่าจะเป็นลั่วหงอวี๋ก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”จ้าวเจี้ยนชิงรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีลั่วหงอวี๋ หลินหยางจะสามารถหนีมานานขนาดนี้ได้ยังไง!เขาทำได้แค่มองดูหลินหยางทำตัวอวดดีมานานขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้ ถูกบีบจนแทบจะเสียสติ!แต่ต่อหน้ากำลังของทางการ!ลั่วหงอวี๋ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!ในระหว่างที่พูด เขาหันไปพูดกับเหยียนฮ่าว “คุณชายเหยียน หลินหยางฆ่าข้าราชการของกรมอัยการสูงสุดต่อหน้าทุกคน ยังทำร้ายชาวตงอิ๋งจนบาดเจ็บ ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม!”แม้แต่ฮิเดนากะ ยามาโมโตะก็รีบกล่าวเช่นกัน “คุณชายเหยียนได้โปรดให้ความเป็นธรรม แก่ชาวตงอิ๋งด้วย!”เหยียนฮ่าวเข้าใจในทันที หันหน้าไปมองหลินหยางแสยะยิ้มกล่าว “ไม่คิดเลยว่าแกจะก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ ยังกล้าทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศอีกด้วย!”“ใครก็ได้!”ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่ด้านหลังเขาก้าวออกมาพร้อมกัน บนตัวแฝงไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย ทุกคนเป็นปรมาจารย์ระดับแปด!
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 598
“ท่านรัฐมนตรี ท่านช่วยตบหน้ามัน แก้แค้นให้ผมหน่อยได้ไหม?”จ้าวเจิ้งฮ่าวรีบกล่าว“อนาคตอันน้อยนิดของแก...” หวังเทียนเหิงกล่าวอย่างเยาะหยัน“คงจะไม่ทำร้ายใครอีกใช่ไหม? แกควรคิดให้ดีล่ะ...”หลินหยางกล่าวด้วยความประหลาดใจหวังเทียนเหิงกลับตะคอก “ฉันจะทำร้ายแกจะทำไม!”ในระหว่างที่พูด เขาก็ตบหน้าเข้าไปฉาดหนึ่งท่าทางของเขาเหยียดหยามมาก หลินหยางปรมาจารย์ระดับเจ็ดแล้วยังไง ต่อหน้าฐานะอย่างตนเอง เขามีสิทธิ์อะไรมาขัดขืน?ต้องโดนตบหน้าแต่โดยดีเหมือนกัน!ครู่ต่อมา ความเหยียดหยามบนใบหน้าของเขาก็ชะงักไปทันทีฝ่ามือของเขาถูกหลินหยางจับเอาไว้ในมือ“ยังกล้าตอบโต้อีกเหรอ? ฉันเป็นถึงตัวแทนของทางการแห่งหนานหลิงเชียวนะ?!”หวังเทียนเหิงกล่าวด้วยความโมโห“รู้แล้ว ๆ”หลินหยางใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“รู้แล้วก็...”หวังเทียนเหิงยังพูดไม่ทันจบประโยค หลินหยางกลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่งอย่างรวดเร็ว สำหรับหลินหยางแล้วถือเป็นการใช้กำลังเพียงน้อยนิดเท่านั้นแต่หวังเทียนเหิงกลับถูกตบลอยกระเด็นออกไปทันที ฟันผสมเลือดปลิวอยู่กลางอากาศ!นี่ยังไม่หมด ยังไม่รอให้เขาตกถึงพื้น หลินหยางเตะเขาลอยกระเด็นออกไปอีก หวังเ
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 597
