All Chapters of แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง: Chapter 91 - Chapter 100

ส่วนศีรษะของเต่า อยู่ที่ตำแหน่งจุดบาเหลียวบนหลังส่วนล่างของเขาพอดี!นี่ไม่ใช่รสนิยมที่ไม่ดีของจางหยวนนี่คือศาสตร์การฝังเข็มชั้นยอดศาสตร์หนึ่งที่เขาตั้งใจแสดงออกมาศาสตร์การฝังเข็มเต่ายืดอายุ!อย่างที่ทราบกันดีว่า เต่ามีอายุที่ยืนยาวดังนั้นคนโบราณที่รักษาสุขภาพ ก็จะเรียนรู้จากเต่าในระดับหนึ่งกระดูกสันหลังของมนุษย์ เรียกอีกอย่างว่าเสามังกรในมุมมองของคนโบราณ กระดูกสันหลังเป็นตัวแทนของจิตวิญญาณของมนุษย์!กระดูกสันหลังตรง หมายถึงเต็มไปด้วยเรี่ยวแรงพลังและความมีชีวิตชีวาคนแก่ชราหลังงอหลังคด ก็หมายความว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นานศาสตร์การฝังเข็มเต่ายืดอายุ เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมที่จะกระตุ้นเส้นประสาทไขสันหลัง และส่งเสริมการซ่อมแซมกระดูกสันหลังด้วยตนเอง!แม้ว่าสวีจ้วงจ้วงจะยังหนุ่มยังแน่น แต่เส้นประสาทไขสันหลังก็ได้รับความเสียหาย จึงจำเป็นต้องใช้วิธีการแบบนี้เข้ามาช่วยในการฟื้นฟู!แน่นอนว่า แม้ว่าศาสตร์การฝังเข็มเต่ายืดอายุจะยอดเยี่ยม แต่ผลที่ได้จะไม่เกิดขึ้นในทันที และจะต้องฝังเข็มหลายครั้งถึงจะเห็นผลได้อย่างชัดเจนอันที่จริงแล้วตอนนี้สิ่งที่มีบทบาทหลักในการทำให้ได้ผล คือแก

ป้าหลิวรีบลุกขึ้นเพื่อชักชวนทั้งสองให้อยู่ต่อ โดยบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นพวกเขา แต่ถูกหวังฮุ่ยปฏิเสธไปในเวลานี้ จู่ๆป้าหลิวก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ จึงรีบกลับไปที่ห้องของตนเองเธอกลับออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเงินหนึ่งแสนบาทที่อยู่ในมือ" อาหยวน ขอบคุณที่หลานรักษาจ้วงจ้วง ตอนนี้ป้าหลิวมีเงินอยู่ในมือแค่หนึ่งแสนบาท หลานเอาไปก่อนนะ ! วันหน้าถ้าป้าหลิวมีเงินมากขึ้น เป้าจะเอาเงินรักษาให้หลานอีก!" ป้าหลิวพูดกับจางหยวน“ป้าหลิวครับ คือว่า…” สีหน้าของจางหยวนเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็มองป้าหลิวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เงินนี้ผมรับเอาไว้ไม่ได้หรอกครับ!”หวังฮุ่ยยังพูดด้วยน้ำที่เสียงทุ้มว่า: "ใช่แล้ว น้องหลิว ครอบครัวของเธอใช้เงินเป็นจำนวนมากในการรักษาจ้วงจ้วง! เป็นเวลาที่จะต้องใช้เงินพอดี!"“ตอนนี้ถ้าเธอเอาเงินหนึ่งแสนบาทออกมา ก็เท่ากับว่าไม่เห็นแก่หน้าพี่นะ? เพราะพี่เห็นว่าพวกเราสองคนเป็นเพื่อนกัน ถึงได้ขอให้อาหยวนมาช่วยดูอาการจ้วงจ้วงให้!”“ไม่ว่ายังไงก็ตาม จ้วงจ้วงก็เรียกพี่ว่าป้าหวัง! เอาแค่ประเด็นนี้ อาหยวนจึงไม่สามารถรับเงิน ค่ารักษาเขาได้!”คำพูดของหวังฮุ่ย ทำให้นัยน์ตาของป้าหลิวเปลี

การรักษาโรคให้สัตว์ ก็แค่รักษาไปตามโอกาส!เช้าของวันรุ่งขึ้น หลังจากที่จางหยวนกินข้าวเสร็จแล้ว เขาก็ถีบรถสามล้อไปที่บ้านของคนที่จางต้าซาน พูดถึงบังเอิญว่า อีกฝ่ายก็เป็นคนหมู่บ้านต้าหลิว ชื่อว่าหลิวเซียนไห่พอมาถึงหมู่บ้านต้าหลิวแล้ว ไม่นาน จางหยวนก็ได้พบกับคนที่รู้จักคนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือสามีของป้าหลิว สวีเฟิง!เมื่อก่อนตอนที่จางหยวนกลายเป็นคนปัญญาอ่อน สวีเฟิงไปที่บ้านของเขากับป้าหลิว และพบจางหยวนอยู่หลายครั้งตอนนี้บังเอิญเจอกัน สวีเฟิงก็จำจางหยวนได้ทันทีที่จำได้ไม่ใช่เพราะหน้าของจางหยวน แต่เป็นรถสามล้อที่เขาถีบอยู่คันนั้นตอนนี้ หลายคนเริ่มหันมาซื้อรถสามล้อไฟฟ้ากันหมดแล้วคนที่ถีบรถสามสับปะรังเคเหมือนครอบครัวจางหยวน มีน้อยมาก!“นายคือ... อาหยวน?” สวีเฟิงจอดรถสามล้อไฟฟ้าไว้ข้างถนนจางหยวนจึงทำได้แค่ยิ้มทักทายสวีเฟิง“สวัสดีครับลุงสวี! ผมก็คือจางหยวนครับ!”เมื่อเห็นจางหยวนที่อยู่ตรงหน้ากลับมามีสติสัมปชัญญะ และไม่มีลักษณะท่าทางปัญญาอ่อนเหมือนตอนนั้นแล้ว สวีเฟิงก็รู้สึกปลงว่าทุกสรรพสิ่งล้วนมีการเปลี่ยนแปลงก่อนหน้านี้เขาคิดว่า จางหยวนจะต้องเป็นคนปัญญาอ่อนไปตลอด

