All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 911 - Chapter 920

“เจ้าไม่ต้องกลัว ติดขัดสิ่งใดบอกข้ามา ไม่ว่าผู้ใดขัดขวางเจ้า...” สายตาเย็นชาของฉินเย่ว์เหมย มองไปยังเสิ่นหยวนเลี่ยง “ข้าจะตัดสินให้เจ้าเอง!”หัวใจของเสิ่นหยวนเลี่ยงหล่นวูบเงินรางวัลทายาทเพศชาย เขาไม่ได้หมกเม็ด แต่เขาไม่กล้ารับประกันว่าผู้ใต้บัญชาการจะหมกเม็ดหรือไม่สีหน้าของเสิ่นหมิงหยวนไม่ค่อยดีนักเมื่อก่อนฉินเย่ว์เหมยไม่กล้าถามคำถามเช่นนี้ ตอนนี้กลับถาม ทั้งยังถามด้วยท่าทีขึงขังทั้งหมดเป็นเพราะ...หางตาของเสิ่นหมิงหยวน ชำเลืองมองเฉินฝานซึ่งนั่งอยู่ทางซ้ายมือตำแหน่งเดียวกับเขาเฉินฝานในตอนนี้ กล่าวได้ว่า มีอำนาจทัดเทียมเสิ่นหมิงหยวนแล้วกรมขุนนางซื่อสัตย์ต่อซูซิวฉีมาโดยตลอด หลังจากซูซิวฉีตาย เลขาธิการกรมขุนนางยอมกล่าวว่าตนล้มป่วย ก็ไม่ยอมแปรพักตร์ไปร่วมมือกับเสิ่นหมิงหยวนวเหลยชางเจียนซื่อหลางกรมขุนนางเชื่อฟังเสิ่นหมิงหยวน ทว่าเป็นเพียงเบื้องหน้าเท่านั้น หลังจากเฉินฝานเลื่อนขั้นเป็นอัครเสนาบดีเบื้องซ้าย เหลยชางเจียนรีบตีตัวออกห่างเสิ่นหมิงหยวนทันทีไป่เผยหรานเลขาธิการกรมยุติธรรมคือคนที่เฉินฝานสนับสนุนจนได้ดิบได้ดี แน่นอนว่าเขาย่อมจงรักภักดีต่อเฉินฝานทางด้านเลขาธิการกรม

“ผู้ที่อยู่เบื้องล่างคือใคร?” ฉินเย่ว์เหมยถาม“ฝ่าบาท!”หญิงวัยกลางคนฝืนทนกับความเจ็บปวดในร่างกาย ตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วคุกเข่า บาดแผลบนแผ่นหลัง เลือดไหลตลอดเวลา“หม่อมฉันนางเฟิงซาน ใคร่ร้องเรียนเลขาธิการกลมกลาโหมฟางซิงฮุ่ยเพคะ!”ฟางซินฮุ่ย!สายตาทุกคู่หันควับไปทางฟางซินฮุ่ยสีหน้าของฟางซินฮุ่ยฉายความตกตะลึง เรื่องราวชีวิตครึ่งปีที่ผ่านมา ฉายในความคิดของเขาอย่างรวดเร็วหลังจากนั้นสีหน้าของเขาคงความตกตะลึงเขาถึงขั้นคิดเรื่องทุกอย่างที่ตนกระทำตลอดหลายปีมานี้ วนซ้ำรอบหนึ่ง แต่เขายังไม่รู้ว่าตนทำสิ่งใดไม่เหมาะสมสำหรับคนในครอบครัวของเขา เขายิ่งมั่นใจว่าไม่มีตระกูลฟางรับราชกาลมาแล้วห้ารุ่น กระทั่งเวลานี้ยังคงมั่นคง เพราะเข้าใจสุภาษิตนี้อย่างถ่องแท้ เขื่อนยาวนับพันลี้ ถูกกองทัพมดพังทลาย ทุกการเสื่อมเสียของตระกูล ล้วนเกิดจากเน่าเสียด้านในด้วยเหตุนี้ตระกูลฟางจึงเข้มงวดยิ่งนัก บุรุษในตระกูลมีความเป็นสุภาพบุรุษ สตรีในตระกูลมีความเป็นกุลสตรี น้อยนักที่จะประพฤติปฏิบัติตัวไม่เหมาะสมเพราะเหตุนี้ เพ่ยจี้จึงเลือกฟางซินฮุ่ยเป็นเลขาธิการกรมกลาโหมฉินเย่ว์เหมยเองก็เชื่อมั่นในอุปนิสัยข

