All Chapters of พ่ายรักภรรยาที่หย่าแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

จากนั้นซู่เหนียนก็แอบแสดงท่าทาง หมายเลข 17หมิงซี ซีปวดหัว และซูเหนียนคิดว่านี่คือชายหมายเลข 17 ในฮาเร็มของเธอ“ผมมักจะได้ยินเนี่ยนเนี่ยนพูดถึงคุณหมิงซี แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะสวยขนาดนี้ ดีใจที่ได้พบคุณ”ม่อเหว่ยโจวยื่นมือออกไปจับมือ หมิงซีเมื่อม่อ เหว่ยโจวพูด ดวงตาของเขายังคงเหม่อลอย ซึ่งทำให้ หมิงซี รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่ด้วยความสุภาพ เธอเอื้อมมือไปเขย่าเขาเล็กน้อยเมื่อม่อเหว่ยโจวถอนมือออก ดูเหมือนว่าเขาจะบังเอิญใช้ปลายนิ้วจิ้มฝ่ามือของเธอทันใดนั้น หมิงซี ก็ขนลุกเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง โม เว่ยโจวก็อุ้มซูเหนียนไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วจูบกันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งทาง ม่อเหว่ยโจวก็ลุกขึ้นและไปเข้าห้องน้ำเมื่อเหลือคนเพียงสองคนในห้องส่วนตัว ซูเหนียนถามขึ้น: "ซีซีเธอโอเคไหม?"หมิงซี รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เรื่องระหว่างเธอกับ ฟู่ซือเยี่ยน ไม่ได้ถูกซ่อนจากเธอ และครอบครัวซูก็เป็นครอบครัวชนชั้นสูงใน เป่ยเฉิง ดังนั้น ซูเนี่ยน จึงรู้เกี่ยวกับ หลิน เสวี่ยเหวยมากกว่าที่ หมิงซี รู้ขณะที่กำลังจะพูด เธอก็รู้สึกไม่สบายท้องจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ซูเนี่ยนมีความสุขมากที่ หมิงซี สามารถตัดสินใจได้ อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์เบื้องหลัง ฟู่ซือเยี่ยน นั้นน่าสับสนเกินไปและเธอก็กังวลว่า หมิงซี จะได้รับบาดเจ็บ“เธอน่าจะตื่นนานแล้ว เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอที่ต้องเสริฟ์น้ำชาให้ ฟู่ซือเยี่ยน ทุกวัน! เธอสวยและมีความสามารถ เคยได้รับรางวัลการออกแบบผลงานในวิทยาลัยมาก่อน จะมี อนาคตที่สดใสหลังจากที่ออกจากฟู่ชื่ออี”ในอดีต เมื่อ หมิงซี รัก ฟู่ซือเยี่ยน อย่างลึกซึ้ง มีหลายสิ่งที่ ซูเนี่ยน ไม่สามารถพูดกับ ซูเนี่ยน ได้เพราะกลัวว่าจะทำร้ายเธอ ตอนนี้เมื่อเพื่อนสนิทของเธอก็รู้เรื่องนี้แล้ว ในที่สุด ซูเนี่ยน ก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ มีความสุขสำหรับเธอ“รู้ไหม ป๋อซีเนียนกลับมาแล้ว ตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ใครไม่ยกย่องคุณและผู้อาวุโสป๋อในฐานะกิ่งทองใบหยก”หมิงซี ประหลาดใจเล็กน้อย: "รุ่นพี่กลับจีนแล้วเหรอ?"“ถูกต้อง เธอไม่ได้ติดตาม เว่ยป๋อ ของผู้อาวุโส ป๋อ เหรอ? ตอนนี้เขาเป็นวาณิชธนกิจที่พุ่งพรวดและมีชื่อเสียงมาก”หมิงซี ส่ายหัว หลังจากสำเร็จการศึกษา ความสนใจของเธอก็เปลี่ยนไปที่ ฟู่ซือเยี่ยน ทั้งหมด ยกเว้น ซูเนี่ยน อดีตเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ของเธอขาดการติ

