Lahat ng Kabanata ng ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Kabanata 1041 - Kabanata 1050

คนขับรถคิดถึงคำพูดที่ผู้ดูแลเฉวียนกำชับเขาไว้ก่อนออกมาเฉวียนคุนตอนนั้นก็กังวล บอกกับเขาว่า: 'เจิ้นเจียง เจ้าอย่าไปฟังข่าวลือภายนอกที่พูดถึงตัวคุณหนู ว่าเป็นหญิงสาวที่ใจไม้ไส้ระกำอะไรแบบนั้น อันที่จริง คุณหนูพวกเราเป็นคนที่ใจอ่อนใจดีที่สุดแล้ว การเดินทางครั้งนี้ เจ้าเองก็เป็นคนฉลาด คอยจับตาไว้ให้ดี ตอนไหนที่เจอคุณหนูอ่อนข้ออย่างเมตตา เจ้าก็เข้าไปเตือนเสียหน่อย ออกมาภายนอก การอ่อนข้อเมตตาให้ศัตรู ไม่ใช่ว่าจะสร้างความลำบากให้ตนเองหรอกหรือ?'และตอนนี้ คนขับรถเจิ้นเจียงก็กังวลเอามากๆ จริงๆ แล้วยังรู้สึกว่าคำพูดตนเองก็ไม่ค่อยมีน้ำหนัก คุณหนูไม่น่าจะฟัง ดังนั้นจึงคิดๆ แล้วเอาคำที่เฉวียนคุนกำชับไว้พวกนั้นบอกกับจั๋วซือหรานขึ้นอีกครั้งจั๋วซือหรานพอได้ยินก็ยิ้มๆ "เฉวียนคุนนี่ก็ขี้เป็นห่วงเสียจริง""ผู้ดูแลเองก็กังวลจนว้าวุ่น เขาเป็นห่วงคุณหนูนั่นล่ะ" คนขับรถคิดๆ จากนันจึงเสริมขึ้นมาคำหนึ่ง "ยิ่งไปกว่านั้น ความเป็นห่วงของผู้ดูแลเองก็ไม่มีจะไร้เหตุผลเสียทีเดียว"จั๋วซือหรานยิ้มๆ ฟังไม่ออกถึงความหมายการบ่นในประโยคสุดท้าายของคนขับรถเสียที่ไหน"เอาล่ะ ดูเหมือนว่าเจ้าจะขี้กังวลเหมือนเฉวียนคุนไม

อักษรจั๋วซือหรานสามตัวนี้ชัดเจนอยู่บนบันทึกหัวหน้าคนคุ้มกันพอเห็น ก็อดถลึงตาโตขึ้นมาไม่ได้จั๋วซือหรานพอเขียนชื่อเสร็จ ก็เดินตรงไปทางประตูเมือง จากนั้นจึงได้ยินเสียงของหัวหน้าคนคุ้มกันที่ค่อนข้างตกตะลึงดังขึ้นจากด้านหลัง "ท่าน ท่านคือ...แม่นางจั๋วจิ่วหรือ?""อื๋อ?" จั๋วซือหรานมองเขา "เจ้าทำไมถึงรู้จักข้า?"สายตาหัวหน้าคนคุ้มกันร้อนผะผ่าว เปล่งประกายวิบวับสายตานี้ จั๋วซือหรานถึงแม้จะไม่คุ้นนัก แต่...ก็คุ้นเคยอยู่บ้างนั่นล่ะตอนที่พวกสาวน้อยเจอไอดอลที่ชื่นชอบในชาติที่แล้ว ตาก็จะเปล่งประกายแบบนี้ แต่หัวหน้าคนคุ้มกันนี้ทำไม...?"ข้ามาจากค่ายคุ้มกันเมืองหลวงเมื่อหลายปีก่อน ต่อมาต้องกลับบ้านเกิดเพื่อไว้ทุกข์ ภูมิลำเนาข้าคือเมืองหยาง แม่ทัพฉีฮ่าวเมตตาข้า เลยมอบความสะดวกให้กับข้า ย้ายให้ข้ามาเป็นคนคุ้มกันที่เมืองหยาง"หัวหน้าคนคุ้มกันเอ่ยกับจั๋วซือหรานอย่างชัดเจน "ข้าเองก็คิดถึงแม่ทัพอยู่บ่อยๆ คิดถึงค่ายคุ้มกันเมืองหลวงด้วย ดังนั้นแม้จะประจำการอยู่ที่เมืองหยาง แต่ก็ยังคอยติดตามข่าวสารของทหารคุ้มกันที่เมืองหลวงอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจึงรู้เรื่องของค่ายคุ้มกันกับแม่ทัพเมื่อหลายวันก่อน..."

