บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 171 - บทที่ 180

สิ่งเหล่านี้ แม่ของนางเคยสอนนางเอาไว้ จะต้องรู้สถานะของตนเอง อย่าไปคาดหวังอะไรที่ไม่ใช่สิ่งของของตนตงเหมยถอนหายใจแล้วพูดว่า: "ข้ามองออกว่า ท่านอ๋องดีกับเจ้าเป็นพิเศษจริงๆ แม้แต่ชิวจวี๋ก็ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เมื่อคืนเจ้ามีไข้สูง ท่านอ๋องก็ดูแลเจ้าทั้งคืน"เมื่อได้ยินสิ่งที่ตงเหมยพูด หลินซวงเอ๋อร์ก็หวั่นไหวอยู่ในใจครู่หนึ่งบางครั้ง นางก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเมตตาที่เยี่ยเป่ยเฉิงมีต่อนาง แต่ความเมตตาของเขาทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงนางไม่กล้าแม้แต่จะมีความคิดโลภ เพราะกลัวว่าถ้านางโลภแล้ว จะติดอยู่ในภวังค์ จนไม่สามารถถอนตัวออกมาได้หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ท่านอ๋องเป็นบุคคลที่มีสถานะสูงส่ง แม้ว่าเขาจะดีต่อข้า ข้าก็ควรจะรู้สึกสำนึกในบุญคุณ แทนที่จะไปคาดหวังอะไรที่มันเกินตัว"อาธิเช่น ให้เขามาชื่นชอบตนเอง แล้วรับตนเองเป็นอนุภรรยาสิ่งเหล่านี้เป็นการคาดหวังเกินตัวที่ไม่ควรมีตงเหมยกลับไม่เข้าใจ: "ท่านอ๋องไม่ดีอย่างไร?เทียบกับหนุ่มจ้วงหยวนคนนั้นไม่ได้ตรงไหน?ซวงเอ๋อร์ เจ้าอย่าออกจากจวนไปเลย อยู่กับท่านอ๋องเถิด ท่านอ๋องจะคอยปกป้องเจ้า และมอบสถานะใหม่ให้แก่เจ้า ซึ่งเป็นสถา

แต่เมื่อเห็นจ้าวชิงชิงร้องไห้ เขากลับรู้สึกรำคาญ! ช่างน่ารำคาญมากจริงๆ!จ้าวชิงชิงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เยี่ยเป่ยเฉิงได้เดินจากไปแล้ว โดยที่ไม่ชายตามองนางเลย“พี่เป่ยเฉิง พี่นอชิงชิงด้วย…” จ้าวชิงชิงรู้สึกเสียใจ แต่นางยังคงติดตามเขาไปต้อยๆในเวลานั้น ห้องโถงด้านหน้าได้เตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อกงชิงเยวี่ยเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงมาสาย และมีสีหน้าที่ไม่เบิกบานใจ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยจ้าวชิงชิงติดตามเยี่ยเป่ยเฉิงมาถึงตรงหน้ากงชิงเยวี่ย ท่าทางของนางดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้ คงจะพูดคุยกับเยี่ยเป่ยเฉิงได้ไม่ราบรื่นนักกงชิงเยวี่ยเหลือบมองเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างไม่พอใจก่อน จากนั้นก็ให้จ้าวชิงชิงนั่งข้างตน และกล่าวปลอบใจว่า: "ชิงชิง อย่าโกรธไปเลยนะ นั่งลงกินข้าวก่อน เจ้าดูอาหารบนโต๊ะนี้สิ ล้วนทำตามความชอบของเจ้าทั้งนั้น รีบชิมดูเร็ว ว่าอาหารถูกปากหรือไม่"จ้าวชิงชิงเป็นบุตรีของท่านอ๋องอานหนิง และไทเฮาคนปัจจุบันเป็นเสด็จป้าของนาง ตอนนี้เป็นท่านหญิงที่องค์จักรพรรดิแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง!ในแง่ของสถานะ นางมีสถานะที่เท่าเทียมกันกับเยี่ยเป่ยเฉิงตอนนี้ นางก็เพิ่งจะเข้าสู่วัยแต่งงาน รูปร่

