ซูหรานหันไปมองโดยไม่รู้ตัว และเห็นพนักงานในร้านสองสามคนมองมาทางนี้ “คนขับรถ” ช่วยเธอถือถุงชอปปิง ซึ่งอยู่ในท่าที่เธอหันหลังชนกันพอดีรูปร่างและแผ่นหลังนี้......“จุ๊ ๆ ...... ”รสนิยมของรุ่นพี่เสิ่นค่อนข้างดี แม้แต่คนขับก็มีสไตล์มากเช่นกันส่วนใครที่ไม่รู้เรื่องนี้ ก็อาจจะนึกว่าเขาเป็นนายแบบท่านหนึ่งก็เป็นได้!ซูหรานถอนสายตากลับมา และตรวจดูชุดในกระจกต่อ“คนขับรถ” ฉู่อี้ได้รีบสวมหน้ากากเอาไว้แล้วก่อนที่เธอจะหันมา ขณะที่ซูหรานเดินออกมา เขาก็ทำท่าทางใส่พนักงานสาวกลุ่มนั้นว่าให้พวกเธอเงียบ ๆ เอาไว้การขยิบตาที่แสนหล่อเหลา ทำให้พนักงานในร้านหลายคนรู้สึกใจเต้นรัวหนึ่งในพนักงานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็ชี้ไปยังฉู่อี้และ “แฟนสาว” ที่อยู่ข้างหลังของเขาอีกทีฉู่อี้คุ้นเคยและเข้าใจมุมกล้องต่าง ๆ เป็นอย่างดี ว่าหากถ่ายออกมา ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรเขาหันหน้าไปทางกล้อง ด้วยท่าทางที่ดูสบาย ๆ แต่เขากลับพยายามปิดกั้นคนที่อยู่ข้างหลังเอาไว้เป็นอย่างที่คิด ในรูปภาพ ซูหรานที่อยู่ด้านหลังของเขาถูกเผยให้เห็นใบหน้าเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นหากคนที่ไม่รู้จัก ก็จะไม่รู้ว่าเธอคือใค
ซูหรานตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของร่างสูงนี้ขณะที่กำลังจะใช้สิ่งที่เรียนรู้มาตลอดชีวิต เพื่อที่จะทุ่มชายคนนั้นข้ามไหล่ แต่เมื่อเห็นใบหน้าด้านข้างของชายคนนั้น ซูหรานก็ถอนความคิดที่จะดำเนินการลงทันทีสามีตัวพ่อ......ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?ใบหน้าของเขามืดมนราวกับกำลังโกรธเอามาก ๆ .......ขณะที่ซูหรานกำลังจะถามเขาว่าทำไมเขาถึงโกรธ เธอก็ถูกเขาพาไปยังจุดที่ลับตาคนแล้ว“สามี...... ”ซูหรานเพิ่งจะเรียกชื่อเขา ใบหน้าอันหล่อเหลาของสามีตัวพ่อก็โน้มลงมา จูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มในหัวซูหรานเต็มไปด้วยความมึนงงฟู่จิ้นหานเต็มไปด้วยความหึงหวง ราวกับว่าเขากำลังจะประกาศความเป็นเจ้าของ พร้อมกับรัศมีแห่งความก้าวร้าว ที่ทั้งรุนแรงและล้ำลึกซูหรานถูกเขาจูบจนขาของเธออ่อนแรงกระทั่งทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก ซูหรานจึงได้ตบหน้าอกสามีของเธอเพื่อต่อต้านฟู่จิ้นหานหยุดการกระทำลงซูหรานโน้มตัวไปที่อ้อมแขนของฟู่จิ้นหาน ทั้งสองต่างก็หอบหายใจถี่ ใบหน้าของซูหรานเปลี่ยนเป็นสีแดงลามไปจนถึงต้นคอของเธอทั้งเรื่องที่ควรทำและไม่ควรทำ ทั้งสองก็ทำมาหมดแล้ว แต่ทุกครั้งเรื่องเหล่านั้นก็มักจะเกิดขึ้นภา
