All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 801 - Chapter 810

เฉินฝานและพรรคพวกเดินตามขันทีของเกอตันเวย ไปยังพระตำหนักแคว้นเหมี่ยนอีกครั้ง“ช้าก่อน!”ครั้นมาถึงด้านหน้าประตูพระตำหนัก พวกเฉินฝานถูกรั้งตัวไว้ เป็นการตรวจสอบตามกิจวัตรประจำวัน ซึ่งห้ามพกอาวุธเข้าไปข้างในพระตำหนักการตรวจสอบคล้ายคลึงกับเมื่อช่วงกลางวันทุกคนได้รับการปล่อยตัวเรียบร้อย เฉินฝานและทุกคนเดินไปเกือบสิบกว่าเมตร แต่กลับถูกรั้งตัวไว้อีกครั้ง“นาง!”ทหารรักษาพระองค์ชี้ไปยังเย่ว์หนู “ไม่สามารถเข้าไปได้!”“เหตุใดถึงไม่สามารถเข้าไปได้ มีสิทธิ์อะไรไม่ให้นางเข้าไป?” ฉินเย่ว์เจียวซักถามอย่างไม่พอใจ“เจ้าผู้ครองแคว้นมีข้อกำหนด ไม่สามารถพาคนใช้เข้าไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนใช้ที่รู้วิชาการต่อสู้”“เย่ว์หนู เจ้ารอข้างนอกแล้วกัน” เฉินฝานกล่าว“เจ้าค่ะ นายท่าน”ครั้นเย่ว์หนูเดินจากไป นางกวาดตามองฝ่ามือเฉินฝานคราหนึ่งฝ่ามือของเขา ชี้ลงข้างล่างครั้งนี้ พวกเฉินฝานไม่ต้องรอ ครั้นพวกเขาเข้ามาถึงห้องจัดเลี้ยงไม่นาน เกอตันเวยก็เข้ามาด้วยเช่นกัน“ข้าเฉินฝานนักการทูตแห่งแคว้นต้าชิ่ง เป็นตัวแทนของฮ่องเต้แคว้นต้าชิ่งมาส่งคำอวยพรให้กับเจ้าผู้ครองแคว้นแห่งแคว้นเหมี่ยน ขอให้เจ้าผู้ครองแคว้น

เกอตันเวยมองโต๊ะที่ถูกเฉินฝานล้มคว่ำ พลางสบถ “โอ้โห” ในปากใบหน้าเต็มไปด้วยเนื้อ แสดงรอยยิ้มชัดทวีคูณ “สามารถพลิกคว่ำโต๊ะได้ด้วย? กำลังร่างกาย สูงกว่าในจินตนาการของข้าทีเดียว”สีหน้ายิ้มแย้มพลันดับฮวบ เขายกมือแล้วสะบัด“กึกกัก กึกกัก กึกกัก”ทหารแคว้นเหมี่ยนท่อนบนตัวแดงเปลือยเปล่าจำนวนนับไม่ถ้วน มือถือดาบวงพระจันทร์ บุกเข้ามาจากข้างนอกและล้อมเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียว“เกอตันเวย ใต้เท้าเฉินเป็นนักการทูตของแคว้นต้าชิ่ง เจ้ากล้าดีอย่างไรลงมือกับเขา!”ครั้นเห็นพวกเฉินฝานถูกปิดล้อม พระชายาเอกไม่สนใจความปลอดภัยของตน ตะโกนกล่าวเตือนเกอตันเวยซ้ำ ๆ“โอ้หลานสาวคนโตของข้า!” เกอตันเวยบีบใบหน้าพระชายาเอก “หลังจากแต่งงานไปอยู่แคว้นต้าชิ่ง ก็กลายเป็นคนช่างพูดเชียว จะเป็นเช่นนี้คงไม่ได้ ดูท่าแล้วผู้เป็นอาอย่างข้า คงต้องใช้ความคิดมากกว่านี้และสั่งสอนเจ้าให้ดีอีกสักครั้ง”สั่งสอน สองตัวหนังสือ กล่าวอย่างหื่นกามมากเป็นพิเศษ“รีบปล่อยพวกเขาซะ กองทัพลาดตระเวนของแคว้นต้าชิ่งยังตั้งกองทัพอยู่ที่เตียนตู หากเจ้ากล้าทำอะไรใต้เท้าเฉิน พวกเขาจะบุกเข้ามาทันที” พระชายาเอกกลั้นความขยะแขยงภายในใจและกล่าวเตือนเ

