LOGINShare
บทที่ 774
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 775
เขายืนขึ้นและพูดกับฉู่เหวินชิงอย่างโกรธเกรี้ยวว่า"ท่านนี้คือรองผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจ สารวัตรลู่""ผมคิดว่าคุณจำเป็นที่จะต้องไปกับเธอสักหน่อยนะ!""ใช่ คุณฉู่ เรื่องผิดกฎหมายไม่ควรทำ พวกเราเป็นพยานชี้ตัวคุณ คุณไม่มีอะไรที่จะต้องแก้ตัวแล้วล่ะ""รีบไปกับสารวัตรลู่จะดีกว่า!"สวีจื้อเฉียงก็ยืนขึ้นและพูดด้วยเช่นกัน"อะไรนะ? พวกนายสองคนเป็นบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?""ฉันไม่รู้จักกับพวกนายเลย แล้วฉันจะไปบงการให้พวกนายไปจับเสือตอนไหน?""อย่ามาปรักปรำฉันนะ!""พี่ชาว พวกเรารีบไปกันเถอะ อย่าไปสนใจคนบ้าสองคนนี้เลย!"ฉู่เหวินชิงโกรธจัดจนควันแทบจะออกหูเธอไม่คาดคิดเลยว่า หลี่ต้าเหนิงและสวีจื้อเฉียงจะทำแบบนี้กับเธอได้!กระทั่งรองผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจก็เชิญมาแล้ว!สำหรับเธอแล้วมันทั้งน่าอายและก็หวาดกลัวเป็นอย่างมาก!เธอจึงคิดที่จะพาหลิวชาวและคนอื่นๆ ออกไปจากที่นี่ทันที!"อ้าว ที่แท้ก็ไม่มีเสือหรอกเหรอ..."ชายหนุ่มและหญิงสาวที่เดินตามฉู่เหวินชิงมารู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเพราะแบบนี้ ฉู่เหวินชิงและหลิวชาวก็จะประจบเอาใจหลินเฟยไม่ได้อีกแล้ว!และเมื่อเห็นฉู่เหวินชิงเสียหน้าแบบนี้พว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 776
"พี่ชาว เด็กคนนี้อายุก็ไม่มาก ทำไมพี่จะต้องคุกเข่าให้เขาด้วย""เขาเป็นใครกันแน่..."เมื่อเห็นว่าหลิวชาวคุกเข่าลงและกอดต้นขาของหลินเฟย พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์แต่อย่างใดแล้วนั้นหัวใจของฉู่เหวินชิงก็เต้นไม่เป็นจังหวะและมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นมาทันทีเพราะสำหรับเธอแล้ว ยังไงเสียหลิวชาวก็เป็นหลานชายของหลิวเหวินเซวียน ปรมาจารย์ชื่อดังแบบนั้นต่อให้จะพบกับผู้อำนวยการของสำนักงานสายตรวจ เขาก็คงไม่ต้องหวาดกลัวถึงขนาดนี้!หรือว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นลูกนอกสมรสของเทศมนตรีคนไหนสักคน?"แม่งเอ๊ย ตาบอดหรือยังไง!""คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละคือหลินเฟยตัวจริง!""ไม่อย่างนั้นฉันจะคุกเข่าขอความเมตตาได้ยังไงกัน?""ถาม ถาม ถาม ถามอยู่ได้!""ยังไม่รีบมาคุกเข่าสารภาพผิดกับหลินเฟยอีก?"หลิวชาวโกรธจัด เขายืนขึ้นและชี้นิ้วต่อว่าเธอในทันทีต่อหน้าหลินเฟยฉู่เหวินชิงกลับยกหางเขา ใช้ชื่อของหลินเฟยไปกดหลินเฟยตัวจริงเอาไว้นี่ไม่ใช่การประณาม และคิดจะทำร้ายเขาอย่างนั้นเหรอ?หลิวชาวแทบจะรัดคอเธอให้ตายไปเลย!"อะไรนะ? เขาคือหลินเฟยตัวจริงอย่างนั้นเหรอ!"เมื่อได้ยินแบบนี้แ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 777
