LOGINShare
บทที่ 844
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 845
"ถ้าฉันเกิดมาในครอบครัวธรรมดา น่ากลัวว่าชีวิตนี้คงจะไล่ตามความสำเร็จของพี่หลินไม่ทันแล้วล่ะ""ฮ่าฮ่า ไม่พูดล้อเล่นกับคุณแล้ว""ลำบากคุณที่เดินทางมาแต่ไกล งั้นเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อจะดีไหม?"หลินเฟยยิ้มๆ"ข้าวน่ะไม่จำเป็นหรอก ฉันกินมาแล้ว ตอนนี้ไม่หิวเลย เพียงแต่ว่า ก่อนหน้านี้ที่พี่บอกฉันทางโทรศัพท์ เรื่องที่พรุ่งนี้จะหาตัวยาครบแล้วนั่นน่ะ…""มันเป็นเรื่องจริงหรือหลอกกันแน่?"หวางเจิงส่ายหน้าและถามขึ้นมา"มันก็ต้องจริงอยู่แล้ว พรุ่งนี้ถ้ามีเวลาคุณก็มาได้"ในความเป็นจริง ตัวยาเหล่านั้นหลินเฟยมีอยู่ตลอดเพียงแต่ว่า หากหวางเจิงไม่มาหาเขา เรื่องแบบนี้ เขาพูดออกมาเองมันก็จะดูไม่ดีจู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปส่งโม่หลินเขาจึงเปลี่ยนคำพูดว่า"อ้อ จริงด้วยสิ งั้นคุณก็รอมาตอนบ่ายๆ นะ ตอนเช้าผมมีธุระ คุณมาผมก็คงไม่อยู่""โอเค งั้นพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ฉันจะมาหาพี่นะ"หวางเจิงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างมีความหวังขึ้นมา"รักษาอาการป่วย? คุณหวางดูแล้วก็แข็งแรงดีนี่นา หรือว่าจะป่วยในที่ลับ จำเป็นต้องให้หลินเฟยรักษา?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ลู่หลีก็ถามด้วยความสงสัยขึ้นมาทันที"ไม่มี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 846
"มีตรงไหนที่ไม่เข้าใจ สามารถถามผมได้โดยตรงเลยนะครับ"โจวจื่อหลงพูดเสริมขึ้นมา"ได้ครับ ต้องขอบคุณพี่โจวมากเลยนะครับ""รอให้ผมเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ถึงเวลานั้นผมจะไม่ลืมบุญคุณของพี่เลย"ดวงตาของหลินเฟยเป็นประกาย พร้อมกับรับพัสดุจากมือของโจวจื่อหลง"ไม่ถือว่าเป็นบุญคุณอะไรหรอกครับ เพียงแต่ว่า ผมไม่อยากจะให้น้องหลินไข่มุกเม็ดงามนี้คลุกฝุ่นอยู่เสียต่างหาก"โจวจื่อหลงหัวเราะเหอะๆหลังจากพูดคุยกันสักพัก หวางเจิงก็ได้บอกลาหลินเฟย"พี่หลิน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกับพี่โจวก็ขอตัวกลับก่อนนะ""พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ถ้าฉันจะมาฉันจะโทรหาพี่ล่วงหน้าก็แล้วกัน""ได้สิ งั้นพวกคุณก็ขับรถดีๆ ผมก็ควรจะกลับไปกินข้าวที่คลินิกแล้ว ไม่ส่งพวกคุณล่ะนะ"หลินเฟยส่งหวางเจิงและโจวจื่อหลงเข้าไปในรถจากนั้นเขาก็ขับรถกลับไปที่คลินิกในหมู่บ้านเถาฮวากับลู่หลี……"หลินเฟย ความจริงแล้วคดีในวันนี้ค่อนข้างจะยุ่งยากเลยทีเดียว ฉันกลัวว่าผู้อำนวยการโม่จะจัดการคนเดียวไม่ไหว กระทบต่อการย้ายไปในตัวเมืองในวันพรุ่งนี้ของเขา""ถ้าอย่างนั้น ฉันคงไม่อยู่กินข้าวแล้วนะ""ฉันจะต้องกลับไปสำนักงานสายตรวจเพื่อช่วยผ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 847
