Semua Bab องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Bab 61 - Bab 70

“นั่นสิ!”หยุนถิงลุกขึ้นมากล่าวถากถาง “ไม่เพียงพวกเราที่สามารถเป็นพยานได้ ขุนนางมากมายล้วนเป็นพยาน! เจ้าหกตกใจกลัวเขาจนแทบจะไปหาเสด็จพ่อเพื่อขอพระราชทานเหล้าพิษ!”“เสด็จพ่อ ลูกเป็นพยานได้พ่ะย่ะค่ะ!” เจ้าห้ากล่าวเสียงดัง “ขุนนางทั้งราชสำนักล้วนรู้ดี เจ้าหกเตะจุดสำคัญของพี่สาม พี่สามต้องอยากแก้แค้นเจ้าหก! ตามความเห็นของลูก คนที่สมคบคิดกับเป่ยหวนเพื่อใส่ร้ายเจ้าหก ก็เป็นพี่สามเช่นกัน!”“ใช่!” หยุนถิงพยักหน้าหงึกๆ “พวกเราไร้ความขัดแย้งไร้ความคับแค้นใจกับเจ้าหก จะใส่ร้ายเจ้าหกไปเพื่อสิ่งใด?”หยุนลี่โกรธจัด จากนั้นก็ชี้หน้าทั้งสามคนแล้วตวาดลั่น “ใส่ร้าย! พวกเจ้ากำลังใส่ร้าย...”ท่ามกลางสายตาของทุกคน พวกพี่น้องเริ่มกัดกันเหมือนสุนัขหยุนลี่หัวเดียวกระเทียมลีบต่อกรกับพวกเจ้ารองทั้งสามคน ในด้านกำลังอำนาจเขาเสียเปรียบแล้วพวกองค์ชายรองสามคนยิ่งกล่าวยิ่งรู้สึกฮึกเหิม ทั้งยังลากเหล่าขุนนางเป็นพยานเรื่องที่หยุนลี่กล่าวว่าจะส่งหยุนเจิงเดินทางเมื่อคืนวานก่อนทั้งสามคนรู้ดี นี่เป็นโอกาสทำลายหยุนลี่ให้ย่อยยับหากพวกเขาไม่ทำลายหยุนลี่ให้ย่อยยับ หยุนลี่ก็จะทำลายพวกเขาทิ้งกำจัดหยุนลี่ศัตรูตัวฉก

จักรพรรดิเหวินเก็บสายพระเนตรกลับมา จากนั้นก็ทอดมองหยุนลี่ที่นั่งคุกเข่าใหม่อีกครั้ง พระองค์ตวาดลั่น “ข้าถามเจ้า เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าเงินบำนาญของทหารพิการและเสียชีวิตในสงครามที่ซั่วเป่ยถูกยักยอก เหตุใดไม่รายงาน?”“ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อได้ยินคำพูดของจักรพรรดิเหวิน เซียวว่านโฉวพลันลุกมา ดวงตาทั้งสองวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะ “ที่ฝ่าบาททรงตรัสมาทั้งหมด เป็นเรื่องจริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“เรื่องนี้ค่อยว่ากันภายหลัง!”จักรพรรดิส่งสัญญาณให้เซียวว่านโฉวกลับไปที่ของตน จากนั้นทรงจ้องหยุนลี่ด้วยความเย็นชา “การประชุมขุนนางในวันนี้ ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้งก็เพื่อรอเจ้ารายงานเรื่องนี้ เหตุใดเจ้าไม่รายงาน?”ที่แท้เป็นเรื่องนี้เอง!หยุนลี่ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็กล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ลูกรู้ว่าหากรายงานเรื่องนี้ เสร็จพ่อต้องทรงกริ้วมาก ลูกคิดว่ารอให้เรื่องขอเสบียงของเป่ยหวนผ่านไปก่อนค่อยรายงานเสด็จพ่อ เพื่อป้องกันไม่ให้เป่ยหวนได้เห็นเรื่องน่าขบขันนี้”“ฝ่าบาท กระหม่อมทราบเรื่องนี้เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”สวีสือฝู่ลนลานลุกขึ้นมาโค้งคำนับ “เมื่อวานตอนที่องค์ชายสามทราบเรื่องนี้ก็มาหากระหม่อม เป็นกระหม่อมที่แ

จักรพรรดิเหวินเดาคำพูดช่วงหลังของหยุนเจิงออกจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอพระทัยนัก “เจ้าเนี่ยนะ ขอสิ่งใดไม่มีสิ่งนั้น หากเจ้าก่อกบฏได้สำเร็จจริงๆ ล่ะก็ แม้นข้าจะกลับคืนสู่สวรรค์แล้ว ก็จะคลานออกมาจากหลุมมาร่วมยินดีกับเจ้า!”“…”หยุนเจิงหมดคำพูดเขาพูดขนาดนี้แล้ว ตนก็ต้องก่อกบฏให้สำเร็จก่อนที่เขาจะสิ้นลมหายใจน่ะสิ?จะให้เขาคลานออกมาจากหลุมมาร่วมยินดีให้กับตนก็ออกจะโหดร้ายไปหน่อย“เอาเถอะ จัดการเองก็แล้วกัน!”จักรพรรดิเหวินจ้องเขาเขม็ง “ต่อหน้าขุนนางฝ่ายทหารและพลเรือนทั้งราชสำนักวันนี้ ข้าจะอนุญาตเจ้าเรื่องหนึ่ง! ต่อไปนอกจากข้าแล้ว หากผู้ใดกล้ากล่าวหาว่าเจ้าคิดก่อกบฏอีก เจ้าทุบมันได้เลย! ใครที่ไม่พอใจให้มาหาข้า!”ให้ตายยังมีเรื่องดีๆ เช่นนี้ด้วยหรือ?หยุนเจิงแม้ฝันยังไม่คิดว่าจะได้รับผลประโยชน์เช่นนี้ เขาจึงเอ่ยขอบพระทัยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจให้ตายเถอะ!ต่อไปหากไม่ขอบขี้หน้าใคร ก็หาเรื่องให้เขากล่าวหาตนว่าคิดก่อบกฏจากนั้นค่อยทุบตีเขาให้สะใจ!นี่มันกระบี่อาญาสิทธิ์เชียวนะนั่น!หลังจากที่ได้ยินวาจาของจักรพรรดิเหวินแล้ว เหล่าขุนนางต่างก็หัวเราะขมขื่นอยู่ในใจต่อไปใครที่

