All Chapters of ย้อนรักทวงแค้น: Chapter 381 - Chapter 390

กลุ่มนักฆ่าที่อยู่รอบ ๆ ต่างตกตะลึงแม้แต่นักฆ่าที่ทรงพลังที่สุดในหมู่พวกเขาก็ไม่สามารถจับลูกธนูจำนวนหนึ่งที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงในยามค่ำคืนเช่นนี้ได้!แม้พวกเขาจะรู้มานานแล้วว่าเย่เสวียนถิงมีทักษะศิลปะการต่อสู้อันลึกซึ้งที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ แต่พวกเขาก็ได้กระจ่างแจ้งแล้วเมื่อเห็นในวันนี้!ไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายพาคนไปทำลายฐานที่มั่นหลายแห่งของตน จนกลายเป็นที่หมายหัวของทั้งสำนักหลัวซา ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนที่กล้ารับงานนี้แข็งแกร่งเหลือเกิน!ไม่ต้องพูดถึงพวกเขา แม้แต่ซูชิงอู่ก็ยังตกตะลึงแม้นางจะรู้ว่าเย่เสวียนถิงแข็งแกร่ง แต่มันก็มีขีดจำกัดนางไม่รู้ว่าเย่เสวียนถิงมีพลังมากจนเขาสามารถจับลูกธนูได้ด้วยมือเปล่า...เย่เสวียนถิงขว้างลูกธนูออกไปในทันที นักฆ่าที่ถูกลูกธนูก็ตายในทันทีหลายคนเห็นเพื่อนพ้องตายคาที่ก่อนจะได้ตอบโต้การเคลื่อนไหวของนักฆ่าหยุดชะงัก ทุกคนต่างจ้องมองไปทางเย่เสวียนถิงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีแม้ปีศาจสวรรค์ทั้งสองที่อยู่ด้านหน้าก็มีท่าทางที่ค่อนข้างเคร่งเครียดในเวลานี้ทักษะศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาเอาไปเทียบกับพวกปลาซิวปลาสร้อยที่อยู่รอบตัวไม่ได้อย่างแน่นอนน่าเสียด

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนทนไม่ไหวอีกต่อไปอีกคนหนึ่งเบิกตากว้างและพยายามอย่างหนักเพื่อพูดสิ่งที่คิดออกมา“แล้วก็ ระวัง...ระวังคน…” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ปีศาจสวรค์ผู้นั้นก็สิ้นใจชายชุดดำ “...”เขาโกรธมากจนอยากจะจับคนที่พูดมาฆ่าอีกครั้งระวังอะไรก็ไม่พูดให้จบ!แม้ตายก็ใช่ว่าจะสบาย!ชายในชุดคลุมสีดำมีเส้นเลือดปูดโปนบนหน้าผากของเขา เขาอยากจะหั่นศพทั้งสองเป็นชิ้น ๆ แต่ถึงอย่างไรนั่นก็คือเพื่อนร่วมงานของเขา สุดท้ายเขาจึงโยนพวกเขาลงไปใน…ทะเลสาบดวงตาของชายชุดสีดำที่ซ่อนอยู่ในความมืดฉายแววดุดัน ในไม่ช้าเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาต้องรีบไปกระจายข่าวโดยเร็วที่สุดว่าขาของเย่เสวียนถิงหายดีแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่เพียงแต่ขาของชายคนนั้นจะหายดีแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขายังเพิ่มขึ้นอย่างมาก และยังน่ากลัวยิ่งขึ้นอีกด้วย!ไม่แปลกใจที่เขาเป็นถึงเทพเจ้าสงครามแห่งแคว้นหนานเย่ คงมีเพียงเจ้าสำนักหลัวซาตัวจริงเท่านั้นที่สามารถประมือกับเขาได้!……ณ จวนอ๋องเสวียน องครักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดและคนอื่น ๆ คุกเข่าเป็นแถว“ท่านอ๋องได้โปรดลงโทษกระหม่อมและคนอื่น ๆ ที่ล้มเหลวในการอารักขา จนทำให้ท่านและ

