All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 1061 - Chapter 1070

"เจ้า..." ดวงตาของหัวหน้าคนคุ้มกันถลึงตาโต สายตาแสดงความตกใจปนพรั่นพรึง จ้องมองจั๋วซือหรานด้วยความระแวดระวังเขากำลังจะถาม ว่านางยิ้มอะไร?เพิ่งจะส่งเสียงพยางค์แรกออกมา ม่านตาก็หดลงเขาจ้องมองใต้กระดูกไหปลาร้าของนาง บาดแผลน่ากลัวเลือดเนื้อเหวอะหวะที่เดิมทียังมีเลือดพิษสีดำทะลักออกมา กำลังฟื้นตัว...แบบที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า!เห็นฉากนี้คาตา ถ้าแค่มีสมองหน่อยก็คงพิจารณาได้ไม่ยากแล้ว ว่าที่นางบาดเจ็บเมื่อครู่ เป็นแค่เหยื่อล่อเท่านั้น!เหยื่อล่อที่เอาไว้ล่อพวกเขาออกมา!หัวหน้าคนคุ้มกันก่อนหน้านี้ที่ยังดูคล่องแคล่วปราดเปรียว ตอนนี้กลับตึงขึ้นมาแล้ว เส้นประสาททุกเส้นทั่วร่างล้วนกำลังระแวดระวังจั๋วซือหรานโบกมือไปเช็ดรอยเลือดดำที่ขอบแผลก่อนหน้า บนผิวหนังก็เหลืออยู่เพียงรอยแดงจางๆ เท่านั้นเป็นไปได้ว่าอีกไม่นานนัก รอยแดงพวกนี้ก็คงหายไปหมด กระทั่งร่องรอยที่เคยบาดเจ็บ ก็น่าจะไม่เหลือหรอ"หุ่นเชิดความมืดหรือ?" จั๋วซือหรานทวนคำที่ออกจากปากหัวหน้าคนคุ้มกันเมื่อครู่อีกรอบ นางยกมุมปากขึ้น เอ่ยขึ้นอย่างสนอกสนใจ "ดูท่า ของดีของเจ้านายพวกเจ้าจะมีอยู่ไม่น้อยเลยสินะ"จั๋วซือหรานไม่ค่อยเข้าใจกับวิช

"แฮ่ก...! แฮ่ก...!"บนคอเขามีเสียงหอบหายใจหนักๆ"ติ๋ง...ติ๋ง..."มือเขากุมไว้บนบ่าตนเอง เลือดสดไหลออกมาจากแผล ไหลลงไปตามมือ ไปรวมกันที่ปลายนิ้ว หยดติ๋งๆ ลงบนพื้นเขากุมแผลของตนเองวิ่งหนีอยู่ในป่าหมอกพิษก็เหมือนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกว่าระยะสายตามัวเลือนไปหมดและไม่รู้ว่าเพราะหมอกหนาเป็นเหตุ หรือว่าเพราะลมหายใจเขาหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ หมอกพิษที่สูดเข้าไปก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้สติสัมปชัญญะค่อยๆ เลือนราง...แต่เขารู้ ว่าตนเองห้ามหยุด ถ้าหยุด...คือความตายเครื่องจักรสังหารนั่นกำลังตามาติดๆ อย่างไม่ลดละ ถ้าแค่ตนเองหยุดลงมา ถึงตอนนั้น บาดแผลบนตัวก็จะไม่ใช่แค่นี้แล้ว จะต้อง...ตายแน่นอน!แต่ว่า มันก็เหนื่อยเหลือเกินหนังตาเองก็หนักขึ้นทุกที ร่างกายเองก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ข้อต่อทุกข้อเหมือนเหมือนถูกเทน้ำหนักลงไป ทำเอารู้สกหนักอึ้งจนแทบจะแบกไว้ไม่ไหวแล้ว!เท้าของเขาก็เหมือนกับการเคลื่อนไหวแบบเครื่องจักร ก้าวตรงไปด้านหน้าทำซ้ำไปเรื่อยๆภายใต้การเคลื่อนไหวที่หนักอึ้งนี้ ถ้าแค่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ก็จะทำลายสมดุลนี้ลงราวกับประสาททรายที่พังทลายลงกลายเป็นกองทรายแต่ตอนนี้เอง"โอ๊ะ.