เจียงรั่วหานหัวใจตึงเครียดขึ้นมาทันที เป็นห่วงชายชู้ของตนเอง ครั้งนี้หลินหยางตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ!อย่างไรเสียใช้ยศตำแหน่งข่มเหงคนอื่น!ซ่งหว่านอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ถอนหายใจในใจเช่นกัน ต่อให้ตำแหน่งของหลินหยางที่เมืองลั่วสูงกว่านี้แล้วจะยังไงต่อหน้าผู้มีอิทธิพลอย่างหวังเทียนเหิง ก็ทำได้แค่เพียงอดกลั้นเท่านั้น!“จะตรวจสอบงั้นก็ได้ แต่ก็ต้องทำตามขั้นตอนทางกฎหมาย”หลี่หรูเยว่สีหน้าไม่สุขุม แต่กลับไม่กล้าให้หลินหยางมีข้อหาขัดขวางทางการติดตัว“กฎหมาย?” หวังเทียนเหิงยิ้มเยาะ กล่าวด้วยท่าทีหยิ่งยโส “คำพูดของฉัน ก็คือกฎหมาย! มีปัญหา? เข้าไปในห้องกับฉันค่อย ๆ คุยกัน ถ้าทำให้ฉันพอใจได้ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง!”เขาทำตัวอวดดีกำเริบเสิบสาน! ถึงอย่างไรเหยียนฮ่าวก็ได้แทรกแซงคดีนี้ด้วยตนเองแล้ว ถ้าอยากจะจับหลินหยางให้อยู่หมัด! ต้องมีหลักฐานแน่ชัด ทำให้หลินหยางดิ้นไม่หลุดตลอดไป!ส่วนการหลับนอนกับปรมาจารย์ระดับแปดคนหนึ่ง นั่นก็เป็นเพียงเรื่องของผลพลอยได้เท่านั้น!เขาจ้องมองสำรวจรูปร่างที่สวยงามประณีตของหลี่หรูเยว่ด้วยสายตาที่ร้อนผ่าว มีความร้อนกลุ่มหนึ่งพลุ่งพล่านขึ้นในท้องน้อยข
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 596
แต่กลัวว่าเขาจะฉวยโอกาสช่วงจังหวะชุลมุน ลงมือกับจ้าวเจิ้งฮ่าว!“นายพลจ้าววางใจ”สีหน้าเฉิงคั่วหนักใจ ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งในฐานะที่เขาเป็นปรมาจารย์ระดับห้า ประกอบกับมีนักรบทหารองครักษ์ชาวตงอิ๋งที่มีระดับมานะสร้างกลุ่มหนึ่งคอยช่วยเหลือ ก็มากพอที่จะจับตัวปรมาจารย์หนึ่งในนั้นได้“แม่งเอ๊ย ในเมื่อพวกแกทั้งหมดยอมเป็นสุนัขรับใช้ของหลินหยาง ถ้าอย่างนั้นก็ไปตายให้หมด! คิดว่าปรมาจารย์ระดับเก้าของฉันมีไว้ประดับเหรอไงวะ!?”จ้าวเจี้ยนชิงดวงตาแดงก่ำด้วยความริษยา ตนเป็นผู้บังคับบัญชาของเมืองลั่วมานานหลายปี ยังไม่มีลูกน้องที่แข็งแกร่งขนาดนี้ หลินหยางเพิ่งมาได้ไม่นาน ก็มีปรมาจารย์ระดับหกถึงสี่คนเป็นสุนัขรับใช้?!หลินหยางยิ่งใช้ชีวิตดีเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะสับหลินหยางให้แหลกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!แต่ทว่ายังไม่ทันได้ลงมือเขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว แรงอาฆาตที่เย็นยะเยือกขั้นสุดกลุ่มหนึ่งลอยมา!“จ้าวเจี้ยนชิง แกอยากตายใช่ไหม?”ในเวลานี้ หลี่หรูเยว่ยืนอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ ในมือของเธอใช้โซ่เหล็ก จูงม๋อจื่อที่เหมือนกับเป็นสัตว์ร้าย จ้องมองเขาด้วยความเย็นชาจ้าวเจี้ยนชิงรูม่านตาหดทันที กล่าวอย
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 595
