Lahat ng Kabanata ng A CEO's Hidden Legacy : Kabanata 41 - Kabanata 50

"You'll not going with me, mama?" sambit ni Eva habang iniimpake ko ang kaniyang mga gamit sa isang maleta. Nakaupo siya sa ibabaw ng higaan at ginagalaw galaw ang kaniyang mga mata habang nakadyngaw sa akin. "Yes, baby. But don't worry, this is just for a while," sambit ko at tinapos ang pag aayos ng gamit. Isinara ko ang zipper ng maleta at igilid iyon, pagkatapos ay muli kong hinarap si Eva. "But how long? I wanna be with you." malungkot na sabi niya. May kumurot sa aking puso habang pinagmamasdan siyang nakasimangot at tila gustong umiyak. I sighed and held her hand. Hinaplos ko iyon at inilapit sa aking bibig upang halikan. "Eva, our world is tough, there's a lot of things I still need to do here, and I want you to be safe while I'm doing it because for sure I can't always look for you, baka madamay ka at saktan ka ulit, anak, at ayaw kong mangyari iyon." palipat lipat ang tingin ko sa mga mata niya. I want her to understand me and everything I'm saying. "Don't worry, baby

Miyerkukes nang napagpasyahan kong magtungo sa Eclipse Enterprises upang personal na kausapin si Elias Moreau, ang CEO ng Eclipse Enterprises na alam kong makakatulong sa Sky Corporation. Alas diyes ng umaga ako nag desisyon na magtungo roon dahil kinailangan ko pang tapusin ang ibang trabaho naiwan ko at hindi natapos. Tiningala ko ang malaki at makinang na gusali na nasa aking harapan. Sumabay din ang pagkinang ng nakalagay na malaking pangalan ng kumpanya sa itaan niyon nang natamaan ng sikat ng araw. "Hi, I'm Aleyah Lavelle Sebastian, may I talk to Mr. Moreau?" tanong ko sa babae na nakatayo sa front desk. "May appointment po ba kayo ngayon, Ma'am?" tanong niya. "Wala, e. I'm the CEO of Sky Corporation, and I decided to talk to him personally. Busy ba siya ngayon?" tanong ko. "He has no appointment today, Ma'am. Wait lang po, I'll call his secretary po." ngumiti ako at tumango sa kaniyang sinabi, dinampot niya ang telepono na nasa kaniyang harapan at naghintay ng ilang sanda

Kakatwa na mag-isa ako sa ospital, hawak ang kamay ni Blake habang siya ay natutulog. “Kailan ka magigising?” bulong ko, punung-puno ng pag-aalala. Isang linggo na ang lumipas mula nang ilipat siya dito, at tila walang pagbabago. Si Eva ay nasa Switzerland kasama si Tita Linda. Miss na miss ko na ang anak ko, pero alam kong mas mabuti ang nandiyan siya, malayo sa sakit at problema. Ngunit sa bawat tawag ni Eva, ang boses niya ay nagdadala ng saya, ngunit sa likod ng bawat ngiti ko, naroon ang takot. “Anong balita kay Daddy, Mama?” tanong niya sa telepono. “Okay lang siya, baby. Kailangan lang niyang magpahinga,” sagot ko, pilit na ngumingiti kahit ang puso ko’y nahihirapan. Muling bumalik ako sa kumpanya. “Aleyah, anong plano natin sa mga proyekto?” tanong ng isang empleyado, puno ng pag-aalala. “Mag-uusap tayo sa Eclipse Enterprises. Kailangan nating ipakita na kaya pa natin,” sabi ko, kahit ang isip ko’y punung-puno ng takot at pangungulila. Bumalik ako sa ospital at muling na

Tatlong linggong walang tulog at walang pagbabago. Patuloy ang laban, ngunit sa kabila ng lahat, tila umuusbong na ang pag-asa. Sa bawat pagbisita ko kay Blake, dala ko ang mga bagong balita mula sa kumpanya at mga mensahe mula kay Eva. “Gising ka na, Blake. Kailangan mo na talagang bumangon,” bulong ko sa kanya, umuukit ng ngiti sa mga labi sa kabila ng lungkot. Isang umaga, nang dumating ako sa ospital, nagkaroon ako ng kakaibang pakiramdam. “May kakaiba pong nangyayari,” sabi ng nurse na nakatayo sa labas ng kwarto. “There are some trace of activity.” Nang pumasok ako, nakita kong unti-unting bumubukas ang mga mata ni Blake. “Blake, oh my god, nandito na ako!” sigaw ko, puno ng pag-asa. Tumakbo ako sa tabi niya, hawak ang kanyang kamay. Tiningnan niya ako ng walang anumabg ekspresyon sa mukha. “Blake, ako si Aleyah, ang asawa mo,” sabi ko, nanginginig ang boses ko sa takot at pag-asa. “M-may masakit ba? Bakit... Bakit ayaw mong salita.” I tried my best to smile while drops of

Sunud-sunod na gabi akong nagkukulong sa kwarto, nag-iisip kung ano pa ang pwede kong gawin para maibalik ang mga alaala ni Blake. Pakiramdam ko, ang bawat araw ay lumalayo kami sa isa’t isa. Parang may iba nang humahawak sa kanyang kamay, at hindi ko alam kung paano siya babawiin. Isang araw, naisip kong puntahan ang lumang lugar kung saan kami unang nagkita. Baka sakaling bumalik ang mga alaala sa kanya kung dadalhin ko siya roon. Nagmadali akong pumunta sa ospital, puno ng pag-asa. Pagdating ko, nakita ko siyang nakaupo sa may bintana, nakatingin sa labas. Inisip ko kung ano ang tumatakbo sa isip niya—may alaala kaya kaming naglalaro sa kanyang isipan? Lumapit ako nang dahan-dahan, at paglingon niya, napatitig siya sa akin. “Aleyah,” sabi niya, na may halong pagkalito at lungkot. “Yes, Blake. Nandito ako,” sagot ko, pilit na ngumingiti. “Naalala mo na ba ako?” “Parang… may mga alaala akong dumadaloy pabalik, pero malabo pa rin,” sagot niya, halatang may pag-aalinlangan. “Ba