ขณะที่เธอกำลังจะสำรวจ สามีตัวพ่อก็ได้อุ้มเธอขึ้นลิฟต์และออกจากห้างสรรพสินค้าไปแล้ว“ทำไมคุณถึงไปอยู่กับเขาได้? ”ฟู่จิ้นหานวางซูหรานไว้บนที่นั่งผู้โดยสาร น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจซูหราน “......”ใคร?จู่ ๆ ซูหรานก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้ เธอจึงตอบกลับไปทันที“คืนนี้มีงานเลี้ยงอาหารค่ำของการแข่งขันเครื่องประดับ ฉันไม่มีเสื้อผ้าที่เหมาะสมจะใส่ เห็นว่าพอจะมีเวลา ฉันก็เลยมาเดินเลือกซื้อ คนขับรถของรุ่นพี่เองก็เป็นคนดี เขาช่วยฉันถือถุงชอปปิงด้วย......แย่แล้ว ถุงชอปปิงของฉันยังอยู่กับคนขับรถ! ”จู่ ๆ ซูหรานก็นึกขึ้นได้ขณะที่เธอกำลังจะลงจากรถเพื่อไปเอามัน ฟู่จิ้นหานก็จับไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและมีเสน่ห์ “ผมจะไปเอามาให้”ฟู่จิ้นหานปิดประตูรถ หันหลังกลับ แล้วเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอีกครั้งฟู่จิ้นหานกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้งคนขับรถ......ฮึ!ที่แท้ในสายตาของซูหราน ฉู่อี้ก็เป็นเพียงแค่คนขับรถ!แต่ตัวฉู่อี้กลับมีจุดประสงค์แอบแฝงต่อซูหราน เขาจึงไม่สามารถนั่งมองเฉย ๆ แล้วไม่สนใจได้ฟู่จิ้นหานก้าวเท้าตรงไปหาฉู่อี้ด้วยความดุดัน คว้าถุงชอปปิง
ซูหรานจ้องมองริมฝีปากที่บวมเล็กน้อยของผู้หญิงที่อยู่ในกระจก จากนั้นก็มีเสียงผุดขึ้นมาในหัวของเธอทันทีความทรงจำถูกย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว ถึงจูบที่เอาแต่ใจของสามีตัวพ่อในตรอกเล็ก ๆ เมื่อกี้ และสายตาที่คลุมเครือของฉินฟั่งกับ “คนขับรถ” ที่จ้องเธอนั่นอีก...... ว้าย!ตอนนี้ยังบวมอยู่เลย เมื่อกี้ก็เห็นชัดมากแล้วนะ?นี่เธอเพิ่งจะทำตัวขายหน้าต่อสาธารณชนไปงั้นเหรอ?ต่อไปเธอจะสู้หน้าคนอื่นยังไง?“......” ซูหรานพยายามปิดหน้าที่แดงก่ำและร้อนผ่าวของเธอเอาไว้ เธอแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีฟู่จิ้นหานส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ อารมณ์ของเขาดีขึ้นมาก......เมื่อถึงเวลากลางคืน ฟู่จิ้นหานก็พาซูหรานไปส่งยังสถานที่จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง และเฝ้าดูซูหรานลงจากรถ“คุณไม่อยากมากับฉันจริง ๆ เหรอ? ” ก่อนจะเข้างาน ซูหรานยังคงถามยืนยันจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่าฟู่จิ้นหานหัวเราะเบา ๆ ออกมาในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองคืนนี้ เสิ่นเหยี่ยนจะต้องอยู่ที่งานด้วยอย่างแน่นอน แล้วก็ยังมีเย่ถิงเซินนั่นอีก......วันนั้น ในวันรอบชิงชนะเลิศของการแข่งขันเครื่องประดับ ในตอนที่เย่ถิงเซินยื่นมือเข้าไปช่วยซูหราน ขณะที่กล้องไม่ได้จับหน้าเข
