บททั้งหมดของ เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: บทที่ 311 - บทที่ 320

เจิ้งจงมาพูดก็คือเรื่องที่องค์หญิงใหญ่ถูกแมวตกใจจนล้มที่หน้าประตูวัง ตอนนี้ทารกในครรภ์ไม่มั่นคงกําลัรักษาครรภ์ที่ตําหนักซิงหยางอยู่เมื่อนึกถึงท่าทางตื่นตระหนกของลู่ซิงหุย ลู่จิ่นเฉินก็ยืนยันได้ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับลู่ซิงหุยแน่นอน“ไม่ ไม่ พี่หญิงใหญ่หกล้มเอง” ลู่ซิงกลัวมากและรีบปฏิเสธแต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงเด็กอายุห้าหกขวบเท่านั้น ไหนเลยจะทนต่อการข่มขู่ขององค์ชายสามได้ เพียงประโยคเดียวก็สารภาพไปซะแล้ว“ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าเจ้าหญิงใหญ่หกล้ม” เมื่อองค์ชายสามได้ยินเช่นนี้ เขาก็มองไปที่ลู่ซิงหุยอย่างเยือกเย็นลู่ซิงหุยปิดปากตัวเองทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีกองค์ชายสามคร้านที่จะพูดอะไรอีก สะบัดแขนเสื้อจากไปลู่ซิงหุยถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อครู่นางกลัวมากจริงๆ กลัวว่าพี่สามจะตีตัวเองจนตายจริงๆแต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ ต่อไปยังมีสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่ารอนางอยู่องค์ชายสามเมื่อออกมาก็กลับตําหนัก แต่คิดไปคิดมาก็ออกคําสั่งกับเจิ้งจงที่อยู่ข้างกายสองสามประโยค พอได้รับคําสั่งเจิ้งจงก็รีบวิ่งเหยาะๆ จากไปส่วนองค์ชายสามก็ชะงักเท้า หันหลังกลับไปยังตําหนักซิงหยางเมื่อองค์ชายส

“พวกเจ้าสองพี่น้องกตัญญูเสียเหลือเกินนะ” ฮ่องเต้ต้าฉู่ก้าวฉับๆ เดินเข้ามา สายตาคมกริบราวกับใบมีด ทําให้ผู้คนไม่กล้ามองตรงๆฮ่องเต้ต้าฉู่กลับมองพวกเขาอย่างไม่ไยดี เดินไปนั่งลงข้างไทเฮา เห็นสายตาร้อนรนของไทเฮา ก็รีบปลอบใจว่า “เสด็จแม่วางใจ หมอหญิงในตำหนักของชิงเหยียนเก่งกาจมาก ตอนนี้ฝังเข็มให้ซิงรั่วแล้ว นางไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”"จริงเหรอ? เจ้าอย่าโกหกข้านะ” ไทเฮารู้ว่าคนเหล่านี้จะต้องปิดบังตนอย่างแน่นอน "ข้าต้องไปดูซิงรั่วที่ตําหนักซิงหยางหน่อยถึงจะได้"ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับยิ้มพลางดึงไทเฮาไว้ “เสด็จแม่ กระหม่อมพูดความจริงพ่ะย่ะค่ะ จิ่นเหยาเพิ่งออกจากตำหนักหลงเซิง บอกว่าหากพักฟื้นสามวันก็จะหายเป็นปกติพ่ะย่ะค่ะ”“ตอนนี้ทางจิ่นเหยาเตรียมรถม้าส่งซิงรั่วกลับจวนแล้ว”ไทเฮาได้ยินเช่นนั้นก็ไม่พอใจ “ทําไมต้องกลับจวนด้วย? พักฟื้นที่ตำหนักสามวันไม่ได้หรือไงกัน?“เป็นซิงรั่วที่ยืนกรานจะกลับไป” ฮ่องเต้ต้าฉู่กลับส่ายหน้าอย่างจนใจ “เสด็จแม่ก็รู้นิสัยของเด็กคนนั้นดี จิ่นเหยาจะเถียงนางได้อย่างไรกันล่ะพ่ะย่ะค่ะ ได้แต่ปูรถม้าให้ดี แล้วหาคนขับรถม้าที่มีฝีมือเพื่อขับส่งนางกลับไป”“ก็ดี” ไทเฮาพยักหน้า

