All Chapters of เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน: Chapter 121 - Chapter 130

สีหน้าของฮ่องเต้ต้าฉู่กลับเปลี่ยนไปทันที "นางเป็นฆาตกร การที่ให้ฝังนางในฐานะกุ้ยเหรินก็เพราะเห็นแค่หน้าพ่อของนาง""ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ แล้วเรื่องนี้จะตรวจสอบต่อไปหรือไม่เพคะ""ตรวจสอบ ไปตรวจสอบมาให้ข้า!" ฮ่องเต้ต้าฉู่พุดลุกขึ้นและตรัสด้วยความโหดเหี้ยม แต่แล้วก็นั่งลงไปใหม่ "เจ้าส่งคนไปตรวจสอบอย่างเงียบ ๆ ส่งไปแค่คนสองคนพอ อย่ากระโตกกระตาก""หม่อมข้าเข้าใจเพคะ" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยทำความเคารพ "เช่นนั้นหม่อมข้ากลับตำหนักไปจัดการเรื่องนี้ก่อนนะเพคะ"เสร็จแล้วก็ออกจากห้องทรงอักษร"พระสนม ฝ่าบาททรงว่าอย่างไรเพคะ" จิ่นอวี้ที่อุ้มลูกซิงหว่านอยู่เมื่อเห็นพระสนมออกมาก็รีบถามว่า "ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดหรือเพคะ"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยส่ายหัวตอบว่า "เรื่องในราชวงศ์ย่อมต้องรักษาหน้าตาให้ดูดีไว้ก่อน"ลู่ซิงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดส่ายหัวไม่ได้[เกิดในราชวงศ์ต้องไร้ความปราณีและไร้ความปรารถนาจริง ๆ สินะ เห็นเหมือนเสด็จพ่อจะชอบพระสนมเต๋อเฟยมาก แต่พอนางตายแล้ว กลับแค่พูดประโยคเดียวว่า "เอาล่ะ" ก็เปลี่ยนบทแล้ว]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็แอบตอบในใจว่า ก็ใช่น่ะสิ เสด็จพ่อของเจ้าหลั่งน้ำตาออกมาตั้งหลายหยด

"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ" จู๋อิ่งรับคําสั่งและกําลังจะจากไป จวี๋อิ่งก็เข้ามาจากข้างนอกพอดี ทั้งสองพอพบกันก็พยักหน้าให้กัน ถือว่าทักทายกันแล้วจากนั้นจู๋อิ่งก็บินจากไปและเริ่มภารกิจใหม่"บังเอิญจริง้ชียวจู๋อิ่งเพิ่งออกไปพอดี" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นจวี๋อิ่งมาทักทาย"ข้าได้เจอนางแล้ว" จวี๋อิ่งทำมือคำนับแล้วพูดต่อ "ข้าน้อยไปตรวจสอบบ้านเดิมของสนมฟางกุ้ยเหรินแล้ว พระสนมคงคิดไม่ถึงแน่ ๆ ว่าพ่อของนางคือจ้าวหานยวน""จ้าวหานยวน?" พอพระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินชื่อนี้ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ "รองแม่ทัพที่อยู่กับท่านพ่อน่ะหรือ""ใช่เพคะ"จ้าวหานยวนคนนี้เป็นรองแม่ทัพที่ที่ใกล่ชิดกับติ้งกั๋วโหว ในความเป็นจริงในแง่ของความสามารถทางทหาร จ้าวหานยวนนี้ใช้ไม่ได้เท่าไหร่ เพียงแต่เขาติดตามติ่งกั๋วโหวมาเป็นเวลานาน จะไม่ให้ตําแหน่งอะไรแก่เขาเลยได้ก็คงไม่ได้จึงแต่งตั้งให้เป็นรองแม่ทัพ แต่ท่านพ่อก็ไม่ได้ใช้งานเขามากนักเพียงแต่ถ้าคนเรามีความสามารถไม่ตรงกับตำแหน่ง ก็จะเกิดเรื่องถูกผิดขึ้นมาบ้างในปีนั้นระหว่างสงครามกับแคว้นเยว่เฟิง ท่านพ่อให้จ้าวหานยวนนํากองกำลังเล็ก ๆ ไปตรวจสอบศัตรู แต่จ้าวหานยวนคนนี้บุกเข้ามาเพราะอยากไ

