All Chapters of ทาสสาวพราวพิลาส: Chapter 151 - Chapter 160

เยี่ยเป่ยเฉิงในยามราตรี ใรใบหน้าที่คมเข้ม ในนัยน์ตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนรุนแรง จากนั้นดวงตาคู่นั้นก็จับจ้องมาที่นางเมื่อถูกนัยน์ตาที่ดุร้ายราวกับพยัคฆ์หมาป่าคู่หนึ่งจับจ้อง หลินซวงเอ๋อร์ก็หายใจไม่เป็นจังหวะทันทีนางต้องการหลบหนี แต่เขาถูกเขาคุมตัวเอาไว้แน่น จากนั้นก็กดไหล่ของนางไว้เหมือนไม่ได้ออกแรง แต่กลับเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งนางคิดที่จะดิ้นรน แต่พอนางเหลือบไปเห็นมือที่เพิ่งจะพันแผลเสร็จ เริ่มเปียกโชกไปด้วยเลือดเล็กน้อยก็กลัวว่าจะไปสัมผัสมือที่ได้รับบาดเจ็บของเขา หลินซวงเอ๋อร์จึงไม่กล้าขยับอีกต่อไป จึงทำได้แค่มองเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างขี้ขลาดด้วยดวงตาใสซื่อไร้เดียงสา ราวกับว่ากวางน้อยที่ตื่นตระหนก และตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาเยี่ยเป่ยเฉิงระงับไฟชั่วร้ายที่อยู่ในใจ นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนอยู่ครู่หนึ่งใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์จมอยู่ในแสงไฟอันสลัว ราวกับว่าเป็นหยกงามที่โปร่งแสง และนัยน์ตาที่เหมือนน้ำในสารทฤดูในเวลานี้เพ่งมองมาที่ตน ทำให้มีเสน่ห์เย้ายวนมากดวงตาของเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆเลื่อนลงมาที่คอเสื้ออันงดงามของนาง ภายใต้ปกเสื้อที่กว้างของนาง เขาก็เหลือบไปเห็น

หลินซวงเอ๋อร์กัดริมฝีปากเอาไว้แน่น อารมณ์ของนางมาถึงจุดที่ใกล้จะแตกสลายแล้ว ราวกับว่าเป็นเชือกที่รัดแน่น เพราะพร้อมที่ขาดได้ทุกเมื่อเมื่อเห็นว่านางยังคงลังเล เยี่ยเป่ยเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "พูดมา! เจ้ากำลังลังเลเรื่องอะไรอยู่? ความอดทนของข้าถึงขีดจำกัดแล้วนะ!"“ตึ๊ง~”ในที่สุดเชือกเส้นนั้นก็ขาดน้ำตาไหลทะลักออกมาจากนัยน์ตาของหลินซวงเอ๋อร์ นางพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า: "ท่านอ๋องได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด"ใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า โกรธมากยิ่งขึ้น มือที่บีบคางของนางก็ขยับไปที่ลำคอของนาง นัยน์ตาสีดำของเขาเย็นชาลง นิ้วมือของเขาก็เริ่มออกแรง และความรู้สึกที่หายใจไม่ออกก็ล้อมรอบนางทันที"ปล่อยเจ้าไป?"จะไปหาฉีหมิงหรือ? คนรักในวัยเด็กที่เป็นเพื่อนเล่นกันโดยไม่ได้คิดอะไร ที่ผูกสมัครรักใครกันคนนั้น?ความรู้สึกหายใจไม่คลืบคลานเข้ามาทีละน้อย หลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆหายใจไม่ออก และเลือดบนใบหน้าของนางก็ค่อยๆจางลง...เมื่อเห็นใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ที่อยู่ใต้ฝ่ามือของเขาค่อยๆซีดลงทีละน้อย เยี่ยเป่ยเฉิงก็ขมวดคิ้วลึก ความรู้สึกแปลกๆในใจทะลักขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว

ดึกดื่นเที่ยงคืนเสิ่นป๋อเหลียงถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็วการรบกวนใจการนอนของผู้อื่น เป็นการกระทำที่น่ารังเกียจเป็นอย่างยิ่ง !เสิ่นป๋อเหลียงอดทนต่อความโกรธแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง และต้องการที่จะสอนบทเรียนแก่คนไม่รู้จักชั่วดีที่อยู่ข้างนอกพอเขาเปิดประตูก็เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงยืนอยู่ข้างนอกประตูเสิ่นป๋อเหลียงตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ๆ และคิดว่าเขาคงมีเรื่องอะไรที่สำคัญมากๆ ถึงได้มาหาเขาดึกดื่นขนาดนี้ จึงรีบกล่าวว่า: "ท่านอ๋อง... เกิดอะไรขึ้นกับท่านหรือ?"จากนั้นก็กวาดสายตาไปที่บนตัวของเขา และเห็นว่าไม่มีรอยเลือดอยู่บนตัวเขาเลย และดูไม่เหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บเสิ่นป๋อเหลียงอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้นเรื่องสำคัญอะไร ถึงต้องมาหาเขากลางค่ำกลางคืน?“ข้าป่วย!”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักเสิ่นป๋อเหลียงออกไป ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม และเดินตรงเข้าไปในเรือนเสิ่นป๋อเหลียงตกตะลึง และรีบเดินตามเขาเข้าไปในเรือนทันทีหลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในเรือนแล้ว เสิ่นป๋อเหลียงก็ปิดประตู ในเวลานั้นเยี่ยเป่ยเฉิงก็ได้หาเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่งลงไป เพื่อให้เสิ่นป๋อเหลียงตรวจชีพจรให้เขาเมื

