บททั้งหมดของ ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: บทที่ 1121 - บทที่ 1130

ตอนเห็นกระบี่แทงเข้าไปในรถม้า ลมหายใจเฟิงเจิ้งหลีชะงัก เกือบตกลงมาจากหลังม้า เขากระโดดลงพื้นอย่างโซซัดโซเซโดยไม่รอให้ม้าหยุด และพุ่งพรวดเข้าไปหา“ฉู่เจียวเจียว!”เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของเขา ราวกับจะกลืนกินสรรพสิ่งฉู่เจียวเจียวใจสั่นเล็กน้อย แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วขอแค่ฉู่เชียนหลีตายแล้ว ปัญหาอย่างอื่นก็ไม่ใช่ปัญหา!พลันนางหันไป กล่าวอย่างไร้เดียงสา“ฝ่าบาท พระองค์มาได้อย่างไรเพคะ? หม่อมฉันได้ยินว่าฉู่เชียนหลีพาพระนัดดาองค์โตหนีออกมาโดยพลการ จึงพาทหารรักษาพระองค์มาไล่ตาม ใครจะรู้ว่าฉู่เชียนหลียอมตายก็ไม่ยอมก้มหัว ทหารรักษาพระองค์จึงลงมือ…อ๊ะ!”เฟิงเจิ้งหลีพุ่งพรวดเข้าไปกระชากคอเสื้อของนางเหมือนกับหิ้วลูกไก่คว้าคอของนาง บีบด้วยความโกรธเมื่อชาวบ้านที่อยู่โดยรอบเห็นภาพนี้ ทุกคนตกใจมากเวลานี้เอง ทหารรักษาพระองค์อุทานกะทันหัน “รถม้าไม่มีคน!”“?”เฟิงเจิ้งหลีกับฉู่เจียวเจียวมองไปพร้อมกัน เห็นเพียงภายในรถม้าว่างเปล่า ไม่มีใครเลยฉู่เจียวเจียวเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาเป็นไปได้อย่างไร?ฉู่เชียนหลีล่ะ?เฟิงเจิ้งจื่อเยี่ยล่ะ?คนล่ะ?เฟิงเจิ้งหลีตะลึงงันก่อน หลังจากนั้นก็

ตำหนักเจาหยางหลังจากกลับมาฉู่เชียนหลีนั่งหยอกล้อกับลูกอยู่ที่หน้าเปลโยก จื่อเยี่ยคลานไปคลานมา ร่าเริงอยู่ไม่นิ่งนางลูบเสื้อกันหนาวขนจิ้งจอกที่ซื้อมาใหม่ มีรอยยิ้มลึกๆ ในแววตาเวลานี้ ทางนั้นน่าจะทะเลาะกันใหญ่แล้วกระมังฉู่เจียวเจียว เรียกได้ว่าเจ้าช่วยข้าครั้งใหญ่จริงๆวันนั้น นางจงใจขอป้ายหยกมังกรของเฟิงเจิ้งหลี และให้จื่อเยี่ยเอาออกมาเล่น บอกเรื่องนี้ให้ฉู่เจียวเจียวรู้ในทางอ้อม ยั่วโมโหนางสำเร็จฉู่เจียวเจียวที่ถูกยั่วจนโมโหย่อมตัดสินใจลงมือฆ่า นางแสร้งร่วมมือ ออกจากวังอย่างราบรื่น หลังจากส่งจดหมายแล้ว ก็แสร้งทำเป็นเหมือนไม่รู้อะไร กลับมาอยู่ที่ข้างกายเฟิงเจิ้งหลีอีกครั้ง ความผิดทั้งหมดถูกโยนให้ฉู่เจียวเจียว ขณะเดียวกันนางก็ได้รับความเชื่อใจจากเฟิงเจิ้งหลีแล้วเมื่อมีความเชื่อใจส่วนนี้ เรื่องต่อจากนี้ก็ง่ายแล้ว“มา จื่อเยี่ย ลองเสื้อใหม่ตัวนี้ดูว่าใส่ได้หรือไม่”นางอุ้มลูกขึ้นมา ลองสวมให้เขาเขาโบกมือน้อยๆ ดวงตาสดใส มีชีวิตชีวา “นม นมๆ!”มุดเข้าไปในอ้อมแขนของนางขี้อ้อนฉู่เจียวเจียวถอนหายใจ“เรียกท่านพ่อ ท่านพ่อ สอนเจ้าทุกวัน เหตุใดยังพูดไม่เป็นอีก? เจ้าไม่เจอพ่อของเจ