เพียงแค่ลูบไล้ หลินเฟยยังไม่สาแก่ใจ เขาแสยะยิ้มแล้วจูบไปที่ใบหน้าของถังรั่วเสวี่ยโดยตรง"ไอ้เด็กบ้า ถ้านายกล้าไม่คืนดีกับอาเล็ก อาเล็กก็จะจัดการนายเสียเลย!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังรั่วเสวี่ยก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาทันทีเธอไม่สามารถทัดทานหลินเฟยได้เลยจริงๆและก็ยอมให้หลินเฟยลูบคลำเธอไปตลอดทางจนเดินเข้าคลินิกไป"ไอ้เด็กบ้า กลางวันแสกๆ นายหน้าไม่อายเลยนะ!""รังแกแต่อาเล็กแบบนี้ แน่จริงก็กระโจนมาหาพี่สะใภ้สิ!"ภายในคลินิก พานเสี่ยวเหลียนกำลังกวาดพื้นและทำความสะอาดอยู่เมื่อเธอก้มลง ลูกท้อขาวที่อวบอิ่มสองลูกก็ได้แกว่งไปมาอย่างสะดุดตา!เมื่อเห็นว่าหลินเฟยกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแกล้งถังรั่วเสวี่ยไปด้วยแบบนี้จู่ๆ เธอก็วางอุปกรณ์ในมือลง และเดินเข้าไปปัดอุ้งตีนหมาของหลินเฟยออกโดยตรง"เหอะๆ พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียน พี่คิดว่าผมไม่กล้างั้นเหรอ?""ไม่ต้องเป็นห่วง พี่ก็หนีไม่พ้นเหมือนกัน""ถึงเวลานั้นพี่ก็อย่ามาร้องขอความเมตตาก็แล้วกัน"หลินเฟยก็ไม่ได้โกรธ แต่เข้ามากอดพานเสี่ยวเหลียนเอาไว้แน่น ทั้งจูบทั้งแทะอยู่อย่างนั้นพานเสี่ยวเหลียนแทบจะละลายในอ้อมแขนของเขา!"ฮือ…" พานเสี่ยวเหลียนไม่ได้หล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 848
"จริงด้วยสิพี่เสี่ยวโหรว ผู้ใหญ่หลี่คนใหม่มาตามพี่ไปทำไมอีก?""ทำไมเธอถึงมีธุระกับพี่ทุกวันแบบนี้?"ระหว่างทาง ขณะที่ขับรถเข้าไปในตัวอำเภอ หลินเฟยก็ถามอย่างสงสัยออกมา"ก็ไม่มีอะไรนี่นา แค่เธอเพิ่งจะมารับตำแหน่งใหม่ๆ ไม่มีเพื่อน กินข้าวก็ไม่อร่อยก็เท่านั้น""เรียกฉันให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนก็เท่านั้นเอง"ขณะที่พูดซูเสี่ยวโหรวก็เหลือบมองหว่างขาของหลินเฟยที่ปูดโปนออกมาหลังจากที่ได้ฟังลู่หลีพูดในคืนนั้นซูเสี่ยวโหรวก็ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เขาจะต้องลองกับหลินเฟย และสัมผัสมันด้วยตัวเองเสียสักครั้งว่าเรื่องแบบนั้น มันเวอร์วังอย่างที่ลู่หลีพูดเอาไว้จริงๆ หรือเปล่า?"อ้อ กินข้าวก็ต้องลากพี่เสี่ยวโหรวไปกินด้วย ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่คนนี้จะเป็นคนเยอะอย่างมากเลยนะ"หลินเฟยกลับไม่รู้จุดประสงค์แท้จริงที่อยู่ในใจของซูเสี่ยวโหรวเลยแม้แต่น้อยเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา"อย่าพูดเพ้อเจ้อ ผู้ใหญ่หลี่เป็นคนดีจะตายไป เรื่องที่คุณทำให้เธอเปียก เธอไม่ได้เก็บมันเอามาใส่ใจเลยนะ""ตอนนี้ฉันกับเธอเรียกพี่เรียกน้องกันแล้ว ต่อหน้าฉัน คุณอย่านินทาผู้ใหญ่หลี่ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปฟ้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 849
