"Oo pakiusap" Sagot niya habang pagod na nakatingin sa akin.Yumuko ako at binuhat siya. Niyakap ko siya malapit sa dibdib ko, nagsimula akong maglakad."Sinabi ko na kailangan ko ng tulong na tumayo, hindi dinadala" Ang kanyang argumento ay kulang sa kanyang normal na apoy na sumusuporta dito. Ipinakikita nito kung gaano siya kapagod.Hindi ako sumasagot. Hilahin mo lang siya palapit sa akin. Tamang tama ang pakiramdam niya sa aking mga bisig ng ganito. Tulad ng lahat ng bagay sa p*tanginang universe ay nakahanay mismo. Kung mananatili akong ganito magpakailanman, kung gayon ito ay isang kapalaran na malugod kong tatanggapin.Habang naglalakad ako kasama siya papunta sa kotse ko, hindi ko maiwasang magtaka. Hindi ko hinayaan ang sarili ko na maging ganito kalapit sa kanya. Para hawakan siya, yakapin o halikan. Palagi kong itinatago sa kanya ang isang bahagi ng aking sarili. Kaya napapaisip ako kung, hinayaan ko ba ang sarili ko, ganito ba ang pakiramdam? Parang siya ang nawawalang
Hindi ko na maitatanggi pa. Gusto ko siya. Gayunpaman, sa bawat nakaraang aksyon, sa palagay ko ay hindi niya gusto ang anumang bagay na gawin sa akin. Walang dapat magsabi sa akin na ang pagmamahal na nakikita kong kumikinang sa kanyang mga mata ay wala na. Sa ngayon, kinukunsinti niya lang ako alang alang kay Noah."Mr. Woods" Naputol ang pag iisip ko ng tawagin ang pangalan ko.Tumingala ako para makita ang nurse kanina na nakatingin sa akin."Kamusta siya?" Ako ay desperado para sa mga sagot.“Okay lang siya at ganoon din ang baby... kailangan lang natin siyang itago ng ilang oras dahil na-dehydrate siya pagdating niya”Nakarinig ako ng buntong hininga mula sa likuran ko. Damn it! Hindi alam ni Kate ang tungkol sa pagbubuntis ni Ava, ngunit nakumpirma na ito ngayon. Hindi ko siya pinansin, tinuon ko ang atensyon ko sa nurse."Maaari ko ba siyang makita?"Tumango siya at sumenyas na sumunod ako. Nakarating kami sa isang kwarto at binuksan niya ang pinto, pinapasok ako. Pagkap
Ava.“A-ano?” Nauutal kong sambit, gulat na gulat na nakatingin kay Rowan.Hindi ko siya narinig ng tama. Ang Rowan na alam kong gagawin ang lahat para kay Emma. Kasama ang pagsasakripisyo sa akin.Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang nakatitig sa blangko niyang mukha."Narinig mo ako, Ava," Ulit niya. Walang bakas ng pagsisinungaling sa boses niya. "Kung mangyayari ito, malugod kong hinayaan siyang mamatay kung ang ibig sabihin nito ay iligtas ka"Nung una akala ko nagsisinungaling siya para hindi ako sumama. Kung tutuusin, sino ang gustong malaman na ang lalaking nakasama niya ng halos isang dekada ay malugod na magliligtas ng ibang babae?Akala ko sinasabi niya yun para lang iligtas ang nararamdaman ko. Pagtingin ko sa mukha niya, napagtanto kong nagsasabi siya ng totoo. Nakasulat iyon sa kanyang mukha at sa kanyang mga mata. At saka, kailan pa ba nailigtas ni Rowan ang nararamdaman ko? Hindi siya umimik na sabihin kung paano ito kaya bakit siya magsisimulang magsinungalin
