บททั้งหมดของ แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: บทที่ 771 - บทที่ 780

"นี่เป็นหมอในเมืองพวกนั้นอีกแล้วงั้นเหรอ?""คุณป้า ผมไม่ได้หลอกคุณป้าเลยนะ แต่เป็นหมอในเมืองพวกนั้นต่างหากที่รวมหัวกันหลอกคุณป้าแบบนี้!""ถ้าผมเดาไม่ผิดแล้วละก็ พวกเขาได้แนะนำให้คุณป้าไปรักษาโรงพยาบาลเฉพาะทางใช่ไหมครับ?""เมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนของผมคนหนึ่งก็ได้ถูกหมอในเมืองหลอกมาเหมือนกัน โดยบอกว่าเป็นโรคมะเร็ง แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นอะไรเลย!""ถ้าคุณป้าไม่เชื่อ ผมสามารถพาคุณป้าไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในเมืองหรือจังหวัดได้นะครับ เรื่องเงินคุณป้าไม่ต้องกังวล ผมจะออกให้หมดครับ!"ไม่ได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมา!แต่ทว่าเพื่อที่ป้องกันไม่ให้เธอคิดฆ่าตัวตายอีกครั้งการทำให้จิตใจแม่ของหลี่ต้าเหนิงมั่นคงนั้นก็สำคัญเป็นอย่างยิ่ง"คือ...คือว่า พวกเขาแนะนำให้ป้าไปโรงพยาบาลในเมืองเพื่อรับการรักษาจริงๆ...""หรือว่า…ป้าจะถูกหลอกจริงๆ?"เมื่อหลินเฟยได้พูดขนาดนี้แล้วแม่ของหลี่ต้าเหนิงก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มสงสัยขึ้นมา!"น้องหลิน เมื่อกี้ที่คุณพูดเป็นความจริงทั้งหมดงั้นเหรอ?""แม่ของผมไม่ได้เป็นมะเร็งจริงๆ อย่างงั้นเหรอ?"หลี่ต้าเหนิงเดินเข้ามาและซักถามอย่

"น้องหลิน สารวัตรลู่ เธอนี่แหละฉู่เหวินชิง!""ลูกสาวผู้อำนวยการโรงพยาบาลในเมือง!"ในเวลานี้ ฉู่เหวินชิงและหลิวชาวยังไม่ได้ลงมาจากรถพวกเขาแค่เปิดกระจกรถ และมองสำรวจไปรอบๆ เท่านั้นแต่หลี่ต้าเหนิงกลับได้ยินเสียงของฉู่เหวินชิงแล้ว!เพราะแม่ของเขาถูกหลอกตอนนี้เขาจึงรู้สึกโกรธเกลียดฉู่เหวินชิงลูกสาวผู้อำนวยการโรงพยาบาลในเมืองเป็นอย่างมาก!"แม่งเอ๊ย ตลอดทางที่ผ่านมามีแต่ขี้มาเต็มไปหมด!""สภาพแวดล้อมแย่มาก นี่คือที่ที่คนอยู่อย่างนั้นเหรอ?"เสียงของหลิวชาวได้ดังขึ้นมา พร้อมกับบีบจมูกอย่างน่ารังเกียจ!"พี่ชาว บ้านนอกก็แย่แบบนี้แหละ มันเทียบไม่ได้กับในเมืองของเราหรอกนะ""อย่างไรก็ตาม คิดเสียว่าเห็นแก่ลูกเสือพวกนั้น พี่ก็อดทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ""ถ้าไม่มีลูกเสือ แล้วพี่จะไปเอาอกเอาใจหลินเฟยได้อย่างไรล่ะ?"ฉู่เหวินชิงก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจเช่นกันแต่อย่างไรก็ตาม ปากก็กลับพูดปลอบโยนหลิวชาวไปแบบนั้น"พูดก็ถูกนะ ไป ลงรถกันเถอะ!"หลิวชาวสบถและลงจากรถไป"ที่นี่คนค่อนข้างเยอะ อุ๊ย นี่ยังมีคนรู้จักด้วยหรือนี่…"หลินเฟยหันกลับไปมอง และเห็นหลิวชาวที่นั่งอยู่ในรถทันทีเมื่อคิดถึงบทส