ดังนั้น เขาจึงโกหกนาง หลอกล่อนาง ผูกมัดนางในนามของพี่ชาย เพื่อป้องกันไม่ให้นาง ติดต่อกับผู้ชายคนไหน แถมยังเกลี้ยกล่อมให้นางตอบรับคำขอแต่งงานของตนอีกด้วยแต่ว่า...ในที่สุดสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาก็เติบโตขึ้นมาแล้ว และเข้าใจความรู้สึกของตนเองในที่สุด...เมื่อเห็นว่าเขาจับมือของตนเอง ความรู้สึกแปลกๆก็ผุดขึ้นมาในใจหลินซวงเอ๋อร์ นางไม่มีความหวั่นไหว ไม่มีความยินดี แถมยังรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจอีกด้วยนางขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงมือออกมาจากในฝ่ามือของเขา แล้วพูดว่า "พี่ฉี พี่จะจับมือข้าแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ"ฉีหมิงมองไปที่มือที่ว่างเปล่า รู้สึกว่างเปล่าในใจ และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า: "ทำไมหรือ? เมื่อก่อนข้าก็จับมือเจ้าแบบนี้ไม่ใช่หรือ?"เมื่อก่อนเขาเลยจูงมือนาง เคยกอดแม้กระทั่งนาง เหตุใดตอนนี้ถึงทำไม่ได้แล้ว?หลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน ตอนนี้ก็คือตอนนี้ ตอนนี้ซวงเอ๋อร์โตแล้ว"พอเติบโตแล้ว ก็เข้าใจเหตุผลบางอย่าง และรู้ว่าชายหญิงมีความแตกต่างกัน อีกอย่าง เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของตนเองสักหน่อย ดังนั้นจะมาอยากจะจับก็จับ อยากจะกอดก็กอดตามใจชอบไม่ได้...หลินซวงเอ๋อร์เอามือไปไ

ฉีหมิงรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามีลูกธนูนับพันแทงทะลุหัวใจของเขา เขาจับไหล่ของนาง เอาไว้แน่น และถามนางด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดว่า: "เหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้เขาสัมผัสตัวเจ้า? หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าอยากจะเกาะผู้มีสถานะสูงส่งใช่หรือไม่?อยากเป็นพระชายาของท่านอ๋องเยี่ยขนาดนั้นเลยหรือ?ตอนนี้ข้าเป็นจ้วงหยวนคนใหม่แล้ว แต่งงานกับพี่ก็มั่งมีด้วยทรัพย์สมบัติได้เช่นกัน! เหตุใดเจ้าถึงเลือกเยี่ยเป่ยเฉิง?"หลินซวงเอ๋อร์ถูกถามจนตะลึงงัน เมื่อต้องเผชิญกับฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ เก็รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร"หลินซวงเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด?เจ้าตอบพี่มานะ!"“พี่ฉี...ไม่ใช่แบบนั้น ข้าไม่ได้อยากที่จะเกาะคนที่มีสถานะสูงส่ง แต่ท่านอ๋องดีกับข้ามากจริงๆนะ…”“อย่าพูดถึงเขาอีก!” ฉีหมิงก็จับหน้าของนางเอาไว้ โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วจูบนางทันทีที่ริมฝีปากและฟัน บรรจบกัน หลินซวงเอ๋อร์ก็ได้ลิ้มรสเลือดเขากัดริมฝีปากของนางจนเป็นแผล เหมือนว่าจูบเพื่อลงโทษนางหลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัว รีบเบือนหน้าหนี น้ำตาไหลออกมาจากในดวงตา: "พี่ฉี... "ฉีหมิงเพิกเฉยต่อคำวิงวอนขอร้อง แล้วกดนางลงบนกำแพงลานจวนอ

เจตนาในการข่มขู่ เกินคำบรรยาย หลินซวงเอ๋อร์จะกล้าให้เขาไปหานางได้อย่างไร ถ้าให้เขาไปจริงๆ นางคงจะไม่ได้แค่ถูกลงโทษเท่านั้นสุดท้ายแล้ว หลินซวงเอ๋อร์ก็เดินไปอย่างช้าๆ ด้วยขาที่สั่นเทา เพียงแต่ว่า นางไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป จึงอยู่ห่างจากเยี่ยเป่ยเฉิงสองสามก้าวคิดไม่ถึงว่า จู่ๆเยี่ยเป่ยเฉิงก็ลุกขึ้นยืน แล้วใช้มือโอบเอวนางเอาไว้ แล้วดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนแล้วกลับมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง หลินซวงเอ๋อร์นั่งอย่างมั่นคงลงบนตักของเขา และใช้มือขนาดใหญ่ของเขาจับเอวของนางเอาไว้ ทำให้นางไม่สามารถขยับได้“ท่านอ๋อง …” หลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัวสุดขีด กลิ่นไอความเย็นที่อยู่รอบตัวเขาทำให้ใจนางสั่นสะท้าน“เขาเคยจูบเจ้าหรือ?” เยี่ยเป่ยเฉิงกดนางไว้บนตัก แล้วใช้นิ้วบีบคางของนาง แล้วใช้ปลายนิ้วลูบและเช็ดริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าเปื้อนสิ่งสกปรกอะไรอยู่ทั้งร่างของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเทาไปหมด ริมฝีปากถูกเขาใช้แรงถู จนแดงบวมเล็กน้อย“ข้า... สลัดเขาไม่ออก” ในขณะที่นางพูด น้ำเสียงของนางก็สั่นเทาเยี่ยเป่ยเฉิงในตอนนี้น่ากลัวที่สุด ราวกับว่ามีเมฆพายุซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าอันสงบนิ่งเยี่ยเป่ยเฉ