บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 481 - บทที่ 490

ก็ขณะที่ฉินอวิ๋นฟานกำลังเตรียมจะลงมือ จู่ ๆ ก็มีเสียงตะคอกดังมาจากข้างนอก เสียงน่าเกรงขามและเต็มไปด้วยความเผด็จการนั้นทำให้ฉินอวิ๋นฟานขมวดคิ้วขึ้นมา“เสด็จอา?”ฉินอวิ๋นฟานชายตาขึ้นมา เห็นชายชราร่างกายผ่ายผอมมีกำลังวังชาเต็มเปี่ยม กอปรกับท่วงทำนองน่าเกรงขามโดยปราศจากโทสะนั้น ฉินอวิ๋นฟานจำได้ทันทีว่าเขาคือฉินอ้าว ชินอ๋องหนึ่งเดียวของต้าเฉียนแม้จะไม่ได้พบกันหนึ่งทศวรรษ แต่ความผยองที่ส่งออกมาจากแก่นแท้ กลิ่นอายสูงศักดิ์ และการปรากฏตัวในเวลานี้กะทันหัน นอกจากเฮ่อชิงอ๋องแล้วยังจะเป็นใครไปได้อีก?“หลานอวิ๋นฟาน ในเมื่อเจ้ารู้ว่าคือข้าแล้วยังไม่หยุดมืออีก? ขืนตีต่อไปน้องชายของเจ้าคนนี้จะตายจริง ๆ แล้วนะ!”ฉินอ้าวสองมือไพล่หลัง กำลังจ้องฉินอวิ๋นฟานด้วยสายตาคมกริบประหนึ่งเหยี่ยว คล้ายกำลังมองวิญญาณของฉินอวิ๋นฟานให้ทะลุปรุโปร่ง แค่แวบตาเดียวก็ทำให้ฉินอวิ๋นฟานรู้สึกกดดันอย่างหนักแล้ว“เสด็จอา ใช่ว่าข้าไม่ยอมปล่อยเขา แต่เขาล้ำเส้น ใครแตะต้องเส้นต่ำสุดของข้าฉินอวิ๋นฟาน ข้าจะไม่ยอมรามือ”แม้ว่าฉินอ้าวจะแข็งกร้าวไม่มีใครเทียม ฉินอวิ๋นฟานก็ยังไม่ลดละแม้แต่น้อย ท่าทีแน่วแน่ นี่ก็คือนิสัยของเขา ไม

“ถูก ถูกต้องแล้วขอรับ ตั้งแต่เขาแพ้ท่านในการประลองด้านบุ๋นเมื่อสี่เดือนก่อน หนำซ้ำยังถูกท่านตอนอีกก็คิดแค้นฝังใจ จึงคิดแผนการแก้แค้นชั่วร้ายนี้ขึ้นมา ข้าแค่เอาประโยชน์จากเขา ใส่ไฟอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น”เหลียงคังเหนียนอธิบายด้วยใบหน้าตื่นตระหนกลนลาน“ทำไม ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้? เราให้ทางรอดกับเขาแล้วแท้ ๆ ทำไมเขาถึงยังใช้วิธีการอย่างนี้เอาคืนเราอีก?”พอได้ยินว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเหลียงคังจวิ้น มู่หรงจิ่นพลันจิตใจพังทลาย ชายในฝันวัยแรกแย้มของนางย่อยยับโดยสิ้นเชิง อัจฉริยะสุภาพชนที่นางชื่นชมชั่วขณะหนึ่ง กลับเป็นคนชั่วช้าสามานย์เช่นนี้หรือ?“บัดซบ! เจ้าบัดซบนี่! ตอนนั้นข้าไม่ควรเก็บชีวิตสุนัขของมันเอาไว้เลย!”สี่เดือนให้หลังกลับถูกเหลียงคังจวิ้นแทงข้างหลัง ทำให้ฉินอวิ๋นฟานเดือดเป็นฟืนเป็นไฟในพริบตา กระทั่งรู้สึกขนพองสยองเกล้า ดีที่เขามาทันกาล มิเช่นนั้นผลลัพธ์ยากจะจินตนาการ คนเลวพรรค์นี้ช่างน่ากลัวนะ จะเก็บมันไว้ไม่ได้เด็ดขาด!“หลานอวิ๋นฟาน ถึงเหลียงคังจวิ้นจะมีใจเอาคืน นั่นก็ต้องได้ข้อมูลที่เชื่อถือได้จึงจะทำได้ ด้วยสภาพของเขาในเวลานี้ สามารถวางแผนได้รัดกุมเช่นนี้ จะต้องได้รับ

