บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี: บทที่ 71 - บทที่ 80

ภายในลิฟต์ ซูอินจ้องมองตามแผ่นหลังของซูหรานด้วยความโกรธจนตัวสั่นซูหรานเดินออกจากโรงแรมด้วยฝีเท้าที่ดูสง่างาม ขณะที่กำลังจะขึ้นรถกลับเจินหลินย่วน จู่ ๆ เธอก็ได้รับสายจากเสิ่นเหยี่ยน“ซูหราน คืนนี้การแข่งขันเครื่องประดับมีงานเลี้ยงอาหารค่ำ คุณชายใหญ่เย่อยากเชิญคุณมาร่วมงานด้วย”ตั้งแต่การแข่งขันเครื่องประดับสิ้นสุดลงก็ผ่านมาหลายวันแล้วเดิมทีงานเลี้ยงอาหารค่ำกำหนดไว้เร็วกว่านี้ แต่ซูหรานต้องมาเข้าโรงพยาบาลซะก่อน เป็นเย่ถิงเซินที่ตั้งใจเลื่อนเวลาออกไปเพื่อซูหราน“คุณชายใหญ่เย่...... ”ในวันแข่งขัน ทั้งเสิ่นหยี่ยนและเย่ถิงเซินต่างก็ช่วยเหลือเธอเอาไว้มาก เธอเองก็ควรมาขอบคุณต่อหน้าซูหรานเต็มใจตอบตกลงทันที “ค่ะ ประมาณกี่โมง แล้วก็สถานที่อยู่ที่ไหนคะ? ฉันจะไปที่นั่นให้ตรงเวลานะคะ! ”“คุณบอกผมว่าคุณอยู่ที่ไหน ผมจะให้คนขับรถไปรับคุณเอง” อีกด้านหนึ่งของสาย เสิ่นเหยี่ยนก็นึกถึง “สามีตามข้อตกลง” ของซูหราน และถามออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า “แค่คุณคนเดียวใช่ไหม? ”“......” ซูหรานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเธอเหลือบมองข้าง ๆ ตัวเองแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ คนเดียวค่ะ ทำไ

ซูหรานตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร่างสูงนี้ขณะที่กำลังจะใช้สิ่งที่เรียนรู้มาตลอดชีวิต เพื่อที่จะทุ่มชายคนนั้นข้ามไหล่ แต่เมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างของชายคนนั้น ซูหรานก็ถอนความคิดที่จะดำเนินการลงทันทีสามีตัวพ่อ......ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?ใบหน้าของเขามืดมนราวกับกำลังโกรธเอามาก ๆ .......ขณะที่ซูหรานกำลังจะถามเขาว่าทำไมเขาถึงโกรธ เธอก็ถูกเขาพาไปยังจุดที่ลับตาคนแล้ว“สามี...... ”ซูหรานเพิ่งจะเรียกชื่อเขา ใบหน้าอันหล่อเหลาของสามีตัวพ่อก็โน้มลงมา จูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มในหัวซูหรานเต็มไปด้วยความมึนงงฟู่จิ้นหานเต็มไปด้วยความหึงหวง ราวกับว่าเขากำลังจะประกาศความเป็นเจ้าของ พร้อมกับรัศมีแห่งความก้าวร้าว ที่ทั้งรุนแรงและล้ำลึกซูหรานถูกเขาจูบจนขาของเธออ่อนแรงกระทั่งทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก ซูหรานจึงได้ตบหน้าอกสามีของเธอเพื่อต่อต้านฟู่จิ้นหานหยุดการกระทำลงซูหรานโน้มตัวไปที่อ้อมแขนของฟู่จิ้นหาน ทั้งสองต่างก็หอบหายใจถี่ ใบหน้าของซูหรานเปลี่ยนเป็นสีแดงลามไปจนถึงต้นคอของเธอทั้งเรื่องที่ควรทำและไม่ควรทำ ทั้งสองก็ทำมาหมดแล้ว แต่ทุกครั้งเรื่องเหล่านั้นก็มักจะเกิดขึ้นภา

ซูหรานจ้องมองริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยของผู้หญิงที่อยู่ในกระจก จากนั้นก็มีเสียงผุดขึ้นมาในหัวของเธอทันทีความทรงจำถูกย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว ถึงจูบที่เอาแต่ใจของสามีตัวพ่อในตรอกเล็ก ๆ เมื่อกี้ และสายตาที่คลุมเครือของฉินฟั่งกับ “คนขับรถ” ที่จ้องเธอนั่นอีก...... ว้าย!ตอนนี้ยังบวมอยู่เลย เมื่อกี้ก็เห็นชัดมากแล้วนะ?นี่เธอเพิ่งจะทำตัวขายหน้าต่อสาธารณชนไปงั้นเหรอ?ต่อไปเธอจะสู้หน้าคนอื่นยังไง?“......” ซูหรานพยายามปิดหน้าที่แดงก่ำและร้อนผ่าวของเธอเอาไว้ เธอแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีฟู่จิ้นหานส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก......เมื่อถึงเวลากลางคืน ฟู่จิ้นหานก็พาซูหรานไปส่งยังสถานที่จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง และเฝ้าดูซูหรานลงจากรถ“คุณไม่อยากมากับฉันจริง ๆ เหรอ? ” ก่อนจะเข้างาน ซูหรานยังคงถามยืนยันจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่าฟู่จิ้นหานหัวเราะเบา ๆ ออกมาในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองคืนนี้ เสิ่นเหยี่ยนจะต้องอยู่ที่งานด้วยอย่างแน่นอน แล้วก็ยังมีเย่ถิงเซินนั่นอีก......วันนั้น ในวันรอบชิงชนะเลิศของการแข่งขันเครื่องประดับ ในตอนที่เย่ถิงเซินยื่นมือเข้าไปช่วยซูหราน ขณะที่กล้องไม่ได้จับหน้าเข