Paano niya inaasahan na maniniwala ako sa kanya? Sa loob ng siyam na taon, sinabi niya sa akin na ako ay wala. Na wala akong halaga sa kanya. Kaya paano niya aasahan na iikot ang mga bagay ng wala sa oras at inaasahan na maniniwala ako sa kanya?Ang dami kong tanong, pero walang sagot. Lahat ng mga tanong na iyon ay pumapasok sa isip ko, kaya itinulak ko ang mga ito sa isang tabi. Anuman ang nangyayari sa ulo ni Rowan ay hindi ang aking sumpain. Siya at ako ay tapos na. Hindi ito ang lugar ko para subukan at alamin siya.Ng walang kabuluhan, nangingibabaw ang pagod at nakatulog ako.Kapag nagising ako, makikita ko ang aking mga magulang sa silid na kasama ko. Mukha silang pagod gaya ng naramdaman ko. Ang bawat isa sa kanila ay nakahawak sa isang kamay ko at sa sandaling iyon ay hindi ko naramdaman na mas mahal pa ako.Ito ang hinangad ko mula kay Rowan and the Sharps. Ang katotohanan na sa wakas ay nakuha ko ito, nagdala ng napakaraming emosyon sa ibabaw.Nakatunog yata ako kasi p
Dalawang araw na ang nakalipas mula ng ma kidnap kami ni Emma. Hinanap ng mga pulis si Reaper, ngunit siya ay nasa hangin muli. Hindi nila siya mahanap at hindi nagsasalita ang mga nahuli niyang tauhan.Nabuhay ako sa patuloy na takot mula noon. Ayokong mangyari ulit ang ganoon. Lalo na't ayaw kong ma target sa isang bagay na hindi naman ako kasali."Mama pwede ba akong maglaro ng video games?" Tanong ni Noah na nagpabalik sa akin sa gawaing ginagawa.Ginawa ko ang lahat ng aking mga gawain sa pag-asang mapanatili ang aking isip mula sa labis na pag iisip. Kasalukuyan kong tinutupi ang mga damit namin. Pagkatapos nito, wala na akong ibang gagawin.“Oo naman. Anong oras sinabi ni Gunner na darating siya?"Magkadikit na ang dalawa sa balakang. Ginawa nila ang lahat ng magkasama kahit noong nasa paaralan sila.Napakaespesyal ng kanilang pagsasama at ipinaalala nito sa akin ang mayroon sila Rowan, Gabe at Travis mula pa noong mga bata pa sila."Mga tatlo""Sige. Sisiguraduhin kong
Hindi ko pa siya nakikita simula noong huling pagpunta niya rito. Halos araw araw nandito si Gunner at minsan pumupunta si Noah sa bahay nila, pero hindi ko halos nakikita o nakakasalamuha si Calvin. Parang iniiwasan niya ako sa hindi malamang dahilan.“Gusto mo bang pumasok?” Tanong ko sa kanya nang makita ko siyang gumagala mula sa isang paa patungo sa isa pa na mukhang hindi pa nakakapagdesisyon."Oo, kung ayaw mo"Lumipat ako sa gilid para papasukin siya. Mukha siyang hindi sigurado sa una ngunit sa wakas ay tumawid siya sa threshold at pumasok sa aking bahay.Inakay ko siya sa kusina, sinenyasan ko siyang maupo habang inihahanda ko ang mga meryenda ng mga lalaki."Nabalitaan ko ang nangyari sa iyo, gusto ko lang makasigurado na okay ka" Sabi niya pagkaraan ng ilang sandali.Hindi ito balita sa lungsod na ito. May nabigla dito at pagsapit ng gabi, lahat kami ni Emma ay nasa balita. Walang nakakaalam na ako ay isang Howell, at gusto ko ito dahil hindi ako handa para sa pagsusu
Inip na inip ako. So freaking bored. Hindi naman masama kapag weekend dahil nandiyan si Noah, pero kapag weekdays, hindi ito matitiis.Malinaw na nagtrabaho sina Letty at Corrine sa buong araw. Ganun din ang mga magulang ko. Kinuha ko si Mary para asikasuhin ang pang araw araw na pagpapatakbo ng The Hope Foundation. Kahit na pumunta ako doon, wala akong magagawa maliban sa pagpirma ng mga dokumento na nangangailangan ng aking pag apruba.Naging matalik kaming magkaibigan ni Calvin nitong nakaraang linggo. Nalaman ko na may sarili siyang building at construction company. Sinimulan niya ito mga dalawang taon na ang nakalilipas at sa ngayon ay sinabi niyang maayos na ang takbo nito. Kaya hindi rin siya available sa araw.Nainis ako kaya naisipan kong bumalik sa trabaho. Limang buwan akong kasama kaya may oras pa ako bago dumating ang takdang oras ko. Sa halip na iyon, kinuha ko ang aking telepono at dinayal ang numero.“Hey Mrs. Derray, kumusta ka na?” Nagtanong ako.Nakatira kami sa
