All Chapters of ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ: Chapter 1131 - Chapter 1140

เฟิงเย่เสวียนหรี่ตาอ้าปากก็จะเอาหนึ่งในสามของดินแดน?โลภใช้ได้!เขากับเฟิงเย่เสวียนสู้กันภายใน เขาจะยกทัพทำศึกในแคว้นของตัวเอง เข่นฆ่าราษฎรของตัวเอง ปรากฏว่ายังต้องแบ่งดินแดนให้คนนอก เห็นเขาเป็นคนโง่หรือ?“องค์หญิงเชิญตามสบาย” เขาวางตะเกียบ ลุกขึ้นเดินจากไปแล้วจวินลั่วยวนอึ้งไปครู่หนึ่ง รีบลุกขึ้นเดินตาม“อ๋องเฉิน ท่านจะไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ?”“เทียบกับราชบัลลังก์แล้ว หนึ่งในสามของดินแดนนับอะไรไม่ได้เลย ท่านลองคิดดู ถ้าหากเปลี่ยนเป็นฮ่องเต้ตงหลิง เขาต้องใช้ดินแดนเหล่านี้ แลกกับการไร้ความกังวลตลอดไปแน่นอน”“ถ้าหากท่านไม่อยากเสียดินแดน หรือไม่ใช้ของอย่างอื่นแลก? ท่านอย่าเดินเร็วเช่นนี้สิ พวกเราคุยกันดีๆ ได้!”นางวิ่งไล่ตามนางตามลังเฟิงเย่เสวียน ประเดี๋ยวเอียงศีรษะไปทางซ้าย ประเดี๋ยวเอียงร่างกายไปทางขวา น้ำเสียงนุ่มนวล ท่าทางน่ารัก เหมือนกับแมลงตามตูดคนรับใช้และทหารเห็นแล้ว อดไม่ได้ที่จะขำได้ยินมาว่าฮ่องเต้หนานยวนมีลูกสาวแค่คนเดียว เอาอกเอาใจและให้ท้ายตั้งแต่เด็กเดิมทีคิดว่าองค์หญิงหนานยวนเป็นผู้หญิงสูงศักดิ์ เย่อหยิ่ง น่าเกรงขาม กลับคิดไม่ถึงว่าเป็นสาวน้อยที่สดใสร่าเริง

เจียงหนานศาลาพักม้าภายในลานมีทหารยามเต็มไปหมด ชั้นบน ชั้นล่าง โถงทางเดิน คุ้มกันอย่างแน่นหนา ภายในห้องที่ปลอดภัยบนชั้นสอง มีหญิงงามอายุประมาณสามสิบเจ็ดแปดคนหนึ่งนั่งอยู่การแต่งกายเรียบง่ายสบายๆ สะอาดเรียบร้อย แม้การแต่งกายเรียบง่าย แต่ทุกการเคลื่อนไหวที่สง่างาม แผ่ความสูงศักดิ์ที่ฝังอยู่ในกระดูกออกมาอย่างเป็นธรรมชาตินางก็คือมารดาของจวินลั่วยวน…ฮองเฮาหนานยวน “ฮองเฮา สภาพอากาศของเจียงหนานไม่เหมือนแคว้นหนานยวน พระองค์ลองทาน้ำมันหอมที่ขมับ สามารถป้องกันอาการไม่พึงประสงค์พ่ะย่ะค่ะ”องครักษ์ลับกล่าวอย่างนอบน้อมฮองเฮาหนานยวนรับขวดมา หมุนเล่นในฝ่ามือครู่หนึ่ง หัวเราะอย่างลึกลับถ้าหากเพิ่งมาแคว้นตงหลิงครั้งแรก นางอาจจะไม่ถูกกับสภาพอากาศแต่หลายปีนี้ นางเคยมาที่นี่อย่างลับๆ ยี่สิบสามสิบครั้ง เคยชินกับสภาพอากาศของที่นี่นานแล้ววางขวดลง “ยวนเอ๋อร์ล่ะ?”องครักษ์ลับกล่าว“องค์หญิงเดินทางเร็ว ถึงเจียงหนานตั้งแต่เมื่อเจ็ดวันก่อน พักอยู่ที่ทำเนียบของผู้ว่าการเจียงหนาน อยู่กับอ๋องเฉิน ตอนนี้ปลอดภัยดีพ่ะย่ะค่ะ”นางพยักหน้าเข้าใจแล้วอ๋องเฉินแคว้นตงหลิงเป็นคนรู้จักแยกแยะ เรื่องนี้ นาง