ซูเสี่ยวโหรวหายใจหอบถี่ๆ และตะกุกตะกักอยู่เป็นเวลานานใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นมาเรื่อยๆในที่สุดก็หาเหตุผลที่เหมาะสมได้ เธอกดริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า"คือว่าฉัน... ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ครั้งก่อนที่คุณช่วยฉันนวดมันได้ผลดีมาก ฉันก็เลยอยากจะให้คุณมาช่วยฉันนวดอีกครั้งน่ะ""ได้ไหม…หลินเฟย?"เมื่อพูดจบประโยคสุดท้ายซูเสี่ยวโหรวก็ก้มหน้า โดยไม่กล้ามองไปที่หลินเฟยเลยแม้แต่น้อย"อ้อ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ได้สิ ต้องได้อยู่แล้ว""ผมจะพาคุณกลับไปนวดที่คลินิกก็ได้นะ"หลินเฟยตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ พร้อมกับพูดขึ้นมา"ไม่... ไม่ได้ ถ้าจะนวดมันต้องถอดเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ?"ใบหน้าของซูเสี่ยวโหรวแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดออกมา"อาเล็กและพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนของคุณอยู่ที่คลินิกนะ ถ้าจะกลับไปนวด เกิดพวกเธอมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีเอาได้""หาที่ที่ไม่มีคนแถวนี้จะดีกว่า หรือคุณนวดให้ฉันในรถก็ได้""หือ? คือว่า..."ความจริงแล้ว หลินเฟยอยากจะอธิบายกับซูเสี่ยวโหรวจริงๆ ว่าการนวดนั้นไม่จำเป็นต้องถอดเสื้อผ้าก็ได้การนวดครั้งที่ผ่านมา นั่นเป็นเพราะซูเสี่ยวโหรวไม่ได้สวมอะไรตั้ง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 850
"พี่เสี่ยวโหรว คือว่า คือว่าต้องถอดมันออกด้วยเหรอ?"หลินเฟยแทบไม่เชื่อหูของเขาดวงตาของเขาเบิกกว้าง และพูดอย่างหอบๆ ออกมา"แต่ว่า ส่วนที่ผมนวดคือท้องน้อยของคุณนะ ไม่ถอดก็ไม่เป็นไรหรอก"หรือว่า มันเป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ?พี่เสี่ยวโหรวได้รับผลกระทบทุกวัน และเริ่มที่จะต้องการขึ้นมาแล้ว?"แล้วอยากให้ฉันถอดไหมล่ะ?""ถ้าไม่อยาก ฉันก็ไม่ถอด..."ซูเสี่ยวโหรวกัดริมฝีปากแน่น พร้อมกับครวญครางออกมาปกติการแสดงออกของหลินเฟยจะลามกกว่าใครๆ แต่ทำไมตอนนี้ ทั้งๆ ที่เธอส่งสัญญาณอย่างชัดเจนขนาดนี้แล้วหลินเฟยกลับไม่ได้ทำอะไรเลย?หรือว่าเขาจงใจที่จะกลั่นแกล้งเธอ?"ผม...ผมอยากจะให้พี่เสี่ยวโหรวถอด ผมอยากจะให้พี่ถอดออกทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว!"ในเวลานี้ ในที่สุดหลินเฟยก็แน่ใจแล้วว่า ซูเสี่ยวโหรวต้องการแบบนั้นจริงๆและเขาก็พูดความในใจออกมาโดยไม่ปิดบังแต่อย่างใดด้วยในตอนที่เดินทางมา เขาและถังรั่วเสวี่ย รวมทั้งพานเสี่ยวเหลียนยังไม่ได้สู้รบกันเสียด้วยซ้ำงั้นก็มาต่อกับซูเสี่ยวโหรวในป่าเล็กๆ แบบนี้ก็แล้วกันนะ!ยังไงเสีย เขาก็ชอบซูเสี่ยวโหรวมากเหมือนกัน เลี้ยงเอาไว้ด้วยกัน มันก็ไม่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 851
