บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 111 - บทที่ 120

แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำไมดุร้ายขนาดนี้ด้วย... หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเสียใจเล็กน้อย“เปลี่ยนอะไร? สวมชุดนี้นี่แหละ” เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเสื้อผ้าแบบนั้นควรจะทิ้งไปตั้งนานแล้ว แต่นางก็ยังถือว่ามันเป็นสมบัติอันล้ำค่า!"แต่...แต่ว่า" หลินซวงเอ๋อร์ยังคงพยายามอีกครั้ง“แต่อะไรล่ะ? แทนที่จะรู้สึกเสียใจกับชุดนั้น ควรจะคิดตรึกตรองว่า ควรจะทำอย่างไรถึงจะสลัดสถานะนี้ออกไปได้ไม่ดีกว่าหรือ!”เมื่อพูดประเด็นนี้ขึ้นมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็โกรธโดยไม่มีเหตุผลเขาบอกเป็นนัยชัดเจนมากเพียงพอแล้ว และปฏิบัติต่อนางยังไม่ดีพอหรือ?เขาเก็บนางไว้ข้างกายของตนเอง ให้นางเข้าใกล้เขา สอนให้นางฝึกอ่านเขียน พาเนางออกไปเที่ยวกลางคืน ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆให้นาง หรือแม้แต่จูบนางอย่างดูดดื่ม...นางไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ?หรือว่านางไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา?หัวใจของนางทำด้วยหินหรือ?ผู้หญิงโง่คนนี้ แม้ว่าจะส่งสัญญาณยังไงก็ไม่เข้าใจ หรือว่านางอยากให้เยี่ยเป่ยเฉิงลดศักดิ์ศรีของตนเอง มาขอร้องนางอย่างนั้นหรือ?จะเป็นไปได้อย่างไร!เขาเยี่ยเป่ยเฉิงจะยอมลดศักดิ์ศรีลงได้อย่างไร!เมื่อเห็นว่าสีหน้าเยี่ยเป่ยเฉิงเคร่งขรึมมาก ร

ไม่สิ นางคิดเรื่องเหล่านี้ไปเพื่ออะไร?หลังจากฉุกคิดได้ หลินซวงเอ๋อร์ก็ดูรายชื่อปิดประกาศอีกครั้ง พอยืนยันว่าชื่อของ ฉีหมิงอยู่ลำดับที่หนึ่งแล้ว จากนั้นนางก็รู้สึกโล่งใจ“ท่านอ๋อง ท่านปล่อยข้าพระองค์ลงเถิด ข้าไม่อยากดูอีกต่อไปแล้ว”ไม่เพียงแต่เยี่ยเป่ยเฉิงจะไม่ปล่อยนางลงมาในทันที แขนทั้งสองข้างของเขา ยังโอบกอดนางเอาไว้แน่นอีกด้วยเขากล่าวว่า: "ไม่ดูอีกสักพักหรือ?"ร่างกายของนางเบามาก และนุ่มนวลไปทั้งตัว นอกจากนี้เยี่ยเป่ยเฉิงยังได้กลิ่นหอมพิเศษที่เล็ดลอดออกมาจากบนตัวนางเป็นครั้งคราว ซึ่งเป็นกลิ่นที่สดชื่นสง่างาม ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขเป็นอย่างมากเยี่ยเป่ยเฉิงจึงไม่สามารถวางนางลงได้ชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นจึงมีความคิดที่จะกอดนางให้นานขึ้นแต่ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าความคิดของเขาค่อนข้างที่จะตลกเขาอยากจะกอดก็ดอดเได้ทุกเมื่อ เหตุใดต้องหาข้อแก้ตัวเหล่านี้ทุกครั้งไปหลินซวงเอ๋อร์กล่าวว่า: "ข้าไม่อยากดูแล้ว ข้าอยากจะลงมา"การที่เยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มนางไว้แบบนี้ ค่อนข้างสะดุดตาคน หลินซวงเอ๋อร์แทบอยากจะลงมาจากบนตัวของเขาเดี๋ยวนั้นเลยเมื่อเห็นนางดิ้นรน เยี่ยเป่ยเฉิงก็ปล่อยตัวน

