ในขณะเดียวกัน หัวหน้าใหญ่ไป๋เองก็นึกถึงจุดนี้ด้วยเช่นกันเขาคิดมาโดยตลอดว่า เจวี๋ยซินอาจจะกำลังโกรธที่ตนปิดบังตัวตนของศัตรูอยู่แต่ถึงอย่างไรเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรมันได้ แล้วอีกอย่าง ศัตรูที่แย่งดอกบัวเจ็ดสีไปก็มาหาถึงที่ขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องจัดการกับศัตรูก่อนเป็นอันดับแรกดังนั้น รองเจ้าสำนักจะต้องลงมือจัดการเย่เทียนหยู่ด้วยตัวเองก่อนอย่างแน่นอนราชามังกรแห่งพรรคมังกรคนนี้อาจจะคิดว่าตัวเองมีอำนาจล้นฟ้า แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเขากำลังล่วงเกินกับการดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ ซึ่งในวันนี้ ตอนนี้ ก็คือวันตายของเขาในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจินตนาการถึงความเป็นไปได้อันน่าตื่นเต้นอยู่นั้นเอง ทันใดนั้น เจวี๋ยซินก็รีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคุกเข่าลงในทันที พร้อมทั้งกล่าวออกไปด้วยความเคารพว่า “กระผมขอคารวะนายท่าน!”“คารวะท่านบรรพจารย์!”หลังจากที่เห็นเจวี๋ยซินคุกเข่า ทุกคนยกเว้นผู้ที่เกี่ยวข้องต่างก็มีสีหน้าตกตะลึก ดวงตาเบิกโพลงกันหมดอ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้ทั้งฟองเลยทีเดียวแม้แต่ผู้อาวุโสหูที่กำลังคุกเข่าคำนับบรรพจารย์ด้วยความประหม่าก
Baca selengkapnya