Nagpasya akong mag make up ngayon. Pumunta ako para sa hubad na itsura. After that I do my hair, preferring to curl it instead of wearing it straight. Satisfy ako sa itsura ko, kinuha ko ang ballet shoes ko at isinuot. Aalis na sana ako nang tumunog ang phone ko.Hindi ko nakikilala ang numero, ngunit kinuha ko ito ng mas kaunti."Kamusta?""Hello, Ava. It’s Ethan” Sabi ng masungit niyang boses sa telepono.Kahit hindi siya nagpakilala, malalaman ko pa rin na siya iyon. Kabisado ko ang boses niya noong mga panahong iyon ay nagdedeliryo ako sa kanya. Noong panahong kinausap niya ako ng may labis na damdamin at pagmamalasakit na naramdaman kong gusto ko. Kung totoo lang sana at hindi laro ang nilalaro niya.Nanginginig ang mga kaisipang iyon, itinutulak ko ang mga masasakit na alaala."Hello Ethan, kamusta?" Tanong ko, kontrolado ang boses ko.Hindi ko na siya muling binisita. Nag usap lang kami sa pamamagitan ng mga sulat. Unang una sa pag update ko sa kanya kung ano ang nangyaya
"Ang mga aksyon at masamang ugali mo ang nagpalayas sa'yo. Huwag mong isisi ang mga kamalian mo sa akin.”"Kasalanan mo. Kung hindi ka dumating dito, wala sanang nangyaring mga bagay na ito.”Masyado akong mabagal upang tumugon, kaya nang siya ay sumugod sa akin at tumama, nagulat ako.Natisod ako bago ko naituwid ang sarili ko. Tapos na ako. Ang babaeng ito ay nakalusot na sa napakaraming bagay, hindi siya makakalusot sa sampal.Nang walang pag-iisip, iniikot ko ang kamay ko at sinuntok siya. Sabay kaming sumigaw."Putang ina, ang sakit," mura ko.“Sinuntok mo ako!”Dahil hindi niya inasahan na sasapukin ko siya, nahulog siya, hawak ang kanyang dumudugong ilong. Sa kabila ng sakit sa aking kamay, nakaramdam ako ng masamang kasiyahan habang pinapanood siyang dumudugo at nahihirapan."Harper!" Sumisigaw si Gabriel sa likuran ko, pero hindi ko inaalis ang tingin ko kay Milly, sakaling magdesisyon siyang atakihin ako ulit.Ilang segundo ang lumipas, naharang ang kanyang paningin
Harper.Sobrang pagod na ako at sobrang gutom, parang mamamatay na ako. Wala akong agahan kaninang umaga kasi nalate ako magising.Mayroon nang talakayan tungkol sa isang mahalagang kasunduan sa negosyo, kaya si Gabe ay pumapasok sa opisina nang mas maaga kaysa sa akin. Hindi ako nakatulog nang maayos noong gabi, kaya tuluyan kong na-miss ang alarm ko.Si Lilly ay nakaayos na sa paaralan at kahit na minsan ay nagagawa ko pa rin siyang ihatid, kadalasang ang kanyang tsuper na ang nagdadala sa kanya sa paaralan. Nagkakasalo pa rin kami sa hapunan tuwing gabi. At si Gabe ay sinisiguradong umuuwi siya bago matulog siya.Tungkol naman sa relasyon ko kay Gabe, sabihin na lang nating medyo mabigat ito. Huwag mong isipin na masama siya o anuman, sa halip, kabaligtaran ang nangyari, na talagang nakakagulat sa akin.Nagtataka ako dahil hindi ito katulad niya.Patuloy kong inaasahan na makita ang lalaking pinakasalan ko noon, pero wala siya sa abot-tanaw. Sobrang nakakainis, patuloy kong in