หลินซวงเอ๋อร์อยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ตงเหมยก็รีบห้ามนางเอาไว้: "เปลี่ยนเพื่ออะไร? อีกสักพักให้ชิวจวี๋ได้เห็น นางจะต้องอกแตกตายเป็นแน่!" หลังจากนั้นไม่นาน ตงเหมยก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปอีกครั้งหลินซวงเอ๋อร์เป็นคนที่ประหยัด จะยอมซื้อเสื้อผ้าสวยๆแบบนี้ได้อย่างไร?ตงเหมยมองดูหลินซวงเอ๋อร์อย่างมีนัยความหมาย แล้วถามว่า "หรือว่าท่านอ๋องเป็นคนซื้อให้เจ้า?"หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้า ก็เขานั่นแหละที่เป็นคนซื้อให้!ก่อนที่ตงเหมยจะรู้สึกประหลาดใจ ทันใดนั้นนางก็ได้กลิ่นหอมอันเย้ายวนใจ แล้วมองตามกลิ่นหอมนั้นไป ก็เห็นนกพิราบตุ๋นและขนมเค้กจำนวนหนึ่งอยู่บนโต๊ะ จากนั้นนัยน์ตาของนางก็เปล่งประกายทันที“ว้าว นกพิราบตุ๋นฃหอมจัง เอ๊ะ? นี่คือเค้กดอกหอมหมื่นลี้หอมใช่ไหม?”ตงเหมยหยิบเค้กดอกหอมหมื่นลี้ขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วนั่งข้างๆหลินซวงเอ๋อร์ พลางกินพลางถามว่า "ท่านอ๋องซื้อทั้งหมดนี้ให้เจ้าหรือ?"หลินซวงเอ๋อร์ยอมรับตงเหมยกล่าวว่า: "ท่านอ๋องใจดีกับเจ้ามากเลยนะ ทั้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้า ทั้งซื้อเค้กขนมดอกหอมหมื่นลี้ให้เจ้า เหตุใดตอนที่ชิวจวี๋เป็นสาวใช้ถึงไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้?เป็นเพราะซวงเอ๋อร์

ไป๋อวี้ถังฟังการเยาะเย้ยเสียดของเขาออกอย่างแน่นอน จึงพูดทันทีว่า: "นางไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่คนที่มีเล่ห์กล จะไม่มีนัยน์ตาที่สะอาดเช่นนั้น""โอ้? สะอาด?"เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะอีกครั้ง แล้วใช้คำเตือนดั้งเดิมที่ไป๋อวี้ถังเคยเตือนเขาว่า: "ถ้าเห็นเจ้ารับราชการมานานแล้ว จึงไม่เข้าใจสตรีเลย สตรีเสแสร้งเก่งเป็นที่สุด ยิ่งคนที่มีเล่ห์กลมาก ภายนอกก็ยิ่งแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตราย สิ่งนี้จะสามารถกระตุ้นความปรารถนาของผู้ชายที่จะปกป้องนางได้... หวังว่าสหายไป๋ จะไม่หลงใหลกับรูปลักษณ์ภายนอก..."พูดจบ เขาก็จิบชาอย่างสบายๆ แล้วมองไป๋อวี้ถังด้วยหางตา เมื่อเห็นสีหน้าย่ำแย่ของเขา ก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขตอนที่ตักเตือนเขา ก็ใช้วาทศิลป์เช่นนี้ คราวนี้เขาจะต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้ให้ได้! จะต้องหัวเราะเยาะเขาให้เต็มที่!ทุกประโยค เยี่ยเป่ยเฉิงแทบจะเอาทุกคำพูดที่ไป๋อวี้ถังพูดกับเขาในตอนนั้น ส่งคืนให้เขาไปโดยไม่ตกหล่นแม้แต่เพียงคำเดียวไป๋อวี้ถังยิ้มพร้อมส่ายหัว คำตักเตือนที่ตนพูดกับเยี่ยเป่ยเฉิงในตอนนั้นได้กลายเป็นวาทกรรมที่เขาใช้หัวเราะเยาะเขาในตอนนี้ไป๋อวี้ถังกล่าวว่า: "ดวงตาของค

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเด็ด คราวหน้าข้าจะไม่กล้าทำอีกแล้ว ท่านอ๋องอย่าตัดมือข้าได้หรือไม่?”นางคุกเข่าลงต่อหน้าเขา ตอนที่นางเงยหน้าขึ้นมองเขา ในดวงตาที่สดใสก็เต็มไปด้วยความขี้ขลาดและความกลัวเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาจะตัดมือนางเมื่อไหร่กัน?หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ และถามนางว่า: "ใครบอกเจ้าว่า เด็ดดอกไม้จะต้องถูกตัดมือ?"หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างงงงวย: "นี่ไม่ใช่กฎของจวนโหวหรือคะ?"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ข้าใจร้ายใจดำขนาดนี้เลยหรือ?"แค่เด็ดดอกไม้ดอกเดียวถึงต้องตัดมือข้างหนึ่ง คนนอกรู้ว่ากฎของจวนโหวเข้มงวดมากขนาดนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็คงจะไม่กลายเป็นปีศาจที่สังหารผู้คนโดยไม่กะพริบตา?ความกดดันที่มองไม่เห็นปะทะมาที่หน้าของนาง หลินซวงเอ๋อร์ก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูดอะไรทันใดนั้นภายในห้องก็เงียบลง หลินซวงเอ๋อร์กำลังรอที่จะถูกเขาลงโทษจากนั้นไม่นาน เสียงของเขาก็ดังมาจากเหนือศีรษะ แต่ไม่ได้หมายที่จะลงโทษนาง“ถ้าเจ้าชื่นชอบ ดอกไม้ทั้งหมดในสวนนี้ เจ้าสามารถเด็ดได้เลย”“อะไรนะ?” หลินซวงเอ๋อร์คิดว่าตนเองได้ยินผิดอีกแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมอง แต่กลับเห