All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 931 - Chapter 940

ต้องบอกว่าเฉินน่าเป็นคนกล้ามากจริง ๆ ถึงได้เสนอแนะเช่นนี้แต่มันก็น่าตื่นเต้นมากจริง ๆเมื่อพิจารณาว่าตัวเองยังต้องการความช่วยเหลือจากเฉินน่าในอนาคต เย่ซิวจึงตัดสินใจที่จะให้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเธอครั้นแล้วก็ทำการบำเพ็ญตนอยู่ที่หน้าเตียงของเสี่ยวเยวี่ยกระแสพลังวิญญาณวิ่งเข้าสู่ร่างกายของเย่ซิว จินตานห้าสีหมุนวนด้วยความเร็วสูง และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ“เสี่ยวเยวี่ย ดูนี่ฉันเอาอะไรดี ๆ มาฝากเธอล่ะ...”ประตูถูกผลักเปิดออก หยางถิงถิงก็เดินเข้ามาจากด้านนอกจากนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หยุดนิ่งไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ความน่ารักและความบริสุทธิ์ของเสี่ยวเยวี่ย รวมถึงประสบการณ์ชีวิตที่น่าสมเพชของเธอ ทำให้หยางถิงถิงบังเกิดความรักดุจมารดาอย่างล้นเหลือเธอปฏิบัติกับเสี่ยวเยวี่ยเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเอง ดูแลเธอเป็นอย่างดี มีอะไรดี ๆ ก็จะนำมาแบ่งปันกับเธอเสมอแล้วเมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นในห้อง เธอก็ตกตะลึงเป็นเพราะเฉินน่าประมาท แม้ว่าประตูจะปิดอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ล็อกเมื่อเฉินน่าหันกลับไปสบตากับหยางถิงถิง บรรยากาศก็เงียบงันไปในทันที ความอึดอัดกระอักกระอ่วนใจอย่างสุดขีดก็แพร่กร

หยางถิงถิงมองเย่ซิวด้วยสายตาที่ซับซ้อนและเอ่ยถามว่า "นายชื่อเย่ซิวใช่ไหม? เป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แห่งประเทศหลงเถิงคนนั้นใช่หรือเปล่า?"เย่ซิวหันไปมองหยางเฟิงที่เดินตามมาจากข้างหลัง และเมื่อเข้าใจสถานการณ์ เขาก็พยักหน้าโดยไม่ได้ปฏิเสธอะไรจากนั้นกล้ามเนื้อบนใบหน้าและรูปร่างของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยจนกลับคืนสู่โฉมหน้าที่แท้จริงเมื่อหยางถิงถิงเห็นใบหน้าที่เธอเคยเฝ้าฝันถึงมาตลอด ก็รู้สึกตะลึงไปชั่วขณะ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ผสมปนเปหยางเฟิงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ และกล่าวว่า "ขอโทษนะ คุณเย่ เมื่อกี้ฉันเผลอหลุดปากไปโดยไม่ได้ตั้งใจ""ช่างเถอะ" เย่ซิวส่งเสียงไปถึงถังอวิ้นที่อยู่ในวิลล่า สั่งให้เธอรอเขาอยู่ที่สวนหลังบ้าน จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับหยางเฟิงว่า"ตอนนี้ที่บ้านผมเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ผมต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้ หลานสาวของคุณจะไปกับผมด้วยไหม?"ยังไม่ทันที่หยางเฟิงจะตอบ หยางถิงถิงก็รีบพยักหน้ารัว ๆ เหมือนลูกไก่จิกข้าวสาร "ไป ไป ไป! ฉันจะไปกับคุณ!"หลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของเย่ซิวแล้ว ท่าทีของหยางถิงถิงก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือจากที่เคยเป็นหญิงสาวผู้หยิ่งยโสกลับก