เมื่อได้ยินข้อเสนอนี้นี้ จางหยวนก็ปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณในเมื่อหลิวเซียนไห่หาคนอื่นแล้ว เขาก็จะไม่ต้องยุ่งวุ่นวาย!คิดไม่ถึงว่าเจิ้งปินที่อยู่ด้านข้างกลับพูดเยาะเย้ยขึ้นมาว่า: "ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าเพิ่งไปเลย! ฉันจะให้คนป่าเถื่อนอย่างนายเปิดหูเปิดตาสักหน่อย จะได้รู้ว่าหมอสัตว์เลี้ยงมืออาชีพมันเป็นยังไง!"คำพูดของเจิ้งปิน กระตุ้นความโกรธของจางหยวนแม้ว่าจางหยวนจะไม่เคยอ้างว่าตนเป็นสัตวแพทย์แต่อีกฝ่ายเหยียดหยามกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ ทำให้จางหยวนรู้สึกเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมากเขาเหลือบมองเจิ้งปิน: "เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากจะดูว่า คุณมีความสามารถมากแค่ไหน!"เมื่อหลิวเซียนไห่เห็นดังนี้ หลิวเซียนไห่ก็รีบเรียกพาทุกคนไปที่ลานหมูด้านหลังระหว่างทางไปลานหลังบ้าน หลิวหงเหมยก็เดินขึ้นไปที่ข้างๆเจิ้งปิน ขมวดคิ้วแล้วถามว่า“เจิ้งปิน ทำไมคุณต้องให้นายคนนี้อยู่ต่อด้วย? ให้เขาไปเลยไม่ได้เหรอ?”เจิ้งปินกหลับยิ้ม: "หงเหมย ถ้าไม่ให้เขาอยู่ต่อ แล้วความสามารถของฉันจะโดดเด่นขึ้นมาได้ยังไง?"เมื่อพูดถึงจุดนี้ จู่ๆเจิ้งปินก็ลดเสียงให้ต่ำลง น้ำเสียงของเขาก็ดูเลวร้ายขึ้นมาทันที“หงเหมย พวกเราสองคนตกลง

"เดี๋ยวก่อน ผมเหมือนเคยได้ยินโรคพลาสเทอร์โรซีสในหมู เหมือนว่าหมูที่เป็นโรคพลาสเทอร์โรซีส จะเปลี่ยนไปฉุนเฉียวและโมโหง่าย อีกทั้งมักจะต่อสู้กัน ปริมาณอาหารก็ลดลง!"“อาการเหล่านี้ เหมือนกับหมูที่ครอบครัวของพวกผมเลี้ยงเอาไว้เป๊ะ ๆ เลย!” หลิวเซียนไห่พูดกับตัวเองจางหยวนพยักหน้า: "ไม่ผิด! คุณหลิว คุณใช้ลานบ้านเลี้ยงหมู เป็นวิธีการที่ดีที่แปลกใหม่แหวกแนวกว่าผู้อื่นจริง ๆ นั่นแหละครับ แต่สภาพแวดล้อมของที่นี่แย่เกินไป!""สภาพแวดล้อมในการเลี้ยงหมูนั้นแย่เกินไป ประกอบกับการจัดการที่ไม่เหมาะสม ก็ทำให้หมูเป็นโรคพลาสเทอร์โรซีสได้ง่าย!"หลิวเซียนไห่เข้าใจในทันทีถึงแม้ตอนนี้เขาจะเลี้ยงหมูเป็นสิบกว่าตัว แต่ยังใช้วิธีการแบบเก่าที่เลี้ยงหมูแบบขังในคอกหนึ่งถึงสองตัวเหมือนเมื่อก่อนวิธีการแบบเก่าเลี้ยงหมูหลายตัวขนาดนี้ ต้องมีปัญหาเกิดขึ้นอยู่แล้ว!เขาตบท้ายทอยตัวเองอย่างแรง: "ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง! ผมผิดเองครับ ตอนที่เลี้ยงหมูไม่ได้ใช้สมอง! ผลปรากฏว่าเกิดปัญหาขึ้นมา!"ครู่หนึ่ง หลิวเซียนไห่ก็มองไปทางจางหยวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง"เสี่ยวจาง ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าหมูของครอบครัวผมเป็นโรคพล