[ก็เป็นแค่อนุสรณ์ถึงความรักที่ตายไปแล้วของเขา]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยคิดว่าหวานหว่านของตนนั้นพูดสรุปได้ถึงใจมาก แต่แค่ไม่สามารถยกมาบอกรัชทายาททั้งประโยคเลยจึงไม่สนใจ "ช่างเถอะ พวกเราพูดเรื่องสำคัญกันดีกว่า""พระสนมเฉินเฟย พระสนมเต๋อเฟยกินของผิดสำแดงจริงหรือ?" องค์ชายรองหักห้ามความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่อยู่"วันนี้ที่ให้พวกเจ้ามาก็จะพูดเรื่องนี้แหละ" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "แต่แค่พวกเจ้าจำไว้ว่าเรื่องที่จะพูดใน เมื่อออกจากตำหนักชิงอวิ๋นไปพวกเจ้าต้องทำเป็นไม่เคยได้ยินอะไรทั้งนั้น"ทั้งสามคนเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดแบบนี้ก็รีบพยักหน้า"ข้าให้คนของข้าไปสืบอย่างละเอียดแล้ว พบว่าช่วงก่อนองค์ชายสามเคยไปตำหนักผู่เหวิน จากนั้นพระสนมเต๋อเฟยก็เริ่มใกล้ชิดกับสนมฟางกุ้ยเหริน เพื่อที่จะดึงเป็นพรรคพวกเดียวกัน""แล้วข้าก็ตามสืบสนมฟางกุ้ยเหริน พบว่าพ่อของสนมฟางกุ้ยเหรินเป็นรองแม่ทัพคนหนึ่งข้างกายท่านพ่อของข้า คนผู้นี้ทะเยอทะยาน แต่ไม่มีความสามารถเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงแต่ไม่รู้จักประเมินตนเอง""พระสนมเฉินสงสัยน้องชายสามงั้นหรือ?" องค์ชายรองเอ่ยปากถามพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า "ก็มีความคิดแบ

แต่คำพูดที่เอ่ยออกมากลับไม่สามารถขัดได้ "จิ่นอวี้ เจ้ากับจิ่นซินไปทำงานเถอะ ข้าและสนมหลินผินไม่ต้องการการดูแล"จิ่นซินจึงลากจิ่นอวี้เดินออกไป เมื่อออกจากตำหนักถึงค่อยพูด "ไม่เป็นไรหรอก พระสนมของเราเป็นคนอยู่ในสนามรบมานาน คนอย่างสนมหลินผินเข้าใกล้ท่านไม่ได้หรอก"แต่จิ่นซินกลับไม่ไว้ใจ ยังคงมองเข้าไปข้างในด้วยความกังวล "แต่ตอนที่พระสนมเรากำลังให้กำเนิดก็เกือบถูกปองร้ายไม่ใช่หรือ""เจ้าก็พูดเองไม่ใช่หรือว่าตอนนั้นกำลังให้กำเนิดอยู่" จิ่นอวี้รู้ว่าจิ่นซินเป็นคนขี้กลัว ดังนั้นจึงมีความกังวลมากหน่อย "พระสนมบอกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าปกติคลอดลูกก็ต้องเสี่ยงอันตรายเกือบตายอยู่แล้ว"แล้วก็เข้าไปกระซิบข้างหูจิ่นซิน "ถ้าพวกเราอยู่ สนมหลินผินกลัวเรื่องจะแพร่ออกไปไม่ยอมปริปากล่ะจะทำอย่างไร?"จิ่นซินถึงค่อยพยักหน้าแล้วเฝ้าอยู่หน้าตำหนักด้วยกันกับจิ่นอวี้ส่วนสนมหลินผินที่อยู่ในตำหนัก เมื่อเห็นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยสั่งให้สาวใช้ติดตัวออกไป ใจที่เพิ่มวางลงก็เริ่มแขวนขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ทำได้แค่เพียงฝืนยิ้มถาม "ทำไมวันนี้ไม่เห็นองค์หญิงหย่งอันล่ะ?""หย่งอันหลับไปแล้ว" แต่พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกลับตอบอย่างเฉยเมย

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยรีบหยุดนางเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ปิติยินดี “หากเอ่ยว่าครั้งนี้เป็นเจ้าที่ทำเรื่องผิดพลาดลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วนางกำนัลผู้นั้นเล่า ? นางอายุยังน้อย และเป็นเพียงแค่ผู้ที่ถ่ายทอดคำพูดเท่านั้น แล้วเหตุใดถึงจะต้องไปรังแกผู้บริสุทธิ์ ? ” “หม่อมฉัน…หม่อมฉันได้ยินว่าพระสนมเต๋อเฟยสิ้นพระชนม์แล้วถึงได้ร้อนรนใจขึ้นมา และหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ถึงได้…ถึงได้ส่งตัวของนางกำนัลผู้นั้นออกไปจากวัง และคิดว่าการที่ให้ไปหลบซ่อนเอาไว้ก็คงจะดี” สนมหลินผินเอ่ยพร้อมดึงมือของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย “แต่เมื่อนางออกไปแล้วหม่อมก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวจึงได้ให้คน…แต่ว่าพระสนมทรงวางพระทัยได้เพคะหม่อมฉันได้นำเงินก้อนหนึ่งไปมอบให้แก่ครอบครัวของนางกำนัลผู้นั้นแล้ว และเพียงพอที่จะให้พวกเขามีอาหาร และเสื้อผ้าใช้ไปตลอดชีวิตอย่างไม่ต้องเป็นกังวล”แม้ว่าจะบีบบังคับให้ตนเองเคยชินกับโลกแห่งนี้แล้ว แต่การที่ไม่สนใจชีวิตของผู้อื่นเช่นนี้กลับทำให้ลู่ชิงหว่านนั้นรู้สึกรับไม่ไหว[หรือไม่ข้าก็นำเงินมามอบให้เจ้าสองหมื่นตำลึงทองจากนั้นก็ตัดศีรษะของเจ้า ดีไหมล่ะ?][พวกที่มีพละกำลัง และอำนาจอย่างพวกเจ้านั้นเอ่ยอะ