All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 551 - Chapter 560

เฉาหานอวี่ไม่รู้ว่าหลี่มู่ถิงคือใคร แต่เขาจะไม่รู้จักฉินกรุ๊ปได้อย่างไรกัน นอกจากนี้ชื่อของฉินเย่ยังเป็นที่รู้จักกันดีในบริษัทของพวกเขาสวีเจียโหรวที่อยู่ถัดจากพวกเขาก็รู้จักเช่นกัน ดังนั้นสีหน้าของคู่สามีภรรยาจึงเปลี่ยนไปทันที “กำลังตามหาพวกเราอยู่เหรอครับ?” เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของทั้งคู่ หลี่มู่ถิงก็หยิบข้อมูลออกมาจากกระเป๋าเอกสารและพูดชื่อของสามีภรรยาคู่นั้นซ้ำอีกรอบ “เฉาหานอวี่ สวีเจียโหรว พวกคุณสินะ? รูปด้านบนนี้ ตรงกันอยู่นะ” ทั้งคู่เอาหัวเข้าไปใกล้ๆกัน และแน่นอนว่าพวกเขาเห็นสิ่งที่แสดงอยู่บนเอกสารว่าเป็นข้อมูลส่วนตัวของพวกเขา และที่ติดอยู่ก็คือรูปถ่ายของพวกเขา “พวกเราเองครับ แต่ว่า คุณต้องการอะไรจากเราครับ?” “ไม่สะดวกที่จะคุยที่นี่ เราเข้าไปคุยกันข้างในบ้านกันไหมครับ?” "ได้ค่ะ ไปกันเถอะ" ทั้งคู่รีบเชิญหลี่มู่ถิงเข้ามาในบ้าน หลังจากที่หลี่มู่ถิงเข้าไปในบ้าน เขาก็มองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว ตามที่คาดไว้ เป็นแบบที่ข้อมูลระบุไว้ สภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของทั้งคู่นั้นธรรมดา แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมเงินได้เพียงพอสำหรับเงินดาวน์ แต่ในการใช้ชีวิต พวกเขาก็ยังต้องจ่ายค่าเงินกู้บ

เมื่อโกรธ เหตุผลของผู้คนมักจะถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ แม้แต่ฉินเย่ก็ไม่มีข้อยกเว้นหากพูดถึงผู้หญิงที่เขารัก แต่ทันทีที่หลี่มู่ถิงพูดประโยคนั้นไป เขาก็คิดได้ ความโกรธดับลงในทันที เขาลดสายตาลง ปกปิดอารมณ์ที่แสดงผ่านดวงตาสีดำของเขา ใช่สิ เขามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธล่ะ? เป็นอย่างที่ผู้ช่วยของเขาบอกจริงๆ ห้าปีผ่านไปแล้ว และเขาควรจะดีใจที่เธอยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นเขาจึงมีโอกาสที่จะนัดเธอออกมา ไม่จำเป็นต้องสนใจว่าอยู่ในสถานะไหน ตราบใดที่ชายคนนั้นไม่ใช่คนอื่น เมื่อคิดเช่นนี้ ฉินเย่ก็กวาดสายตาไปมองหลี่มู่ถิง “ก็ได้ ผมคิดไม่ถึงว่าคุณจะมีประโยชน์มากขนาดนี้” "ใช่ไหมล่ะครับ?" หลี่มู่ถิงเห็นเขาเชยชม จึงถามถึงรางวัลทันที: "ประธานฉิน งั้นปีนี้คุณช่วยเพิ่มเงินเดือนให้ผมได้ไหมครับ?" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเย่ก็หัวเราะเยาะ "ไว้ค่อยคุย" “คุณทำเรื่องที่ผมบอกให้ไปทำเสร็จหรือยัง?” “เสร็จแล้วครับ พวกเขาบอกว่าจะย้ายไปในตอนเย็น พรุ่งนี้เราค่อยไปลูกของพวกเขา แต่ว่า... ประธานฉิน คุณจะแกล้งทำเป็นว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณต่อหน้าเด็กๆทั้งสองคนเหรอครับ ผมเกรงว่าแบบนี้มันไม่ค่อยดีหรอกนะครับ” "ไม่

