All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 341 - Chapter 350

[มิน่าเล่าในนิทานตอนที่จวนติ้งกั๋วโหวถูกค้นบ้านนั้น ชุยเหวินยังถือโอกาสตั้งข้อกล่าวหาว่าโกงเงินประเทศให้ท่านตาด้วย ที่แท้หาเงินเป็นก็ผิดเหมือนกัน][กลุ่มพวกคนต่ำช้า ต่ำช้าที่สุด]ลู่ซิงหว่านพูดพลางเปิดกล่องอีกกล่องที่อยู่ข้างมือ“ท่านแม่เจ้าโว้ย!” จิ่นซินอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา[ท่านแม่เจ้าโว้ย!]สิ่งที่ลู่ซิงหว่านเปิดคือของขวัญที่อาหญิงใหญ่เว่ยซื่อมอบให้ เป็นหีบเครื่องสำอางค์ทองคําหีบเครื่องสำอางค์ที่ทํามาจากทองคําบริสุทธิ์ ซ่งชิงเหยียนเคยเห็นของดีมีราคามาบ้างเหมือนกัน แต่หีบเครื่องสำอางค์ทองคํานี้หรูหราเกินไปหรือเปล่า“บ่าวรู้ว่าบ้านของท่านสะใภ้ใหญ่มีเงิน แต่นี่...” จิ่นซินตกใจจนพูดอะไรไม่ออกซ่งชิงเหยียนปิดกล่องใบนั้น แล้วมองลู่ซิงหว่าน “เก็บของเหล่านี้ไว้ให้ดี ต้องเก็บไว้ให้มิดชิด ตอนนี้จวนติ้งกั๋วโหวโหวเป็นต้นไม้ใหญ่ในเมืองหลวง หากคนอื่นเห็นของสิ่งนี้ เกรงว่าจะหาเรื่องใส่ตัวอีก”จากนั้นก็หันไปมองจิ่นอวี้ “จิ่นซิน เจ้ากลับไปกําชับหน่อย”จิ่นซินรีบไปที่จวนติ้งกั๋วโหวโหวอีกครั้ง[ท่านแม่พูดถูก ท่านแม่คิดในระยะยาว]จากนั้นก็มองกล่องอีกสองกล่องที่เหลืออย่างตาปริบๆ [แต่

“บ่าวคิดว่าในเมื่อพระราชโองการของฝ่าบาทออกมาแล้ว พระสนมของพวกเราก็ต้องปฏิบัติตามเพคะ” คําพูดของจิ่นอวี้ทุกประโยคมีเหตุผลและหลักฐาน ไม่มีใครโต้แย้งได้ “ยิ่งไปกว่านั้นในราชโองการแต่งตั้งพระสนมหวงกุ้ยเฟยก็กล่าวไว้ว่า พระสนมหวงกุ้ยเฟยไม่จําเป็นต้องถวายบังคมกับพระมเหสี”“คําพูดนี้ของอวิ๋นจู ไม่ใช่ต้องการให้พระมเหสีฝ่าฝืนเจตนารมณ์ของฝ่าบาทหรือเพคะ?”จิ่นอวี้พูดถึงตรงนี้คล้ายมองเสิ่นหนิงอย่างกังวล “หากฝ่าบาทไม่ถือสาหาความก็ยังดี หากฝ่าบาทถือสาหาความขึ้นมา จะทําให้พระมเหสีกับฝ่าบาทเกิดความขัดใจกันเปล่าๆ นะเพคะ ”จิ่นอวี้พูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่รักษาท่าทางทักทายเมื่อครู่ไว้นางเห็นใบหน้าของพระมเหสีค่อยๆ มืดหม่นลงในใจก็แอบสะใจ แต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า ยังคงทําท่าทางนอบน้อมเหมือนเดิมผ่านไปเนิ่นนาน ฮองเฮาจึงเอ่ยว่า “ข้ารู้แล้ว ขอแม่นางจิ่นอวี้ช่วยนําความไปบอกพระสนมหวงกุ้ยเฟย เรื่องนี้อวิ๋นจูไม่รู้ความจริงๆ ข้าจะลงโทษอวิ๋นจูอย่างแน่นอน”“ขอบพระทัยพระมเหสีเพคะ” จิ่นอวี้ย่อตัวลงอีกครั้ง แล้วจึงหันตัวออกจากตําหนักจิ่นซิ่วส่วนอวิ๋นหลันที่อยู่ด้านนอก ได้ยินคําพูดของจิ่นอวี้อย่างชัด

