All Chapters of Ex-Husband's Regret: Chapter 171 - Chapter 180

Nagsisimulang magulo ang puso ko at nagsimulang pumasok ang gulat.Inalog alog ko siya at ang dulo ng katawan niya. Sinalo ko siya bago siya bumagsak sa lupa. Pinihit ko siya, ginawa ko ito para nakahiga siya sa kandungan ko. Binulong ko ang pangalan niya muli, pero hindi pa rin siya sumasagot.Sa nanginginig na mga kamay at buto na puno ng takot, sinusuri ko ang kanyang pulso, natatakot na walang maramdaman. Nakahinga ako ng maluwag ng maramdaman ko iyon. Ito ay medyo mahina, ngunit ito ay naroroon. Nakahinga ako ng maluwag. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala akong nakitang pulso.Nagsisimula nang tumulo ang mga luha sa mata ko. Napadpad kami dito. Duguan at nanghihina si Emma. Ako ay pagod at nananakit at nasa gitna kami ng kampo ng kalaban.Hindi ko sila pinipigilan kapag nahulog sila. Nagsawa lang ako. Bakit ngayon lang nangyari sa akin ang lahat ng ito? Wala akong hinangad, kundi kapayapaan, ngunit hindi ko pa rin naaabot iyon. Kinasusuklaman ko ito. Kinasusuklama

"Oo pakiusap" Sagot niya habang pagod na nakatingin sa akin.Yumuko ako at binuhat siya. Niyakap ko siya malapit sa dibdib ko, nagsimula akong maglakad."Sinabi ko na kailangan ko ng tulong na tumayo, hindi dinadala" Ang kanyang argumento ay kulang sa kanyang normal na apoy na sumusuporta dito. Ipinakikita nito kung gaano siya kapagod.Hindi ako sumasagot. Hilahin mo lang siya palapit sa akin. Tamang tama ang pakiramdam niya sa aking mga bisig ng ganito. Tulad ng lahat ng bagay sa p*tanginang universe ay nakahanay mismo. Kung mananatili akong ganito magpakailanman, kung gayon ito ay isang kapalaran na malugod kong tatanggapin.Habang naglalakad ako kasama siya papunta sa kotse ko, hindi ko maiwasang magtaka. Hindi ko hinayaan ang sarili ko na maging ganito kalapit sa kanya. Para hawakan siya, yakapin o halikan. Palagi kong itinatago sa kanya ang isang bahagi ng aking sarili. Kaya napapaisip ako kung, hinayaan ko ba ang sarili ko, ganito ba ang pakiramdam? Parang siya ang nawawalang

Ava.“A-ano?” Nauutal kong sambit, gulat na gulat na nakatingin kay Rowan.Hindi ko siya narinig ng tama. Ang Rowan na alam kong gagawin ang lahat para kay Emma. Kasama ang pagsasakripisyo sa akin.Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang nakatitig sa blangko niyang mukha."Narinig mo ako, Ava," Ulit niya. Walang bakas ng pagsisinungaling sa boses niya. "Kung mangyayari ito, malugod kong hinayaan siyang mamatay kung ang ibig sabihin nito ay iligtas ka"Nung una akala ko nagsisinungaling siya para hindi ako sumama. Kung tutuusin, sino ang gustong malaman na ang lalaking nakasama niya ng halos isang dekada ay malugod na magliligtas ng ibang babae?Akala ko sinasabi niya yun para lang iligtas ang nararamdaman ko. Pagtingin ko sa mukha niya, napagtanto kong nagsasabi siya ng totoo. Nakasulat iyon sa kanyang mukha at sa kanyang mga mata. At saka, kailan pa ba nailigtas ni Rowan ang nararamdaman ko? Hindi siya umimik na sabihin kung paano ito kaya bakit siya magsisimulang magsinungalin

Dalawang araw na ang nakalipas mula ng ma kidnap kami ni Emma. Hinanap ng mga pulis si Reaper, ngunit siya ay nasa hangin muli. Hindi nila siya mahanap at hindi nagsasalita ang mga nahuli niyang tauhan.Nabuhay ako sa patuloy na takot mula noon. Ayokong mangyari ulit ang ganoon. Lalo na't ayaw kong ma target sa isang bagay na hindi naman ako kasali."Mama pwede ba akong maglaro ng video games?" Tanong ni Noah na nagpabalik sa akin sa gawaing ginagawa.Ginawa ko ang lahat ng aking mga gawain sa pag-asang mapanatili ang aking isip mula sa labis na pag iisip. Kasalukuyan kong tinutupi ang mga damit namin. Pagkatapos nito, wala na akong ibang gagawin.“Oo naman. Anong oras sinabi ni Gunner na darating siya?"Magkadikit na ang dalawa sa balakang. Ginawa nila ang lahat ng magkasama kahit noong nasa paaralan sila.Napakaespesyal ng kanilang pagsasama at ipinaalala nito sa akin ang mayroon sila Rowan, Gabe at Travis mula pa noong mga bata pa sila."Mga tatlo""Sige. Sisiguraduhin kong

Inip na inip ako. So freaking bored. Hindi naman masama kapag weekend dahil nandiyan si Noah, pero kapag weekdays, hindi ito matitiis.Malinaw na nagtrabaho sina Letty at Corrine sa buong araw. Ganun din ang mga magulang ko. Kinuha ko si Mary para asikasuhin ang pang araw araw na pagpapatakbo ng The Hope Foundation. Kahit na pumunta ako doon, wala akong magagawa maliban sa pagpirma ng mga dokumento na nangangailangan ng aking pag apruba.Naging matalik kaming magkaibigan ni Calvin nitong nakaraang linggo. Nalaman ko na may sarili siyang building at construction company. Sinimulan niya ito mga dalawang taon na ang nakalilipas at sa ngayon ay sinabi niyang maayos na ang takbo nito. Kaya hindi rin siya available sa araw.Nainis ako kaya naisipan kong bumalik sa trabaho. Limang buwan akong kasama kaya may oras pa ako bago dumating ang takdang oras ko. Sa halip na iyon, kinuha ko ang aking telepono at dinayal ang numero.“Hey Mrs. Derray, kumusta ka na?” Nagtanong ako.Nakatira kami sa