บททั้งหมดของ มังกรในตัวฉันตื่นขึ้นมาแล้ว: บทที่ 151 - บทที่ 160

หลังจากที่ทนายลวีถ่ายทอดคำพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไปด้วยท่าทีเย่อหยิ่งหลังจากเขาออกไป บรรยากาศในห้องโถงก็กลายเป็นเครียดและอึดอัดขึ้นมา“เทียนหยาง ได้ยินไหม? แกจะทำร้ายทั้งตระกูลเพราะความดื้นรั้นของเอียนเอ๋อร์จริงๆ เหรอ?ถ้าตระกูลฉู่คิดจะต่อกรกับตระกูลหลีของเราขึ้นมาจริงๆ เราไม่มีทางต้านทานได้หรอก!”ผู้อาวุโสหลีทุบไม้เท้าลงพื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองตระกูลหลีเป็นตระกูลชั้นนำในหยุนเฉิง แต่ในมณฑลเจียงไม่ถือว่าใหญ่โตนักส่วนตระกูลฉู่นั้น เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง มีกำลังอำนาจอย่างมหาศาลแม้ว่าจะไม่ได้บาดหมางกับตระกูลฉู่ ลำพังแค่ฉู่เทียนหลงคนเดียว ใช้แค่ความสัมพันธ์และพลังอำนาจที่สามารถเรียกใช้ได้ของตระกูลฉู่ เกรงว่าก็คงสามารถทำลายตระกูลหลีได้ในทันที“นั่นน่ะสิ! พี่ใหญ่ บ้านพี่อย่าเห็นแก่ตัวไปหน่อยเลย!”น้าสะใภ้รองหลี่เยว่ผิงพูดด้วยใบหน้าขมขื่น“นั่นน่ะสิพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พวกพี่ต้องคิดถึงส่วนรวมสิ! การที่เอียนเอ๋อร์แต่งงานกับคุณชายฉู่มันไม่ดีตรงไหน?”เจ้าสี่ที่ปกติไม่ค่อยพูดค่อยจา ก็พูดแนะนำขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ลูกสาวจากตระกูลใหญ่ จะมีใครที่อยากแต่งงานเพราะคว

เมื่อเย่เฟิงพูดแบบนี้ คุณนายเซียวก็รีบตอบโต้ทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธจู้ชิวหนานและศิษย์ของเขา รวมถึงถงว่านจินต่างก็รู้สึกแปลกใจต่อคำพูดของเย่เฟิง“อะไรคือพลังแห่งความตาย? มันคืออะไร! นี่พ่อหนุ่ม นายกำลังสาปแช่งคุณชายเซียวอยู่เหรอ?”ศิษย์ของหมอเทวดาจู้ถามด้วยสายตาที่เยาะเย้ย“ฮึ! ทำตัวน่าหมั่นไส้! นี่มันหมอหลอกลวงจากไหนกัน? ทำให้คนเดือดร้อนจริงๆ!”จู้ชิวหนานมองเย่เฟิงด้วยสายตาไม่ดี เหมือนกับมองนักต้มตุ๋นอย่างไรอย่างนั้นการกล่าวเกินจริงและทำให้สับสนมักเป็นกลยุทธ์ที่ใช้กันในหมู่นักต้มตุ๋นเหล่านี้ขณะที่สีหน้าของคุณนายเซียวยิ่งแย่ลง เธอหันไปที่ถงว่านจินแล้วพูดว่า “เหล่าถง คุณพาใครมาเนี่ย? ลูกชายฉันยังไม่ตายเลย เขาบอกว่าพลังแห่งความตายอะไรกัน แล้วก็อะไรคือรักษาไม่หาย? นี่ตั้งใจทำให้พวกเราลำบากเหรอ?”“เอ่อ…”ถงว่านจินเปิดปากพูด แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร“ขอโทษครับ ผมไม่ได้สาปแช่งคุณชายเซียว แต่พูดความจริง ในบ้านนี้มีพลังแห่งความตาย ซึ่งควรมีอยู่เฉพาะในสุสานหรือสถานที่อันตรายเท่านั้น“การมีพลังแห่งความตายในย่านที่อยู่อาศัยแบบนี้ ย่อมมีเรื่องผิดปกติ!”เย่เฟิงกล

