Lahat ng Kabanata ng Wild Flowers (Tagalog): Kabanata 1 - Kabanata 10

Masaya naming pinagsaluhan ang mga pagkaing dala-dala ko. naririto kami ngayon sa kubo. "sarap naman ng luto mo, Marisse. puwede ka nang magtayo ng sarili mong karinderya, tiyak magiging successful din kaagad" nakangiting usal ni Mang Jun saka uminom ng tubig. "salamat, Mang Jun! hayaan nyo po balang araw ay magtayayo po ako ng sariling karinderya" sagot ko naman. Kalahating oras, nang makatapos kami sa pagkain ay agad na bumalik sa kanya-kanyang gawain ang mga trabahador, pati na rin sina Nanay at Tatay. Nang maiwan ako ay naisip ko na naman si ate. Papaano nya nagawa ito sa amin. Bata pa rin siya, at hindi ito tama. Para makapag libang kahit saglit ay iniwan ko muna sa kubo ang mga lagayan ng pagkain, saka nagtungo papunta sa taniman. Nagpasungkit ako kay Aries ng ilang pirasong hinog at hilaw na mangga. Ang may ilan ring saging na naroon. Pinili ko na lamang na iwanan sa kubo ang mga hinog na saging para may makain sila, samantalang ang hilaw naman ay iuuwi ko sa amin mamaya. P

"may s-sinabi kase sa akin 'yung Adrian. A-ate, okay ka lang ba?" Nag aalalang tanong ko rito. Agad nanlaki ang kaniyang mata. Isinarado nya ang pinto ng aking kwarto saka lumapit sa akin. "Anong sinabi nya sa'yo?" Matapang na tanong niya. Kahit na ganoon pa man ay ramdam kong kinakabahan siya."A-apat daw ang umaangkin sa'yo minsan" sagot ko saka tumungo. "Ikaw bata ka, hindi ko alam na chismosa ka rin" pikon na sabi nya. "Ikaw na nga ang best bait-baitan, ngayon kinacareer mo na rin ang pagiging chismosa. You're unbelievable. At tsaka, kailan ka pa nag-alala sa akin, ha? Kailan pa kayo nag-alala sa akin?" May bahid na sama ng loob na dugtong nito. "Ate, I'm just worried about you. Kapatid kita, kaya dapat ako ang karamay mo" sabi ko. "Well, hindi ko kailangan ang ramay mo. Ito ang tatandaan mo ha, malalagot ka sa akin kapag isinumbong mo ako kina Nanay at Tatay" bilin nito bago lumabas. Ako naman ay naiwan na lamang na tulala sa nangyari. Bakit ganoon, gusto ko lamang naman na

Wala na akong sinayang pang oras. Agad na akong lumabas sa aming bahay, saka pumara ng masasakyan. Nang makarating ay para na din akong namatay. Mabigat sa loob akong lumapit sa kinaroroonan ng aking mga magulang. Wala pa ring tigil ang aking pag-iyak. There's a lot of people out there. Naroon din ang mga pulis, may ambulansya rin pero huli na. Wala na ang mga taong nagpapalakas sa akin. Paano na ako nito. Tulala pa rin ako sa nangyari. Samantalang si Martin at Patricia naman ay hindi umaalis sa tabi ko. "Kain ka muna, Marisse. Kailangan mo rin ng lakas" usal ni Martin saka iniabot sa akin ang tinapay at inumin. "Hindi ako nagugutom" tanging sagot ko. Hindi ko pa rin maiproseso ang nangyari. Napaka biglaan naman. "Sige na, kahit konting subo lang, try mo" ani niya. Hindi ko na lamang ito inintindi. Ang gutom, pamamanhid ng mukha at katawan ay bale wala lamang, wala pa ito sa kalahati ng nararanasan ko ngayon. Kasalukuyan kaming nasa morgue. I wonder kung nasaan si ate. Marahil a

As usual, pagkauwi ko sa bahay ay ganoon na naman ang nangyari. Sinunod ko muna ang utos ni ate, dahil kung hindi ay masasaktan na naman n'ya ako. Ayaw ko nang mangyari ang bagay na iyon dahil nag-aalala ang mga kaibigan ko. Nakikita kase nila na may mga pasa ako sa katawan...Kasalukuyan akong nakaupo sa kama, kakatapos ko lamang sa mga gawaing bahay. Naalala ko sina Nanay at Tatay. Siguro kung nandidito pa pala ay hindi ko mararanasan ito. Sa bukid ay hindi na rin ako masyadong nakakapunta dahil si ate na ang namamahala rito. Kamusta na kaya ang mga tao roon? Maayos ba silang tinatrato ni Ate? Dinadalhan din kaya ni ate ang mga iyon ng meryenda at tanghalian? "Hoy gising" rinig kong ani ni Ate. Hala, nakatulog na pala agad ako kagabi sa kakaisip. Agad naman akong bumangon saka humarap sa kaniya. "Mag linis ka ng bahay. Bilis" utos n'ya saka lumabas na sa kwarto ko. Inumpisahan ko nang magluto at maglinis muli. Sobrang dami niyang ipinagawa ngayong umaga kaya naman ay late na ak

Nagising ako dahil sa ingay ng cellphone ko. Kanina pa itong nagriring. Alas dose na pala ng gabi. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag na ito. Si Martin pala. Inis kong pinatay ang cellphone ko saka bumangon. Hindi pa pala ako nakakapagbihis. Maski ang make up ko ay nagulo na rin. Natawa na lang ako habang nakaharap sa salamin. Nang makapagbihis at maalis ang make up ay binuhay kong muli ang cellphone ko. Agad naman akong napangiti sa dami ng pagbati nila sa akin. Maingay pa rin ng group chat namin nina Anthony, Jhamir, Angelo, at Patricia. Nagtipa ako ng mensahe saka isisend iyon. Marisse: Congratulations, guys! I'm so proud of y'all! :)Jhamir : Himala, gising ka pa >_