All Chapters of The Substitute Mrs. Craig: Chapter 41 - Chapter 50

LITONG-LITO ANG UTAK NI JASMINE habang hindi tiyak kung saan pupunta ng araw na iyon. Tinawagan niya ang kaibigang si Danica ngunit ‘can’t be reach’ ang phone nito. Maging ang Ate Janice niya ay hindi rin niya makontak. Nagtungo siya sa mall at naglakad ng naglakad na parang nawawala sa sarili. Hindi niya akalaing sa ganitong paraan magwawakas ang pagsasama nil ani Denver. Ni hindi man lamang niya napatunayan dito na totoo ang nararamdaman niya. Hindi pala siya handa sa biglaang paghihiwalay nila. Ang sakit. Parang dinudurog ang puso niya na waring bumabaligtad ang sikmura niya. Hindi niya mawari kung ano ang gagawin. Muli niyang tinawagan si Danica dahil parang sasabog ang dibdib niya kung hindi niya mailalabas ang lahat ng sakit ng kaloobang nararamdaman. Hindi pa rin niya makontak si Danica. Sinubukan niya ang number ng Ate Janice niya. Naka-off pa rin ito. Inis na inis siya sa sarili. Napapalingon ang mga nakakasalubong niya sa mall dahi

“B-BUNTIS AKO. . .” halos pabulong na nasambit ni Jasmine matapos makuha ang resulta ng pagsusuri ng doctor sa kanya. Nag-aalalang napatingin siya kay Janice na naguguluhan rin habang pinagmamasdan siya. “Ipaalam mo ba kay Denver ang tungkol dito?” tanong nito sa kanya. Sunod-sunod ang ginawa niyang pag-iling, “Kinamumuhian nya ako, ate. Alam kong hindi nya magugustuhan kapag nalaman nyang buntis ako.” Ginagap nito ang isang kamay niya, “I’m sorry. Nang dahil sa akin, pati ikaw napahamak. . .” Naiiyak na sabi nito sa kanya, “Patawarin mo ko sa lahat ng mga kamalditahan ko saiyo. . .ang dami kong kasalanan. . .ikaw ang napagbuntunan ko ng lahat ng galit ko kay Papa.” “Tapos na yun, ate. Nangyari na ang lahat,” aniya sa kapatid, “Ang mahalaga, naayos muli natin ang relasyon natin.” “Nakokonsensya akong namatay si Papa na hindi ko man lang nasabi sa kanya na mahal ko sya,” nagsisising sabi ng Ate Janice n

“DEBBIE, ALEXA, bakit nag-aaway na naman kayo?” Narinig ni Jasmine na sigaw ng Ate Janice niya sa magpinsan. Umiiyak na tumakbo dito ang anak. “Mommy, inaagaw ni Debbie iyong doll ko.” Anang five-year old na bata. Kulot-kulot ang buhok nito at mamula-mula ang balat. “Tita Janice, that’s not true! I just want to check if her doll is okay,” katwiran naman ni Debbie. Anim na buwan lang ang tanda ni Alexa kay Debbie kaya super close ang dalawa and yet palagi ring magkaaway. Napapatawang nilingon niya ang magpinsan. “Hay naku, kayong dalawa talaga. Minsan na nga lang kayong magkita, nag-aaway pa kayo.” Aniyang lumabas ng kusina at lumapit sa anak, “Anak, di ba sabi ko naman saiyo, wag mong gagalawin iyong mga bagay na hindi saiyo unless nagpaalam ka sa may ari?” “Ang damot-damot kasi ni Alexa, Mommy!” nakasimangot na sabi ng bata sa kanya. “Alex, bakit naman ayaw mong pahawakan ang mga toys mo kay Debbie

EWAN kung guni-guni lamang niya ang nakita niyang piping pananabik sa mga mata ni Denver nang magtama ang kanilang mga paningin. Hindi niya alam kung ano ang mas nanaig sa kanya ng mga oras na iyon. Ngunit nang maalala ang mga posibleng mangyari sakaling malaman nito na may anak sila, bigla ay napuno ng takot ang kanyang dibdib at mabilis niyang hinila palabas si Debbie. Ni hindi na siya nagpaalam kay Danica at sa mapapangasawa nito, nagmamadali siyang tumawag ng taxi para umuwi. “Mommy, I thought we’re going to celebrate my Ninang’s. . .” “Masama ang pakiramdam ko,” mabilis na sagot niya at pinikit na ang mga mata bago pa ito magtanong ng kung anu-ano. Ngunit ramdam niyang hindi kumbinsido sa ganuong sagot lang ang bata. “Mommy, are you scared of something?” Tanong nitong muli, “Are you hiding from someone?” Anitong waring hindi siya titigilan hangga’t hindi niya ipinaliliwanag mabuti ang biglaang pag-alis nila.

ARAW NG KASAL NINA JARON AT DANICA AY HINDI mapakali si Denver at hindi nakaligtas iyon sa mapanuring mga mata ni Rosemarie. “Are you waiting for someone?” Tanong nito sa kanya, “Si Jasmine ba?” “O-Of course not,” pagkakaila niya, malamig sa function room na pinagdarausan ng kasal ngunit pinagpapawisan siya. Hindi niya gusto na parang inaakusahan siya nito sa tono ng pananalita nito kahit wala naman siyang ginagawang masama. And yet bakit parang nagi-guilty siya? Bakit parang binabagabag siya ng konsensya niya habang tinitingnan niya si Rosemarie? Inakbayan niya ito at iginiya pabalik sa kanilang mesa. Ngunit parang wala na sa okasyon ang atensyon niya. Kahit na nga nang tawagin ang pangalan niya para magbigay ng speech kay Jaron ay nakailang buckle siya. Wala duon ang utak niya. “Are you okay, bro?” Pabulong na tanong pa sa kanya ni Jaron pagkatapos. “Yeah. . .” pilit na pilit ang nag