บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 541 - บทที่ 550

เย่ซิวเปิดหน้าต่าง จากนั้นกระบี่หงส์โบยบินพลันพุ่งทะยานออกไป เขากระโดดอีกครั้งเพื่อขึ้นไปยืนบนตัวกระบี่ เย่ซิวเปลี่ยนกระบวนท่ากระบี่พร้อมกับเอ่ยเสียงต่ำว่า “กระบี่จงบิน!”กระบี่หงส์โบยบินพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนจะทิ้งเส้นโค้งงดงามไว้ในยามค่ำคืนสายลมกรรโชกใส่ใบหน้า ทิวทัศน์เบื้องล่างพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเย่ซิวใช้คาถาล่องหน เพื่อป้องกันไม่ให้ภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจนี้ถูกดาวเทียมจับภาพได้เขาบินด้วยความเร็วเต็มพิกัด เร็วทะลุความเร็วเสียงไปอย่างง่ายดายหากมีการสู้รบระหว่างสองกองทัพ เขาสามารถพุ่งทะลวงเข้าโจมตีแนวรบศัตรูได้โดยที่ฝ่ายตรงข้ามอาจไม่มีเวลาตั้งตัวเย่ซิวรู้สึกได้ถึงความฮึกเหิมที่แผ่ซ่านออกมาจากใจเขาสามารถท่องเที่ยวไปทุกหนแห่งในโลกใบนี้อย่างอิสระได้ตามใจปรารถนา!หลังจากสัมผัสชีวิตเซียนกระบี่โบราณไปสักพักหนึ่ง เย่ซิวก็กลับสู่ที่พักในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เย่ซิวใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกฝนวิชายุทธ์กระบี่ล่องลอยและเรียนรู้วิชาต่าง ๆมีหลายสิ่งที่เป็นประโยชน์อย่างมากเช่นวิชาสมานบาดแผลที่บางครั้งก็แสดงผลลัพธ์ได้อย่างน่าทึ่ง โดยสามารถหยุดเลือดได้ภายในไม่กี่วินาทียังมีวิช

หลังจากที่ได้รู้จักกับเฉินซิ่วน่าได้ไม่นาน เย่ซิวก็ได้ครอบครองสมบัติเวทมนตร์ที่สุดยอดอย่างน้ำเต้าเมามายแล้วหลิวซื่อเมื่อได้ยินแบบนี้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นจึงหันไปมองถังต้าไห่ด้วยความรู้สึกขอบคุณ เมื่อกี้หากถังต้าไห่ไม่เตือนเขาไว้ก่อน บัลลังก์เศรษฐีอันดับหนึ่งของเขาคงไม่ปลอดภัยอีกต่อไปกล่องหลายใบถูกยกมาวางเรียงราย จากนั้นเย่ซิวก็เดินเข้าไปเปิดดูภายในมีทั้งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มันฝรั่งทอด ขนมเส้นเผ็ด และขนมขบเคี้ยวอื่น ๆนอกจากนี้ยังมีเสื้อผ้า รองเท้า แชมพู และสบู่อีกด้วยของเหล่านี้ถือว่าเป็นของธรรมดาทั่วไปในประเทศหลงเถิง แต่สำหรับที่นี่ หลายคนอาจไม่มีโอกาสได้ใช้แม้จะเป็นปีละครั้งก็ตามเย่ซิวหันไปเอ่ยกับเฉินซิ่วน่า “เอาของพวกนี้ไปแจกจ่ายให้ทุกคนได้เลย”เฉินซิ่วน่ามองของในกล่องด้วยความดีใจและตื้นตันใจเหล่าผู้หญิงและเด็กในหมู่บ้านเมื่อเห็นสิ่งของเหล่านี้ ก็ส่งเสียงเฮลั่นด้วยความยินดีพวกผู้หญิงมองเสื้อผ้าและรองเท้าใหม่อย่างไม่วางตา ส่วนเด็ก ๆ ก็ตาลุกวาวกับขนมตรงหน้า แต่ไม่มีใครเข้ามาแย่งกัน ทุกคนเพียงแค่ยืนมองเท่านั้นเฉินซิ่วน่าให้คนช่วยแจกจ่ายของออกไป ส่วนคนท