"เรื่องนี้เป็นจริงหรือเปล่า?""ฉัน...ฉัน...สารวัตรลู่ ฉันไม่อยากติดคุก ฉันให้เงินคุณได้นะ อย่าจับฉันเข้าคุกเลยนะ"ฉู่เหวินชิงกำหมัดเอาไว้แน่น และลังเลอยู่นานจากนั้นก็พูดขอร้องลู่หลีออกมาเมื่อได้ยินแบบนี้แล้วลู่หลีก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ส่ายหน้าและพูดอย่างไม่พอใจออกมาว่า"ฉู่เหวินชิง ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้คุณต้องร่วมมือทำคดี กรุณาปรับทัศนคติของคุณด้วย""คำถามเมื่อครู่ กรุณาตอบตามความจริงด้วยนะคะ""นอกจากนี้ หากคุณติดสินบนเจ้าพนักงาน โทษก็จะเพิ่มมากขึ้น หรือคุณอยากจะอยู่ในคุกนานขึ้นล่ะ""งั้นคุณก็ลองเอาเงินออกมา ดูสิว่าจะซื้อฉันได้หรือเปล่า""ใช่ ฉันบงการหลี่ต้าเหนิงจริงๆ และก็ยังให้ปืนลูกซองกับเขาอีกด้วย…""ฉันเห็นเจ้าชายดูไบเลี้ยงสิงโต ฉันก็เลย..."เมื่อเห็นท่าทางที่แข็งแกร่งของลู่หลีฉู่เหวินชิงก็ยอมจำนนในที่สุดเธอทรุดตัวนั่งลงบนพื้นด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า พร้อมกับเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา"งั้นก็ดี ในเมื่อคุณยอมสารภาพแล้ว งั้นก็เชิญคุณกลับไปที่สำนักงานสายตรวจรับฟังบทลงโทษที่จะได้รับนะ"ลู่หลีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"เราจะตัดสินบทลงโทษคุณตามกฎหม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 778
"แม่ครับ ผมกับสารวัตรลู่ยังมีคดีที่จะต้องทำน่ะครับ""ค่อนข้างจะรีบร้อน คาดว่าอีกสักพักถึงจะได้กลับมานะครับ""แม่ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะครับ""มีอะไรก็อย่าลืมโทรมาหาผมนะครับ"หลี่ต้าเหนิงหยุดเดินและมุมตากระตุกเขาฝืนยิ้มออกมาและพูดแบบมีนัย"ใช่ค่ะ ตอนนี้หลี่ต้าเหนิงเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคุมประพฤติในสำนักงานสายตรวจของเรา อย่าน้อยก็ต้องใช้เวลาสามเดือนถึงจะรับเข้าบรรจุค่ะ""ในช่วงระยะเวลาสามเดือนนี้ คาดว่าหลี่ต้าเหนิงจะยุ่งมาก""คุณป้าอยู่บ้านคนเดียวก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ"ลู่หลีก็พลอยโกหกตามไปด้วย"หมอเทวดาคะ เรื่องนี้เป็นความจริงหรือคะ?""พวกคุณคงไม่รวมตัวกันมาหลอกคนแก่ๆ อย่างฉันหรอกใช่ไหม?"แม่ของหลี่ต้าเหนิงยังคงไม่เชื่อเธอมองมาที่หลินเฟยและสอบถามอีกครั้ง"คุณป้าครับ มันเป็นเรื่องจริงนะครับ ถ้าป้าไม่เชื่อ ผมก็สามารถเอาเกียรติของผมรับประกันได้"หลินเฟยยิ้มและพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องจริงเธอเป็นเพียงหญิงชราที่แสนจะโดดเดี่ยวหลินเฟยทนไม่ได้ที่จะให้เธอได้รับทราบความจริง"อ้อ แบบนี้นี่เอง ต้าเหนิงไปเป็นสายตรวจแล้ว""ดี มันเป็นเรื่องดีจริงๆ""ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็รีบไปกันเถอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 779
