บททั้งหมดของ แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: บทที่ 851 - บทที่ 860

"งั้น...งั้นคุณก็ช่วยนวดให้ฉันหน่อยนะ ขอแค่กลับไปแล้วไม่ทำให้ป้าถังและคนอื่นๆ ผิดสังเกตก็โอเคแล้ว""ไม่อย่างนั้นแล้ว ต่อไปฉันจะมีหน้าไปเจอพวกเธอได้ยังไงล่ะ"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็ตอบรับไปทันทีเธอค่อยๆ ผละออกจากตัวของหลินเฟย จากนั้นก็ไปนั่งพิงบนเบาะหลังจากการต่อสู้ในครั้งนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของซูเสี่ยวโหรวเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากแค่ขยับ ขาทั้งสองข้างก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้แล้วและมันก็ยิ่งยั่วยวนมากขึ้นไปอีก!หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าซูเสี่ยวโหรวเหนื่อยล้าจนหมดแรงแล้วหลินเฟยก็ยังอยากที่จะต่อสู้กับเธออีกครั้งเช่นกัน!"พี่เสี่ยวโหรว คุณผ่อนคลายหน่อย อย่าตื่นเต้นเกินไป"หลินเฟยระงับไฟในใจเอาไว้ แล้วค่อยๆ ยื่นมือออกไปอย่างช้าๆและนิ้วมือที่ออกแรงอย่างพอเหมาะก็ได้เริ่มที่จะนวดให้ซูเสี่ยวโหรว...สิบนาทีต่อมาในที่สุดการนวดของหลินเฟยก็ได้สิ้นสุดลงและซูเสี่ยวโหรวที่ตื่นตระหนกก็ผ่อนคลายลงมาแล้วด้วยเช่นกันแต่ทว่าสีชมพูจางๆ บนเนื้อตัวของเธอยังคงไม่ได้หายไปแต่อย่างใดเพราะการนวดของหลินเฟย มันจึงได้กระจายไปทั่วตัวของเธออีกครั้ง"พี่เสี่ยวโหรว

"เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?"มู่ชิงชิงถามด้วยความไม่เชื่อ"มันก็ต้องจริงอยู่แล้วล่ะ พี่ดูสิว่าตอนนี้หลินเฟยมีเงินมากแค่ไหน และก็ยังมีความสามารถมากขนาดนั้น เขาเลยทิ้งผู้หญิงคนไหนไปบ้าง?""ไม่มีเลยสักคน พี่สาว สิ่งที่พี่กังวลมันไม่จำเป็นเลยนะ""ฉันว่าช่วงนี้หลินเฟยคงจะยุ่งน่ะ ก็เลยไม่ได้ติดต่อพี่มา รอให้เขามีเวลา เดี๋ยวเขาก็มาหาพี่เองแหละ"เหลิ่งหนิงซวงตบมือมู่ชิงชิงเบาๆ และพูดปลอบโยน"อืม หนิงซวงเธอพูดถูก ถ้าหลินเฟยว่างก็คงจะมาหาฉันเองแหละ"ในที่สุดมู่ชิงชิงก็ยิ้มได้จากนั้นก็ถามเหลิ่งหนิงซวงอย่างกระวนกระวายขึ้นมาอีกว่า"งั้น...หนิงซวง เธอช่วยฉันโทรถามหลินเฟยหน่อยได้ไหมว่า เขามีเวลาหรือเปล่า?""ฉันนี่นับถือใจของพี่จริงๆ""คืนมือถือให้ฉัน แล้วฉันจะโทรไปถามให้"เหลิ่งหนิงซวงรับโทรศัพท์มือถือกลับมา ทั้งโกรธทั้งรู้สึกขบขันแต่ทว่า ก่อนที่เธอจะได้โทรออกไปเหลิ่งชิงซงก็กลับโทรมาหาเธอแทน"คุณพ่อคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?""ถ้าไม่มีอะไร หนูจะวางสายแล้วนะ""หนูยังต้องช่วยพี่มู่ถามหลินเฟยอยู่นะคะว่า เมื่อไหร่เขาจะมีเวลามาหาเธอ"ทันทีที่เหลิ่งหนิงซวงพูดจบเธอก็ถูกมู่ชิงชิงทุบหลังเบาๆ แล้ว