ภายในนั้นคือหยกสีแดงเลือดที่มีรูปทรงขรุขระ!“หรือว่า…” เซี่ยซิ่วซิ่วมองหัวหน้าคนงานอย่างไม่อยากเชื่อหัวหน้าคนงานหยิบไฟฉายพลังงานสูงที่พกติดตัวมาส่องลงไปในหลุมลึก “คุณลองดูครับ”เซี่ยซิ่วซิ่วโน้มตัวมองลงไปด้านล่างสายตาเธอในตอนนี้ดีมาก ทำให้สามารถเห็นร่องรอยของแร่หยกที่ถูกขุดขึ้นมาได้อย่างชัดเจนด้านล่างนี้กลับมีเหมืองหยกซ่อนอยู่!เซี่ยซิ่วซิ่วตระหนักได้ทันทีว่านี่คือเรื่องใหญ่ จึงหันไปถามหัวหน้าคนงานว่า “มีคนรู้เรื่องนี้กี่คน?”“รวมผมด้วยก็มีทั้งหมดสิบสามคนครับ”เซี่ยซิ่วซิ่วพยักหน้า “โอเค เรียกทุกคนให้มาที่นี่”หัวหน้าคนงานรีบออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พาทุกคนที่รู้เรื่องมารวมตัวกันเซี่ยซิ่วซิ่วไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอเอ่ยขึ้นมาตรง ๆ เลยว่า“เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ห้ามให้หลุดออกไปเป็นอันขาด นับตั้งแต่นี้ต่อไป พวกนายทั้งสิบสามคนจะต้องถูกแยกตัว และห้ามใช้เครื่องมือสื่อสารใด ๆ ทั้งสิ้นเมื่อเรื่องนี้จัดการเสร็จเรียบร้อย ทุกคนจะได้รับค่าชดเชยคนละห้าสิบล้าน!” หลาย ๆ คนในที่นี้พอได้ยินว่าต้องถูกแยกตัวก็รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างแต่เมื่อได้ยินว่ามีค่าตอบแทนถึงห้าสิบล้าน ความไม่พอใ

นอกจากนี้ เงินที่เหลือยังสามารถใช้ซื้ออาวุธที่มีอานุภาพทำลายล้างสูงเพื่อสร้างความน่าเกรงขามได้อีกด้วยเฉินซิ่วน่ารู้สึกใจหาย “คุณเย่จะไปแล้วเหรอคะ?”เย่ซิวพยักหน้า “อีกสองวันก็จะไปแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาผมได้เสมอนะ”เฉินซิ่วน่ารู้สึกเสียดายแต่ก็ไม่แสดงอะไรออก เพียงเอ่ยด้วยความจริงจัง “วางใจได้เลยค่ะ ครั้งหน้าที่คุณกลับมา ที่นี่จะเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอน!”วันถัดมาตอนเที่ยง บ้านหลังแรกก็สร้างเสร็จเรียบร้อยหลังคาบ้านติดตั้งแผงพลังงานแสงอาทิตย์ น้ำที่ใช้ในบ้านก็มาจากน้ำพุบนภูเขาเฟอร์นิเจอร์ เครื่องครัว และข้าวของต่าง ๆ ในบ้านก็ถูกขนส่งมาจากประเทศหลงเถิงค่าใช้จ่ายทั้งหมดเมื่อเทียบกับสิ่งที่เย่ซิวได้รับมาแล้ว ถือเป็นเพียงแค่เศษเงินเท่านั้นผู้หญิงและเด็ก ๆ ในหมู่บ้านต่างพากันยืนมองบ้านทันสมัยที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันด้วยความตะลึงงันแต่ละคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่กล้าก้าวเข้าไป กลัวจะทำให้ของข้างในสกปรกเย่ซิวหัวเราะ “ไม่ต้องเกรงใจนะ นี่เป็นบ้านของพวกเธอแล้ว เลือกห้องของตัวเองได้ตามหมายเลขบ้านที่ได้รับเลย”เฉินซิ่วน่าก็พูดเสริมอีกคำ เหล่าคนในหมู่บ้านจึงพากันร้อง

“บริษัทสตาร์รี่สกาย?” เย่ซิวลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมขมวดคิ้วแน่นใครกันนะที่คิดจะจ้างคนอย่างหมอนี่มาเป็นพรีเซนเตอร์?ท่าทีที่เย่ซิวแสดงออก ทำให้หลี่คุนนึกว่าเขากำลังกลัวเขาเริ่มยิ้มเยาะอย่างได้ใจ “เริ่มกลัวแล้วสินะ ถ้ากลัวแล้วก็รีบไสหัวไปซะ แล้วฉันจะเมตตายอมปล่อยแกไปสักครั้ง”เย่ซิวส่ายหน้า “นายไม่จำเป็นต้องไปบริษัทสตาร์รี่สกายหรอก เพราะบริษัทคงไม่จ้างคนอย่างนายเป็นพรีเซนเตอร์แน่ ๆ”หลี่คุนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง “นายล้อฉันเล่นอยู่หรือเปล่า? คิดว่าตัวเองเป็นใคร หรือว่าคิดว่าตัวเองเป็นประธานของบริษัทสตาร์รี่สกายกันล่ะ!”เย่ซิวพยักหน้าอย่างจริงจัง “นายเดาถูกแล้ว ฉันเป็นประธานบริษัท”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”หลี่คุนและพนักงานต้อนรับหัวเราะไม่หยุด สายตาพวกเขามองเย่ซิวราวกับมองคนบ้าผ่านไปสักพัก หลังจากหัวเราะจนพอใจแล้ว หลี่คุนก็เชิดหน้าเอ่ยอย่างเย้ยหยัน “ดูสารรูปนายสิ แต่งตัวกระจอกขนาดนี้ ทั้งตัวรวมกันคงไม่เกินห้าพันหรอกถ้านายเป็นประธานของบริษัทสตาร์รี่สกายล่ะก็ ฉันจะคุกเข่าลงเลียรองเท้าให้นายตรงนี้เลย!”พนักงานต้อนรับหยุดหัวเราะก่อนจะส่งเสียงเตือน “คุณคะ นี่เป็นคำถามครั้