All Chapters of เซียนหมอมังกรระห่ำเมือง: Chapter 251 - Chapter 260

แผนกผู้ป่วยใน โรงพยาบาลประจำเมืองลั่วมือทั้งสองข้างของเหลียงควนถูกหลินหยางบีบจนแตก แม้จะทำการผ่าตัดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหายดีได้อย่างสมบูรณ์ มือทั้งสองข้างนี้ถือได้ว่าพิการแล้ว วันหน้าทำได้เพียงถือตะเกียบกินข้าวเท่านั้น แม้แต่การสวมเสื้อผ้า ถอดเข็มขัดเพื่อปัสสาวะก็ไม่อาจทำเองได้อีก“ไอ้ลูกชาย แกรักษาตัวให้ดี ตอนนี้พ่อเป็นรองประธานของสมาคมการค้าวั่นเหาแล้ว และติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านกระดูกที่เก่งที่สุดของมณฑลไว้แล้ว พอกลับมาก็จะจัดการให้แกไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลประจำมณฑล บางทีอาจยังมีโอกาสหายดีได้” เหลียงเจี้ยนนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย ปลอบใจเหลียงควน"พ่อ ผมต้องการให้ไอ้สุนัขหลินหยางตัวนั้นตายซะ มันจะตายเมื่อไหร่?” เหลียงควนกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน“วางใจเถอะ อีกไม่นานแล้ว! ในงานเลี้ยงคืนนี้ ฉันเชิญหัวหน้าพรรคไห่เทียนมาร่วมงาน เขาเป็นลูกศิษย์คนโตของปรมาจารย์เจียงไห่เซิง มีฐานะรองประธานสมาคมการค้าวั่นเหานี้ และความสัมพันธ์กับพรรคไห่เทียนอยู่ ไม่ว่าคนที่หนุนหลังไอ้หลินหยางนั่นจะเป็นใคร มันก็ต้องตายแน่นอน” เหลียงเจี้ยนกล่าว“ถึงเวลานั้น ผมต้องการเห็นมันคุกเข่าวิงวอนต่อหน้าผม จากนั้

อวี๋ผิงถูกคำถากถางนี้ของหลินหยางทำให้ปรอทแตก แต่ก็ทำอะไรหลินหยางไม่ได้“แกนั่นแหละที่ไม่รู้ดีชั่ว ฉันจะรอดูว่าแกจะกระโดดโลดเต้นไปได้อีกกี่วัน” แม้แต่หลิ่วเฉิงจื้อก็อดกล่าวไม่ได้ว่า “เสี่ยวหยาง ทำไมตอนนี้เธอถึงกลายเป็นแบบนี้ได้? คำพูดของน้าอวี๋ของเธอแม้จะไม่น่าฟังแต่ก็เป็นความจริง เธอเอาชนะตระกูลเหลียงไม่ได้หรอก ทำไมเธอถึงไม่ยอมก้มหัวนะ? ถ้าเอาแต่ดื้อรั้นหลงผิดแบบนี้ ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแบบนี้ ใครก็ช่วยเธอไม่ได้แล้ว อาผิดหวังในตัวเธอมาก” “ผมไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ? ผมดื้อรั้นหลงผิด? พวกคุณนี่ช่างไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ ผมเคยบอกไปนานแล้วว่า อย่าเอาสายตาตื้นเขินของพวกคุณมาวัดผม” หลินหยางส่ายหัวติดกัน“คนที่ตื้นเขินและไม่รู้อะไรเลยคือนายต่างหาก ตอนนี้พ่อฉันเป็นผู้บริหารของสมาคมการค้าวั่นเหาแล้ว นายรู้ว่านี่หมายถึงอะไรไหม? หมายความว่า บ้านของเราจะกลายเป็นหนึ่งในตระกูลไฮโซแนวหน้าของเมืองลั่วแล้ว! แล้วดูตัวนายสิ ถึงจะบอกว่ามีวิชาต่อสู้อยู่กับตัว แต่สุดท้ายก็เป็นแค่ไอ้หนุ่มหน้าขาวที่ถูกคนเลี้ยงดู อาศัยผู้หญิงมาทำตัวยโสโอหังเท่านั้น ฉันดูถูกคนแบบนายที่สุด” หลิ่วฟู่อวี่ไม่ปิดบั

