All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 921 - Chapter 930

อาวุธปืนทั่วไปไม่มีทางทำอะไรเขาได้แม้แต่น้อยคนอื่น ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนร่างเช่นกัน แม้ว่าสีของพวกเขาจะเข้มไม่เท่าชายคนแรก แต่พลังของพวกเขาก็แข็งแกร่งพอสมควรเย่ซิวถามพวกเขาว่าต้องการติดตามเขาหรือไม่ทุกคนตอบตกลงอย่างเด็ดขาดโดยไม่ลังเลเย่ซิวคือผู้ที่ให้ชีวิตใหม่สำหรับพวกเขายิ่งไปกว่านั้น พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนเป็นพวกไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีพันธะผูกพันกับใครต่อให้หนีออกไปตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน แถมอาจต้องเผชิญกับการไล่ล่าอย่างไม่รู้จบด้วยหลังจากนั้น เย่ซิวก็เก็บข้าวของที่มีประโยชน์ภายในห้องทดลองก่อนจะจุดไฟเผาที่นี่จนวอดวายเขาใช้วิชาดำดินระดับสูงและพาทุกคนมุ่งหน้าออกจากที่นี่เมื่อเฉินน่ามองเห็นผู้คนหลายร้อยคนปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า เธอก็ถึงกับตกใจสุดขีดยังไม่ทันที่เธอจะตั้งตัวได้ เย่ซิวก็คว้าตัวเธอแล้วใช้วิชาดำดินอีกครั้งเขาใช้พลังวิญญาณไปจนเกือบหมด นำทุกคนเคลื่อนย้ายไปไกลนับร้อยกิโลเมตรมายังอาคารร้างที่เคยมาเยือนก่อนหน้านี้เย่ซิวหยิบอาหารจำนวนมากออกมาจากแหวนผนึกของแล้วกำชับพวกเขาว่า“พวกนายพักอยู่ที่นี่สักสองสามวันก่อน จำไว้ว่าห้ามเปิดเผยตัวตน ถ้ามีใครผ่านมาให้รีบซ่อนตัวไว้ อีกไม

ดูเหมือนมือข้างนั้นจะอบอุ่นราวกับหยก แต่กลับแข็งแกร่งไร้เทียมทานเถียนเถียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ก่อนที่ดวงตาของเธอหดเกร็งด้วยความตกตะลึงหลังจากความตกใจจางหายไป สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความดีใจอย่างเหลือเชื่อ “นายท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ…ระวัง!”เธอมองไปที่แผ่นหลังของเย่ซิวด้วยความร้อนรน เพราะชายในชุดทักซิโด้อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วแต่ดูเหมือนความกังวลของเธอจะไม่มีความหมายเลยการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามหยุดลงกะทันหันก่อนจะถึงตัวเย่ซิวเพียงแค่ยี่สิบเซนติเมตรราวกับว่ามีมือขนาดมหึมาที่มองไม่เห็นกำลังควบคุมเอาไว้ ไม่ว่าเขาจะพยายามออกแรงแค่ไหนก็ไม่อาจขยับไปข้างหน้าได้อีกแม้แต่น้อยชายในชุดทักซิโด้แสดงสีหน้าที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง เขารู้ทันทีว่าตัวเองเผชิญหน้ากับบุคคลที่ไม่ธรรมดาอยู่เขาถอยหลังไปเล็กน้อยพร้อมจ้องมองเย่ซิวด้วยความระแวดระวัง “แกเป็นใคร ฉันแนะนำว่าอย่ามายุ่งจะดีกว่า”เย่ซิวไม่สนใจเขาเลยแต่กลับมองไปที่เถียนเถียนซึ่งอยู่ในสภาพย่ำแย่แทน “เกิดอะไรขึ้น?”ขณะพูดเขาก็เอามือแตะลงบนไหล่ของเธอแสงสีขาวส่องสว่างจากฝ่ามือของเขา ก่อนจะแผ่ขยายออกไปโอบล้อมร่างของเธอทั้งหมดบาดแผลทั้งภายในและภ

เย่ซิวใจเต้นแรง บีบจมูกของเธอแล้วพูดว่า "พอดีเลย ผมกำราบกลุ่มผู้ใช้พลังวิเศษที่แข็งแกร่งมากกลุ่มหนึ่งไว้แล้ว ต่อไปก็ให้คุณเป็นผู้นำพวกเขาก็แล้วกัน"เย่ซิวหมายถึงกลุ่มคนที่ได้รับการช่วยเหลือออกมาจากห้องทดลองแผนเดิมคือจะพาพวกเขาทั้งหมดกลับคืนแต่เนื่องจากทางด้านของเถียนเถียนถูกเปิดโปงแล้ว ก็เลยเก็บพวกเขาไว้ที่นี่เสียเลยด้วยความช่วยเหลือของพวกเขา และความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเถียนเถียน ย่อมสามารถประสบความสำเร็จได้การจะได้ตั้งหลักในประเทศจ้านอิงตี้นั้นไม่ใช่ปัญหา ถึงขั้นสามารถประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นได้ด้วยดวงตาของเถียนเถียนเป็นประกาย กล่าวด้วยความชื่นชม “นายท่าน คุณยอดเยี่ยมมากเลยค่ะ เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว ทำไมฉันถึงไม่เจอคุณเร็วกว่านี้นะ”เย่ซิวยิ้มบางจริง ๆ แล้วนี่ก็เหมือนโชคช่วยนั่นแหละถ้าเขาไม่ออกไปซื้อรถไฟฟ้าเหล่านั้น ก็คงไม่ได้เจอเฉินน่า แล้วเรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้นผู้มีพลังพิเศษกว่าร้อยคนพวกนั้น ถ้าได้รับการฝึกฝนจนเข้าขากันแล้ว อนาคตศักยภาพในการต่อสู้ของพวกเขาจะไม่แพ้กองทัพทันสมัยที่มีทหารห้าพันคนพร้อมอาวุธครบมือแน่นอนเถียนเถียนส่งสายตายั่วยวน "นายท่าน ฉ