ต่อจากนั้น ก็ขึ้นอยู่กับเกาเหอแล้วเขากำลังบังคับให้เกาเหอเลือกระหว่างเขากับจักรพรรดิเหวิน!หยุนเจิงยิ้มฮี่ๆ แล้วเอ่ยหยอกล้อว่า “ต่อหน้าพ่อบ้านเมื่อครู่นี้ เจ้าแสดงได้ไม่เลวเลยนะ”“องค์ชายเองก็ไม่แย่นะเพคะ!” เยี่ยจื่อหัวเราะคิกคักแท้จริงแล้ว พวกเขาเจรจาเรื่องนี้กันตั้งนานแล้วขายของขวัญให้หมด เพื่อป้องกันการถูกสงสัยให้เยี่ยจื่อใช้เหตุผลที่เข้าใจความหมายของหยุนเจิงผิดมาเป็นฉากบังหน้าขายของขวัญให้หมด เช่นนี้จะทำให้ดูเป็นธรรมชาติยิ่งกว่าถึงแม้ผู้อื่นจะสงสัยว่าเยี่ยจื่อจงใจขายของให้หมด ก็จะคิดเพียงว่าเยี่ยจื่อจงใจรังแกหยุนเจิง เพื่อแก้แค้นความไม่ยุติธรรมให้กับเสิ่นลั่วเยี่ยนหยุนเจิงยิ้มแย้ม แล้วเอ่ยทอดถอนใจว่า “หากเสด็จพ่อพระราชทานเจ้าให้สมรสกับข้าก็คงดี”เทียบกับเสิ่นลั่วเยี่ยนที่เหี้ยมหาญและโอหังแล้ว เขาชอบภรรยาที่ฉลาดปราดเปรื่องอย่างเยี่ยจื่อมากกว่าเมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิงแล้ว ใบหน้าของเยี่ยจื่อพลันแดงก่ำ แล้วเอ่ยอย่างโมโหว่า “องค์ชายอย่าพูดจาเหลวไหล ข้าเป็นหญิงหม้ายครองตัวโสดมาหลายปี หากคำพูดของท่านแพร่ออกไป ข้าก็ไม่ต้องเป็นคนแล้ว”“ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ”หยุนเ

“…”หยุนเจิงหมดคำจะพูดพลางมองจางฮว๋ายด้วยสีหน้ายิ้มและร้องไห้ในเวลาเดียวกันตาเฒ่านี่เป็นตาเฒ่ามีความรู้จริงๆ ด้วย!เพียงแค่เรื่องนี้ถึงกับอาหารไม่ย่อยเชียวหรือ?“เอาอย่างไร เราไปคุยกันที่ห้องหนังสือกันดีกว่า!”หยุนเจิงยิ้มแย้ม “รอให้เราคิดเลขเสร็จ ก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว”“ไวเพียงนั้นเชียว?”จางฮว๋ายตะลึงงัน“ไม่ยากอยู่แล้ว”หยุนเจิงยิ้มๆ“ดีๆ เช่นนั้นเรารีบไปที่ห้องหนังสือกันดีกว่า!”จางฮว๋ายดีใจขีดสุด รีบลากตัวหยุนเจิงไปที่ห้องหนังสือทันทีเสมือนกลัวว่าหยุนเจิงจะหนีอย่างไรอย่างนั้นหยุนเจิงเห็นดังนั้น จึงแอบหัวเราะอยู่ในใจหากตาเฒ่าผู้นี้อยู่ในยุคปัจจุบันล่ะก็ คงเป็นศาสตราจารย์ที่หมกมุ่นอยู่กับความรู้วิชาการอย่างเดียวเป็นแน่ตาเฒ่าคนนี้ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ความรู้ก็มีถมเถ เพียงแต่เป็นคนอวดรู้ไปหน่อยเขาเองก็เป็นหนึ่งในฝ่ายสันติด้วยเช่นกันเมื่อมาถึงห้องหนังสือ หยุนเจิงก็เริ่มสอนจางฮว๋ายคิดเลขทันทีหลักๆ แล้วสิ่งที่ค่อนข้างยาก ก็มีเพียงตารางสูตรคูณกับตัวทดเท่านั้นโชคดีที่ตาเฒ่าคนนี้ถึงแม้จะเป็นคนอวดรู้ แต่ก็มีวิธีการศึกษาหาความรู้ เขาใช้เวลาไปเพียงสามสิบนาที ก็เข้าใจประ