เยี่ยเป่ยเฉิงเดินไปที่ตรงหน้านาง และมองลงมาที่นางจากมุมสูง"เจ้ากำลังทำอะไร?"สายตาที่อยู่เหนือศีรษะเต็มไปด้วยความกดดันสุดขีด แต่หลังของหลินซวงเอ๋อร์ยังคงตรงตระหง่านนางเงยหน้าขึ้น แล้วสบตากับเขา โดยที่ไม่ได้หลบ และพูดอย่างหนักแน่นว่า "ท่านอ๋องยังรักษาคำพูดอยู่หรือไม่?"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่า: "ข้ารักษาคำพูดแน่นอน!"รักษาคำพูด?หลินซวงเอ๋อร์ไม่เชื่อเขาแล้ว!นางกล่าวว่า: "ข้ามีคำขอเดียวเท่านั้น ท่านอ๋องได้โปรดให้ข้าออกไปจากจวนด้วย!"นัยน์ตาของเยี่ยเป่ยเฉิงเคร่งขรึมลงอีกครั้งดูเหมือนว่า บทเรียนที่ของเมื่อคืนนี้ยังไม่เพียงพอ นางถึงได้อยากออกจากจวนอีก!ออกจากจวนโหวไป นางจะทำอะไรได้?ผู้หญิงที่ไร้ญาติขาดมิตรอย่างนาง ออกจากจวนโหวไปจะไปพึ่งพาใครได้?หึ เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่า ตอนนี้จ้วงหยวนคนใหม่ฉีหมิงเป็นคนรักในวัยเด็กของนาง! ทั้งสองผูกสมัครรักใครกัน และหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็กๆ!เขารู้โดยธรรมชาติว่า หลังจากออกจากจวนโหวไปแล้ว นางจะต้องไปหาฉีหมิง!ใบหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงเคร่งขรึมลง เขาจ้องนางอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "ข้าเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า ให้รอจนกว่าข้าจะหาคน

เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อยากอยู่ในจวนโหวชั่วคราว ดังนั้นจึงออกจากจวนแล้วตรงไปที่ค่ายทหารเขาไม่รู้ว่าจะระบายความโกรธได้ที่ไหน แต่เขารู้ว่า เวลานี้เขาไม่ควรอยู่ในจวนโหวเขาคิดที่จะไปที่สนามฝึกซ้อมเพื่อชกกับรองแม่ทัพ ฝึกทหาร และยิงธนู!ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาจะเผชิญหน้ากับหลินซวงเอ๋อร์ไม่ได้อีก!คิดไม่ถึงว่า ทันทีที่เขาออกจากจวนโหว ก็พบกับฉีหมิงอยู่ที่นอกประตูใบหน้าที่หล่อเหลาของเยี่ยเป่ยเฉิงเคร่งขรึมลงตอนนี้มันจบล่ะ แม้แต่กะจิตกะใจที่จะไปค่ายทหารก็ไม่มี!ไม่รู้ว่าฉีหมิงรออยู่ข้างนอกประตูจวนนานแค่ไหนแล้ว เมื่อเขาเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงออกมา นัยน์ตาของเขาก็สว่างขึ้น และรีบเข้าไปทักทายทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงมีใบหน้าที่เคร่งขรึม มองเขาด้วยสีหน้าท่าทางที่ไร้ความรู้สึก และไม่อยากคุยกับเขาเลยฉีหมิงเดินไปที่ตรงหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง ทำความเคารพเยี่ยเป่ยเฉิงก่อน แล้วกล่าวว่า: "ในวันนั้นที่ข้าขอรางวัล ท่านอ๋องยังไม่ได้รับปากเลย"น้ำเสียงของเขาไม่ถ่อมตัวและไม่หยิ่งผยอง ไม่ช้าไม่เร็ว แต่ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความเร่งรัดนี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยเป่ยเฉิงสัมผัสได้ถึงรสชาติของการถูกคนบีบบังคับเขาขมวดคิ้วลึกทันทีในง