“ฮะ?! ให้ข้าช่วยแม่นางเซียงหลิง? นี่ นี่จะให้ช่วยยังไง?!”ฉินอวิ๋นฟานเอ๋อขึ้นมาทันที อยู่ในภาวะตึงเครียดตลอดเวลา ในหัวคิดแต่จะช่วยคนอย่างไร กลับละเลยไปว่าที่หลู่เซียงหลิงกินลงไปคือยาปลุกกำหนัดฉีอิน ทางแก้หนึ่งเดียวก็คือต้องหยินหยางรวมเป็นหนึ่ง!ในนาทีวิกฤติของชีวิต ฉินอวิ๋นฟานจะกล้ามีความคิดที่ไม่สมควรที่ไหน? จังหวะที่เขามองไปทางประตู หลู่หนีถูกคนหามเข้ามาแล้วภายใต้อาการบาดเจ็บสาหัส หลู่หนีกลับยังห่วงใยลูกสาวเช่นนี้ สมกับที่พ่อลูกหัวใจเชื่อมกัน หลู่เซียงหลิงคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ยิ่งเป็นชีวิตของเขา“เฮ้อ! พวกเจ้าออกไปให้หมดเถอะ!”หลังจากหลู่หนีถูกคนประคองมาถึงข้างเตียงแล้ว เขาถอนหายใจหนัก ไล่ทุกคนออกไปเลยเขาพูดอย่างหนักใจ “รัชทายาท เซียงหลิงต้องยาปลุกกำหนัดฉีอิน และยังเป็นพิษร้ายแรงล้ำลึกที่สุด ตอนนี้มีทางแก้แค่หนึ่งเดียว นอกจากท่าน ข้ายังหวังให้ใครแก้พิษให้นางได้บ้าง?”“เอ่อ หลู่หนี เจ้า เจ้าคงไม่คิดให้ข้า...”เมื่อนั้นฉินอวิ๋นฟานจึงเข้าใจขึ้นมาทันที นี่ก็คือให้เขาใช้ร่างกาย ใช้ร่างกายขจัดพิษหรือ? นี่คือเรื่องดีสุดยอดไปเลย! ทำไมเมื่อกี้เขาถึงคิดไม่ออกนะ?!ฉินอวิ๋นฟานทอดถ

“ขอบคุณพระชายารัชทายาทที่ชี้แนะ เป็นข้าที่มองแคบ เป็นข้าที่คิดมากไปเอง”เมื่อนั้นหลู่หนีจึงเข้าใจความคิดของลูกสาว และรู้ว่าตัวเองคิดมากไป บางทีนี่อาจเป็นผลลัพธ์ที่ลูกสาวต้องการมากที่สุดกระมังความจนใจเมื่อก่อนหน้านี้ ยามนี้คือยอมรับอย่างเปิดอก นี่คือความเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่ที่บิดาเฒ่าคนหนึ่งทำเพื่อลูกสาว“รัชทายาท ข้าขอมอบเซียงหลิงให้ท่านแล้ว หวังว่าต่อไปท่านจะดีต่อนาง!”หลู่หนีใบหน้าปลื้มใจ อย่างไรลูกสาวก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว ในเมื่อมอบกายให้กับชายที่นางชอบที่สุด ก็ถือเป็นจุดจบที่สมบูรณ์แบบที่สุดแล้วกระมัง!“หลู่หนี เอ่อ... ท่านพ่อตา ท่านวางใจเถอะ ข้าต้องดีกับเซียงหลิงแน่นอน จะไม่ให้นางได้รับความลำบากแม้แต่น้อย”ฉินอวิ๋นฟานทุบอกรับประกันเดี๋ยวนั้น“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี เวลาคับขัน ข้าจะออกไปก่อนแล้ว”หลู่หนีโบกมือพลางพูด “เสี่ยวเทียน รีบหามข้าออกไปเถอะ!”ครั้นสิ้นเสียง หลู่เสี่ยวเทียนลูกศิษย์ของหลู่หนีรีบพาองครักษ์สองคนเข้ามาในห้องแล้วหามเขาออกไป ในห้องจึงเหลือเพียงฉินอวิ๋นฟาน มู่หรงจิ่นและหลู่เซียงหลิง“จิ่นเอ๋อร์ วันนี้ขอบใจเจ้ามาก”ฉินอวิ๋นฟานจ้องมู่หรงจิ่น เขารู้สึกซึ้

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ...”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะลั่นทันที “แค่เรื่องนี้? ข้ายังนึกว่าเรื่องอะไร อีกอย่าง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเจ้านี่ ข้าจะติดใจกับเรื่องพรรค์นี้หรือ? ที่ข้าสนใจคือตัวเจ้าต่างหาก”ฉินอวิ๋นฟานแสดงความรู้สึกต่อหน้า หลู่เซียงหลิงรู้สึกซาบซึ้งใจนัก น้ำตาล้นทะลักออกมาทันทีฉินอวิ๋นฟานเห็นดังนั้นพลันตื่นตระหนก หรือว่าเขาพูดอะไรผิดไป? ทำไมอยู่ดี ๆ เสี่ยวเซียงหลิงก็ร้องไห้ล่ะ? หนนี้ทำเอาฉินอวิ๋นฟานไปไม่เป็นแล้วเขารีบถามอย่างห่วงใย “เป็นอะไรไป เซียงหลิง อย่าร้องไห้สิ ข้าพูดผิดไปหรือ? ถ้าข้าพูดอะไรผิดไป ข้าขอโทษเจ้าได้ไหม?”พู่...เห็นฉินอวิ๋นฟานกระวนกระวายอย่างนี้ หลู่เซียงหลิงขำพรืด นางตอบ “ผู้หญิงให้ความสำคัญกับความบริสุทธิ์ที่สุด ข้าถูกพวกเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคน เผยผิวกายออกมาหมดแล้ว นี่คือเรื่องต้องห้ามใหญ่หลวงของเหล่าผู้หญิง ข้าเป็นอย่างนี้แล้ว ทำไมรัชทายาทยังใส่ใจข้าอีกล่ะ ข้า...”“เฮ้อ! ดูเจ้าพูดเข้าสิ”ฉินอวิ๋นฟานพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าเป็นผู้เคราะห์ร้าย เจ้าเป็นอย่างนี้ยิ่งสมควรถูกรักให้มากจึงจะถูก ทำไมจะถูกรังเกียจล่ะ? ข้าไม่ใช่คนไม่มีหัวจิตหัวใจพรรค์นั