“ดูแลปากให้สะอาดหน่อย ถ้ายังกล้าพูดจาหยาบคายอีก ผมจะฆ่าคุณแล้ว” หลินหยางไม่ได้ตามใจเหลียงเจี้ยน กล้าเอ่ยปากด่าทอปรมาจารย์ นี่เป็นการหาที่ตายชัดๆฝ่ามือนี้ของหลินหยางลงมืออย่างกะทันหันมาก ฝ่ามือถูกซัดออกมาอย่ารวดเร็วยิ่ง และนอกเหนือจากความคาดหมายของทุกคนไม่เพียงแต่เหลียงเจี้ยนที่ถูกฝ่ามือที่พุ่งมาอย่างกะทันหันตบจนมึนงง คนอื่นๆก็พากันเผยสีหน้าตกตะลึงออกมาเช่นกัน ยากจะเชื่อเหลือเกินว่า จะมีคนกล้าตบหน้ารองประธานสมาคมการค้าวั่นเหาในสถานการณ์เช่นนี้“หลินหยาง แกบ้าไปแล้วเหรอ?” อวี๋ผิงตะคอกเสียงดังทีหนึ่ง แล้วรีบถามอย่างห่วงใยว่า “ท่านรองเหลียง คุณเป็นอะไรไหมคะ?” หลิ่วเฉิงจื้อก็ตำหนิอย่างหน้าดำคร่ำเครียดเช่นกัน “เธอเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่จริงๆ ใช่ไหม ถ้าเธออยากหาเรื่องตาย ก็ไม่มีใครช่วยเธอได้ พ่อแม่ที่ตายไปของเธอก็โทษฉันไม่ได้ นี่เป็นเธอรนหาที่เอง” “อาอย่าได้พูดถึงพ่อกับแม่ของผมอีก อาไม่คู่ควร” หลินหยางก็ไม่ไว้หน้าหลิ่วเฉิงจื้อแล้วเช่นกัน“ยาม ยามอยู่ที่ไหน!” มีแขกในงานร้องเรียกหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ใครก็คาดไม่ถึงว่า ในงานเลี้ยงฉลองเช่นนี้จะมีคนขวัญกล้าบังอาจแบบนี้ ทันท

หลิ่วฟู่อวี่พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ แขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างจึงพากันซุบซิบนินทา ส่วนมากล้วนเชื่อเรื่องที่หลินหยางถูกเลี้ยงดูเพียงแต่ทุกคนอยากรู้มากเช่นกันว่า คนที่เลี้ยงดูเขาเป็นใครกัน ถึงทำให้เขามีความมั่นใจขนาดนี้ จนกล้าตบรองประธานของสมาคมการค้าวั่นเหาต่อหน้าทุกคน“นายไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร เรื่องนี้ไม่สำคัญ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใครที่เลี้ยงดูนาย วันนี้หล่อนก็ช่วยนายไม่ได้! นอกเสียจากว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณมู่หรงยิ่น” หลิ่วฟู่อวี่เยาะหยัน“เสี่ยวอวี่ บังอาจไปแล้ว! ประธานยิ่นมีฐานะแบบใดกัน ไม่ใช่คนที่ลูกจะมาล้อเล่นได้นะ” หลิ่วเฉิงจื้อรีบส่งเสียงตำหนิทันที“หนูก็แค่เปรียบเทียบค่ะ ประธานยิ่นจะไปถูกใจเขาได้ยังไงคะ” หลิ่วฟู่อวี่แลบลิ้น ตระหนักได้ว่าคำพูดนี้ของตนไม่เหมาะสมอยู่บ้างเช่นกัน“ไม่ผิด คนที่เธอบอกว่าเลี้ยงดูฉัน ก็คือมู่หรงยิ่นนั่นแหละ” หลินหยางกล่าว“เด็กบัดซบ! เธอกล้าพูดจาเหลวไหลได้ยังไง ฉันว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว!” หลิ่วเฉิงจื้อตะคอกคำพูดนี้ของหลินหยาง ไม่เพียงทำให้หลิ่วเฉิงจื้อตำหนิออกมาเสียงดัง ยังทำให้ฝูงชนโมโหด้วยเพราะคนส่วนใหญ

มีเพียงหลิ่วฟู่อวี่เท่านั้นที่สีหน้าเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง ในตอนที่เธอเห็นมู่หรงยิ่นเดินเข้ามา“พ่อคะ เธอก็คือมู่หรงยิ่นหรือคะ?!” “บังอาจ! ชื่อของท่านประธานยิ่นเรียกตามอำเภอใจได้หรือ” หลิ่วเฉิงจื้อดุ“ไม่! เป็นไปไม่ได้! คนที่เลี้ยงดูหลินหยางจะเป็นท่านประธานยิ่นไปได้ยังไงกันคะ!” ข่าวลือที่หลินหยางถูกเลี้ยงดูนั้นออกมาจากปากของหลิ่วฟู่อวี่เองครั้งก่อนที่ศูนย์การค้าจิ๋วติ่ง หลิ่วฟู่อวี่เห็นด้วยตาตนเองว่า ผู้หญิงคนนี้เรียกตัวเองว่าแฟนของหลินหยางเพียงแต่หลิ่วฟู่อวี่ไม่เคยเห็นมู่หรงยิ่นมาก่อน จึงไม่รู้จัก และตอนนั้นมู่หรงยิ่นโทรเพียงครั้งเดียวก็เรียกตัวโหวกุ้ยเหวินมาได้แล้ว หลิ่วฟู่อวี่จึงคาดเดาไปแบบนั้นตามธรรมชาติ“แกกำลังพูดเหลวไหลอะไร?” อวี๋ผิงหยิกหลิ่วฟู่อวี่ครั้งหนึ่ง ส่งสัญญาณไม่ให้เธอพูดเหลวไหลมู่หรงยิ่นเดินไปถึงด้านหน้าแล้ว เธอพูดกับหลิ่วฟู่อวี่ว่า “คุณหนูหลิ่ว พวกเราพบกันอีกแล้วนะคะ ดูจากท่าทางของคุณ เหมือนเรื่องต่างๆ จะราบรื่นดั่งใจมากนะคะ” ในเวลานี้ จิตใจของหลิ่วฟู่อวี่สับสนไปหมด เธอสูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ไปแล้ว สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงและกล่าว