All Chapters of ภูพาจุติราชามังกร: Chapter 991 - Chapter 1000

ในขณะนั้นแทบจะไม่มีใครสังเกตเห็นถึงการปรากฏตัวของอาจารย์จูที่ประตูอย่างลับ ๆ เลยสักคน อันที่จริง เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย ว่าที่นี่หลังจากนี้จะไปในทิศทางไหนกันแน่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ในตอนที่เขาแอบดู เขาจะได้เห็นซุนต้าอวี่และคนอื่น ๆ กำลังคุกเข่าต่อหน้าคนกลุ่มนั้น เห็นได้ชัดว่ากำลังรอการพิพากษาอยู่จู่ ๆ หัวใจเขาก็เต้นแรง เหงื่อที่เย็นเฉียบก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเขารีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้เลยว่าตนจะหนีไปได้เร็วแค่ไหน ไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปหาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นเลยด้วยซ้ำเห็น ๆ อยู่ว่าหลินจื่อตงเองก็คิดไม่ถึง ว่าพี่เขยจะยกให้เขาเป็นคนจัดการ แต่ก็เห็นได้ชัด ว่าการที่พี่เขยยกเรื่องนี้ให้เขาจัดการ ก็เพื่อทำให้ตระกูลสวี่ได้รู้ ว่าสถานะของเขานั้น พี่เขยให้ความสำคัญมากแค่ไหนหลินจื่อตงรู้สึกซาบซึ้งใจ ขณะที่กำลังจะพูดออกมาซุนต้าอวี่ที่รู้สึกตกใจ ก็รีบพูดขึ้นอย่างร้อนรนว่า “คุณชายท่านนี้ ผมคนตระกูลซุนสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ขอร้อง ได้โปรดให้โอกาสได้ชดใช้ด้วยเถอะนะครับ”“ไม่ว่าจะมีข้อเรียกร้องอะไร ขอแค่คุณพูดออกมา ผมคนตระกูลซุนจะทำตามอย่างแน่นอน”“ใช่ ๆ ๆ คุณชายหลิน ก

ณ ตระกูลสวี่ หลังจากที่สมาชิกตระกูลซุนจากไปแล้ว เดิมทีพ่อตระกูลสวี่ตั้งใจจะเดินเข้าไปพูด แต่ทันใดนั้นสวี่อี้ก็พุ่งออกมาเสียก่อนเสียงคุกเข่าตุ้บดังขึ้น และรีบพูดออกไปว่า “ท่านราชามังกร ผมผิดไปแล้ว เมื่อกี้เป็นผมที่มีตาแต่ไร้แวว จนเผลอล่วงเกินท่านไป ขอท่านโปรดให้อภัยผมสักครั้ง ต่อไป ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแน่นอน”“ผมด้วยครับ ผมเองก็ด้วย!”สวี่กวงไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร จึงได้ตัดสินใจคุกเข่าตามไปทันทีทันใดนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้สวี่เจียเจียตกใจ จนเธอต้องรีบลุกขึ้นยืนหลินจื่อตงและหลินหว่านหรูเองต่างก็รีบลุกขึ้นด้วยเช่นกัน หลินจื่อตงคิดว่า ยังไงซะนี่ก็เป็นครอบครัวของผู้หญิงที่เขารัก ส่วนหลินหว่านหรูเองก็คิดคล้าย ๆ กันเย่เทียนหยู่กลับไม่ได้รีบร้อนอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยเช่นกัน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูราบเรียบ“เอาล่ะ พวกคุณลุกขึ้นเถอะ เห็นแก่หน้าเจียเจีย ผมเองก็ไม่คิดจะตามเอาความพวกคุณแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”“ครับ ขอบคุณท่านราชามังกรมากครับ!”สวี่อี้และสวี่กวงต่างก็พากันถอนหายใจ ในที่สุดก็ยืนขึ้นได้อย่างสบายใจโชคดี โชคดีที่เขามีน้องสาวที่ยอดเยี่