วันรุ่งขึ้นลู่ฉินถูกอุ้มมาทั้งน้ำตา เฟิงเย่เสวียนเพิ่งป้อนนมให้เว่ยซีเสร็จ อวิ๋นอิงก็เข้ามาพร้อมกับนางที่กำลังร้องไห้แล้ว“ท่านอ๋อง…”อวิ๋นอิงคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องอยู่เวลานี้ของที่ผ่านมา ท่านอ๋องไปดูแลเรื่องการทหารแล้วเมื่อพบท่านอ๋อง นางกอดลู่ฉินที่กำลังร้องไห้แน่นโดยไม่รู้ตัว จับท้ายทอยของเด็กเบา กดเข้าไปในอ้อมแขน ลดเสียงร้องไห้ของนาง สับขาก็คิดจะวิ่งทันทีเพราะเฟิงเจิ้งลู่ฉินคือลูกของเฟิงเจิ้งหลีกับฉู่เจียวเจียว หลังจากท่านอ๋องรู้ความจริง ก็ไม่เป็นที่ต้อนรับมาโดยตลอดเฟิงเย่เสวียนอุ้มลู่ฉินไว้ จู่ๆ ก็เอ่ยปาก“ในเมื่อมาแล้ว จะไปไหน?”อวิ๋นอิงชะงักเล็กน้อยนางกลัวท่านอ๋องเห็นลู่ฉิน จะนึกถึงสามีภรรยาอ๋องหลี นึกถึงพระชายากับลู่ จึงไม่มีความสุข…“ไม่ ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ…แค่ลู่ฉินเอาแต่ร้องไห้ คงจะคิดถึงพระชายาแล้ว พระชายาไม่อยู่ ข้าอยากให้นางอยู่กับเว่ยซี”“พวกนางสองพี่น้องอยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิด ลู่ฉินกับเว่ยซีอยู่ด้วยกัน จะเป็นเด็กดีกว่า…”นางพลางสังเกตสีหน้าเฟิงเย่เสวียน พลางกล่าวอย่างระมัดระวังสีหน้าเฟิงเย่เสวียนเรียบเฉย ตอนที่มองไปทางเฟิงเจิ้งลู่ฉิน สายตาสงบ ไร้อารมณ์ใดๆ

“ส่งคนเข้าป่าทันที ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร ก็จำเป็นต้องหาแมลงชนิดนี้ให้เจอ นำกลับมา ข้าเลี้ยงเอง”จิ่งอี้พับกระดาษจดหมาย กล่าวอย่างเด็ดขาด ตัดสินใจแล้ว ไม่อนุญาตให้มีข้อกังขาเขาตัดสินใจแล้วเฟิ่งหรานเม้มปากแน่น“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกผิดต่ออวิ๋นอิง แต่ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว เกี่ยวพันไปถึงแคว้นซีอวี้กับแคว้นตงหลิง…”อยู่ต่อหน้าเรื่องของบ้านเมือง ลูกหลานคนรักก็ควรวางไว้ข้างๆจิ่งอี้หลุบตาแค่รู้สึกผิดหรือ?เมื่อเวลาค่อยๆ ผ่านไป มีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปแล้ว และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้เปลี่ยน ความรู้สึกที่เขามีต่ออวิ๋นอิงไม่เหมือนเมื่อก่อนนานแล้ว…หวงแหนวางไม่ลงรัก…เขาเม้มปาก ไม่ได้อธิบาย เฟิ่งหรานไม่เคยมีประสบการณ์ ไม่เข้าใจอะไรคือความรัก รอวันที่เขาเจอคนที่ชอบจริงๆ ก็จะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำในวันนี้เองกล่าวอย่างเรียบเฉย“เวลาไม่คอยท่า ส่งคนเข้าป่าเถอะ”“ข้าไม่…ช่างเถอะ ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว! ตามใจเจ้าเลย!”ผ่านปีใหม่ ก็ฤดูใบไม้ผลิแล้วเฟิงเย่เสวียนยุ่งจนแทบไม่ได้หยุดพัก ตำแหน่งของเมืองเทียนสู่ตั้งอยู่ตรงจุดสำคัญที่เป็นเส้นบรรจบของเจียงหนานเจียงเป่ย และยังใกล้

นางเงยหน้า แหงนมองเฟิงเย่เสวียน ใบหน้าทรงไข่ที่งดงามทำปากยื่น แลดูน้อยอกน้อยใจเล็กน้อย“อ๋องเฉิน เสด็จพ่อมีลูกสาวอย่างข้าแค่คนเดียว พวกเขาเอาอกเอาใจข้ามาโดยตลอด ข้าไม่สามารถดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก ข้าเพิ่งเดินทางไกลครั้งแรก ถ้าหากท่านไม่สนใจข้า ข้าก็จะไปหาฮ่องเต้ตงหลิงแล้วนะ…”กึ่งน้อยใจ กึ่งข่มขู่การปรากฏตัวของนาง เป็นตัวแทนของแคว้นหนานยวนถ้าหากอ๋องเฉินไม่ผูกมิตรกับแคว้นหนานยวน แคว้นหนานยวนก็ไปร่วมมือกับเฟิงเจิ้งหลี สองพี่น้องรบกัน อ๋องเฉินรับมือไม่ไหวแน่นอนนางให้ทางเลือกโดยตรงให้นางไปอยู่กับเขาที่ทำเนียบหรือไม่นางก็ไปหาเฟิงเจิ้งหลีเฟิงเย่เสวียนหลุบตา ก้มมองนางที่อยู่ข้างล่าง กล่าวอย่างเย็นชา“องค์หญิงเป็นพูดตรงเช่นนี้ตั้งแต่เด็กเลยหรือ?”จวินลั่วยวนสงสัย “หมายความว่าอย่างไร?”“ความหมายก็คือ ข้าจับตัวท่านตอนนี้ ไม่เพียงสามารถควบคุมแคว้นหนานยวน และยังทำให้ไม่สามารถสนับสนุนเฟิงเจิ้งหลี ยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว”จวินลั่วยวนตะลึงเขาจะจับนาง?เอาใจ?“ได้ยินมาว่าอ๋องเฉินแคว้นตงหลิงเป็นคนตรงไปตรงมา มีคุณธรรม มีหลักการ ข้าเดินทางมาแคว้นตงหลิงในฐานะทูต ท่านกลับจะจับข้า? ท่