จ้าวลู่ลู่บ่นด้วยความขุ่นเคืองขึ้นมาทันที"อุ๊ย...ผมขอโทษทีพี่ลู่ลู่ ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย ถ้าอย่างนั้นผมจะเอาไปให้พี่ตอนนี้เลยจะดีไหม?"หลินเฟยตบหัวตัวเองแล้วพูดออกมา"ไม่ต้องลำบากนายแล้วล่ะ เมื่อวานพ่อซื้อรถแล้วขับไปเอามาให้ฉันแล้วล่ะ""ตอนที่ไปคลินิก นายก็ไม่อยู่บ้าน""ตอนนี้น่าจะกำลังเดินทางกลับมาแล้วล่ะ"จ้าวลู่ลู่ตะคอกออกมา"อ้อ งั้นก็ได้ครับ คุณพ่อไม่ได้พูดอะไรกับคุณใช่ไหม?"หลินเฟยถามด้วยความรู้สึกผิดเขากลัวว่าหลังจากที่จ้าวฟู่กุ้ยกลับมา แล้วจะไปได้ยินเรื่องของเขาจากชาวบ้านเข้า"เปล่านี่ พ่อไม่ได้พูดอะไร แค่กลับมาเห็นภาพอักษรประดิษฐ์อยู่ที่หน้าประตูน่ะ"จ้าวลู่ลู่เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาทันที"ดูเหมือนว่าปรมาจารย์หลิวจะนำมามอบให้นะ นายว่าเราจะรับเอาไว้ดีไหม?""ถ้าคุณชอบก็เก็บไว้ ถ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปเถอะ""หรือจะมอบให้พ่อของคุณก็ได้"ในตอนนี้หลินเฟยรู้สึกเกลียดปู่หลานคู่นี้มาก"จะโยนทิ้งไปก็เสียดายแย่ มอบให้พ่อของฉันดีกว่านะ"จ้าวลู่ลู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับพูดออกมาจู่ๆ ก็ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ถอนหายใจแล้วพูดออกมาว่า"อ้อ จริงด้วยสิหลินเฟย ยังมีอี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 780
"ให้ตายเถอะ ใครเขาเป็นเสือตัวเมียนะ!""ก็แค่ซุกซนไปหน่อย จนเผลอกระชากหลุดก็เท่านั้นเอง""คุณคิดว่าใครเขาจะไร้ยางอายเหมือนคุณหรือยังไง!"ซูเสี่ยวโหรวรีบดึงกางเกงของตัวเองขึ้นมาเมื่อนึกถึงตอนที่หลินเฟยได้นวดให้เธอนั้นประตูลับนั้นก็ได้ถูกหลินเฟยจ้องมองนานกว่าสิบนาที โดยที่เขาไม่บอกเธอเลยแม้แต่น้อย!ใบหน้าของเธอแดงก่ำ จากนั้นก็ตะคอกออกมาทันที"ไร้ยางอายแล้วจะทำไม?""พี่เสี่ยวโหรวไม่รู้อะไร ถ้าผู้ชายนั้นซื่อๆ ชีวิตนี้ก็คงจะจบกันแล้วล่ะ""แม้กระทั่งมือผู้หญิงก็ไม่ได้จับ""ตรงกันข้าม ยิ่งไร้ยางอายมากเท่าไหร่ ผู้หญิงก็ยิ่งชอบมากขึ้นเท่านั้นนะ"ไม่เพียงหลินเฟยจะไม่ละอายใจ แต่เขากลับภาคภูมิใจเสียมากกว่าจากนั้นเขาก็อุ้มลูกเสือขึ้นมา แล้วลูบมันอย่างเมามัน"ฮึ่ม นี่มันเหตุผลบ้าๆ บอๆ อะไรกัน"ซูเสี่ยวโหรวบ่นอุบ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งอย่างไรก็ตาม แม้ว่าหลินเฟยจะไร้ยางอายแค่ไหนแต่เธอก็เกลียดเขาไม่ลงจริงๆกระทั่งเธอยังรู้สึกว่าการที่ได้อยู่กับหลินเฟยตามลำพังแบบนี้ เธอก็รู้สึกสบายใจเสียมากกว่า"จริงด้วยหลินเฟย ฉันได้อุ่นแส้วัวที่คุณไม่ได้กินตอนเช้าเอาไว้แล้วนะ""เด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 781