ฉับ! ฉับ! ฉับ!เหล่าสัตว์ร้ายถูกสังหารอย่างต่อเนื่อง นักรบแนวหน้าส่วนใหญ่ต่างเหนื่อยล้าจนแทบสิ้นแรงไม่เพียงแค่ยอดฝีมือทั้งหมดของสำนักโอสถที่ถูกระดมมาสู้ แม้แต่หนานกงอวี่ก็ได้นำกลุ่มยอดฝีมือมาสมทบด้วยการต่อสู้นี้เรียกได้ว่านองเลือดและโหดร้ายอย่างถึงที่สุดทั่วบริเวณกว่าร้อยลี้มีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วอากาศขณะนี้ทุกคนต่างหมดเรี่ยวแรง เมื่อเห็นฝูงสัตว์ร้ายที่ยังคงหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวัง"วันนี้ฉันจะต้องตายที่นี่จริง ๆ เหรอ?" เฉินหลานพึมพำกับตัวเองด้วยความสิ้นหวังหวังซวงเองก็ไม่ต่างกัน เธอทรุดลงกับพื้นหมดสิ้นเรี่ยวแรงไม่เพียงแค่พวกเธอ หนานกงอวี่ กระทิงคลั่ง ร่างแยกทองคำ เสี่ยวปิง อวิ๋นเหยา ก็ล้วนแล้วแต่มาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้วในช่วงสองวันสองคืนที่ผ่านมา พวกเขาสังหารสัตว์ร้ายไปไม่น้อยกว่าห้าแสนตัว อาวุธทุกชนิดแทบถูกจะใช้หมดสิ้นแล้ว"โฮก โฮก โฮก!!"เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังสนั่นเป็นคลื่นกระแทกเข้ามาสีหน้าของทุกคนซีดเผือด บางคนยิ้มเยาะให้กับโชคชะตาของตน หลับตาลงและเตรียมใจรับความตายทั้งร่างกายและจิตใจของทุกคนมาถึงขีดสุด

เมื่อเปิดผ้าคลุมสีดำของชายผู้นี้ออกมา ปรากฏว่าข้างในเป็นคนแคระคนหนึ่งใบหน้าของเขาอัปลักษณ์ ผิวหนังเหี่ยวย่นราวกับคนแก่ขณะนี้เขากำลังมองเย่ซิวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น"แกเป็นใคร? ทำไมถึงต้องโจมตีสำนักโอสถของฉัน ดูเหมือนเราจะไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกันนี่""จะฆ่าหรือจะทรมานก็รีบทำเสีย อย่าพูดอะไรให้มาก"ฝ่ายตรงข้ามแสดงท่าทีไม่เกรงกลัวต่อความตาย และไม่ให้ความร่วมมือใด ๆเย่ซิวก็ไม่ได้แสดงความปรานี เขาปล่อยจอมมารโลหิตออกมาโดยตรงแล้วพูดว่า "หาทางทำให้เขาเปิดปากพูดให้ได้ ฉันต้องการรู้ทุกความลับของเขา""ได้เลย นายท่านโปรดวางใจ แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น" จอมมารโลหิตหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพุ่งเข้าไปในสมองของคนแคระคนนั้นทันทีทันใดนั้นร่างของคนแคระก็เริ่มดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเย่ซิวใช้โอกาสนี้สังเกตบริเวณโดยรอบที่นี่เป็นอาณาเขตของประเทศสุ่ยจือแล้วตามชื่อของมัน ประเทศนี้มีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นหนองน้ำ ทะเลสาบ และแม่น้ำโดยปกติแล้ว ประเทศที่มีแหล่งน้ำอุดมสมบูรณ์แบบนี้ไม่น่าจะยากจนได้แต่ประเทศสุ่ยจือกลับตรงกันข้าม มันเป็นประเทศที่แร้

อากาศเกิดการสั่นสะเทือนขึ้น จากนั้นก็เกิดรอยแยก มีดอกบัวทองคำขนาดเท่าฝ่ามือลอยออกมาจากข้างในนั้นดอกบัวทองคำนี้ดูเหมือนจะประกอบขึ้นจากอักขระสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนมันงดงามตระการตา และยังเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสูงส่งอย่างหาที่เปรียบมิได้ดอกบัวทองคำหมุนวนอย่างต่อเนื่อง แล้วค่อย ๆ ร่วงลงมา แทรกซึมเข้าสู่หน้าผากของเย่ซิวแม้มันจะเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า แต่เย่ซิวกลับไม่มีโอกาสแม้แต่จะขัดขืนจากนั้นภายในจิตใจของเย่ซิวพลันก็ปรากฏพลังเทพอันทรงพลังเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่างใช่แล้ว มันก็คือพลังเทพตามบันทึกโบราณกล่าวไว้ว่า มีเพียงผู้ที่ก้าวข้ามตัวตนระดับเซียนแห่งโลกมนุษย์ไปแล้วเท่านั้น จึงจะสามารถบำเพ็ญตนจนมีพลังเทพได้พลังเทพเป็นสิ่งที่ทรงพลังยิ่งกว่าคาถาอาคมทั่วไป อีกทั้งยังหายากยิ่งกว่าสามารถแบ่งออกเป็นพลังเทพโดยกำเนิดและพลังเทพที่บำเพ็ญจนได้มาพลังเทพที่บำเพ็ญจนได้มาสามารถได้รับผ่านการบำเพ็ญตนส่วนพลังเทพโดยกำเนิดนั้นแตกต่างออกไปนอกจากจะมีอานุภาพแข็งแกร่งกว่ามากแล้ว มันยังมีความเป็นเอกลักษณ์เพียงหนึ่งเดียวกล่าวคือจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถครอบครองมันได้และในเวลานี้เอง