“ปัจจุบันการเกณฑ์ทหารเป็นเรื่องยาก ทุกเมืองและทุกอำเภอ บวกกับกองทัพหมาป่า ตอนนี้มีกำลังพลไม่ถึงห้าแสนนาย กองทัพหมาป่าทำสงครามกับชาวหูทางตอนเหนือมานาน เวลานี้สูญเสียกำลังทหารไปกว่าห้าหมื่นนายแล้ว ต้องการกำลังเพิ่มอย่างเร่งด่วน เกณฑ์ในการเกณฑ์ทหารก็เปลี่ยนจากอายุสิบเจ็ดถึงสามสิบปี เป็นอายุสิบห้าถึงสามสิบห้าปี แต่ว่า...”น้ำเสียงของฟางซินฮุ่ยหนักแน่น “ไม่มีทางจากสิบสองถึงห้าสิบปีแน่นอน”“ฟางซินฮุ่ย เจ้า...พูดเช่นนี้ไม่กลัวฟ้าผ่าหรือ?” หญิงวัยกลางคนพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น ชี้หน้าฟางซินฮุ่ยพร้อมกับด่าทอ“ประกาศการเกณฑ์ทหาร ข้าต้องการบุคคลที่อายุไม่เกินเกณฑ์” ฟางซินฮุ่ยพูดไม่เก่ง ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย”“ข้าเชื่อท่านเลขาธิการ!” จู่ๆ เสิ่นหมิงหยวนก็พูดเข้าข้างฟางซินฮุ่ย “ทว่าเวลานี้แคว้นของเราภายในไม่สงบและยังถูกภายนอกรุกราน กรมกลาโหมงานค่อนข้างหนัก หรือว่านายกองเกณฑ์ทหารภายใต้การดูแลของกรมกลาโหมกระทำการนี้ เพื่อปฏิบัติกิจให้สำเร็จตามที่ได้รับมอบหมาย?”“พี่สาวท่านนี้” เสิ่นหมิงหยวนเดินไปตรงหน้าหญิงวัยกลางคน โน้มตัวลงแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “บ้านของท่านอยู่ที่ใด?”หญิงวัยกลางคนเพิ่งบอกว่า

“เป็นถึงจักรพรรดิ แต่กลับพูดพร่ามร่ายยาว ไม่แปลกที่ตอนนี้ต้าชิ่งตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!”โอวหยางน่าหลันยิ่งพูดก็ยิ่งเหิมเกริม การกระทำของนางไม่ได้เป็นการหยามเกียรติฉินเย่ว์เหมยแล้ว แต่เป็นการดูแคลนจักรพรรดิต้าชิ่งณ ท้องพระโรงต้าชิ่ง ต่อหน้าขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ โอวหยางน่าหลันที่เป็นเพียงองค์หญิงจากแคว้นอื่น ดูหมิ่นจักรพรรดิต้าชิ่งโอวหยางน่าหลันไม่กลัว ในทางตรงกันข้ามนางลำพองใจยิ่งนัก นางมั่นใจว่า แม้นางจะด่าทอด้วยวาจาหยาบคายกว่านี้ พวกขุนนางต้าชิ่งก็ทำได้เพียงโมโหแต่ไม่กล้าพูดสิ่งใดเป็นจริงตามคาด...โอวหยางน่าหลันกวาดสายตาไปยังรอบๆ ท้องพระโรง จากนั้นถอนสายตากลับด้วยความพอใจในท้องพระโรง หลายต่อหลายคนเคืองขุ่น โดยเฉพาะขุนนางฝ่ายบุ๊น แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงเงียบแม้แคว้นหลู่จะมีขนาดเล็ก แต่กลับเป็นแคว้นที่ไม่ขาดแคลนบุรุษที่สุด แคว้นหนึ่งในแผ่นดินใหญ่ อีกทั้งแคว้นหลู่เต็มไปด้วยเหมืองเหล็ก การตีเหล็กของแคว้นหลู่ล้ำเลิศ อาวุธสงครามเป็นหนึ่งหลังจากบุรุษแคว้นต้าชิ่งลดน้อยลง แคว้นหลู่ก็จ้องจะเขมิบพื้นที่ของแคว้นต้าชิ่ง หลายปีมานี้พวกเขาบีบต้อนต้าชิ่งทุกทาง ตั้งแต่จักรพรรดิ จวบจนถึงสา

“ใต้เท้าเสิ่น อาวุธสงครามของแคว้นหลู่คุณภาพดี แต่แคว้นหลู่ไม่ได้ขายอาวุธดีๆ ให้กับพวกเรา” ฟางซินฮุ่ยพูดด้วยความจนปัญญา“เรื่องนี้ข้าเป็นพยานได้ แคว้นหลู่ตั้งใจขายอาวุธที่ขึ้นสนิม ไม่อาจใช้งานได้มาให้ต้าชิ่งของเรา”เหอจื่อหลินไม่อาจทนต่อความร้ายกาจของโอวหยางน่าหลันมานานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาสพูดหลังกลับมาถึงเมืองหลวง เหอจื่อหลินไปหาฟางซินฮุ่ยเพื่อเติมอาวุธเพิ่ม แต่ฟางซินฮุ่ยกลับไม่อาจนำออกมาให้เขาเมื่อร้อนใจ เหอจื่อหลินจึงไปที่คลังอาวุธด้วยตนเอง ด้วยเหตุนี้เขาจึงเห็นอาวุธที่แคว้นหลู่ส่งมา ล้วนเป็นอาวุธขึ้นสนิมเรื่องนี้เหอจื่อหลินอยากบอกเฉินฝานและฉินเย่ว์เหมยมานานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้เฉินฝานและฉินเย่ว์เหมยง่วนอยู่กับเรื่องจำนวนบุรุษปัญหาเรื่องบุรุษนั้นร้ายแรง เหอจื่อหลินจึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้ไม่ได้พูดออกไป“ฝ่าบาท ท่านดูสิเพคะ!”หงอิงหยิบดาบเล่มหนึ่งและลูกธนูดอกหนึ่งมาตรงหน้าฉินเย่ว์เหมยเมื่อครู่ฟางซินฮุ่ยกล่าวว่าอาวุธที่แคว้นหลู่ส่งมาไม่อาจใช้งานได้ นางก็แอบไปคลังเก็บอาวุธแล้วดาบและธนูในมือหงอิงเต็มไปด้วยสนิม ไม่อาจใช้งานได้“หงอิง เจ้าเพิ่งนำมาจากคลังเก็บ