บททั้งหมดของ ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: บทที่ 131 - บทที่ 140

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของจั๋วซือหราน จากลังเลไปสู่ทัศนคติที่สงบและมีความมั่นใจ ซึ่งทำให้ผู้อาวุโสสี่เหยียนรู้สึกเป็นห่วงทันทีนี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำลายความน่าเกรงขามของตัวเองโดยยกย่องความมุ่งมาดปรารถนาของผู้อื่น แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้มีความสามารถพิเศษอย่างแท้จริง และโดยธรรมชาติแล้วไม่สามารถตัดสินนางและวัดนางด้วยมาตรฐานทั่วไปได้แต่เหยียนหยี่หลิงไม่ได้ระมัดระวังเช่นนี้นัก เมื่อครู่นี้นางเห็นท่าทางที่ลังเลของจั๋วซือหรานและเห็นจั๋วซือหรานอาการไออย่างกะทันหัน นางรู้สึกว่ารอบนี้ตระกูลของนางชนะแล้วเหยียนหยี่หลิงพูดว่า "คุณหนูจั๋วจิ่ว ข้าว่าทำเช่นนี้ไม่เหมาะหรอกนะ หากเจ้าแพ้ เจ้ากลั่นยาให้เราแค่หนึ่งปีเท่านั้น แต่หากเราแพ้ เราจะต้องปิดศูนย์การแพทย์ และร้านขายยายังคงให้บริการเจ้าด้วย เจ้าเรียกร้องเกินเหตุมากไปหน่อยไหมจั๋วซือหรานไม่เคยมีความเห็นอกเห็นใจต่อผู้หญิง ดังนั้นหลังจากได้ยินคำพูดนี้ นางก็ตอบอย่างตามอารมณ์ "ใช่แล้ว คุณหนูเจ็ดเหยียน หากเจ้ารู้สึกไม่พอใจ ตอนนี้เจ้าไปเรียกเหยียนชางที่ฉี่ราดใส่กางเกงกลับมาที่นี่ และเขียนแผ่นป้ายให้ข้าเลย”จั๋วซือหรานเหลือบมองเหยียนหยี่หลิ

เหยียนอีได้ยินเพียงเสียงที่ชัดเจนของนาง แต่เขาไม่รู้ว่าเสียงนั้นมาจากไหน เสียงนั้นปะปนอยู่ในสายลมและลอยเข้าไปในหูของเขาในเวลาเดียวกัน จั๋วซือหรานไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขาอีกต่อไปเหยียนอีรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงเมื่อเขาได้ยินเสียงประหลาดใจและเสียงหายใจเข้าลึก ๆ จากรอบตัวเขาพลังที่สะสมอยู่ในร่างกายเขาแต่ก็สลายไปอย่างรวดเร็วก่อนจะนำมาใช้ประโยชน์ได้ ซึ่งทำให้เขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงระบบเส้นลมปราณถูกยืดออกด้วยแรงมหาศาลชั่วครู่หนึ่ง และจากนั้นก็ดูเหมือนจะคลายตัวลงชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกว่างเปล่าทำให้เหยียนอีเกือบทรงตัวไม่ได้ในชั่วขณะนั้น“เกิดอะไรขึ้น...” ผู้เห็นเหตุการณ์หลายคนไม่ทันสังเกตการเคลื่อนไหวของจั๋วซือหราน ต่างไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นแต่พวกเขาเห็นแต่จั๋วซือหรานถือเข็มทองคำสองสามเล่มไว้ในมือ แล้วจู่ ๆ นางก็หายตัวไป เมื่อนางปรากฏตัวอีกครั้ง นางก็อยู่ข้างหลังเหยียนอีเพียงไม่กี่ก้าวแต่เหยียนอี ซึ่งแต่เดิมดูเหมือนเส้นเลือดของเขาจะโผล่ออกมาและท่าทีที่เขากำลังระเบิดความแข็งแกร่งออกมา จู่ ๆ ก็ยุบลงและใบหน้าของเขาก็ซีดขางเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้เขาดูตัวใหญ่มากในขณะนี้ เขาดูเหมือนเ