หลังจากศึกที่ดุเดือนผ่านไป ใบหน้าของหลินหว่านหรูก็รู้สึกร้อนผ่าว เธอพูดออกไปด้วยความรู้สึกเขินปนโกรธ “อีตาบ้าอย่างนายนี่นะ เบาหน่อยไม่เป็นรึไง ใช้แรงมากขนาดนั้น ทำเอาชั้นในของฉันขาดหมดแล้ว!”“ฮึ ๆ เหมือนว่าเมื่อกี้คุณจะไม่ได้พูดแบบนี้นะ” “มีปัญหาอะไร!”เมื่อนึกถึงสถานการณ์เมื่อสักครู่ หลินหว่านหรูก็รู้สึกอายจนแทบจะหมดแรง“เอาล่ะ ยังไงเราก็ว่างอยู่พอดี เดี๋ยวผมพาไปซื้อใหม่ให้เลย”“ใครจะไปซื้อกับนายกัน” หลินหว่านหรูหน้าแดงขึ้นมา น้ำเสียงดูไม่พอใจ เพราะมันไม่ใช่การซื้อเสื้อผ้าที่ใส่ภายนอก เธอจึงรู้สึกอายขึ้นมา“งั้นจะไม่ใส่แล้วเหรอ? ก็จริง อีกเดี๋ยวจะได้สะดวกหน่อย!”“คนผีทะเล”หลินหว่านหรูรู้สึกอายจนไม่รู้จะทำอย่างไร ผู้ชายคนนี้นับวันยิ่งอาจหาญขึ้นเรื่อย ๆแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอกลับรู้สึกมีความสุขกับมันอย่างมากน้อยมากที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างสบายใจ หลินหว่านหรูจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับเมืองเทียนไห่แต่อย่างใดเวลาค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ ในตอนกลางคืน ทั้งสองคนจองโรงแรมเอาไว้แห่งหนึ่ง และทั้งคู่ก็ได้ทำการสำรวจร่างกายกันอีกครั้ง จนกระทั่งถึงเช้าวันถัดมา ทั้งสองถึงได้ขั

เย่เทียนหยู่กลับไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลย แม้แต่ตอนที่ได้ยินว่าคุณแม่ตระกูลหลินอาจเจอปัญหา เขาก็ตามหลินหว่านหรูเข้าไปในเขตหมู่บ้านตระกูลหลินด้วยอันที่จริง ในตอนที่มาถึงด้านนอกของเขตหมู่บ้าน หลินหว่านหรูก็รู้สึกประหม่ามากยังไงซะ แม้ว่าพวกเขาจะคืนดีกันแล้ว แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์กลับมีความพิเศษอยู่บ้างเทียนหยู่ไม่เคยพูดเลยว่า เขาจะพากลับมาที่บ้านตระกูลหลิน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เย่เทียนหยู่ไม่พูดอะไรก็พาเธอขับรถเข้าไปแล้ว กระทั่งยังจอดรถตรงที่จอดรถของวิลล่าอีกต่างหากฉากนี้ ทำให้หลินหว่านหรูรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริง ๆเธอพูดกับตัวเองว่า หากเธอเป็นเขาที่ต้องเจอเรื่องมากมายขนาดนี้ เธอคงจะใจกว้างไม่ได้เท่ากับเย่เทียนหยู่แน่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะจับมือเย่เทียนหยู่เอาไว้แน่น และพูดออกมาเบา ๆ ว่า “เทียนหยู่ ขอบคุณนะ!”เย่เทียนหยู่เผยรอยยิ้มออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างมันปรากฏบนร้อยยิ้มนั้นหมดแล้ว คนตระกูลหลินอาจจะทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายไปบ้าง แต่คนที่เขาชอบก็คือหลินหว่านหรู ไม่ใช่คนตระกูลหลินหลินหว่านหรูยังคงจับมือเย่เทียนหยู่เดินเข้าไปข้างใน ทันทีที่เห็นคุณปู่และคนอื่น ๆ เดิมคิดว่าพวกเขาคงดีใจมาก

ทันทีที่เย่เทียนหยู่พูดจบ ก็หันไปมองหลินหว่านหรู ก่อนที่จะถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า “หว่านหรู ผมขอโทษนะ ผมต้องขอตัวก่อน!”พูดจบ เขาก็เดินออกไปด้วยท่าทีที่ดูมุ่งมั่นที่แห่งนี้นี่ ไม่ใช่ที่ที่คนปกติจะอยู่จริง ๆ “เทียนหยู่!”หลินหว่านหรูรู้สึกร้อนรน เมื่อกี้เธอพยายามหาวิธีหยุดยั้ง แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เธอจึงพูดด้วยความโกรธว่า “พวกแกบ้าไปแล้วรึไง รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่”พูดจบ เธอก็รีบไปตามเย่เทียนหยู่ออกไปทันทีแต่แม่ตระกูลหลินก็เดินตรงไปข้างหน้า และจับหลินหว่านหรูเอาไว้ แล้วพูดความโกรธขึ้นว่า “แกจะทำอะไร มีผู้ชายแล้วก็ลืมครอบครัวเลยงั้นเหรอ หลินหว่านหรู ถ้าวันนี้แกกล้าก้าวเท้าออกไปจากประตูแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะตายให้แกดู”“แล้วแต่แม่เลย!”หลินหว่านหรูโกรธแล้วจริง ๆ จากนั้นเธอก็สะบัดมือออก แล้วตามเย่เทียนหยู่ไปเธอรู้สึกว่าคนในบ้านนั้นทำเกินไปจริง ๆ และที่สำคัญ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย“ได้ แกอยากให้ฉันตายมากใช่ไหม งั้นตอนนี้ฉันจะตายให้แกดู” แม่ตระกูลหลินปล่อยมือหลินว่านหรู ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่โต๊ะมา แล้วยกขึ้นมาแนบที่คอตัวเองทันที“อวิ๋นซิ่ว......”“ที