“คุณซู......”คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเย่ถิงเซินเขาสวมชุดสูททำมือสีดำ เดินไปอยู่ต่อหน้าของซูหรานราวกับลม “นี่คุณ......จะไปแล้วเหรอ? ”ซูหรานถูกจับได้ หลังจากที่รู้สึกเขินอาย เธอก็ยืดตัวขึ้นและยิ้มด้วยท่าทีที่สง่างามทันที“ปะ เปล่าค่ะ ฉันแค่......กำลังตามหารุ่นพี่เสิ่นเหยี่ยนอยู่น่ะค่ะ รุ่นพี่น่าจะมีธุระเลยมาสายน่ะค่ะ”ซูหรานหาข้อแก้ตัวแบบสุ่ม ๆเย่ถิงเซินเลิกคิ้วอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร“วันนั้นเกิดเหตุฉุกเฉินนิดหน่อย ตัวตนของคุณในฐานะ มิสเอฟ ก็มาถูกเปิดเผยอีก คุณคงไม่โทษผมหรอกใช่ไหม! ” เย่ถิงเซินจ้องมองซูหราน สายตาของเขาเร่าร้อนราวกับไฟเดิมทีวันนี้ซูหรานก็ตั้งใจจะขอบคุณเย่ถิงเซิน ที่วันนั้นเขาช่วยพูดแทนเธอเอาไว้“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันคะ? มันสายเกินไปสำหรับฉันด้วยซ้ำที่จะขอบคุณคุณชายเย่! หากไม่ได้คุณกับรุ่นพี่เสิ่น ฉันก็คงกลายเป็นหัวขโมยที่ถูกแบนคนนั้นไปแล้ว! พวกคุณช่วยฉันไว้ได้มากจริง ๆ ค่ะ! ”ทันทีที่ซูหรานพูดจบ เย่ถิงเซินก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว งั้นคุณจะตอบแทนผมยังไงล่ะครับ? ”ซูหรานไม่ทันตั้งตัว และตกตะลึงไปชั่วขณะ “......”ขณะท
ซูหรานมองจากรองเท้าหนังไล่ขึ้นไป เธอก็พบกับใบหน้าที่สวมหน้ากากสีดำเอาไว้อยู่แสงระยิบระยับจากสระว่ายน้ำสะท้อนบนหน้ากาก ซูหรานคิดว่าตัวเองเพิ่งจะเจอผีเข้าให้“......”ซูหรานกลั้นหายใจ และแสร้งทำเป็นสงบ เพื่อหวังว่า “ผี” จะไม่เห็นเธอแต่ครู่ต่อมา หน้ากากสีดำก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ และ “ผี” ตนนั้นก็ย่อตัวลงเพื่อเอื้อมมือไปหาเธอ.....ฟู่จิ้นหานต้องการดึงเธอขึ้นจากสระว่ายน้ำ เขาใช้มือของเขาจับแขนของเธอเอาไว้ซูหรานราวกับถูกไฟช็อต การแสดงท่าทีที่สงบนิ่งของเธอก็พังทลายลงในทันทีความคิดเดียวที่ผุดขึ้นในใจก็คือ วิ่ง!ซูหรานออกแรงเพื่อหันหลังกลับ และออกแรงใช้ขาถีบขอบสระเพื่อว่ายออกไป ด้วยแรงถีบนั้นทำให้เธอว่ายออกไปได้แค่ไม่กี่เมตร ในเวลาเดียวกัน เสียงตู้มก็ดังขึ้นจากทางฝั่งของฟู่จิ้นหาน ไม่นานเขาก็ตกลงไปในน้ำด้วยเช่นกันฟู่จิ้นหานซึ่งตัวเปียกโชกไปหมดที่กำลังลอยอยู่ในน้ำ สีหน้าก็ดูมืดมนลงทันที “......”เขาน่ากลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ?ฟู่จิ้นหานว่ายไปทางซูหรานด้วยความไม่พอใจ และคว้าแขนของเธอเอาไว้อีกครั้งซูหรานเตะฟู่จิ้นหานอย่างเอาเป็นเอาตาย เตะไปหลายครั้ง อีกแค่นิดเดียวก็อาจจะทำร้ายฟู