องค์ชายสามก้าวมาตรงหน้าลู่ซิงหุย ลู่ซิงหุยตกใจจนสะดุ้งโหยง หดตัวถอยหลังไปนิดหนึ่ง เกือบจะตกจากเก้าอี้เมื่อถูกองค์ชายสามจับไหล่ทั้งสองข้างไว้ถึงได้คงตัวไว้ได้ “เป็นเพราะเสด็จแม่ไม่อยู่แล้ว เจ้าถึงต้องให้เสด็จย่ารู้ว่าเจ้าใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างน่าสังเวชแค่ไหน จะได้รักและทะนุถนอมเจ้ามากขึ้น”“พูดดีๆ ต่อหน้าเสด็จย่าให้พี่ด้วย” พูดถึงตรงนี้ เสียงขององค์ชายสามก็เบาลงเรื่อยๆ “วันหน้าหากพวกเรามีที่ยืนในตำหนักแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นซิงหว่านหรือพี่หญิงใหญ่ พี่ก็จัดการพวกนางแทนเจ้าให้หมด”“จริงหรือ?” ลู่ซิงได้ยินก็เบิกตากว้างทันที“แน่นอน” องค์ชายสามเห็นนางยอมอ่อนข้อในที่สุด ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พี่เคยโกหกเจ้าเมื่อไรกัน?”“เพียงแต่เจ้าต้องทําตามที่เสด็จพ่อสั่งให้ดี”“ดี!” ลู่ซิงหุยคล้ายตัดสินใจได้ฉับพลัน ลุกขึ้นยืนทันที “เสด็จพี่พูดถูกแล้ว ข้าจะประจบเสด็จย่าอย่างดีแน่นอน”“ข้าจะไปขอขมาพี่หญิงใหญ่เดี๋ยวนี้”พูดจบก็เดินไปยังตําหนักซิงหยางโดยไม่หันกลับมามอง ส่วนองค์ชายสามเห็นลู่ซิงตอบกลับเช่นนี้ มุมปากก็เผยรอยยิ้มเย็นออกมาอิงหงที่กําลังยุ่งอยู่กับการเก็บของเห็นสีหน้าขององค์ชายสามก็ตกใ

วันนี้ร่างกายดีขึ้นหน่อย จึงไปถวายพระพรไทเฮาที่วังถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนี้คงไม่ถึงกับหกล้มทีเดียวก็เกือบจะแท้งแล้วเมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งชิงเหยียนก็ยิ่งกังวลมากขึ้นลู่ซิงหว่านมองออกถึงความกังวลของท่านแม่ตัวเองจึงปลอบโยนในใจ[ท่านแม่วางใจเถอะ มีพี่ฉยงหัวอยู่ พี่หญิงใหญ่จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ฝีมือการรักษาของพี่ฉยงหัว......][แต่นางเป็นพี่ฉยงหัวของข้าจริงๆ เหรอ? ทําไมนางดูเหมือนมนุษย์ธรรมดาเลย ดูไม่ออกเลยว่ามีวิชาเซียนอะไร][ช่างเถอะๆ วันหลังค่อยว่ากัน ตอนนี้สุขภาพของพี่หญิงใหญ่สําคัญกว่า]ขณะที่สองแม่ลูกกําลังครุ่นคิดอยู่นั้น รถม้าก็หยุดลงที่หน้าประตูจวนองค์หญิงใหญ่แล้วซ่งชิงเหยียนไม่รอให้จิ่นอวี้มาประคองแล้ว นางพลิกตัวลงจากรถม้าทันทีในเวลานี้ประตูหลักของจวนองค์หญิงใหญ่เปิดออกกว้าง ฉิงหางได้รับข่าวแต่เช้า ตอนนี้จึงกําลังรอองค์หญิงใหญ่กลับจวนอย่างใจจดใจจ่ออยู่นอกประตูเมื่อเห็นรถม้าของจวนติ้งกั๋วโหว เดิมทีฉิงหางคิดว่าเป็นฮูหยินโหวนางเซียว คิดไม่ถึงว่าคนที่ลงจากรถกลับเป็นสองแม่ลูกซ่งชิงเหยียนหลังจากอึ้งไปเล็กน้อย เขาก็รีบเดินไปข้างหน้า “ถวายบังคมพร

หลังจากเห็นสายตาของจิ่นอวี้แล้ว นางก็ถอยหลังไปสองสามก้าวและเดินตามหลังซ่งชิงเหยียนอย่างเชื่อฟังแต่บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมองซ่งชิงเหยียนที่อยู่ข้างหน้า พยายามเลียนแบบท่าทางของนางแต่ท่าทางของกุลสตรีสูงศักดิ์จะเรียนรู้ได้ในชั่วข้ามคืนได้อย่างไร นางที่ลอกเลียนแบบนั้นเดินโซซัดโซเซ ช่างไม่น่ามองเสียจริงเมื่อไปถึงตําหนักขององค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่ก็กําลังยืนรอซ่งชิงเหยียนอยู่ในลานบ้านด้วยความดีใจ และโบกมือให้นางจากที่ไกลๆแต่พอเห็นหญิงสาวด้านหลังซ่งชิงเหยียน สีหน้าก็เย็นชาขึ้นมาทันทีลู่ซิงหว่านเห็นองค์หญิงใหญ่เป็นเช่นนี้ ก็อดตื่นเต้นไม่ได้[นี่คือ มีเรื่องแน่ๆ][ท่านแม่ ท่านต้องถามพี่หญิงใหญ่ให้ดีนะ ผู้หญิงคนนี้มีปัญหาจริงๆ พี่จิ่นอวี้เมื่อกี้ทำได้ดีมาก คนที่ทําให้พี่หญิงใหญ่ไม่พอใจก็ควรจะถูกตบ]ซ่งชิงเหยียนได้ยินคําพูดในใจของลู่ซิงหว่าน ก็อดภูมิใจไม่ได้ สาวน้อยผู้นี้มักจะหยอกล้อนางทั้งวัน บอกว่านางนินทา บอกว่านางอยากรู้อยากเห็น นางเองไหนเลยจะไม่ใช่เด็กที่ชอบนินทาไปทั่วเหมือนกันลู่ซิงหว่าน มีแม่แบบไหนย่อมมีลูกแบบนั้นเพียงแต่ตอนนี้ซ่งชิงเหยียนไม่มีเวลามาจัดการผู้หญิงคนนั้น นางร