Paano nangyari na may ganitong tao pa sa kumpanya?Ang listahan ng kanyang mga pagkakamali ay patuloy na umaalulong sa isip ko at hindi ko mapigilan ang galit na nagsisimulang kumulo sa loob ko."Dalhin mo rito ang HR!" Humihinga ako sa pamamagitan ng mga nakatikom na ngipin. “At pinadalhan ko ng email ng pagpapaalis ang babaeng iyon. Ayaw ko siya sa kumpanyang ito. At siguraduhin mong alam ng finance na wala siyang makukuha. Hindi na pagkatapos malaman ang mga kasuklam-suklam na paraan ng kanyang pag-uugali.”"Masusunod, boss."Hindi nagtagal at dumating na ang HR manager sa aking opisina... At pagdating niya, nagngangalit na ako."Sabi nila gusto mo akong makita, Ginoong Wood," patuloy ang pag-iwas ng kanyang mga mata sa akin."Ano bang binabayaran namin sa'yo?" Tinanong ko, habang pinapaliit ang aking mga mata sa kanya.Siya ay isang matangkad, payat, at kalbo na lalaki. Ang suit na nakabitin sa kanyang balikat ay mukhang masyadong malaki para sa kanya.Imbes na sumagot sa a
Gabe.Mga dalawang linggo na ang nakalipas mula nang unang date ko kay Harper, at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.Alam kong hindi ito makatuwiran dahil dati ko na siyang naging asawa at pinawalan ko siya, pero hinahanap-hanap ko siya na parang wala pang ibang tao o bagay na ganito ang pangungulila ko.Parang may paraan siyang makapasok sa bawat isipin ko pag gising ko, at bago ako matulog. Nabibaliw ako, pero hindi naman ako nagrereklamo. Gusto kong isipin siya.Gusto kong isipin ang kanyang malambot na mga labi, ang kanyang napakagandang ngiti, ang kanyang tawa, ang kanyang magandang mukha at masarap na katawan. Gusto ko talagang isipin siya. Siya lang. Maganda siya sa loob at labas, at nakilala ko siya nitong mga nakaraang linggo sa pamamagitan ng tahimik na pagmamasid sa kanya.Bakit hindi ko ito ginawa noong kami ay kasal? Bakit ko siya itinaboy? Bakit ko siya tinrato ng masama? Bata pa ako noon, pero hindi ko maaring gamitin iyon bilang dahilan. Sadyang simple la
Ang boses niya ay magaspang habang sinusubukan niyang pigilin ang kanyang emosyon. Ang panginginig sa kanyang boses ang aking kahinaan. Ayaw ko kapag siya'y nasasaktan. Ayaw na ayaw ko.“Rowan…”"Hindi, Ava. Totoo. Halos huli na ako at sa kaibuturan ng aking puso, alam kong kung hindi dahil sa pagkakamali ni Ethan, wala akong pagkakataon sa iyo. Hindi ka babalik sa akin kung hindi nakialam ang tadhana. Palagi akong magiging mapagpasalamat na binigyan mo ako ng isa pang pagkakataon sa kabila ng mga kalokohan na ginawa ko sa iyo. Ang pagkakamaling akala mong nagawa mo noong gabing iyon? Wala iyon kumpara sa mga pinagdaraanan mo sa akin sa loob ng siyam na taon at gayon pa man, tinanggap mo pa rin ako…”"Dahil mahal kita."“Oo, pero halos angkinin na ni Ethan ang pag-ibig na iyon para sa sarili niya.”Kinainis ko kung gaano siya ka-insecure tungkol kay Ethan. Halos nahulog ako sa kanya, pero hindi siya para sa akin. Si Ethan ay palaging magkakaroon ng espesyal na lugar sa aking puso,
Tahimik akong nanonood habang inaalis niya ang kanyang coat, pagkatapos ang tie, at saka ang medyas. Ang natitirang mga damit niya ay inalis, hanggang sa naiwan na lang siya sa kanyang mga boxer shorts. Pinapanood ko siya habang tumatawid siya sa silid at nawawala sa banyo. Ilang segundo ang lumipas, umandar ang shower, at inalis ko ang aking mga mata mula sa pinto, at tumuon nang diretso. Hindi ko talaga nakikita ang kahit ano.Ang isip ko ay bumabalik kay Emma.Nakuha ko ang aking masayang wakas, pero siya? Dapat ko bang tawagin itong masayang wakas kung si Rowan ay kanya sa simula? Sana ba sila nagkatuluyan kung pinakawalan ko na siya? Magiging masaya ba sila?Lahat ng mga tanong na ito ay patuloy na umiikot sa isip ko. Lahat ng mga pagdududang ito ay patuloy na nagpapakaba sa akin sa desisyon kong manatili kay Rowan. Gusto kong masaya ang lahat. Ayaw kong malaman na nakuha ko ang aking masayang wakas habang hindi nakuha nina Emma at Calvin.Siguro kung pinakawalan ko na lang, s