กระแสพลังและโลหิตเปลี่ยนเป็นกองทัพงูเหลือมสีแดงเลือดส่วนหนึ่งแยกเขี้ยวยิงฟันพุ่งฉกสังหารเย่ซิว ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งพยายามสกัดกั้นกระบี่หงส์โบยบินความแข็งแกร่งที่หงอีแสดงออกมา ก็ทำให้เย่ซิวต้องแปลกใจมันไม่ใช่ระดับจินตานขั้นต้นตามที่เขาคาดการณ์ไว้ในตอนแรก แต่เหมือนกับตัวเขาเอง เธอได้มาถึงขั้นกลางระดับจินตานแล้วแต่เย่ซิวก็เข้าใจในอย่างรวดเร็วเหตุผลที่ความแข็งแกร่งของหงอีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นเกี่ยวข้องกับการผสานยีนของเธอนี่เป็นเพียงความเร็วในช่วงเริ่มต้นเท่านั้น เมื่อถึงขั้นสูงแล้ว อาจจะพัฒนาขึ้นได้ช้ามากนอกจากนี้ในระหว่างการต่อสู้ เย่ซิวก็รู้สึกว่าความสามารถในการต่อสู้ของหงอีไม่ได้ดีเท่ากับของเขาที่อยู่ในระดับเดียวกันน่าจะเทียบเท่ากับประมาณครึ่งหนึ่งของตัวเองเท่านั้นหงอีมีสีหน้าเคร่งขรึมลง และยังรู้สึกถึงช่องว่างระหว่างทั้งสองฝ่ายด้วยจู่ ๆ เส้นผมของเธอก็งอกขึ้นมา ทิ่มเข้าไปในตัวกวางหมีลู่ที่อยู่ไกลออกไปมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างก็หดตัวด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าลมปราณของหงอีเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันเกือบสองเท่า แทบจะสามารถต่อสู้กับเย่ซิ

เย่ชิวมองหยางถิงถิงที่ดูหวาดกลัว เขาส่ายหัวเบา ๆเป็นถึงผู้ฝึกตน แต่กลับกลัวสิ่งแบบนี้ นี่ถือเป็นข้อบกพร่องที่ร้ายแรงมากแทนที่จะหยุด เขากลับโบกมือ แล้วก็มีงูหลากสีสันหลายสิบตัวปรากฏตัวขึ้น เลื้อยไต่ไปตามร่างของเธอในเวลาเดียวกัน โล่ก็ถูกสร้างขึ้นแบ่งกั้นกับพื้นที่ภายนอก ไม่ว่าหยางถิงถิงจะกรีดร้องดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครข้างนอกได้ยินแม้แต่คำเดียวสำหรับหยางถิงถิง นี่เรียกได้ว่าเป็นเพียงการทรมานที่ร้ายแรงที่สุดใบหน้าของเย่ซิวเริ่มมืดมนลง ตำหนิ "หากต่อไปคุณอยากกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งชนิดไม่มีใครเทียบได้ ก็ต้องกำจัดจุดอ่อนของตัวเองซะ"“ไอ้โรคจิต นายกำลังทรมานฉันอยู่นะ มัวแต่พูดอะไรเว่อร์ ๆ อยู่นั่น รีบปล่อยฉันไปเร็ว ๆ ฮือ ๆ...”หยางถิงถิงทั้งร้องไห้และตะโกน คนทั้งคนจนเกือบจะล้มลงขณะนั้นเอง หยางเฟิงก็เดินออกจากบ้าน และตกตะลึงเมื่อเห็นภาพดังกล่าวเย่ซิวก็บอกถึงเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงทำอย่างนั้น“คุณปู่ช่วยหนูด้วยค่ะ ไอ้โรคจิตนี่ทั้งโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมจริง ๆ หนูถูกเขาทรมานจนแทบจะบ้าตายแล้ว”เมื่อได้เห็นหยางเฟิง หยางถิงถิงก็แสดงท่าทางเหมือนกับได้เห็นพระเจ้าผู้ช่วยให้รอดหยางเฟิงขมว