และซูเสี่ยวโหรวก็ค่อยๆ เข้าใจความจริงบางอย่างที่เธอไม่เคยเข้าใจมาก่อนว่าสิ่งที่สามารถแทงคนจากข้างหลังได้นั้น ไม่จำเป็นจะต้องเป็นมีดเสมอไป!ส่วนการคุกเข่าลงกับพื้น ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นการขอความเมตตา!การร้องไห้อย่างหนักหน่วง อาจไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่เจ็บปวด!การคร่ำครวญอย่างแผ่วเบา อาจไม่ได้เกิดมาจากความน้อยเนื้อต่ำใจ!และสิ่งที่ไหลออกมาจากปากนั้น ก็อาจจะไม่ใช่น้ำลายเสมอไป!สองชั่วโมงต่อมาในที่สุดการต่อสู้ครั้งแรกของซูเสี่ยวโหรวและหลินเฟยนั้นก็ได้สิ้นสุดลงและยังเป็นเพราะว่า เมื่อได้เห็นซูเสี่ยวโหรวมีน้ำลายฟูมปาก ตัวกระตุก และไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ต่อไป หลินเฟยถึงได้หยุดการกระทำนั้นซูเสี่ยวโหรวหลังจากที่พ่ายแพ้แล้วนั้นในที่สุดเธอก็เข้าใจได้แล้วว่า ทำไมพานเสี่ยวเหลียน ลู่หลี จางซินเยว่ รวมไปถึงจ้าวลู่ลู่ถึงได้ตกหลุมรักหลินเฟยจนหมดหัวใจได้ขนาดนี้?เป็นดั่งที่ลู่หลีพูดเอาไว้ เปิดโลกใบใหม่ขึ้นมา ถูกโยนขึ้นไปบนทรวงสวรรค์ และก็อยากจะถูกทำแบบนั้นตลอดไป...มันไม่สามารถหยุดลงได้เลย!ที่แท้เรื่องแบบนี้มันก็วิเศษอย่างนี้นี่เอง!มิน่าล่ะ ผู้หญิงที่สง่างามอย่างป้าถังก็อ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 852
"งั้น...งั้นคุณก็ช่วยนวดให้ฉันหน่อยนะ ขอแค่กลับไปแล้วไม่ทำให้ป้าถังและคนอื่นๆ ผิดสังเกตก็โอเคแล้ว""ไม่อย่างนั้นแล้ว ต่อไปฉันจะมีหน้าไปเจอพวกเธอได้ยังไงล่ะ"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็ตอบรับไปทันทีเธอค่อยๆ ผละออกจากตัวของหลินเฟย จากนั้นก็ไปนั่งพิงบนเบาะหลังจากการต่อสู้ในครั้งนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของซูเสี่ยวโหรวเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากแค่ขยับ ขาทั้งสองข้างก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้แล้วและมันก็ยิ่งยั่วยวนมากขึ้นไปอีก!หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าซูเสี่ยวโหรวเหนื่อยล้าจนหมดแรงแล้วหลินเฟยก็ยังอยากที่จะต่อสู้กับเธออีกครั้งเช่นกัน!"พี่เสี่ยวโหรว คุณผ่อนคลายหน่อย อย่าตื่นเต้นเกินไป"หลินเฟยระงับไฟในใจเอาไว้ แล้วค่อยๆ ยื่นมือออกไปอย่างช้าๆและนิ้วมือที่ออกแรงอย่างพอเหมาะก็ได้เริ่มที่จะนวดให้ซูเสี่ยวโหรว...สิบนาทีต่อมาในที่สุดการนวดของหลินเฟยก็ได้สิ้นสุดลงและซูเสี่ยวโหรวที่ตื่นตระหนกก็ผ่อนคลายลงมาแล้วด้วยเช่นกันแต่ทว่าสีชมพูจางๆ บนเนื้อตัวของเธอยังคงไม่ได้หายไปแต่อย่างใดเพราะการนวดของหลินเฟย มันจึงได้กระจายไปทั่วตัวของเธออีกครั้ง"พี่เสี่ยวโหรว
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