ในขณะที่ป้ายของศูนย์การแพทย์เหยียนพังและตกบนพื้น ทุกคนต่างตกใจกัน“ จั๋วซือหรานคนนี้ นางกล้าทำจริง ๆ ”“นางนี่แหละ เป็นคนแรกที่พูดจริงทำจริง...นางไม่ไว้หน้าให้ตระกูลเหยียนจริง ๆ ”“ตอนนี้นางไม่ได้เป็นสมาชิกของสำนักงานใหญ่ของตระกูลจั๋วอีกแล้ว นางไม่ได้รับการหนุนหลังจากตระกูล แต่นางไม่กล้าทำให้ผู้อื่นแค้นเคืองจริง ๆ ”“แต่ตอนนี้...ใครจะกล้าทำอะไรนางล่ะ เจ้าเองก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหยียนอีใช่ไหม”“โอ๊ย แค่คิดก็เจ็บคอแล้ว หากผู้อาวุโสของตระกูลเหยียนไม่เรียกให้หยุดทันเวลา จั๋วจิ่วคงตัดหัวของเหยียนอีไปแล้ว”จั๋วซือหรานได้เก็บอาวุธในมือของนางอย่างสบาย ๆจากนั้นทุกคนจึงเห็นว่าตั้งแต่ต้นจนจบ นางยังคงแต่งกายด้วยชุดสีขาวแบบเดียวกับชุดที่นางสวมตอรชนที่นางมาถึง เสื้อผ้าของนางยังคงสะอาดและเรียบ นางดูมีบุคลิกที่ห่างไกลและประณีตที่ไม่เหมือนผู้อื่นหากเจ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองว่า ก่อนหน้านี้ นางยืนอยู่ข้างหลัง เหยียนอี ดาบในมือของนางยื่นจากด้านหลังและวางที่คอของเหยียนอี ราวกับว่านางกำลังจะตัดคอของเขาในวินาทีถัดไปใครก็ตามที่มองไปที่จั๋วซือหรานที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวคงไม่คิดว่า นางเป็นผู้ที่โหด

เมื่อเหยียนฉีได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสสี่ ม่านตาของเขาก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว ผู้อาวุโสสี่กำลังพูดอะไรอยู่น่ะเหยียนฉีทราบดี ผู้อาวุโสสี่ไม่สบายใจ และไม่สามารถระบายความโกรธต่อจั๋วซือหราน ดังนั้นเขาจึงพูดใส่คนอย่างตามอารมณ์แต่หากจั๋วซือหรานเป็นผู้ที่หาเรื่องได้ยาก เฟิงเหยียนก็ยากกว่า จั๋วซือหรานมากกว่าสิบเท่า“ผู้อาวุโสสี่ ท่าน…” เหยียนฉีขมวดคิ้ว แต่เขาไม่สามารถกล่าวหาผู้อาวุโสของตระกูลได้โดยตรง เขาทำได้เพียงหันสายตาไปที่เฟิงเหยียน และพยายามเรียกความสนใจของเฟิงเหยียน “ขอรับ ไม่ต้องกังวล ข้าจะไปดูตอนนี้... "ก่อนที่เหยียนฉีจะพูดจบ เขาถูกเสียงอันเย็นชาของเฟิงเหยียนขัดจังหวะเฟิงเหยียนจ้องมองผู้อาวุโสสี่เหยียน ทันทีที่เขามองผู้อาวุโสสี่เหยียน ผู้อาวุโสสี่เหยียนก็รู้สึกเหมือนว่าเขาหนาวเหน็บเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มคนนี้มีพลังวิเศษที่ร้อนแรงที่สุด แต่เขากลับมีสายตาที่เย็นชาที่สุด "เหยียนเซิ่ง ข้ามองไม่ออกเลยว่า เจ้ารู้จักข้อบกพร่องของตัวเองดีนะ ตามความจริง ตระกูลเฟิงไม่จำเป็นต้องสร้างความสัมพันธ์กับผู้ไม่ได้เรื่องอย่างพวกเจ้า "ทันใดนั้นสีหน้าของผู้อาวุโสสี่เหยียน แล้วก่อนหน้านี้เขาพูดอย่

หลังจากได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน ฮั่วจือโจวมองนางอีกสองสามครั้ง มีความชื่นชมในดวงตาอันลึกซึ้งของเขาฮั่วจือโจวหยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วพูดกับจั๋วซือหราน" แม่นางจิ่วขอรับ เมื่อก่อนข้าเคยดูถูกเจ้า ทีนี้ ข้าขอดื่มชาแทนสุราเพื่อแสดงความเคารพแก่เจ้า"“คุณชายสามฮั่วเกรงใจเหลือเกิน” จั๋วซือหรานหยิบถ้วยขึ้นมาและพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “เมื่อก่อนข้าเป็นเช่นนั้น ไม่น่าให้คนอื่นชื่นชมหรอก”ในชะตากรรมของเจ้าของร่างเดิม หลังจากนางถูกใส่เสน่ห์หนอนพิษกู่ ชีวติของนางก็พังสลายไป และก่อนหน้านั้นเจ้าของร่างเดิมก็ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเนื่องจากสถานการณ์ที่บ้านเพราะท่านพ่อของนางเสียชีวิตในสงครามเป็นเวลาหลายปี อยู่ไม่เห็นศพ ตายไม่พบศพ ท่านแม่ของนางเป็นผู้ที่อ่อนแอ และเจ้าของร่างเดิมเป็นลูกสาวคนโต ดังนั้นนางจึงมีแรงกดดันและปมด้อยของนางเองโดยธรรมชาติแล้ว นางไม่ได้ใช้ชีวิตอิสระอย่างจั๋วซือหรานหลังจากที่ทั้งสองคนดื่มชาแก้วนี้ไป ฮั่วจือโจวก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "ข้าจะให้คนไปสืบสวนเรื่องที่แม่นางจิ่วถูกคนวางยาพิษ และเกือบเสียตัวไป"“เช่นนั้นข้าขอขอบคุณนะคุณชายสามฮั่ว” จั๋วซือหรานยิ้มและพูดนางเคยได้ยินมา