"เสี่ยวเฟย ตู้เย็นหลังนี้เราช่วยกันแบกเข้าไปเถอะ หนักเอาการอยู่"เมื่อเหลือบไปมองตู้เย็นสองประตูขนาดใหญ่ที่สูงเท่ากับคนถังรั่วเสวี่ยก็พูดแนะนำขึ้นมา"ไม่ต้องรบกวนอาเล็กหรอก ผมขนเข้าไปเองก็ได้แล้ว""พวกคุณแค่ขนเป็ดไก่เข้าไปก็พอแล้วล่ะ"หลินเฟยส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้นมาเมื่อมือทั้งสองข้างออกกำลังเพียงนิดหน่อย เขาก็อุ้มตู้เย็นขึ้นมาได้จากนั้นก็เดินไปสองสามก้าว หาตำแหน่งที่เหมาะสมแล้ววางไว้ในคลินิก"โอ้พระเจ้า เสี่ยวเฟยนี่แข็งแรงจริงๆ สมเป็นลูกผู้ชายจริงๆ!"ดวงตาของพานเสี่ยวเหลียนเป็นประกาย และขาทั้งสองข้างของเธอก็เริ่มอ่อนอีกครั้งเธอคิดเอาไว้แล้วว่าคืนนี้เธอจะให้หลินเฟยอุ้มเธอขึ้นมา และเล่นท่าใหม่ๆ กัน"เสี่ยวเหลียน เธออย่าพูดไร้สาระ หัวหน้าหลิ่วยังอยู่ที่นี่นะ"ถังรั่วเสวี่ยสะกิดพานเสี่ยวเหลียนเบาๆ แล้วพูดด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ"ฉันก็คิดว่าหลินเฟยมีเสน่ห์กว่าผู้ชายคนอื่นๆ ที่น้องเสี่ยวเหลียนพูดมันไม่แปลกอะไรหรอก""พวกเราขนเป็ดไก่กันเถอะ"หลิ่วจือจินยิ้มๆ และหัวเราะออกมา"น้าถัง พวกเรามาช่วยกันเถอะ"ซูเสี่ยวโหรวที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวก็ได้ยินความเคลื
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 782
"แหะๆ งั้นก็ต้องขอบคุณพี่หลิ่วมากนะครับ พี่หลิ่วเดินทางปลอดภัย ผมไม่ส่งแล้วนะ"เมื่อนึกถึงคืนวันที่สุดแสนจะพิเศษในอนาคตหลินเฟยก็ยิ้มอย่างลามกจกเปรตออกมา"อืม คุณกลับไปกินข้าวเถอะ มีอะไรก็บอกพี่ พี่จะช่วยอย่างเต็มที่"หลิ่วจือจินพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับหันกลับและเข้าไปในรถจากนั้นก็แตะคันเร่งและพุ่งออกไปทันที"เสี่ยวเฟย รีบกลับมากินข้าว พอกินเสร็จจะได้อาบน้ำและเข้านอนเร็วๆ!"เสียงของพานเสี่ยวเหลียนดังออกมาจากคลินิกโดยมีความสั่นสะท้านอะไรบางอย่างปะปนอยู่ด้วย!"ได้ครับ พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียน!"หลินเฟยตอบรับและเดินเข้าไปในคลินิกหลังมื้ออาหารถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็ได้ไปอาบน้ำพร้อมกันหลังจากที่อาบเสร็จแล้ว พวกเธอก็เข้าไปในห้องข้างหลังหลินเฟยแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปอาบเมื่อออกมา หลินเฟยก็ห่อตัวด้วยผ้าขนหนู และเดินอย่างรีบเร่งผลที่ได้ก็คือผ้าขนหนูนั้นได้ร่วงไปที่พื้นโดยตรง"โอ้พระเจ้า มันใหญ่กว่าแส้วัวเสียอีก…" ซูเสี่ยวโหรวนอนอยู่บนเตียงและแสร้งทำเป็นหลับหลังจากแอบดู หัวใจของฉันก็เต้นเร็วขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ส่วนใบหูก็ร้อนผ่าวจนแทบจะไหม้"ช่างมันเถอะ เปลือยก้
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