ก็แค่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่สนใจอยู่แล้วแต่ปรมาจารย์ระดับหกคนหนึ่งไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นยามให้หลินหยาง เขาไม่สามารถเข้าใจได้!แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ระดับเก้าก็ยังไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้!จ้าวเจิ้งฮ่าวและคนอื่น ๆ ต่างก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงสถานการณ์ตรงราวกับเป็นภาพลวงตาเลยทีเดียว!ไอ้หมอนี่หัวสมองมีปัญหาเหรอไง? ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เป็นปรมาจารย์ระดับหก แต่กลับมาเป็นยามให้คนที่มีระดับเจ็ดอย่างหลินหยาง?!“นับว่าแกพอมีความสามารถอยู่บ้าง แต่การรับใช้คนที่กำลังจะตาย เป็นการทำให้ตัวเองเสื่อมถอยแท้ ๆ เลย!”จ้าวเจี้ยนชิงกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “หลินหยางทำลายการค้าระหว่างกองทัพกับชาวตงอิ๋ง ฉันมาเพื่อค้นหาหลักฐาน”“ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกกลับตัวกลับใจหนึ่งครั้ง สวามิภักดิ์ต่อฉัน! ไม่อย่างนั้น จะถือว่าแกขัดขวางการสอบสวน! ฝ่าฝืนกฎหมายระดับประเทศ! ฉันจะประหารชีวิตแกทันที”เขามีความคิดที่จะชักจูงคนคนนี้ถึงอย่างไรปรมาจารย์ระดับหกในเมืองลั่วก็นับว่าเป็นยอดฝีมือ ฆ่าไปก็น่าเสียดายแต่ทว่าอาต้ากลับกล่าวเสียงเย็นชา “รับเลี้ยงฉัน? แกคู่ควรเหรอ! ไสหัวไป!”“แกคิดให้ดี ๆ กล้าขัดขวาง
เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง บทที่ 594
เจียงรั่วหานกล่าวโต้เถียงด้วยสีหน้าแดงก่ำแต่นี่ก็คือเรื่องจริงถึงอย่างไรตนก็ไม่ได้ขึ้นเตียงกับหลินหยาง แต่ทว่าทำในรถ...“ไม่ต้องรีบ นั่งลงคุยกัน...” ซ่งหว่านอวี๋ท่าทางสบาย ๆ พูดจาปลอบโยนอย่างมีเลศนัย “เป็นเพราะพี่กลัวเธอถูกหลินหยางหลอกเอา หลินหยางนั่นบังคับให้พี่ทำเรื่องแบบนั้น เขาไม่ใช่คนดีอะไร!”“พี่หว่านอวี๋พี่ไม่เข้าใจเขา!”เจียงรั่วหานกลับวางแก้วกาแฟลง รีบพูดขึ้นว่า “อันที่จริงหลินหยางเป็นคนดีคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ที่เขาทำแบบนั้นกับพี่ อัน อันที่จริงเป็นเพราะจ้าวเจิ้งฮ่าวเป็นต้นเหตุ!”“ฉันบอกเขาแล้ว ว่าต่อไปห้ามแตะต้องพี่อีก!”ไม่แตะต้องฉัน?ฉันต้องการให้เธอช่วยเหลือเรื่องนี้เหรอ?เธอกินอิ่มแล้วไม่กะจะไม่เหลือไว้ให้ฉันกินสักคำเลยเหรอไง!ซ่งหว่านอวี๋สีหน้าดูแย่เล็กน้อย เธอกินอาหารทะเลมื้อหรูจนเคยชินแล้ว จะกินอาหารจืดชืดลงได้ยังไงอีก?“พี่หว่านอวี๋ ต่อไปฉันคงต้องอาศัยพี่คอยเป็นที่กำบังให้ฉันแล้ว ครอบครัวนี้ ฉันทนอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วันเดียวแล้ว!”เจียงรั่วหานยังหันหน้าไปมองซ่งหว่านอวี๋ด้วยท่าทางขอร้อง“เรื่องเล็กน้อย...”ซ่งหว่านอวี๋กล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ไม่ว่าจะพู