ซูชิงอู่สั่งให้คนนำของออกไป จากนั้นก็ได้ยินซูหัวจิ่นพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “อาอู่ ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้เจ้าช่วย”ซูชิงอู่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นนางก็พูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ใหญ่พูดมาได้เลย”“ช่วงนี้พี่ห้าของเจ้าออกจากบ้าน พี่สะใภ้ใหญ่จึงกลายเป็นเช่นนั้นอีกครั้ง หลายวันมานี้ข้ามีเรื่องที่ต้องจัดการและอยากให้เสี่ยวเป่าเอ๋อร์มาพักกับเจ้าที่นี่สักสองสามวัน เจ้าจะสะดวกหรือไม่”ดวงตาของซูชิงอู่เป็นประกายเมื่อนางนึกถึงเจ้าซาลาเปาน้อยที่แสนนุ่มนิ่ม ใจของนางก็ละลายไปหมด“ได้สิ ข้าไม่มีอะไรทำพอดี ที่จวนน่าเบื่อมาก แล้วคนอื่น ๆ ไปไหนกัน?”หลังจากที่นางพูดจบ ก็มีคนนอกประตูพานายน้อยเข้ามาทันทีที่เข้าไปในห้อง คุณชายน้อยที่แต่งตัวเรียบร้อยสะอาดสะอ้านก็วิ่งตรงมาด้วยขาสั้น ๆ จากนั้นเขาก็มากอดขาซูชิงอู่อย่างไม่เกรงกลัว“ท่านอา ท่านอา!”ซูชิงอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลางลูบผมนุ่ม ๆ ของหนุ่มน้อยร่างเล็ก “ช่วงนี้เสี่ยวเป่าเอ๋อร์โตขึ้นอีกแล้ว นะเนี่ย”นางกำลังจะเอื้อมมือไปอุ้มเสี่ยวเป่าเอ๋อร์ แต่ก็ถูกซูหัวจิ่นห้ามไว้“เจ้ายังตั้งครรภ์อยู่ ฝากให้คนรับใช้ดูแลเถิด อย่าอุ้มเขาเองเลย”ซูชิงอู่มองท่าทางปร

แม้เนื้อหาของจดหมายจะไม่ได้มากมายนัก แต่ก็ทำให้ซูชิงอู่รู้อย่างชัดเจนว่าอัครเสนาบดีซูได้รับการช่วยเหลือและเข้ารับการรักษาตัวแล้ว ส่วนฮูหยินเฒ่า นางหมดสติและเป็นอัมพาตครึ่งซีกเนื่องจากอาการหวาดกลัว หลายปีต่อจากนี้นางจะทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้ส่วนผู้ที่ลักพาตัวอัครเสนาบดีซูก็ถูกกองกำลังของพี่รองสังหารแล้ว ตรวจสอบพบว่าอำนาจที่อยู่เบื้องหลังพวกเขามีความเกี่ยวข้องกับตระกูลมู่หรงความจริงที่ว่ามู่หรงฉางอันถูกปลดทำให้เกิดความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งระหว่างซูชิงอู่และตระกูลมู่หรง ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว ตระกูลมู่หรงจะไม่เจ็บแค้นได้อย่างไรสาเหตุที่จับอัครเสนาบดีซูไปแล้วข่มขู่นางก็คงเป็นเพราะความเกลียดชังน่าเสียดายที่นางไม่ได้ตัวคนเดียวนางไม่ได้ออกตัวลงมือเองด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้ก็ได้รับการแก้ไขอย่างน่าพอใจซูชิงอู่กลับมาใส่ใจกับครรภ์ของตัวเองและได้กลิ่นหอมของอาหารขึ้นทันทีที่เงยหน้าเห็นว่าเย่เสวียนถิงถือหม้อน้ำแกงเข้ามาวางบนโต๊ะชายรูปร่างสูงโปร่ง สวมชุดลำลองสีดำ แขนเสื้อถูกพับขึ้นเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแขนที่แข็งแรงของเขาเย่เสวียนถิงเป็นไม้แขวนเสื้อที่สมบูรณ์

เย่หลิงจูหรี่ตาลง “ข้าไม่อยากแต่งงาน ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”ใบหน้าที่สับสนของนางซีดเล็กน้อย ดูเหมือนช่วงสองวันที่ผ่านมานางจะนอนไม่หลับทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าเล่าให้พี่สะใภ้ฟังเพียงเพราะข้าต้องการหาคนคุยด้วย ไม่ใช่เพราะอยากให้พี่สะใภ้ทำสิ่งใดเพื่อข้า”ซูชิงอู่ยิ้มมุมปาก “ตอนนี้หม่อมฉันยังไม่มีเวลาแม้แต่จะดูแลตัวเอง แล้วจะทำอะไรให้คนอื่นได้เล่า?”เย่หลิงจูไม่สนใจและพูดต่อ “แคว้นฉีตะวันออกอยู่ห่างออกไปหลายหมื่นลี้ เสด็จแม่ของข้าเองก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้ข้าแต่งงาน ยิ่งไปกว่านั้น ข้าได้หมั้นหมายกับคนผู้หนึ่งไว้นานแล้ว ข้าว่าจะใช้ข้ออ้างนี้เพื่อเอาตัวรอด”จู่ ๆ ซูชิงอู่ก็ยิ้มและส่ายหัว “ไม่ได้เพคะ”เย่หลิงจูตกตะลึง “เหตุใดถึงไม่ได้เล่า?”ซูชิงอู่กล่าวว่า “ข้ออ้างของท่านไม่สมเหตุสมผล แม้จะมีการหมั้นหมายอยู่ก่อนแล้ว แต่ท่านก็ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน ทั้งยังเป็นเพียงข้อตกลงทางวาจาเท่านั้น”เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเย่หลิงจูก็ซีดลง “เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี หากไม่ได้ผลจริง ๆ ข้าจะขอให้เสด็จแม่ช่วยหาทางอื่น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็จะไม่อภิเษกกับองค์ชายสามแห่งแคว้นฉีตะวั