"พี่ชาว เด็กคนนี้อายุก็ไม่มาก ทำไมพี่จะต้องคุกเข่าให้เขาด้วย""เขาเป็นใครกันแน่..."เมื่อเห็นว่าหลิวชาวคุกเข่าลงและกอดต้นขาของหลินเฟย พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์แต่อย่างใดแล้วนั้นหัวใจของฉู่เหวินชิงก็เต้นไม่เป็นจังหวะและมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นมาทันทีเพราะสำหรับเธอแล้ว ยังไงเสียหลิวชาวก็เป็นหลานชายของหลิวเหวินเซวียน ปรมาจารย์ชื่อดังแบบนั้นต่อให้จะพบกับผู้อำนวยการของสำนักงานสายตรวจ เขาก็คงไม่ต้องหวาดกลัวถึงขนาดนี้!หรือว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นลูกนอกสมรสของเทศมนตรีคนไหนสักคน?"แม่งเอ๊ย ตาบอดหรือยังไง!""คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละคือหลินเฟยตัวจริง!""ไม่อย่างนั้นฉันจะคุกเข่าขอความเมตตาได้ยังไงกัน?""ถาม ถาม ถาม ถามอยู่ได้!""ยังไม่รีบมาคุกเข่าสารภาพผิดกับหลินเฟยอีก?"หลิวชาวโกรธจัด เขายืนขึ้นและชี้นิ้วต่อว่าเธอในทันทีต่อหน้าหลินเฟยฉู่เหวินชิงกลับยกหางเขา ใช้ชื่อของหลินเฟยไปกดหลินเฟยตัวจริงเอาไว้นี่ไม่ใช่การประณาม และคิดจะทำร้ายเขาอย่างนั้นเหรอ?หลิวชาวแทบจะรัดคอเธอให้ตายไปเลย!"อะไรนะ? เขาคือหลินเฟยตัวจริงอย่างนั้นเหรอ!"เมื่อได้ยินแบบนี้แ

"แม่ครับ ผมกับสารวัตรลู่ยังมีคดีที่จะต้องทำน่ะครับ""ค่อนข้างจะรีบร้อน คาดว่าอีกสักพักถึงจะได้กลับมานะครับ""แม่ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะครับ""มีอะไรก็อย่าลืมโทรมาหาผมนะครับ"หลี่ต้าเหนิงหยุดเดินและมุมตากระตุกเขาฝืนยิ้มออกมาและพูดแบบมีนัย"ใช่ค่ะ ตอนนี้หลี่ต้าเหนิงเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคุมประพฤติในสำนักงานสายตรวจของเรา อย่าน้อยก็ต้องใช้เวลาสามเดือนถึงจะรับเข้าบรรจุค่ะ""ในช่วงระยะเวลาสามเดือนนี้ คาดว่าหลี่ต้าเหนิงจะยุ่งมาก""คุณป้าอยู่บ้านคนเดียวก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ"ลู่หลีก็พลอยโกหกตามไปด้วย"หมอเทวดาคะ เรื่องนี้เป็นความจริงหรือคะ?""พวกคุณคงไม่รวมตัวกันมาหลอกคนแก่ๆ อย่างฉันหรอกใช่ไหม?"แม่ของหลี่ต้าเหนิงยังคงไม่เชื่อเธอมองมาที่หลินเฟยและสอบถามอีกครั้ง"คุณป้าครับ มันเป็นเรื่องจริงนะครับ ถ้าป้าไม่เชื่อ ผมก็สามารถเอาเกียรติของผมรับประกันได้"หลินเฟยยิ้มและพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องจริงเธอเป็นเพียงหญิงชราที่แสนจะโดดเดี่ยวหลินเฟยทนไม่ได้ที่จะให้เธอได้รับทราบความจริง"อ้อ แบบนี้นี่เอง ต้าเหนิงไปเป็นสายตรวจแล้ว""ดี มันเป็นเรื่องดีจริงๆ""ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็รีบไปกันเถอ

"ให้ตายเถอะ ใครเขาเป็นเสือตัวเมียนะ!""ก็แค่ซุกซนไปหน่อย จนเผลอกระชากหลุดก็เท่านั้นเอง""คุณคิดว่าใครเขาจะไร้ยางอายเหมือนคุณหรือยังไง!"ซูเสี่ยวโหรวรีบดึงกางเกงของตัวเองขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่หลินเฟยได้นวดให้เธอนั้นประตูลับนั้นก็ได้ถูกหลินเฟยจ้องมองนานกว่าสิบนาที โดยที่เขาไม่บอกเธอเลยแม้แต่น้อย!ใบหน้าของเธอแดงก่ำ จากนั้นก็ตะคอกออกมาทันที"ไร้ยางอายแล้วจะทำไม?""พี่เสี่ยวโหรวไม่รู้อะไร ถ้าผู้ชายนั้นซื่อๆ ชีวิตนี้ก็คงจะจบกันแล้วล่ะ""แม้กระทั่งมือผู้หญิงก็ไม่ได้จับ""ตรงกันข้าม ยิ่งไร้ยางอายมากเท่าไหร่ ผู้หญิงก็ยิ่งชอบมากขึ้นเท่านั้นนะ"ไม่เพียงหลินเฟยจะไม่ละอายใจ แต่เขากลับภาคภูมิใจเสียมากกว่าจากนั้นเขาก็อุ้มลูกเสือขึ้นมา แล้วลูบมันอย่างเมามัน"ฮึ่ม นี่มันเหตุผลบ้าๆ บอๆ อะไรกัน"ซูเสี่ยวโหรวบ่นอุบ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งอย่างไรก็ตาม แม้ว่าหลินเฟยจะไร้ยางอายแค่ไหนแต่เธอก็เกลียดเขาไม่ลงจริงๆกระทั่งเธอยังรู้สึกว่าการที่ได้อยู่กับหลินเฟยตามลำพังแบบนี้ เธอก็รู้สึกสบายใจเสียมากกว่า"จริงด้วยหลินเฟย ฉันได้อุ่นแส้วัวที่คุณไม่ได้กินตอนเช้าเอาไว้แล้วนะ""เด