"ผู้ใหญ่หลี่ เสือสองตัวนี้ไม่ได้ทำร้ายใคร ทำไมคุณจะต้องแจ้งตำรวจมาจับพวกมันด้วย?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็จอดรถทันทีจากนั้นกระโดดลงจากรถ โดยไม่มีความตั้งใจที่จะพาหลี่เยี่ยนเหมยไปตามหาเสือแต่อย่างใดเขาคิดว่าในตอนที่เสือสองตัวได้กระโจนออกมาจากคลินิกนั้นหลี่เยี่ยนเหมยจะต้องเห็นพวกมันแล้วอย่างแน่นอนดังนั้น เธอก็เลยวิ่งไล่เสือมากับพานเสี่ยวเหลียนแบบนี้"เสือเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายนะ มันกินคนได้โดยไม่ต้องกะพริบตาเสียด้วยซ้ำ!""เสือสองตัวใหญ่มาก และยังเพิ่งจะวิ่งออกมาจากหมู่บ้านเราอีก!""บนภูเขาคงไม่มีอะไรจะกินแล้ว พวกมันถึงได้ลงมากินคนแบบนี้!""ต้องโทรแจ้งตำรวจให้มาจับเสือสองตัวนี้ และส่งตัวไปที่ศูนย์อนุรักษ์สัตว์ป่า!""รอให้พวกมันไปทำร้ายใครก่อน มันคงสายเกินไปแล้ว!"หลี่เยี่ยนเหมยหายใจถี่ๆ และพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังและเป็นกังวล!ไม่ใช่เรื่องยากที่จะมองออกว่า เธอเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ใจดีและมีเมตตาคนหนึ่งแต่อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่รู้เลยว่า ความจริงแล้วเสือสองตัวนั้นมันคือเสือที่เฝ้าประตูให้กับหลินเฟยนั่นเอง"ผู้ใหญ่หลี่ คุณคิดมากไปแล้วล่ะ คาดว่าพวกมันก็แค่ออกมาเดินเล่นเท่

"ถ้าติดเชื้อจะทิ้งร่องรอยแผลเป็นอย่างงั้นเหรอ?""พ่อหนุ่ม นาย...นายคงไม่ได้ตั้งใจจะพูดข่มขู่เพื่อมาหลอกแต๊ะอั๋งฉันหรอกใช่ไหม?"หลี่เยี่ยนเหมยยังคงไม่ได้หันกลับมาและพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งแต่ทว่า ในใจของเธอก็ยอมรับและเห็นด้วยกับคำพูดของหลินเฟยเธอบาดเจ็บขนาดนี้ เสื้อผ้าก็ขาดหลุดลุ่ยไปหมดแล้วคงไม่สามารถที่จะวิ่งไล่ตามเสือได้อีกต่อไป เอาไว้ว่ากันใหม่ก็แล้วกัน"นี่คุณ ถ้าผมอยากจะแต๊ะอั๋งคุณจริงๆ ยังจะต้องมาเสียเวลาพูดเหตุผลอะไรอยู่อีก?""ในป่าเปลี่ยวๆ แบบนี้ ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ผมรวบหัวรอบหางคุณเลยก็ได้ไม่ใช่เหรอ?"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็พูดอย่างเสียไม่ได้ออกมา"แล้วแต่คุณเลยนะ ยังไงผมก็มีแต่ความหวังดี จะรักษาหรือไม่ มันเป็นสิทธิ์ของคุณเอง""นายไม่ได้คิดจะแต๊ะอั๋งฉันจริงๆ งั้นเหรอ?""งั้น...งั้นนายพูดมาสิจะรักษายังไง ฉันจะฟัง"หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่หลี่เยี่ยนเหมยก็ตัดสินใจและพูดอย่างยากลำบากออกมาหน้าอกของหญิงสาว เป็นส่วนที่สำคัญมากขนาดนั้นและมันก็เกือบจะสำคัญเท่าจุดจุดนั้นของผู้ชายเลยทีเดียวและแน่นอนว่า เธอคงไม่อยากจะทิ้งร่องรอยแผลเป็น

"แคกๆ... ผู้ใหญ่หลี่ คุณไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้หรอกนะ""เดี๋ยวผมจะทายาให้ อาจจะเจ็บสักหน่อย คุณอดทนเอาหน่อยนะ"หลังจากที่หลินเฟยมองเห็นตำแหน่งของบาดแผลได้อย่างชัดเจน เขาก็แอบพร่ำพรรณนาในใจว่า มันช่างใหญ่จริงๆ!แต่ทว่าปากก็พูดปลอบโยนหลี่เยี่ยนเหมยออกมา"หลินเฟย ฉันทายาเองได้ไหม?""ถ้านายทายาให้ฉัน ฉัน...ฉันคงจะเขินอายมาก..."หลี่เยี่ยนเหมยยังคงไม่กล้าลืมตาขึ้นมา และเสียงที่พูดนั้นก็เบาเหมือนกับยุงตีกันลำคอขาวที่เรียวยาวเปลี่ยนเป็นสีชมพูขึ้นมาเล็กน้อย"ผู้ใหญ่หลี่ คุณทายาเองไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะ""แต่ประเด็นคือหลังจากทายาแล้ว คุณไม่สามารถพันแผลด้วยตัวเองได้ ยังจะต้องให้ผมเป็นคนพันให้อยู่ดี""เพื่อเป็นการประหยัดเวลา ไว้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ จัดการให้เสร็จไวๆ เราจะได้ลงจากเขาไปไวๆ ไง""ใกล้จะมืดแล้วด้วย"จากนั้นหลินเฟยก็เดินไปล้างสมุนไพรในแอ่งน้ำพร้อมกับตอบหลี่เยี่ยนเหมยกลับมา"งั้นก็ได้ งั้นก็ให้คุณทำก็แล้วกัน"หลี่เยี่ยนเหมยคิดว่า ยังไงเสียหลินเฟยก็ได้เห็นหมดแล้วหากยังถือสาในเรื่องนี้อยู่อีกมันจะดูเหมือนว่าเธอเสแสร้งทำเป็นออเซาะอะไรแบบนั้นดังนั้นเธอจึงตัดสินใจ และพยัก