All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 841 - Chapter 850

"น้องหลิน? ผู้อำนวยการโม่ครับ น้องหลินคนไหนหรือครับ?"จู่ๆ จางเฉวียนจื้อก็ถามด้วยความสับสนออกมาเขาคิดว่าโม่หลินที่อายุสี่สิบห้าสิบ สหายของเขาก็คงจะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นอย่างน้อยๆและก็มองข้ามหลินเฟยไปเสียด้วยซ้ำโจวเหว่ยหมิน รวมไปถึงฉู่อวิ๋นหลงและหลิวฟางต่างก็มองไปรอบๆ ห้องหลังจากกวาดตามองไปที่ตัวของหลินเฟยแล้ว พวกเขาก็กลับเบนสายตาไปทางอื่น"พวกคุณไม่ต้องมองหาอีกแล้วล่ะ นอกจากผมแล้ว ในห้องนี้ไม่มีใครที่ชื่อหลินอีกแล้วล่ะ?"พอพูดจบ หลินเฟยก็เดินเข้าไปทักทายโม่หลินด้วยรอยยิ้ม"ขอแสดงความยินดีกับผู้อำนวยการโม่ได้นะครับ ต่อไปคุณก็จะเป็นผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจในตัวเมืองแล้ว""น้องหลินพูดไปถึงไหนแล้ว ถ้าไม่มีน้องหลิน เกรงว่าฉันก็คงปีนขึ้นไปไม่ถึงตำแหน่งนี้หรอกนะ"โม่หลินพูดด้วยความซาบซึ้งใจ"อะไรนะ? นายกับผู้อำนวยการโม่รู้จักกันจริงๆ?"เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ จางเฉวียนจื้อก็ตกตะลึงและหวาดกลัวขึ้นมาทันที!จากคำพูดของโม่หลินสามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่าโม่หลินและหลินเฟยไม่เพียงรู้จักกันเท่านั้น!แม้แต่ตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจในตัวเมืองของโม่หลิน หลินเฟยก็ยังม

"พรุ่งนี้สิบโมงเช้า พี่ต้องคุมตัวสมาชิกองค์กรแบล็คโกลฟส์ไปในตัวเมือง ถ้าน้องหลินมีเวลาก็มาส่งพี่ที่สำนักงานสายตรวจก็แล้วกันนะ""ต่อไปถ้าว่าเราค่อยรวมตัวสังสรรค์กัน"โม่หลินเป็นคนแรกที่พูดอย่างตัดใจไม่ได้ออกมา"วางใจเถอะผู้อำนวยการโม่ อำเภอไม่ได้ไกลจากตัวเมืองมาก ต่อไปโอกาสที่เราจะได้เจอกันก็มีถมเถไป พรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งพี่นะ"หลินเฟยพยักหน้าตอบรับและพูดออกมา"ผู้อำนวยการโม่ หลินเฟยบอกว่าที่คุณไม่บอกฉันเรื่องที่คุณถูกย้าย เป็นเพราะกลัวว่าฉันจะเสียใจ มันเป็นอย่างนี้จริงๆ หรือเปล่าคะ?"ลู่หลีมองไปที่โม่หลิน พร้อมกับถามขึ้นมา"ก็ต้องจริงอยู่แล้ว พูดตามตรงในสายตาของผม ผมถือว่าคุณเป็นเหมือนลูกสาวของตัวเอง ในที่ผมจะไป ผมก็คิดอยากจะพาคุณไปเหมือนกัน""แต่หากทำแบบนั้น น้องหลินจะต้องตำหนิผมอย่างแน่นอน ดังนั้น ผมก็เลยให้คุณอยู่กับน้องหลินจะดีกว่าน่ะสิ"โม่หลินหัวเราะและพูดออกมา"หลินเฟยไม่ตำหนิคุณหรอกนะคะ เพียงแต่ว่า หากคุณพาฉันไปด้วยแล้วนั้น ฉันก็ตัดใจจากหลินเฟยไม่ได้เหมือนกัน""ดังนั้น ฉันจะไม่ติดตามคุณไปในตัวเมืองแล้วนะคะ""รอให้มีโอกาส ฉันและหลินเฟยจะเข้าไปหาคุณที่ตัวเมือง"ลู่หล