องค์รัชทายาทตกตะลึง แคว้นเยว่เฟิงเพิ่งได้รับความเสียหายอย่างหนักเมื่อไม่กี่วันก่อน ทําไมตอนนี้ถึงคึกคักขนาดนี้“เมื่อหลายวันก่อนแคว้นเยว่เฟิงเพิ่งพ่ายแพ้ภายใต้น้ำมือของท่านตา จะกล้ากระทําการเหล่านี้ติดต่อกันได้อย่างไร?” องค์รัชทายาทสงสัยจริงๆ “เฮ่อเหลียนเหิงซินคนนี้เกรงว่าจะเป็นคนที่ใจร้อนอยากประสบความสําเร็จ ตีจากข้างนอกไม่แตก ก็เลยคิดจะสลายจากข้างใน”“ข้าไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับคนนี้มากนัก”“ก่อนหน้านี้ข้าเคยนําทหารไปเผชิญหน้ากับเขา การรีบร้อนแสวงหาความสําเร็จเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของคนผู้นี้จริงๆ นึกไม่ถึงว่าพอเป็นฮ่องเต้แล้วก็ยังเป็นเช่นนี้”รัชทายาทรับคํา “หลายวันก่อนท่านตาและเฮ่อเหลียนเหรินซินปรึกษาหารือกันเพื่อยึดเมืองเยว่เฟิงสองเมืองได้ ตอนนี้เฮ่อเหลียนเหรินซินได้รับอํานาจทางการทหารแล้ว เกรงว่าเขาจะร้อนใจดั่งไฟเผา”ความคิดของซ่งชิงเหยียนกลับล่องลอยไปไกล เกรงว่าคงไม่ได้มีเพียงเท่านี้ตามที่หวานหว่านพูด ตามวิถีปกติของเฮ่อเหลียนเหรินซินไม่มีอํานาจทางการทหาร แคว้นต้าฉู่ก็ไม่ได้เอาเปรียบแคว้นเยว่เฟิง เกรงว่านี่คงเตรียมการไว้นานแล้วเมื่อก่อนเป็นคนของเสนาบดีชุยจัดการใส่ร้ายติ

ไป๋เวยยังคงกอดองค์ชายสามเพื่อปลอบขวัญเหมือนแต่ก่อนแต่หัวขององค์ชายสามนั้นบังเอิญไปอยู่ตรงคอของไป๋เวย พอก้มศีรษะลง ก็มองเห็นเนินขาวอันอวบอิ่มบนร่างกายของนาง คาดไม่ถึงว่าจะมีความคิดที่แตกต่างออกไปเขาเงยหน้าขึ้นมองไป๋เวย สมองของเขาว่างเปล่าเขาลุกขึ้นยืนและผลักไป๋เวยไปที่กําแพงตอนแรกไป๋เวยไม่ได้ตระหนักว่าองค์ชายสามแตกต่างจากวันวาน ยิ่งเอ่ยปากปลอบใจว่า “องค์ชายอย่าทรงรีบร้อน ฝ่าบาททรงแค่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงไปตําหนักไทเฮาแล้วก็ยังดี...”พูดยังไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากก็ถูกองค์ชายสามอุดไว้ไป๋เวยตะลึงงัน อยากจะผลักองค์ชายสามออก ปากก็พึมพําว่า “องค์ชาย”เพียงแต่เสียงร้องอันมีเสน่ห์นี้ กลับยิ่งกระตุ้นความปรารถนาขององค์ชายสามมือขององค์ชายสามเริ่มลูบไล้ร่างกายของไป๋เวย ปากของไป๋เวยส่งเสียงครางออกมา แต่ร่างกายกลับค่อยๆ อ่อนแรงลงในอ้อมอกขององค์ชายสามไป๋เวยอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว แต่เพราะติดตามพระสนมเต๋อเฟยทําให้เลยอายุออกเรือน ตอนนี้ยังไร้ประสบการณ์ จะทนการยั่วเย้าเช่นนี้ได้อย่างไรกันเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ องค์ชายสามก็เริ่มลูบไล้ใบหน้าของนาง จูบไปที่คาง กระ

เมื่อเข้าไปในห้องทรงอักษร ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็สั่งให้คนทั้งหมดออกไปองค์รัชทายาทจึงรู้ว่า เสด็จพ่อคงมีเรื่องสําคัญ“เจ้ารู้เรื่ององค์ชายสามหรือไม่?” คิดไม่ถึงเลยว่าฮ่องเต้ฉู่จะพูดถึงเรื่องนี้ฮ่องเต้ต้าฉู่เดิมก็มีบุตรชายน้อยอยู่แล้ว ตอนนี้บุตรชายคนที่สามยังไม่เอาไหนเช่นนี้อีก ทําให้เขาปวดหัวจริงๆยิ่งไปกว่านั้น ฟังจากที่หวานหว่านพุด เจ้าสามนี่ยังได้เป็นฮ่องเต้องค์หนึ่งของแคว้นฉู่ในอนาคตอีกด้วยมันยากที่จะจินตนาการว่าสมองของเขาปกครองแคว้นอย่างไรรัชทายาทพยักหน้าอย่างลําบากใจ “ได้ยินนางกํานัลพูดมานิดหน่อย เมื่อคืนข่าวเพิ่งมาถึงที่กระหม่อม กระหม่อมออกคําสั่งแล้ว ในวังห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก”แม้ว่าเขาจะระมัดระวังองค์ชายสามอยู่บ้าง กลัวว่าเขาจะเกิดความคิดอะไรขึ้นมาอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของราชสํานัก หากแพร่ออกไปจะไม่น่าฟังฮ่องเต้ต้าฉู่ยิ่งพอใจกับลู่จิ่นเหยา “เจ้าจัดการได้ดีมาก น้องชายของเจ้าคนนี้ไม่เอาไหนจริงๆ”องค์รัชทายาทกลับปลอบโยนว่า “เสด็จพ่ออย่าทรงเก็บมาใส่ใจเลยเพคะ จิ่นเฉินยังเด็กอยู่ เกรงว่าจะถูกคนข้างกายสั่งสอนเสียคน กระหม่อมกลับรู้สึกว่าควรเปลี่ยนคนที่ปร