หัวหน้าคนคุ้มกันนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยเสียงต่ำกลับมาว่า "ขอบคุณมาก"จั๋วซือหรานแค่โบกไม้โบกมือ หมุนตัวเก็บหุ่นเชิดความมืดกลับไปหัวหน้าคนคุ้มกันกระทั่งมองไม่ออกว่านางเก็บหุ่นเชิดความมืดไว้ที่ไหน เพราะตลับหุ่นเชิดความมืดตอนนี้ดูแล้วก็ยังว่างเปล่าอยู่จั๋วซือหรานเตรียมจะออกเดิน คิดๆ แล้วจึงเหลือบมองตลับหุ่นเชิดในมือถามขึ้นว่า "เจ้านายของเจ้า ไปเอาของเล่นชั่วร้ายแบบนี้มาจากไหนกัน?"จั๋วซือหรานอันที่จริงก็พอเดาได้ว่าหัวหน้าคนคุ้มกันนี้ไม่มีทางพูดออกมา แต่นางอย่างไรก็ได้ ถึงยังไงก็แค่ถามดูเท่านั้น จะพูดไม่พูดมันก็เรื่องของอีกฝ่ายรออยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ยินเสียงของหัวหน้าคนคุ้มกันจั๋วซือหรานจึงตระหนักขึ้นว่า อีกฝ่ายน่าจะไม่ยอมบอกแล้วนางเองก็ไม่ใส่ใจ ถึงอย่างไรวันนี้ก็ได้ของไม่คาดคิดมาแล้วนางไม่มีความคิดที่จะให้หัวหน้าคนคุ้มกันต้องลำบากใจอีก ถึงอย่างไรตอนที่นางกลับถึงเมืองหยาง ก็ต้องไปหาผู้เฒ่าเหอคนนั้นอยู่แล้ว ไปสอบถามว่าเป็นอย่างไรกันแน่แต่ว่า จั๋วซือหรานเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงของหัวหน้าคนคุ้มกันดังลอดเข้ามา "เจ้าสำนักเมาฆาวารีคือปรมาจารย์วิชาเหยี่ยน ในสำนักเ

ตอนนี้เอง เขาจึงเห็นเจ้าสิ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรลักษณะวงรีนั่นอยู่ที่ใต้เท้าตนเองขณะเดียวกัน เขาก็เห็นว่าร่างของหญิงสาวตรงหน้าถอยฉากไปอย่างรวดเร็วเขาขมวดคิ้ว "นี่มันคืออะ..."เสียงยังไม่ทันขาดเสียงสนั่นก็ดังขึ้น!"ตูม...!"เสียงระเบิดดังลั่น แทบจะดังก้องไปทั้งป่า!ทำเอานกนับไม่ถ้วนบินกันแตกตื่น!จั๋วซือหรานไม่รีรอ หมุนตัวหนีออกไปอย่างไม่ลังเลวิชาร่างเปิดออกทั้งหมด ความเร็วเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดและไม่รู้ว่าเมื่อครู่ชายคนนั้นเป็นสัตว์ประหลาดอะไร รู้สึกเหมือนเป็นศัตรูแข็งแกร่งที่จับตัวได้ยากจริงๆดังนั้น ปกตินางจะไม่ค่อยใช้ของอย่างระเบิดมือเท่าไรนัก เพราะเสียงมันดังเกินไป ดึงดูดสายตาคนมากไปแต่เมื่อครู่คิดแล้ว เหมือนมีแค่สิ่งนี้ที่เหมาะสมที่สุด และให้ผลไม่คาดคิดมากที่สุดแล้วก็ตามคาด ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่คาดคิดขึ้นมาได้แต่จั๋วซือหรานก็ไม่ได้ประมาท นางไม่รู้สึกว่าระเบิดมือลูกนั้นจะทำให้อีกฝ่ายตายได้แต่ก็น่าจะทำให้อีกฝ่ายลำบากพอควร ส่วนตนเองก็ถือโอกาสนี้ฉากหลบออกมาเสีย จึงเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาดเพียงแต่ว่า สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ...ปฏิกิริยาและความเร็วของอีกฝ่าย เร็วได

เพราะก่อนหน้านี้ที่แล่นผ่านไป ลมหายใจร้อนที่คุ้นเคยจั๋วซือหรานคิดถึงสิ่งนั้นขึ้นมาในพริบตา...ใช่ ผู้ชายที่สมองกลวงไปแล้ว จำนางไม่ได้แล้วคนนั้นเพียงแต่รู้สึกตกตะลึงหน่อยๆ ในใจรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อแต่พอแหงนตาขึ้นมอง...ไม่ใช่เขาที่เข้ามาในสายตาเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง แปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงเลย แม้ดูแล้วหน้าตาจะหล่อเหลา ถือได้ว่าเป็นใบหน้าคมคายคนหนึ่งแต่ในคิ้วตาไม่มีส่วนไหนทีคล้ายกันเลยแต่ให้พูดตรงๆ ใบหน้าของเจ้าคนสมองพังนั่นก็สวนทางกับธรรมชาติจริงๆ พอคิดว่าจะมีคนที่มีใบหน้าคล้ายกับการสวนทางธรรมชาตินั่นแล้ว ก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ยากอยู่จั๋วซือหรานตอนแรกก็ค่อนข้างหลงใหลใบหน้านั้นอยู่ พอได้เห็นใบหน้านั่นก็รู้สึกอารมณ์จะดีขึ้นมาเลย"เจ้า..." จั๋วซือหรานมองชายหนุ่มตรงหน้า เดิมทียังคิดจะพูดอีกคำสองคำ แต่ก็ตระหนักได้ ว่าตอนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะคุยกันนางเหลือบมองไปทางเจ้า 'ร่างสัตว์' ที่มีเกล็ดหนังของสัตว์ประหลาดคนนั้น แต่ก็พบว่า...หายไปแล้ว?แม้ไม่รู้ว่าหายไปได้อย่างไรแต่อันตรายยังคงอยู่ จั๋วซือหรานมีเวลาพิจารณาสถานการณ์รอบๆ อย่างละเอียด จากนั้นก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา...ไม่ใช่ว