ฉินเย่สูงมากและเกือบจะยืนติดกับเธอ ดังนั้นออร่าที่เย็นยะเยือกของเขาจึงปกคลุมไว้ในเธอทันที แม้จะเย็นเฉียบ แต่ก็ทรงพลังมาก เสิ่นหยินอู้ก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว เธอคิดที่จะอยู่ให้ห่างจากเขา น่าเสียดายที่โชคไม่ดีนัก เมื่อเธอก้าวถอยหลัง เท้าของเธอก็แพลง เธอเริ่มเซ และกำลังจะล้มไปข้างหลัง ฉินเย่ยกมือขึ้นมาจับเอวของเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้าหาเขา เสิ่นหยินอู้พุ่งเข้าใส่เขาไปตามแรงที่ดึงเธอ มีกลิ่นหอมจางๆบนร่างกายของเธอ และมันแทรกแซงเข้าไปในลมหายใจของฉินเย่ ฉินเย่รู้สึกว่าร่างกายที่นุ่มนิ่มของเธอพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แม้แต่เอวที่มือเขาจับไว้อยู่ก็นุ่มเป็นพิเศษ เขายกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อยและเลิกคิ้วเชิงหยอกล้อ “เห็นผมแล้วตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลังจากที่เสิ่นหยินอู้ยืนอย่างมั่นคงแล้ว เธอก็ผลักฉินเย่ออกไปโดยไม่รู้ตัว "ปล่อยฉันนะ" มือที่โอบรอบเอวของเธอกลับใช้แรงมากขึ้น แต่ฉินเย่ซึ่งถูกผลักยังคงนิ่งไม่ขยับไปไหนราวกับภูเขา เมื่อพนักงานเห็นเช่นนั้น ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และพวกเขาก็ถอยหลังไปสองก้าว “ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ก็นั่งโต๊ะเดียวกับผมส

เมื่อเอ่ยชื่อเจียงฉู่ฉู่ออกมา บรรยากาศในรถก็เงียบลงอย่างน่าขนลุก ดูเหมือนว่ามีคูน้ำที่ไม่สามารถก้าวผ่านไปได้ระหว่างทั้งสอง หลังจากที่ฉินเย่ได้ยินชื่อของเจียงฉูฉู่ ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย "เธอกับผม..." เสิ่นหยินอู้หันหน้าและพูดอย่างเย็นชา: "ฉันไม่สนใจว่าคุณกับเธอจะทำไม ฉันแค่หวังว่าคุณจะไม่มายุ่งกับฉันอีก" หลังจากได้ยิน สีหน้าของฉินเย่ก็เย็นชาขึ้นมา “ไหนตอนนั้นใครบอกว่าเราเจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดี? เสิ่นหยินอู้ นี่คือสภาพที่คุณบอกว่าเจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดีเหรอ? หรือคุณปิดบังอะไรบางอย่างจากผมอยู่ คุณถึงไม่อยากจากกันด้วยดี?" หลังจากพูดจบ สายตาของฉินเย่ก็จับจ้องที่เสิ่นหยินอู้ไว้แน่น แน่นอน แม้ว่าใบหน้าของเสิ่นหยินอู้จะยังดูสงบอยู่ แต่ความตื่นตระหนกก็แวบผ่านดวงตาของเธอออกมาอย่างรวดเร็วจนเขาอาจมองไม่ทันหากเขาไม่ได้จ้องมองเธอไว้ตลอด หลังจากสงบสติอารมณ์แล้วเสิ่นหยินอู้ก็หันกลับไปหาเขา “ฉันเคยพูดเหรอ? ทำไมฉันจำไม่ได้ล่ะ?” เธอใจเย็นมาก และมองเขาอย่างสงบ: "คุณมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่ฉันเคยพูดรึไง?" “……” ฉินเย่สบตาที่สวยงามอันเย็นชาของเธ

หลังจากมองเขาเป็นเวลานาน ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็เข้าไปในที่นั่งคนขับ ปิดประตูและรัดเข็มขัดนิรภัย การกระทำทั้งหมดเกิดขึ้นในชั่วอึดใจเดียว จากนั้นเธอก็เสียบกุญแจรถเข้าไปในช่องเสียบแล้วมองฉินเย่อย่างเย็นชา “คุณแน่ใจนะว่าจะนั่งรถที่ฉันขับ” ฉินเย่ยกริมฝีปากขึ้น "ทำไมล่ะ ถึงตายได้เหรอ?" เสิ่นหยินอู้ไม่ตอบเขา เธอสตาร์ทเครื่องยนต์ เหยียบเบรกและหมุนพวงมาลัย ลดกระจกรถลง พนักงานขายรถยืนอยู่ข้างนอก มองพวกเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล "คุณหนูครับ คุณผู้ชายครับ" เสิ่นหยินอู้ยกริมฝีปากของเธอขึ้น แล้วยิ้มเบาๆให้เขา: "วางใจได้ค่ะ ฉันมีประสบการณ์การขับรถ" เมื่อเห็นว่าเขาไม่เชื่อ เสิ่นหยินอู้ถึงกับส่งใบขับขี่ให้เขาดู หลังจากเห็นแล้ว คนขายรถก็โล่งใจ "งั้นก็โอเคครับ" “ฉันขอลองดูก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาเร็วๆนี้” ฉินเย่มองเสิ่นหยินอู้หมุนพวงมาลัยด้วยสีหน้าเรียบเฉย อันที่จริง เสิ่นหยินอู้หัดขับรถเมื่อห้าปีที่แล้ว และมักจะขับรถไปกลับที่ทำงาน แต่สกิลการขับรถของเธอไม่ค่อยดีนัก เธอไม่มีปัญหาในการขับในทางโล่งๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อมีรถบนท้องถนนหนาแน่น เธอมักจะเสียขวัญและขับไม่ค่อยดีนัก ไม่