“ยังมีใครอีก? คิดช่วยเกอตันเวย!”“ยังมีใครอีก? คิดช่วยเกอตันเวย!”“ยังมีใครอีก? คิดช่วยเกอตันเวย!”พระชายาเอกถามอีกสามรอบติดต่อกัน…ในห้องจัดเลี้ยงอันใหญ่โต ไม่มีใครกล้าพุ่งเข้ามา“ไม่ว่า…คนใด ขอแค่ช่วยข้าสำเร็จ ข้าจะทำให้เขาได้เป็นมหาเสนาบดีใหญ่ผู้อยู่ใต้คนเดียว อยู่เหนือคนหมื่นในแคว้นเหมี่ยน”เงื่อนไขของเกอตันเวยน่าดึงดูดเป็นอย่างมากแต่ในห้องโถงยังคงนิ่งสนิทและไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาเพราะเพียงพุ่งเข้ามาก็จะกลายเป็นวิญญาณปลายกระบอกปืนของพระชายาเอกทันที เมื่อไม่มีชีวิตแล้ว การมีตำแหน่งมหาเสนาบดีใหญ่นั่นแล้วจะมีความหมายอะไร“ไม่ว่า…”“ปัง ปัง ปัง!”เกอตันเวยเพิ่งส่งเสียง พระชายาเอกเหนี่ยวไกใส่มือซ้ายของเขาอีกระลอก“อ๊าก…”มืออีกข้างหนึ่งถูกยิงจนเละอีกครา ต่อให้เกอตันเวยข่มใจตนเองเก่งเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานความเจ็บนี้ไหว ตัวเขาล้มไปกับพื้น กลิ้งตัวโอดร้องอย่างปวดร้าวพระชายาเอกเดินมาด้านข้างเกอตันเวย ค้อมตัวทอดมองมือคู่นั้นที่เละเป็นเนื้อสับของเกอตันเวยอย่างถี่ถ้วน จากนั้น นางหันหลังเอ่ยถามเฉินฝานอย่างสุขใจ “ใต้เท้า นี่นับได้หรือไม่ว่าข้าใช้ปืนเป็นอย่างเป็นทางการแล้ว”เฉิ

สับสนวุ่นวาย เรื่องราวใหญ่โตเฉินฝานถูกกลุ่มสาวใช้ลากไปที่วังหลัง พวกนางเปลี่ยนชุดพิธีการเจ้าบ่าวแคว้นเหมี่ยนให้กับเขา“นี่ สาว ๆทั้งหลาย พวกเจ้าหยุดก่อน” เฉินฝานกล่าวอย่างลนลาน “งานอภิเษกมิใช่เรื่องเล่น ๆ ข้าต้องไปปรึกษากับจักรพรรดินีของพวกเจ้าให้ดีเสียก่อน หลังจากนั้นจึงค่อยตัดสินใจ”เหล่าสาวใช้ล้วนหยุดมือแล้ว ฉินเย่ว์เจียวกลับไปหยิบชุดพิธีการเจ้าบ่าวในมือสาวใช้ ยื่นให้เฉินฝานทันที“ปรึกษาอันใดอีก มิต้องคิดให้มากความแล้ว จักรพรรดินีอีจี๋งดงามอ่อนโยนเพียงนั้น รับมาเป็นภรรยาจะต้องมิเสียหายแน่นอน รีบใส่เร็วเข้า”ฉินเย่ว์เจียวทำคนเดียวมิสำเร็จ จึงลากเย่ว์หนูมาด้วยสองสตรีแกร่งนี้ร่วมมือกัน เฉินฝานคิดจะมิสวมใส่ก็ทำมิได้แล้วในใจของฉินเย่ว์เจียวปรารถนาให้เฉินฝานรับอีจี๋มาเป็นภรรยาโดยเร็วอีจี๋ทั้งงดงามและจิตใจดี นางชื่นชอบเป็นอย่างมาก และในฐานะที่อีจี๋เป็นจักรพรรดินีแคว้นเหมี่ยน มีเงินทอง มีกองกำลังทหารถึงแม้ตอนนี้จะยังมิรู้ว่ามีประโยชน์อันใด ทว่าฉินเย่ว์เจียวคิดว่า การแต่งงานครั้งนี้มีแต่ผลดีกับเฉินฝานมิมีข้อเสียแม้แต่น้อยความคิดของฉินเย่ว์เจียวง่ายดายอย่างมากสิ่งที่มีผลดีก

เดินมาส่ง สุดท้ายก็ต้องแยกจากอยู่ดีเย่ว์หนูยกแส้ม้าขึ้น เตรียมตัวจะขับรถม้า“เย่ว์หนู เจ้ารอก่อน”อีจี๋พูดขัดนางไว้ นางหยิบเจดีย์หนึ่งออกมาจากช่วงอก เจดีย์นี้แตกต่างจากที่เฉินฝานเคยเห็นนี่เป็นเจดีย์ทองที่เลี่ยมหยกอีจี๋นำเจดีย์ใส่มือเฉินฝานด้วยความระมัดระวัง “พระสวามี หลังจากนี้มิว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ขอเพียงท่านส่งเจดีย์นี้ให้กับแคว้นเหมี่ยน ทั้งแคว้นเหมี่ยนก็จะสนับสนุนเคียงข้างท่าน”“ของสำคัญเช่นนี้ เจ้าเก็บไว้จะดีกว่า”เฉินฝานคิดที่จะคืนกลับไป อีจี๋กลับโมโหอย่างมาก “หากพระสวามีมิต้องการมัน ก็เท่ากับมิต้องการข้าน้อยและลูกในท้องของข้าน้อยด้วยนะเพคะ”“......” เฉินฝานรู้สึกว่า ภรรยาของเขาทุกคนล้วนมีข้อเสียที่เหมือนกันนั้นก็คือหัวแข็งและดื้อรั้นรถม้าของเฉินฝานเคลื่อนตัวออกไปไกลระยะหนึ่งแล้ว อีจี๋ยังอาลัยอาวรณ์มิจากไป นางยืนโบกมืออยู่ที่เดิมอย่างต่อเนื่อง“พระสวามี ท่านอย่าได้ลืมว่า ที่แคว้นเหมี่ยนท่านยังมีบ้านหนึ่งหลัง ที่ยังมีลูกและราษฎรของท่านอยู่ด้วย”ประโยคนี้ของอีจี๋ดังกังวานในหัวของเฉินฝานมาโดยตลอดภาระหอมหวานทว่าหนักอึ้งเพิ่มมาอีกเรื่องแล้วฉินเย่ว์เจียวที่นั่งอยู่ใน