หลังจากที่ ฟู่ซือเยี่ยน พูดจบ เขาก็หยุดมองเธอ แล้วอุ้มหลินเสวี่ยเหวยขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถก่อนที่ซ่งซินจะตามไป เธอมองไปที่ หมิงซี บนพื้นด้วยการเยาะเย้ย เหมือนกำลังมองสุนัขจรจัด“หยุดคิดเพ้อฝันได้แล้ว เธอเป็นเหมือนหนูในรางน้ำ ไม่ดีเท่าผมบนหัวของน้องสาวเสวี่ยเว่ยด้วยซ้ำ”ซ่งซินดุเธออย่างรุนแรง แต่ดูเหมือน หมิงซี จะไม่ได้ยินเธอจ้องมองที่จังหวะที่วิตกกังวลของชายคนนั้น ร่างทั้งหมดของเขาราวกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณรูปลักษณ์ของการดูแลอย่างระมัดระวังสามารถเปรียบเทียบได้หลังจากได้เห็นเท่านั้นหมิงซี เข้าใจว่า ฟู่ซือเยี่ยน ไม่เคยสนใจเธอเลยเบนท์ลีย์สีดำสตาร์ทขึ้นโดยเตะกลุ่มฝุ่นออกไปความเจ็บปวดแปลกๆ มาจากช่องท้องส่วนล่างของเขาหมิงซี สงบสติอารมณ์ลง และจู่ๆ ก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงปกป้องช่องท้องส่วนล่างของเธอไว้ "ที่รัก..."โทรศัพท์ดังขึ้น และซู่เหนียนโทรมาบอกเธอว่าเธอจะติดอยู่ในโรงรถสักพักความเจ็บปวดในร่างกายอย่างต่อเนื่องทำให้เธอตื่นตระหนก เธอไม่สามารถนั่งแท็กซี่หน้าโรงแรมหรูได้ เธอคิดมากไม่ได้ เธอลุกขึ้นและต้องการหยุดรถของ ฟู่ซือเยี่ยน และรบกวนเขา เพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลรถขอ

รอยยิ้มของป๋อซื่อเนียนนั้นอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งทำให้ หมิงซี นึกถึงวันเก่า ๆ ของเขาที่โรงเรียน และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นตามไปด้วย“ผู้อาวุโสป๋อ!”เมื่อเห็นว่าป๋อซื่อเหนียนกำลังจะจากไป หมิงซี ก็หยุดเขาไว้ ลังเลและพูดว่า "คุณช่วยเก็บเรื่องของเด็กน้อยไว้เป็นความลับให้ฉันหน่อยได้ไหม"ถ้าซู่เหนียนรู้ว่าเธอท้อง เธอคงจะไปหา ฟู่ซือเยี่ยน ในวินาทีถัดไปเธอไม่อยากอับอายตัวเองอีกต่อไปป๋อซีเนียนไม่ถามคำถามอีกต่อไปและพยักหน้าเห็นด้วยทันทีที่เขาปิดประตู ป๋อสเนียนก็เหลือบมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง มีสีหน้าซับซ้อนบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้ในดวงตาที่ชัดเจนและอ่อนโยนของเขาหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็หันหลังและจากไปบนโต๊ะข้างเตียงมีแผ่นอัลตราซาวนด์บีที่เพิ่งทำเสร็จ จุดดำพร่ามัวทำให้ หมิงซี รู้สึกแปลก ๆ จริงๆ แล้วเธอเคยคิดจะทำแท้งเด็กมาก่อนเธอไม่มีความมั่นใจที่จะให้กำเนิดเด็กที่ไม่ได้รับพรคนนี้แต่เมื่อเธอเจ็บปวดมากจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้และกำลังจะสูญเสียลูกไป เธอก็กลัวมากจนยังปล่อยวางไม่ได้เด็กไร้เดียงสา!เธอต้องการปกป้องเด็กและเนื่องจากเด็กน้อยคนนี้แข็งแกร่งมาก เธอจึงไม่มีเ

ฟู่ซือเยี่ยน เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นยืนขึ้นและไปที่ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์ประตูระเบียงเปิดอยู่ และลมก็พัดผ่านเสียงสะอื้นอันอ่อนโยนของหญิงสาวและเสียงแหบต่ำของชายคนนั้นเธอไม่ได้ยินเนื้อหาชัดเจน แต่คิดว่าเขากำลังกล่อมเธอคนนั้นหมิงซี มองไปทางอื่นและเห็นว่าบาดแผลที่เพิ่งทาบนมือของเธอมีเลือดออกอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเป็นแผลที่มือของเธอ แต่ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดจนทนไม่ไหวเธอรู้ว่าหัวใจของเธอจะไม่มีวันดีขึ้นหลังจากที่ ฟู่ซือเยี่ยน เข้ามา เขาก็ก้มลงและหยิบกุญแจบนโต๊ะขึ้นมา ปลอกคอที่เพิ่งคลายออกถูกรัดไว้ ใบหน้าของเขาก็เย็นชาและมีเกียรติเขาลดสายตาลงเพื่อมองเธอ แต่ลังเลที่จะพูดในที่สุดเขาก็พูดว่า: "อาหารอยู่บนโต๊ะ หลังจากกินข้าวแล้วควรเข้านอนเร็ว"ริมฝีปากบางของเขายังคงแวววาวจากการจูบระหว่างคนทั้งสอง ซึ่งเย็นชาและมีเสน่ห์" ฟู่ซือเยี่ยน อย่าจากไป..."ทันทีที่เขาหันกลับมา หมิงซี ก็กอด ฟู่ซือเยี่ยน ไว้แน่นจากด้านหลัง และเรียกเขาด้วยชื่อและนามสกุลของเขา แม้แต่เสียงของเขาก็สั่นเทาเธอไม่กล้ามองเขา กลัวว่าเธอจะไม่กล้าพูดออกมาเธอยังอยากจะบอกว่าอย่าทิ้งเธอและอย่าไปหา