ซูหรานมองจากรองเท้าหนังไล่ขึ้นไป เธอก็พบกับใบหน้าที่สวมหน้ากากสีดำเอาไว้อยู่แสงระยิบระยับจากสระว่ายน้ำสะท้อนบนหน้ากาก ซูหรานคิดว่าตัวเองเพิ่งจะเจอผีเข้าให้“......”ซูหรานกลั้นหายใจ และแสร้งทำเป็นสงบ เพื่อหวังว่า “ผี” จะไม่เห็นเธอแต่ครู่ต่อมา หน้ากากสีดำก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ และ “ผี” ตนนั้นก็ย่อตัวลงเพื่อเอื้อมมือไปหาเธอ.....ฟู่จิ้นหานต้องการดึงเธอขึ้นจากสระว่ายน้ำ เขาใช้มือของเขาจับแขนของเธอเอาไว้ซูหรานราวกับถูกไฟช็อต การแสดงท่าทีที่สงบนิ่งของเธอก็พังทลายลงในทันทีความคิดเดียวที่ผุดขึ้นในใจก็คือ วิ่ง!ซูหรานออกแรงเพื่อหันหลังกลับ และออกแรงใช้ขาถีบขอบสระเพื่อว่ายออกไป ด้วยแรงถีบนั้นทำให้เธอว่ายออกไปได้แค่ไม่กี่เมตร ในเวลาเดียวกัน เสียงตู้มก็ดังขึ้นจากทางฝั่งของฟู่จิ้นหาน ไม่นานเขาก็ตกลงไปในน้ำด้วยเช่นกันฟู่จิ้นหานซึ่งตัวเปียกโชกไปหมดที่กำลังลอยอยู่ในน้ำ สีหน้าก็ดูมืดมนลงทันที “......”เขาน่ากลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ?ฟู่จิ้นหานว่ายไปทางซูหรานด้วยความไม่พอใจ และคว้าแขนของเธอเอาไว้อีกครั้งซูหรานเตะฟู่จิ้นหานอย่างเอาเป็นเอาตาย เตะไปหลายครั้ง อีกแค่นิดเดียวก็อาจจะทำร้ายฟู

“ก็ดี!”เย่ถิงเซินพอใจกับคำตอบนี้มากเขาก็ไม่ได้หันไปมองฟู่จิ้นหานอีก เย่ถิงเซินลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากศาลาไปจิตใจของซูหรานยังคงเต็มไปด้วยคำพูดของคุณชายสามฟู่ที่ว่า “ความรู้สึกที่แค่ชั่วคราวเท่านั้น” ประโยคนี้ จากนั้นจู่ ๆ เธอก็เห็นเห็นเย่ถิงเซินเดินมาทางนี้ซูหรานก็รู้สึกตื่นตระหนกทันทีกังวลว่าจะถูกจับได้ว่าแอบฟัง ไม่มีเวลาแม้แต่จะวางหน้ากากในมือเอาไว้ เธอรีบออกจากสวนหลังบ้านทันทีซูหรานพยายามหลีกเลี่ยงทุกคนอย่างระมัดระวัง ขณะที่กำลังจะขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเงียบ ๆ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของเธอวังม่านหลินก็เห็นร่างของเธอเข้าวังม่านหลินเหลือบมองเสิ่นเหยี่ยนซึ่งกำลังมองหาซูหรานอยู่ที่ลานหน้าบ้านอยู่เดิมทีเธอไม่ได้ถูกรับเชิญให้มางานเลี้ยงฉลอง แต่เมื่อเธอรู้ว่าเสิ่นเหยี่ยนจะมาที่นี่คืนนี้ เธอจึงรีบออกจากงานหมั้นของซูอินทันทีเธอแกล้งทำเป็นพบกับเสิ่นเหยี่ยนโดยบังเอิญ พยายามเข้าหาด้วยวิธีต่าง ๆ กระทั่งย้ายให้หัวหน้าครอบครัวของทั้งสองตระกูลออกไป เพื่อที่จะได้มีโอกาสให้เสิ่นเหยี่ยนพาเธอมาที่นี่ด้วยแต่ระหว่างทาง เสิ่นเหยี่ยนยังคงโทรหาซูหรานตลอด กระทั่งแค่มองเขายังไม่มองเธอ