"ถ้าฉันเกิดมาในครอบครัวธรรมดา น่ากลัวว่าชีวิตนี้คงจะไล่ตามความสำเร็จของพี่หลินไม่ทันแล้วล่ะ""ฮ่าฮ่า ไม่พูดล้อเล่นกับคุณแล้ว""ลำบากคุณที่เดินทางมาแต่ไกล งั้นเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อจะดีไหม?"หลินเฟยยิ้มๆ"ข้าวน่ะไม่จำเป็นหรอก ฉันกินมาแล้ว ตอนนี้ไม่หิวเลย เพียงแต่ว่า ก่อนหน้านี้ที่พี่บอกฉันทางโทรศัพท์ เรื่องที่พรุ่งนี้จะหาตัวยาครบแล้วนั่นน่ะ…""มันเป็นเรื่องจริงหรือหลอกกันแน่?"หวางเจิงส่ายหน้าและถามขึ้นมา"มันก็ต้องจริงอยู่แล้ว พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาคุณก็มาได้"ในความเป็นจริง ตัวยาเหล่านั้นหลินเฟยมีอยู่ตลอดเพียงแต่ว่า หากหวางเจิงไม่มาหาเขา เรื่องแบบนี้ เขาพูดออกมาเองมันก็จะดูไม่ดีจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปส่งโม่หลินเขาจึงเปลี่ยนคำพูดว่า"อ้อ จริงด้วยสิ งั้นคุณก็รอมาตอนบ่ายๆ นะ ตอนเช้าผมมีธุระ คุณมาผมก็คงไม่อยู่""โอเค งั้นพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ฉันจะมาหาพี่นะ"หวางเจิงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างมีความหวังขึ้นมา"รักษาอาการป่วย? คุณหวางดูแล้วก็แข็งแรงดีนี่นา หรือว่าจะป่วยในที่ลับ จำเป็นต้องให้หลินเฟยรักษา?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ลู่หลีก็ถามด้วยความสงสัยขึ้นมาทันที"ไม่มี

เพียงแค่ลูบไล้ หลินเฟยยังไม่สาแก่ใจ เขาแสยะยิ้มแล้วจูบไปที่ใบหน้าของถังรั่วเสวี่ยโดยตรง"ไอ้เด็กบ้า ถ้านายกล้าไม่คืนดีกับอาเล็ก อาเล็กก็จะจัดการนายเสียเลย!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังรั่วเสวี่ยก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาทันทีเธอไม่สามารถทัดทานหลินเฟยได้เลยจริงๆและก็ยอมให้หลินเฟยลูบคลำเธอไปตลอดทางจนเดินเข้าคลินิกไป"ไอ้เด็กบ้า กลางวันแสกๆ นายหน้าไม่อายเลยนะ!""รังแกแต่อาเล็กแบบนี้ แน่จริงก็กระโจนมาหาพี่สะใภ้สิ!"ภายในคลินิก พานเสี่ยวเหลียนกำลังกวาดพื้นและทำความสะอาดอยู่เมื่อเธอก้มลง ลูกท้อขาวที่อวบอิ่มสองลูกก็ได้แกว่งไปมาอย่างสะดุดตา!เมื่อเห็นว่าหลินเฟยกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแกล้งถังรั่วเสวี่ยไปด้วยแบบนี้จู่ๆ เธอก็วางอุปกรณ์ในมือลง และเดินเข้าไปปัดอุ้งตีนหมาของหลินเฟยออกโดยตรง"เหอะๆ พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียน พี่คิดว่าผมไม่กล้างั้นเหรอ?""ไม่ต้องเป็นห่วง พี่ก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน""ถึงเวลานั้นพี่ก็อย่ามาร้องขอความเมตตาก็แล้วกัน"หลินเฟยก็ไม่ได้โกรธ แต่เข้ามากอดพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้แน่น ทั้งจูบทั้งแทะอยู่อย่างนั้นพานเสี่ยวเหลียนแทบจะละลายในอ้อมแขนของเขา!"ฮือ…" พานเสี่ยวเหลียนไม่ได้หล

ซูเสี่ยวโหรวหายใจหอบถี่ๆ และตะกุกตะกักอยู่เป็นเวลานานใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆในที่สุดก็หาเหตุผลที่เหมาะสมได้ เธอกดริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า"คือว่าฉัน... ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ครั้งก่อนที่คุณช่วยฉันนวดมันได้ผลดีมาก ฉันก็เลยอยากจะให้คุณมาช่วยฉันนวดอีกครั้งน่ะ""ได้ไหม…หลินเฟย?"เมื่อพูดจบประโยคสุดท้ายซูเสี่ยวโหรวก็ก้มหน้า โดยไม่กล้ามองไปที่หลินเฟยเลยแม้แต่น้อย"อ้อ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ได้สิ ต้องได้อยู่แล้ว""ผมจะพาคุณกลับไปนวดที่คลินิกก็ได้นะ"หลินเฟยตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ พร้อมกับพูดขึ้นมา"ไม่... ไม่ได้ ถ้าจะนวดมันต้องถอดเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ?"ใบหน้าของซูเสี่ยวโหรวแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดออกมา"อาเล็กและพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนของคุณอยู่ที่คลินิกนะ ถ้าจะกลับไปนวด เกิดพวกเธอมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีเอาได้""หาที่ที่ไม่มีคนแถวนี้จะดีกว่า หรือคุณนวดให้ฉันในรถก็ได้""หือ? คือว่า..."ความจริงแล้ว หลินเฟยอยากจะอธิบายกับซูเสี่ยวโหรวจริงๆ ว่าการนวดนั้นไม่จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าก็ได้การนวดครั้งที่ผ่านมา นั่นเป็นเพราะซูเสี่ยวโหรวไม่ได้สวมอะไรตั้ง