“ไป?”เต๋อฝูตะลึง ยังคงไม่เข้าใจไป?ไปไหน?“อีกห้าววัน เฟิงเจิ้งหลีจะไปเมืองเทียนสู่ เมืองเทียนสู่อยู่ห่างจากเมืองหลวงถึงสามร้อยลี้ เขาออกจากเมืองหลวง พวกเราก็ไป ไปเจียงหนาน” ฉู่เชียนหลีกล่าวเบาๆเต๋อฝูเบิกตากว้าง “!”ความหมายของพระชายาคือ…หนีเขาตกใจเล็กน้อย “พระชายาอ๋องเฉิน ในวังหลวงมีทหารรักษาพระองค์เต็มไปหมด ต่อให้เฟิงเจิ้งหลีไม่อยู่ พวกเราก็ไปไม่ได้…”“ทหารรักษาพระองค์ไม่ได้จับตาดูข้าแล้ว”ครึ่งปีมานี้ นางอยู่ในวังอย่างสงบเสงี่ยม ได้รับความเชื่อใจจากเฟิงเจิ้งหลีนานแล้ว แม้แต่สถานที่สำคัญอย่างห้องทรงพระอักษร ก็สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าออกจากวังแล้ว“เต๋อฝู ช่วงพลบค่ำในอีกห้าวัน ข้าจะเตรียมรถม้าไว้หนึ่งคัน เจ้าพาเสด็จพ่อออกจากวัง”นางล้วงป้ายหยกรูปมังกรออกมามอบให้เต๋อฝู “นี่เป็นของคู่กายเฟิงเจิ้งหลี ใช้ของสิ่งนี้ตอนออกจากวัง ไม่มีใครกล้าตรวจ”“หลังออกจากวัง ตรงไปที่ตรอกข้างตลาดจูเชวี่ย มีสำนักคุ้มกันเทียนตี้อยู่ที่นั่น พวกเราไปรวมตัวกันที่นั่น”นางวางแผนเส้นทางและแผนการไว้แล้วเต๋อฝูพาฮ่องเต้ไป นางพาจื่อเยี่ยไปหลังจากรวมตัวกัน ออกจากเมือง มุ่

“ดีขึ้นหรือยัง?”เฟิงเจิ้งหลีกลับไปที่ห้อง มองไปทางฉู่เชียนหลีที่พิงหมอนจิบน้ำตาลแดงร้อนๆ บนเตียง เขานั่งลงที่ข้างเตียง จัดผ้าห่มให้นางฉู่เชียนหลีหลุบตาลง ริมฝีปากแตะขอบถ้วย กล่าวเบาๆ“ทำให้เจ้าอารมณ์เสียแล้ว…”น้ำเสียงหดหู่ ไม่มีชีวิตชีวาแต่ในแววตาของนางกลับมีความรู้สึกโชคดีและผ่อนคลายสายหนึ่งแลบผ่านก่อนหน้านี้ เพราะนางนึกถึงเรื่องรอบเดือนพอดี จึงเป็นฝ่ายที่เริ่มจูบเขาเพื่อถ่วงเวลา อยากลองเดิมพันสักครั้งถ้าหากเดิมพันชนะ เรื่องนี้ก็ผ่านไปโดยไม่ต้องทำอะไรถ้าหากรอบเดือนไม่มา นางอาจจะลงมือกับเขาโดยตรง ใช้ยาทำให้เขาสลบ ไปคืนนี้เลย…โชคดีรอบเดือนมาตรงเวลาบนใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเสียดาย กล่าวอย่างคอตก “ข้าก็ไม่อยากให้มันเป็นเช่นนี้ ขอโทษ…”นางทำเหมือนตัวเองยินดีอยู่ติดกับเขา แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะรอบเดือนเฟิงเจิ้งหลีไม่เพียงไม่สงสัย กลับกันยังดีใจมาก“คนโง่ เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดเช่นนี้กับข้า” เขาลูบศีรษะนางเบาๆนางสามารถยอมรับเขา เขาก็พอใจมากแล้ว“ช่วงนี้เป็นสถานการณ์พิเศษของเจ้า พักผ่อนให้เต็มที่ อย่าอุ้มจื่อเยี่ย เรื่องอะไรก็ให้นางกำนัลไปทำ อยากกินอะไร อยากทำอะไร ส

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเบาๆ ช่างเถอะ อุ้มเขาขึ้น เปิดประตู“แม่นางฉู่ ดึกเช่นนี้แล้ว ท่านจะออกไปข้างนอกหรือ?” ไฉ่เซียกับไฉ่เตี๋ยยืนอยู่ที่นอกประตู รับใช้อย่างเอาใจใส่ทั้งวันทั้งคืนโดยเฉพาะไฉ่เตี๋ย เป็นคนมากอุบายฉู่เชียนหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองเหมือนเช่นเคย“คืนนี้ป้อนนมจื่อเยี่ยมากไปหน่อย เขาไม่ค่อยสบาย ข้าพาเขาไปสูดอากาศในสวน”“ไฉ่เตี๋ย ไปเอานำซานจาที่ห้องครัวให้ข้าหน่อย”ไฉ่เตี๋ยโน้มกายกล่าวอย่างนอบน้อมโดยไม่ต้องคิด ‘เจ้าค่ะ’ ก็ไปแล้ว“ไฉ่เซีย”“เจ้าคะ” ไฉ่เซียเดินออกมาหนึ่งก้าว โน้มกายก้มหน้าฉู่เชียนหลีมองนาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ครึ่งปีมานี้ ขอบคุณที่เจ้าดูแลข้า เจ้าเป็นคนจิตใจดี วันข้างหน้าต้องได้แต่งงานกับคนดีแน่นอน”เมื่อไฉ่เซียได้ยินคำนี้ จู่ๆ ก็แน่นหน้าอกอย่างน่าประหลาด“แม่นางฉู่…”อยู่ดีๆ มาพูดเรื่องนี้นางได้กลิ่นแปลกๆฝ่าบาทเพิ่งออกรบ แม่นางฉู่ก็พูดเรื่องนี้ คงไม่ได้คิดจะ…“แม่นางฉู่ เจ้า…”ฉู่เชียนหลีนำทรัพย์สินทั้งหมดที่มี และส่วนใหญ่เป็นของที่เฟิงเจิ้งหลีมอบให้นาง เปลี่ยนเป็นตั๋วเงิน มอบให้ไฉ่เตี๋ยทั้งหมด“ดูแลตัวเองด้วย”ไฉ่เซียเบิกตากว้าง มองตั๋วเงิ