Ava.Umupo ako sa aking dressing table na nakatitig sa salamin habang pinapahiran ko ang aking buhok. Mga bandang alas-nueve ng gabi at magulo ang isip ko.Nang pumunta ako para sa aking therapy session ngayon, hindi ko inaasahan na makakasalubong ko si Emma. Grabe, hindi ko inasahan na mag-aalok pa akong maghintay para sa kanya, tapos yayain pa siyang mag-ice cream, at pagkatapos ay magtagal ng ilang oras na nag-uusap lang kami.Sinabi niya sa akin na ito ang kanyang unang sesyon ng therapy at naramdaman ko lang na kailangan kong nandiyan para sa kanya. Alam ko kung gaano kahirap ang session ko para sa akin. Ang takot at pagkabalisa. Ang takot at presyon. Pumunta ako mag-isa, at muntik na akong magkaatake sa puso dahil sa sobrang kaba at nerbiyos ko.Nang lumabas ako mula sa sesyon na iyon, parang napunit ako. Parang ang mga sugat ko ay kinuskos nang mabuti. Wala akong ginawa para pagalingin ang mga ito. Sa halip, tinakpan ko lang sila at itinago ang aking ulo sa buhangin. Hindi k
Ang puso ko'y sumasakit sa sakit na nananatili pa rin sa kanyang boses. Naiintindihan ko kung bakit siya nasa therapy pa rin. Hindi pa ganap na gumaling si Ava.Tumingin ako pabalik at inilalagay ko ang aking sarili sa kanyang sitwasyon. Hindi ko kailanman tinanong kung bakit ganoon ang mga magulang ko kay Ava kahit bago pa sila magkamali ni Rowan. Sumunod na lang ako sa kung paano ang mga bagay. Hindi ko siya pinabayaan, pero hindi ko rin sinadyang iparamdam sa kanya na siya ay kasali.Pagkatapos ng gulo kay Rowan, labis akong nabigo at nalunod sa sarili kong sakit kaya't wala akong pakialam kung gaano sila kalupit sa kanya. Sa isip ko, pinaniwalaan ko na karapat-dapat lang iyon sa kanya."Hindi naman ako naging pinakamabuting nakatatandang kapatid noong lumalaki ako, di ba?" Tinanong ko nang dahan-dahan, habang patuloy na bumabagsak sa akin ang bigat ng aking mga pagkakamali."Okay lang, at hindi naman talaga ito mahalaga. Hindi rin ako naging pinakamabuting nakababatang kapatid
Tumayo si Ava at lumapit sa akin sa sandaling lumabas ako ng pinto."Kamusta?" tanong niya, ang kanyang mga mata ay lumilipat-lipat sa pagitan ng sa akin.Kung ako'y magiging tapat, nagulat ako na nandito pa rin siya. Nang sinabi niyang hihintayin niya ako, hindi ko inaasahan na gagawin niya iyon. Akala ko lang na maghihintay siya hanggang makapasok ako, tapos aalis na. Hindi ko akalain na maghihintay siya ng buong isa at kalahating oras."Talagang nakakagulat na maganda," sagot ko, hindi talaga sigurado kung paano ito ipahayag.Mas nagustuhan ko ang sesyon kaysa sa inaasahan ko. Sa loob ng mahabang panahon, itinago ko ang nararamdaman ko sa loob ko. Siyempre, sinabi ko kay Molly, pero hindi ko kailanman pinayagan ang sarili kong maramdaman ang mga emosyon. Hindi ko kailanman sinabi sa kanya kung ano ang nararamdaman ko. Ang sakit ng puso, ang sakit, ang kawalan, lahat ng iyon, itinago ko sa sarili ko.Ang magawa iyon kasama si Mia ay nakapagpabukas ng aking mata. Hindi ko alam kun