หลังจากที่ซูหรานจากไป บรรยากาศในสวนหลังบ้านก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆในตัวศาลา ฟู่จิ้นหานห่อตัวเองด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำ และเช็ดผมที่เปียกของเขาด้วยสีหน้ามืดมน ราวกับว่าเย่ถิงเซินไม่ได้มีตัวตนอยู่เลย“ไม่เจอกันนานเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอหน้ากันอีกครั้ง ในสถานที่แบบนี้”เย่ถิงเซินพูดขึ้นก่อน เพื่อทำลายความเงียบระหว่างทั้งสองคนพวกเขาทั้งสองต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลในเมืองจิงเฉิง แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อสามปีก่อน ทั้งสองคนก็เหมือนจะเข้าใจกันโดยปริยาย และจงใจหลีกเลี่ยงซึ่งกันและกันสีหน้าของฟู่จิ้นหานไร้อารมณ์ เขาแทบไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ ต่อเย่ถิงเซินเลยแม้แต่น้อยเย่ถิงเซินยิ้มเบา ๆ และจ้องมองไปยังฟู่จิ้นหาน ราวกับว่าเขาไม่อยากที่จะพลาดการตอบสนองของฟู่จิ้นหานเลยแม้แต่วินาทีเดียว “นายรับปากมาเป็นผู้ตัดสินกิตติมศักดิ์ก็เพราะซูหรานใช่ไหม? ”ครั้งนี้ ทำให้คิ้วของฟู่จิ้นหานย่นเข้าหากันได้จริง ๆ“ทำให้การแข่งขันย้ายมาจัดที่นี่ ก็เพื่อเธอใช่ไหมล่ะ! ”น้ำเสียงของเย่ถิงเซินต้องการการยืนยัน“ฉันจำได้ว่าวันนั้นพิธีกรการแข่งขันพูดขึ้นว่า ผลงานของซูหรานมีคนช่วยส่งเข้ามาให้ แต่ฉันก็ตรวจดูก
“ก็ดี!”เย่ถิงเซินพอใจกับคำตอบนี้มากเขาก็ไม่ได้หันไปมองฟู่จิ้นหานอีก เย่ถิงเซินลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากศาลาไปจิตใจของซูหรานยังคงเต็มไปด้วยคำพูดของคุณชายสามฟู่ที่ว่า “ความรู้สึกที่แค่ชั่วคราวเท่านั้น” ประโยคนี้ จากนั้นจู่ ๆ เธอก็เห็นเห็นเย่ถิงเซินเดินมาทางนี้ซูหรานก็รู้สึกตื่นตระหนกทันทีกังวลว่าจะถูกจับได้ว่าแอบฟัง ไม่มีเวลาแม้แต่จะวางหน้ากากในมือเอาไว้ เธอรีบออกจากสวนหลังบ้านทันทีซูหรานพยายามหลีกเลี่ยงทุกคนอย่างระมัดระวัง ขณะที่กำลังจะขึ้นไปบนชั้นสองอย่างเงียบ ๆ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของเธอวังม่านหลินก็เห็นร่างของเธอเข้าวังม่านหลินเหลือบมองเสิ่นเหยี่ยนซึ่งกำลังมองหาซูหรานอยู่ที่ลานหน้าบ้านอยู่เดิมทีเธอไม่ได้ถูกรับเชิญให้มางานเลี้ยงฉลอง แต่เมื่อเธอรู้ว่าเสิ่นเหยี่ยนจะมาที่นี่คืนนี้ เธอจึงรีบออกจากงานหมั้นของซูอินทันทีเธอแกล้งทำเป็นพบกับเสิ่นเหยี่ยนโดยบังเอิญ พยายามเข้าหาด้วยวิธีต่าง ๆ กระทั่งย้ายให้หัวหน้าครอบครัวของทั้งสองตระกูลออกไป เพื่อที่จะได้มีโอกาสให้เสิ่นเหยี่ยนพาเธอมาที่นี่ด้วยแต่ระหว่างทาง เสิ่นเหยี่ยนยังคงโทรหาซูหรานตลอด กระทั่งแค่มองเขายังไม่มองเธอ