อย่างไรก็ตาม นายหญิงเซียวไม่ได้พูดอะไร แค่คิดว่าไม้วิเศษตีนั้นจับพลัดจับผลูตีถูกเข้าทีเสียแพทย์เทวดาจู้มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศ มีหมอเทวดาจู้อยู่ด้วย เธอก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป"คุณเซียว นายหญิงเซียว ไม่ต้องกังวล! มีอาจารย์ของผมมาช่วย คุณชายเซียวจะปลอดภัย!"ลูกศิษย์หนุ่มตบหน้าอกของเขาแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ“ใช่! แน่นอน! ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหมอเทวดาจู้แล้ว!”เซียวฉางเหอกล่าวชมเชยในเวลานี้จู้ชิวหนานหยิบเข็มเงินออกมาและเริ่มฝังให้กับเซียวคุนอย่างไรก็ตามหลังจากฝังไปไม่กี่ครั้งก็มีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน!ตึง!เซียวคุนซึ่งแต่เดิมหมดสติก็เด้งขึ้นจากเตียงทันที"อ้ะ!"จู้ชิวหนานที่กำลังฝังเข็มอยู่ก็ด้วยความประหลาดใจสองสามีภรรยาเซียวฉางและลูกศิษย์หนุ่มก็ตกใจเช่นกันและมองดูฉากนี้ด้วยความตื่นกลัว"โครก! โครก..."วินาทีต่อมา เห็ฯเพียงเซียวคุนจ้องด้วยดวงตาสีแดงเลือด ล้มตัวลงใส่จู้ชิวหนานที่อยู่ใกล้ที่สุด และส่งเสียงคำรามในลำคอ"คุนเออร์! เป็นอะไรลูก?"“คุนเออร์！”...ภายนอกบ้าน พักเย่เฟิงและถงว่านจินรออยู่สักพักก็เห็นประตูบ้านพักเปิดออกวินาทีต่อมา นายหญิงเซียวก็โซเซออกม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมอเทวดาจู้และลูกศิษย์ก็มีสีหน้าที่ดูย่ำแย่เล็กน้อยลึกเข้าไปในดวงตาของจู้ชิวหนานมีความไม่พอใจมากก่อตัวขึ้นเขามีชื่อเสียงมากเขา ได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพทุกที่ที่เขาไป เคยถูกคนดูถูกเช่นนี้ที่ไหนกันล่ะ?อย่างไรก็ตาม เพื่อความอยู่รอด เขายังคงขอร้องทั้งน้ำตาและน้ำมูก "ท่านเทพ ผมผิดไปแล้ว! ผมเองที่แย่ ดูถูกคนอื่นและตาบอด ท่านเป็นผู้ยิ่งใหญ่มากน้ำใจ ช่วยผมด้วยนะ! ท้ายที่สุดหากผมถูกพิษศพ กลายเป็นซอมบี้แล้วกัดคนอื่น มันจะทำร้ายคนอื่นด้วยใช่ไหมล่ะ?โปรดช่วยผมด้วย!”เย่เฟิงหัวเราะ “เหอะๆ ดูสิ คุณตกใจจนสภาพเป็นแบบนี้เลย เขากัดของคุณน่ะไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องรักษา คุณชายเซียวยังไม่กลายเป็นซอมบี้เลยและพิษศพก็ยังไม่ลามถึงฟัน หากคุณกังวล คุณก็ไปอาบน้ำด้วยซุปข้าวเหนียวด้วย”เมื่อได้ยินเช่นนั้นจู้ชิวหนานที่คุกเข่าลงกับพื้นก็ตกตะลึง“จริง...จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณไม่ยอมช่วยหรอกนะ?”“จริง! อย่างที่คุณพูด แม้ว่าผมจะไม่ช่วยคุณ ก็คงไม่อยากให้คุณกัดคนอื่นใช่ไหมล่ะ?”เย่เฟิงเม้มปากแล้วพูด"เฮะ!"ดวงตาของจู้ชิวหนาน กะพริบสองสามครั้ง และเขาลุกขึ้นยืนด้วยน้ำเสียงเย็นชา“แล้วแกทำ

“นั่นสิ ก็ไม่ดูหน่อยว่าตัวเองเป็นใคร? แค่เป็นเด็กน้อยหน้าขาว ก็ทำตัวเป็นผู้ชายเกาะผู้หญิงกินไปก็พอ!”หลีถิงกระโดดออกมาอีกครั้งชี้ไปที่เย่เฟิงแล้วพูดอย่างดูหมิ่น“ไอ้เด็กแซ่เย่ แกคิดว่าแกเป็นใคร แล้วแกกล้ากล่าวหาคนอื่นได้อย่างไร”“นั่นสิ ถ้าไม่ใช่เพราะแก คุณชายฉู่ก็ไม่โกรธหรอก!”“หากแกถูกฆ่าเสียแต่โดยดี พวกเราตระกูลหลีจะไม่ถูกลงโทษจากคุณชายฉู่!”“แย่ที่สุดก็เช่นเมื่อก่อน คุณชายฉู่ ยังมีความอดทนต่อหลีเอียน! ทั้งหมดก็เพราะแก ไอ้ตัวซวยของตระกูลหลี!”สองสามีภรรยาหลีเทียนกัง แม้กระทั่งลุงสี่และอาเล็ก ต่างก็ชี้ไปที่เย่เฟิงและเริ่มสาปแช่งล้วนผลักความรับผิดชอบมาให้เย่เฟิงในคำพูดของพวกเขา ดูเหมือนเป็นความผิด ที่เย่เฟิงไม่ได้ถูกฉู่เทียนหลงฆ่าตายเย่เฟิงเยาะเย้ยและมองไปยังผู้อาวุโสหลีและคนตระกูลหลีเหล่านี้ด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยามอย่างที่สุด“พวกขยะ! เพราะตนไร้ความสามารถ ทำได้เพียงผลักความรับผิดชอบให้ผู้อื่น แต่ไม่กล้าสู้กับฉู่เทียนหลง!”ทันทีที่สิ้นเสียง ทุกคนในตระกูลหลีก็เริ่มร้อนใจพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาถูกเด็กเมื่อวานซืนคนนี้ดูหมิ่นแล้วจริงๆ“ไอ้เวร! แกรู้ไหมว่าตระกูลฉู่ทรงพลังขน