ทั้งสองคนได้ยินคำนี้ ดวงตาก็อดถลึงตากลมไม่ได้ ในใจคิดขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่: ใครกัน? บ้าไปแล้วหรือ? รังแกใครไม่รังแก ดันมารังแกคนขับรถของนาง...ไม่อยากอยู่กันแล้วใช่ไหม? ต่อมารังแกคนสำนักเมฆาวารีอย่างพวกเขา ก็ยังดีกว่าไปหาคนขับรถนางนะ!คนสำนักเมฆาวารีเหล่านี้เองก็เพิ่งมาเข้าใจทีหลังด้วยความสามารถของจั๋วซือหรนาแล้ว ในหุบเขาตอนนั้น ตอนที่ถูกพวกเขากับลิ่วล่อข้องสภาผู้อาวุโสลอบโจมตี นางยังออกมาจากหุบเขานั่นได้อย่างสบายๆ เลย น่าจะจัดการได้อย่างง่ายดายยิ่งไปกว่านั้นต่อให้ไม่มีรถม้าคันนั้น ด้วยความสามารถของสัตว์อสูรนาง ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องจะไม่มีอะไรให้ขี่ออกมาที่นางพุ่งออกจากช่องเขานั่นอย่างรวดเร็ว คิดแล้วก็คงเพื่อนจะปกป้องรถม้าคันนั้นพอพูดแล้ว ก็น่าจะเพื่อปกป้องคนขับรถคนนั้นด้วยกระมังเหมือนถ้าถูกนางขีดเส้นบริเวณว่าเป็นคนของตนเองแล้วล่ะก็จะรู้สึกปลอดภัยมาก ต่อให้จะเป็นแค่คนขับรถก็ตามเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจึงคิดถึงสำนักเมฆาวารีที่ตนเองภักดี เจ้าสำนักเพื่อความแค้นส่วนตัว กลับส่งพวกเขาออกมาตาย...บางครั้งของที่ดีกว่าจะทำให้ของด้อยกว่าดูไร้ค่า คนเองก็เช่นกันแต่ว่า คนที่ลงมือกับเจิ้

ในจวนตระกูลเหอชายหนุ่มในชุดหรูหราคนหนึ่งได้ยินเนื้อหาการรายงานจากคนคุ้มกันประตู หน้าก็ถมึงทึงขึ้นทันที"นางกล้ามาทำลายป้ายของพวกเรารึ?! บังอาจเหลือเกิน！""ไม่ใช่เพราะเจ้ามันเกะกะระรานหรือไง! ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เอาแต่จะจับคนของคนอื่นอยู่นั่น! คิดว่าจะทำอะไรตามใจชอบในเมืองหยางนี้ได้รึ?" ชายกลางคนข้างๆ ตำหนิขึ้นมา "เจ้ารู้ไหมว่าอีกฝ่ายเป็นใคร! ตัวตนฐานะอะไร! กล้าทำแบบนี้ได้ยังไง!"ไม่ใช่ว่าเป็นหมอเทวดาจากเมืองหลวงคนหนึ่งหรือ ได้ยินว่าวิชาแพทย์ในเมืองหลวงสุดยอดมาก สั่นคลอนไปทั้งเมืองหลวงเลย กระทั่งตระกูลเหยียนก็ยังทานไม่ไหวชายหนุ่มเอ่ยต่อ "ดังนั้นจึงอยากจะเชิญนางมาตรวจอาการข้าเสียหน่อย เลยจับคนของนางมาก เป็นเรื่องใหญ่ตรงไหนักน? แล้วที่จับมาก็แค่คนขับรถเท่านั้น คน คนทีนางใช้ประโยชน์ได้เหล่านั้น ข้าไม่ได้แตะต้องเลย!""เจ้ามันโง่! นางไม่ใช่แค่หมอเทวดาในเมืองหลวงนะ นั่นเป็นหมอเทวดาของฝ่าบาท! หัวหน้าสถาบันแพทย์หลวง! ข้าราชการในราชสำนัก! แล้วยังเป็นโหวหญิงอีก!" ชายกลางคนเอ่ยขึ้น "คนขับรถของนางล่ะ? รีบมาตัวมานี่เดี๋ยวนี้!"เจิ้นเจียงถูกคนดึงมาจากในห้องฟืน เขายังสับสนทิศทางอยู่ ไม่รู้ว่

"เจ้าโง่!" ชายกลางคนตะคอกขึ้นอย่างหมดความอดทน "ไม่ใช่ข้าปล่อยนางไป! แต่เป็นนางที่ปล่อยพวกเราต่างหาก!"ลูกชายเขาเบ้ปาก มองอย่างไม่แยแส เอ่ยขึ้นว่า "ในเมื่อนางร้ายกาจขนาดนี้ ก็น่าจะเชิญนางมาดื่มชาเสียหน่อยสิ...""ไอ้เด็กเหลือขอไม่ได้เรื่อง นับจากวันนี้เจ้าถูกกักบริเวณ! ในสามเดือนนี้ห้ามออกจากจวนแม้เพียงก้าวเดียว! จะสิ้นสุดลงวันที่สำนักเมฆาวารีมีงานรับสมาชิกใหม่!" ชายกลางคนเอ่ยขึ้น พอกำลังจะยกเท้าก้าวเข้าไปในจวนก็ได้ยินเสียงอึกอักผิดปกติ เป็นเสียงเหมือน...ติดอยู่ในลำคอ เหมือนคอถูกบีบเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดและการดิ้นรนอย่างหนักคนใช้ที่อยู่ข้างๆ ร้องตกใจขึ้นมา "คุณท่าน! คุณชายน้อยเขา...!"ชายกลางคนพอหันกลับมา ก็เห็นสีหน้าลูกชายตนเองเปลี่ยนเป็นขาวซีดไร้สีเลือด หน้าผากกับคอเส้นเลือดนูนเป่ง!เหมือนกำลังอดทนกับความเจ็บปวดทรมานมหาศาล! แต่กระทั่งเสียงร้องก็เปล่งออกมาไม่ได้ ทั้งหมดค้างอยู่ในลำคอจนเป็นเสียงอึกอักยืนก็ยืนไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่ข้างๆ มีคนใช้คอยประคองอยู่ คงจะร่วงพับลงไปบนพื้นแล้วแต่ต่อให้มีคนใช้ประคองอยู่ เขาก็ยังคงดูซมซานอย่างหนัก กางเกงเปียกชื้นขึ้นทันที